Monday 22 December 2008

Ευχές



Wednesday 17 December 2008

Όλα είναι τυχαία…

… είναι ο υπότιτλος στο blog. Αυτό το πιστεύω εδώ και κάποια χρόνια. Όλα είναι τυχαία αλλά δεν πρέπει να περνούν δίπλα μας επιδερμικά. Τα τυχαία που μας συμβαίνουν έχουν κάποιο λόγο, αν είμαστε προσεκτικοί θα τον βρούμε, συνήθως μετά από κάποιο χρόνο. Όμως από αυτά τα τυχαία πρέπει να παίρνουμε κάτι θετικό.

Κάποτε πίστευα ότι όλα τα όριζα εγώ. Ότι ήμουν εγώ που θα καθόριζα τα γεγονότα και την πορεία της ζωής μου. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Δεν έμεινα ούτε άπρακτη ούτε άφησα να με καθορίζουν τα τυχαία που συνέβαιναν. Δούλεψα για να πραγματοποιήσω αυτά που είχα στόχο, με κόπο εκπλήρωσα τα όνειρά μου. Αλλά συνέβαιναν και τυχαία, πραγματικά τυχαία γεγονότα και διόρθωναν την πορεία μου, μετέβαλλαν τις απόψεις μου, άλλαζαν τη στάση μου για πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα.

Στο δρόμο μου βρέθηκαν εντελώς τυχαία άνθρωποι που με επηρέασαν σημαντικά, εμένα το αγύριστο κεφάλι. Δεν το είχαν σκοπό να με επηρεάσουν αλλά συνέβη. Άλλοτε χρειάστηκε χρόνος, άλλοτε έγινε ραγδαία. Δεν το ξέρουν, δεν τους το είπα ποτέ, αλλά ίσως το είδαν, ίσως το υποψιάζονται. Η επίδρασή τους ήταν για καλό, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Τους ευχαριστώ.

Monday 15 December 2008

Αφωνία


Άφωνη, όπως η πλειονότητα των συνελλήνων παρακολουθώ, από τον καναπέ μου ομολογουμένως, τα τεκταινόμενα σε όλη την Ελλάδα. Αγανακτισμένη και με τις δύο πλευρές, εννοώ καταστροφείς και καταστολείς.

Mίλησαν πολλοί, δεν θα πω τα ίδια. Θα πω μόνο ότι όλα ξεκινούν από τα σπίτια μας, και οι κουκουλοφόροι και οι μπάτσοι από την οικογένεια κατευθύνθηκαν να γίνουν ότι έγιναν και να πράττουν όπως έπραξαν.

Kι αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, θα συνεχίσει αυτό.

Δεν μ΄αρέσουν τα κηρύγματα, με μόρφωση και παιδεία ο καθείς θα είναι ικανός να κρίνει. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μόρφωση και παιδεία με κλειστά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και με τους γονείς να δουλεύουν 18 ώρες την ημέρα. Το ότι εγώ τα κατάφερα δεν σημαίνει ότι μπορούν όλοι. Άλλωστε τις μισές ώρες δούλευα στο σπίτι, με το παιδί δίπλα.

Σιωπώ και περιμένω τις εξελίξεις. Όπως όλοι μας.


Saturday 6 December 2008

οΧιά

Αν κάτι φοβάμαι στον κόσμο τούτο, είναι τα φίδια. Τους ακριβείς λόγους δεν τους ξέρω, δεν έχω παιδικά τραύματα, δεν συνάντησα (μέχρι πρόσφατα) κανένα κατά πρόσωπο. Αλλά δεν τα αντέχω ούτε σε εικόνες, ούτε σε ζωολογικούς κήπους, στην τηλεόραση αλλάζω κανάλι αν τα συναντήσω.

Ένα μεσημέρι καλοκαιριού, στο κάστρο της Πύλου, ανάμεσα στα χόρτα που είχα χωθεί για να βγάλω κάτι φωτογραφίες, ένοιωσα την παρουσία του. Τα πόδια μου λύθηκαν, ιδρώτας επιπλέον εκείνου που οφείλετο στη ζέστη με έλουσε και άρχισα να πηδώ από πέτρα σε πέτρα για να βλέπω τουλάχιστον που πατάω.

Θα μου πείτε τότε πως φοβάσαι κάτι που δεν ξέρεις? Μπορεί να φταίει ότι είναι ύπουλα, κρυμμένα, έρπουν και ίσως, δεν ξέρω, είναι και γλοιώδη. Άρα ίσως τα φοβάμαι για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που σε ανθρώπους τα μισώ.

Φέτος συνάντησα οχιά 3 φορές.

Η πρώτη στο εξοχικό, ήρθε από τον ουρανό, κυριολεκτικά. Έπεσε από το φοίνικα, δίπλα στην αυλόθυρα, στο εξοχικό. Ευτυχώς δεν την είδα εγώ, ένα μέτρο από ένα φίλο που ερχόταν έπεσε. Εκτοτε, με τρόμο άνοιγα την αυλόθυρα, κοιτούσα καλά γύρω κι έκανα και φασαρία για να φοβηθεί και να φύγει στην περίπτωση που είχε αγαπήσει το μέρος κι έμενε εκεί κοντά.

Η δεύτερη, πάλι στο εξοχικό, πάλι από τον ουρανό, δέκα μέρες αργότερα. Επεσε από τα κεραμίδια, ένα δευτερόλεπτο πριν βρεθώ ακριβώς εκεί που έπεσε. Το σοκ μου δεν περιγράφεται. Κλείστηκα στο σπίτι, σε κατάσταση υστερίας. Να μην έχω δει ποτέ μου φίδι και ξαφνικά να ξέρω ότι έχω ένα δίπλα μου? Εγώ που είναι ο μόνος φόβος μου? Μου είπαν να κάψω πλαστικό, βρήκα μια σαγιονάρα, της έβαλα προσάναμα τζακιού και την έκαψα έξω από την πόρτα, βήμα δεν έβγαινα από το σπίτι. Το μεταλλικό κουτί που έβαλα φωτιά, το ακούμπησα στο πατάκι, για να μη βγω πιο μακριά, φυσικά συσσωματόθηκε μαζί του. Πριν νυχτώσει, έφυγα από το σπίτι, πήγα στην πόλη κι άρχισα να ψάχνω φιδοδειώχτες. Βρήκα στο internet, κι όταν το παρέλαβα ξαναγύρισα στο σπίτι, δύο μέρες μετά.

Τώρα είμαι ήσυχη, αυτό φορτίζεται από τον ήλιο, εκπέμπει μια συχνότητα υπερηχητική και εγώ ήλπιζα ότι γλύτωσα από τις οχιές.

Ηλπιζα, μέχρι που τη συνάντησα…την τρίτη φορά με ανθρώπινο πρόσωπο. Η οΧιά με πήρε τηλέφωνο για να χύσει το δηλητήριό της. Ήξερε ότι δεν στέκονταν αυτά που είπε, αλλά ακόμα κι αν στέκονταν δεν έπρεπε να μου τα πει, ούτε τα γεγονότα θα άλλαζαν, ούτε η γνώμη μου για τα πρόσωπα, ούτε τίποτα. Κι όμως τα είπε.

Αυτή η οΧιά, με τρόμαξε πιο πολύ από την άλλη οχιά. Γιατί για την άλλη, είχα βρεί αντίδοτο, άλλωστε μια φορά τη συνάντησα κατά πρόσωπο. Τούτη την οΧιά όμως τη συναντούσα χρόνια, δεν περίμενα να έχει τόσο δηλητήριο.

Φέρθηκα ψύχραιμα, της ανακοίνωσα απλώς ότι με στενοχώρησε και ότι συγχύστηκα μαζί της. Απάντηση δεν πήρα. Ισως να δάγκωσε τη γλώσσα της και να φαρμακώθηκε, ποιος ξέρει?

ΥΓ. όπως παρατηρήσατε φωτογραφία δεν έχει αυτό το ποστ, οι λόγοι προφανείς, της οΧιάς είπα να μη βάλω γιατί μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα με την οχιά.

Sunday 26 October 2008

Ανθυγιεινές συσκευασίες

Είναι κάτι που με απασχολεί μερικά χρόνια και σκέφτηκα να το συζητήσουμε. Θα θυμάστε ότι τα κουτάκια αναψυκτικών άνοιγαν τραβώντας το δακτυλίδι, που αποσπάτο και χρησιμοποιούσαμε το περιεχόμενο καθαρό. Αυτό είχε ως συνέπεια βέβαια, να έχουμε σκουπίδια σε δύο δόσεις, το δακτυλίδι και το κουτί. Οι απολίτιστοι σαφώς πετούσαν και τα δύο στο δρόμο. Οι πολιτισμένοι, όλο και κάπου βρίσκαμε να τα πετάξουμε.

Kαι μετά…δεν ήρθαν οι μέλισσες…αλλά η νέα συσκευασία. Που για να το ανοίξεις το κουτί, βυθίζεται στο περιεχόμενο τμήμα του καπακίου, με όση βρωμιά έχει. Την πρώτη φορά δίστασα να πιω ένα περιεχόμενο στο οποίο βυθίστηκε ένα βρώμικο τεμάχιο, το ότι το σκούπισα με το χέρι δεν είναι καθάρισμα, προφανώς έδιωξα μόνο τη σκόνη, όχι τα μικρόβια. Σιγά σιγά το συνήθισα αλλά ποτέ δεν το αποδέχτηκα. Κουτιά στοιβαγμένα σε αποθήκες με ποντίκια είμαστε υποχρεωμένοι να τα ανοίξουμε με αυτό τον απαράδεκτο τρόπο. Η σκοπιμότητα αυτής της ανθυγιεινής συσκευασίας δεν ξέρω ποια είναι. Να μην πετάμε το δαχτυλίδι στο δρόμο? Μα όποιος θα το πετάξει, θα πετάξει και το κουτί στο δρόμο. Να μην πάει χαμένο ελάχιστο αλουμίνιο? Και η υγεία μας? Γιατί πρέπει να πιω και μικρόβια μαζί με το αναψυκτικό μαζί? Ποιος μπορεί να μου απαντήσει? Θα άξιζε να κάνει κάποιος μια αγωγή σε κάποια εταιρία? Ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων μήπως θα μπορούσε να ασχοληθεί?

Προσπαθώ να αποφεύγω αυτές τις συσκευασίες αλλά φυσικά δεν είναι πάντα εφικτό. Κάθε φορά μια αηδία με πιάνει καθώς τις ανοίγω. Σας έχει αλήθεια απασχολήσει ποτέ το θέμα?

Thursday 23 October 2008

Κάλιο

Γιατρός δεν είμαι όπως ξέρετε, και περί ιατρικής ούτε ξέρω, ούτε θέλω να ξέρω. Από καιρό σας είχα πει ότι σέρνομαι λόγω μιας αυστηρής δίαιτας (που ευτυχώς απέδωσε κι έχασα 25 κιλά). Η Χ έλεγε να τρώω μπανάνες γιατί έχουν κάλιο, δεν εξηγούσε η ευλογημένη τι σχέση έχω εγώ με το κάλιο. Κι εγώ δεν ξέρω το κάλιο παρά ως ένα χημικό στοιχείο που δεν θυμάμαι ούτε το μοριακό βάρος του, ούτε τη θέση του στον περιοδικό πίνακα των στοιχείων, αν αυτά σας θυμίζουν κάτι. Κι άλλωστε ούτε η Χ είναι γιατρός, γιατί να ξέρει περί καλίου περισσότερα από μένα? Ελα μου ντε? Ελα μου που ήξερε!!!

Όμως, οι μπανάνες έχουν θερμίδες, δίαιτα έκανα, δεν έτρωγα μπανάνες, εξάλλου δεν ήμουν και μαϊμού. Κι όταν ήρθε μια γαστρεντερίτιδα με τις γνωστές σε όλους συνέπειες να την την κ. aurora να μουδιάζει όλη, να συρρικνώνονται τα χέρια της και να διπλώνουν και να τρέχει στα επείγοντα ενός νοσοκομείου. Διάγνωση μη σας την γράψω ιατρικά, το ζουμί είναι ότι κάλιο σχεδόν ανύπαρκτο. Εισαγωγή στο νοσοκομείο, οροί καλίου (πονάει το άτιμο στο χέρι που πέφτει), οροί γλυκόζης και φεύγω μετά από 2 μέρες, με δική μου ευθύνη.

Tην επόμενη μέρα (σήμερα δηλαδή) η κ. aurora τούρμπο. Να ταξιδεύει με 180, να γράφει χορεύοντας ακούγοντας Κόσμο, να τρέχει μέσα στο σπίτι (τώρα κινδυνεύω να σαβουριαστώ) και να γράφει και στο μπλογκ. Μια απίστευτη ενέργεια, ένα ντόπινγκ μου έκαναν στο νοσοκομείο. Εγινα αγνώριστη, δηλαδή όχι ακριβώς, απλώς όπως πριν μήνες ή και χρόνια. Κι όλα αυτά με 4 μπουκάλες ορό με κάλιο μέσα. Τελικά, πολύ βασικό στοιχείο το κάλιο, απίστευτα βασικό τολμώ να πω.

Και σας τα έγραψα εδώ για να μάθετε κι εσείς ότι έπρεπε να ξέρω τόσο καιρό που σερνόμουν. Χωρίς σίδηρο και κάλιο δουλειά δε βγαίνει. Ουτε το μυαλο καλοδουλεύει, κι όλο λάθος αποφάσεις παίρνει.

Αντε βρε, καλώς ήρθα, μέχρι να ξαναπέσει το κάλιο (γιατί αν το ρίξω στις μπανάνες θα βρω τα χαμένα κιλά).

ΥΓ. μιλάμε για ντόπινγκ κανονικό, 4.00 τα ξημερώματα κι ακόμα να κοιμηθώ, είδες το κάλιο?


Thursday 11 September 2008

Επιστροφή

Στις 23.00 είναι κλειστό ακόμα το κρινάκι

Έλειψα καιρό. Δουλειές, διακοπές για μεγάλο διάστημα, επιστροφή με επισκευές και γενική ανακαίνιση στο σπίτι. Είπαμε ότι κάνω νέο ξεκίνημα.

Στο μεταξύ, επισκέφτηκα μερικούς από σας και σας βρήκα τελείως κλειστούς. Δεν ξέρω τι τρέχει και δεν μπορώ να διαβάσω φίλους που αναφέρονται στα δεξιά. Αν το διαβάσουν ας ρίξουν εδώ ή στο μέιλ ένα σημείωμα για το τι συμβαίνει.

Σε μένα πάλι. Πέρασα καλά, ήσυχα. Μου είχε λείψει να μείνω σε έναν τόπο, να μην κουβαλάω βαλίτσες. Άραξα στο εξοχικό, η πιο μακρινή βόλτα ήταν στον καμένο Καϊάφα, δεν άντεξα ούτε φωτογραφία να βγάλω.

Πήγα βράδυ, όταν το σκοτάδι τα έκρυβε όλα, κι ας ήταν η πανσέληνος με την έκλειψη. Κατά τις 2.00 μετά τα μεσάνυχτα, τα κρινάκια στην αμμουδιά άνοιξαν και η μυρωδιά τους μ έκανε να ξεχάσω ότι φέτος ήταν αλλιώς. Όταν ξημέρωσε το σοκ ήταν μεγάλο, παντού μαυρίλα. Μόνο κάτι πευκάκια είχαν βγεί, από δύο έως και τριάντα πόντους. Ο Α πότιζε καμιά πενηνταριά. Κουβαλούσε νερό σε μπουκάλια και όσα ήσαν στο διάβα του τα πότιζε. Δυό ήσαν δίπλα στη γραμμή του ΟΣΕ, σίγουρα θα τα έκοβαν μετά. Ισως ήταν καλύτερα να ποτίζει άλλα τον συμβούλεψα, αλλά δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι ήσαν καταδικασμένα να μη μεγαλώσουν. Δεν μπόρεσα να μείνω μέσα στην κάπνα και τη μαυρίλα, τα μάζεψα κι έφυγα.

Από το σπίτι πέρασε λίγος κόσμος, αλλά επειδή είχα και δουλειά, ήταν ότι έπρεπε. Το φετινό καλοκαίρι ήταν από τα πιο ήσυχα αλλά συνάμα από τα πιο καλά των τελευταίων χρόνων. Αφησα το εξοχικό προγραμματισμένα, εδώ και κάτι χρόνια έφευγα σχεδόν ξαφνικά και μετά αργούσα να ξαναπάω, μισομαζεμένο άφηνα το σπίτι. Φέτος συμμάζεψα, μέχρι την τσάντα του μπάνιου έπλυνα και ας ξέρω ότι εκεί ο Σεπτέμβρης είναι ο καλύτερος μήνας για μπάνιο. Η θάλασσα ήταν τέλεια το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Κι αυτό θα είναι, αλλά άρχισα τα ταξίδια και δεν θα πάω.

Εσείς πως περάσατε το καλοκαίρι σας?


Friday 11 July 2008

Περί αλήθειας


Francois Lemoyne
Time Saving Truth from Falsehood and Envy, 1737
The Wallace Collection, London, UK


Η ειλικρίνεια και η φιλαλήθεια είναι για μένα δύο αρετές που για να τις έχει κάποιος πρέπει να είναι πολύ ισχυρός ως χαρακτήρας αλλά και ως άνθρωπος.Η έλλειψη αυτών των χαρακτηριστικών μπορεί να δικαιολογηθεί κατά τη γνώμη μου μόνο σε ανθρώπους που για να επιβιώσουν και να αναδειχθούν χρειάστηκε η χρειάζεται να εκστρατεύσουν και λίγα ψέματα για να κρύψουν τα κενά της όποιας προσωπικότητάς τους.
Δεν την συγχωρώ καθόλου σε ανθρώπους φτασμένους και ισχυρούς. Είναι τόσο γελοίο να χρειάζεται κάποιος να πει ψέματα ή να κρύψει στοιχεία όταν δεν θα κερδίσει τίποτα ή θα νομίσει ότι θα εξωραΐσει την εικόνα του. Όταν κάποια στιγμή αποκαλυφθούν, το γκρέμισμα της εικόνας κάνει παταγώδη θόρυβο.

Πραγματικά θεωρώ μεγάλη μου κατάκτηση την έλλειψη ανάγκης να λέω το παραμικρό ψέμα ή να κρύβω την πάσα αλήθεια. Δεν έχω πράγματα να κρύψω, δεν έχω ανάγκη να πω κανένα ψέμα, για τίποτα. Πείτε με εγωίστρια, αλλά πραγματικά νοιώθω μοναδική όταν καθημερινά ανακαλύπτω πόσοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να λένε έστω και μικροψέματα.

Ανθρωπο που θεωρούσα ισχυρό, επιτυχημένο, ότι τα έχει όλα στη ζωή του, ξαφνικά τον είδα τόσο χαμηλά όταν ανακάλυψα ότι είχε ανάγκη να κρύψει πράγματα. Θεωρώ τόσο μεγάλη αρετή την αλήθεια και μισώ τόσο πολύ το ψέμα που τώρα αυτός ο άνθρωπος μου φαίνεται πολύ μικρός και ανίσχυρος.

Το ίδιο νοιώθω για τους μεγαλόσχημους που κατά καιρούς αποκαλύπτονται να λένε δημόσια ψέματα. Λες και δεν γνωρίζουν ότι «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο». Αγαπώντας τον ήλιο και το φως, διαλέγω να ζω έτσι που να μη χρειάζομαι κανένα σκοτάδι για να κρύψω οτιδήποτε.




Jules-Joseph Lefebre
"La Vérité" (Truth) 1870
Musée d'Orsay, Paris, France

Tuesday 8 July 2008

Φιλοσοφίες υπό 40 βαθμούς υπό σκιάν


Κοντεύει στη μέση του ο Ιούλιος κι εγώ δεν φιλοτιμιέμαι να γράψω. Σας έχω ακόμα να διαβάζετε τον παράξενο Ιούνιο.

Δεν έχω εμπνεύσεις. Δεν έχω ταξίδια νέα αν κι ακόμα σας χρωστάω τα περσινά, όλο λέω να γράψω για τις ωραιότερες παραλίες που είδα, κι όλο το αφήνω.

Ουτε τους φίλους μου από εδώ διαβάζω, η ζέστη και μια αυστηρή δίαιτα με έχουν ατονίσει. Ζω και κινούμαι σε ρυθμούς ρελαντί, μόνο με το αυτοκίνητο τρέχω. Ισως και παραπάνω από όσο πρέπει, μια ζωή με ψόφια αυτοκίνητα, βρέθηκα με ίππους και δεν ξέρω να τους κοντρολάρω ακόμα καλά. Όταν άλλαζα αυτοκίνητο, διάλεγα το αμάξι της χρονιάς, άφηνα δηλαδή τους ειδικούς να διαλέξουν πριν από μένα για μένα. Ελα όμως που το έπαιρνα με λάθος κυβικά!! Κι όλο σέρνονταν. Η προσπέραση διαρκούσε πολύ, κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Στο τελευταίο άλλαξα ταχτική, χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά το αμάξι στις κατ΄όνομα εθνικές οδούς της νοτιοδυτικής Ελλάδας, ήθελα ισχύ εκτός από εμφάνιση. Κι απέχτησα, 2000 κυβικά σε ένα πανέμορφο σασί. Σήμερα, πάνω στην προσπέραση με έκλεισε ένας από τους εκατοντάδες φορτηγατζήδες που συνάντησα, ο απέναντι σχεδόν πατούσε τη διαχωριστική… φρενάρισα, δεν τον συνάντησα αλλά λυθήκαν τα πόδια μου μετά. Χρειάστηκα κανα δεκάλεπτο για να ξαναγίνω νηφάλια, μεγάλη λαχτάρα πήρα.

Πως στο καλό να προσπεράσεις σε δρόμο με μια λωρίδα και τη ΛΕΑ? Όπου η μισή σε κάθε κατεύθυνση ήταν κατηλειμένη από φορτηγά σε παρέλαση? Και να μείνεις κι από πίσω τους δεν το αντέχεις. Και προσπαθείς. Κι αν είσαι κομματάκι τυχερός τα καταφέρνεις και προσπερνάς. Όλα πια θέμα τύχης είναι, άλλωστε από τύχη δεν γίναμε? Κάποιο από τα δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια έτυχε και βρήκε ένα ωάριο και να 'μαστε. Κι από τύχη ζούμε, οι ατυχείς εξέλειψαν.

Xαρείτε λοιπόν την τύχη της ζωής.

Tuesday 24 June 2008

Παράξενος Ιούνιος


Πριν καιρό έγραφα ότι οι παλιές αγάπες πάντα κάτι αφήνουν. Το τραγούδι των Pix-Lax λέει ότι έπαψε αγάπη να θυμίζει.


Πριν λίγες μέρες συνάντησα δύο «παλιές αγάπες». Θα καταλάβετε τα εισαγωγικά. Τα έκανε αναγκαία η μετεξέλιξη, τα 30+ χρόνια που μεσολάβησαν και το τι ένοιωσα και τι θυμήθηκα από την κάθε περίπτωση.


Ηταν ένα reunion όπως λέμε ελληνιστί. Άκουσα ότι ο Τ. θα ερχόταν το Σάββατο, οπότε όταν τον είδα ξαφνικά την Παρασκευή, απίστευτο αλλά συνέβη, κάτι πετάρησε μέσα μου. Θύμιζε αγάπη. Είχα να τον δω 10 χρόνια. Αγκαλιαστήκαμε θερμά. Όλο το βράδυ είχα άγχος, πώς να με έβλεπε αλήθεια? Το τέρας δεν είπε. Ούτε την επόμενη. Μιλήσαμε για διάφορα. Θυμήθηκα στιγμές μας, όλες ευχάριστες. Μια δυσάρεστη τη θυμήθηκε κοινός φίλος. Ο αποχαιρετισμός ήταν ακόμα πιο θερμός. Είχαμε περάσει τέλεια τους έξι μήνες που είμαστε μαζί, πριν άπειρα χρόνια. Είχαμε ξαναβρεθεί δύο φορές μετά τη λήξη της ιστορίας, μια κοντά και μία πάρα πολύ μακριά, χρονικά εννοώ. Η έλξη όταν είναι πραγματική μάλλον δεν σταματάει ούτε μπροστά στο χρόνο νομίζω. Κι έχω την εντύπωση ότι και στα 80 μας, αν άλλοι παράγοντες δεν μας εμποδίζουν, πάλι ελκυστικοί θα φανούμε.


Τον Π. δεν περίμενα να τον δω, ήταν άλλο τμήμα αλλά συμπέσαμε στο δείπνο του Σαββάτου. Δεν ένοιωσα τίποτα, άλλωστε ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι υπήρξε και τίποτα. Μια γοητεία διέθετε κι αυτή με είχε τραβήξει για να αποδειχθεί από τότε, ότι δεν αρκεί για να αφήσει κάτι διαχρονικό. Ωστόσο, η εικόνα του επιβεβαίωσε το καλό μου γούστο!!! Ηταν από τους πιο καλοδιατηρημένους, αρκετά νεώτερης εμφάνισης από το κανονικό. Με αυτόν απλώς χαιρετηθήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε. Καμία άλλη κουβέντα. Καμία ανταλλαγή πληροφοριών για το τι κάνουμε, τι οικογένεια έχουμε, τίποτα.


Το συμπέρασμα, απάντηση στους Pix-Lax, είναι ότι αν υπήρξε αγάπη, πάντα θα υπάρχει κάτι να τη θυμίζει. Παύει να τη θυμίζει αν δεν υπήρχε ποτέ, ήταν μια επιφανειακή, επιδερμική σχέση που θέλαμε εμείς να την ονομάζουμε αγάπη.


Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, κάνω και τη σύγκριση με τη συνάντηση που είχα με τον τέως στο συμβολαιογράφο, σας έλεγα, που ξαναγόρασα το σπίτι. Τότε ένοιωσα μίσος. Μισούσα εκείνον που πέρασα 18 χρόνια μαζί του, που έχω ένα παιδί με το όνομα του. Είναι οι περιπτώσεις που η αγάπη μετατρέπεται σε μίσος από άστοχες ενέργειες του άλλου. Κι όταν έχεις κάνει θυσίες που δεν εκτιμήθηκαν.


Οσο για τις καινούργιες αρχές που σας έλεγα, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες, λέει ο λαός μας. Κι εγώ, μη μπορώντας να φάω μεγάλη μπουκιά πιά (αυστηρή δίαιτα γαρ), είπα μεγάλη κουβέντα και σέρνομαι στις ίδιες ιστορίες. Πιο cool όμως. Δε βαριέσαι, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Πόσοι πραγματικά δεν το πιστεύετε αυτό?


Thursday 12 June 2008

Σεισμός







Χωρίς λόγια μερικές φωτογραφίες από τον πρόσφατο σεισμό.

Thursday 5 June 2008

The end

Κάθε τέλος, ακόμα κι όταν μας απελευθερώνει από δεσμεύσεις καθόλου προσήκουσες στην προσωπικότητά μας, κρύβει μια πίκρα. Ισως να είναι ο χαμένος χρόνος, το τέλος σηματοδοτεί το διάστημα από την αρχή ως χαμένο. Ισως να είναι η αναγκαστική παραδοχή μιάς κακής επιλογής, αν δεν ήταν κακή θα συνεχιζόταν.

Αν το τέλος δεν προήλθε από δική μας επιλογή, τότε οι συνέπειες είναι μέχρι ολέθριες για κάποιους.

Εχω ζήσει και τις δύο εκφράσεις του τέλους, και ποιος δεν τις έχει ζήσει άραγε όταν έχει κάποιες δεκαετίες στην πλάτη του? Εχω οπλιστεί με δύναμη να αντέχω «το τέλος», αλλά, ανθρώπινο είναι, μου αφήνει κάτι. Ακόμα κι αν ήταν λυτρωτικό. Ακόμα κι αν ήταν από την αρχή γνωστό.

Σήμερα είναι μια μέρα τέλους. Όπως ήταν και η χτεσινή. Ετσι θα είναι και η αυριανή. Κλείνω λογαριασμούς με τη ζωή μου. Ειδικά σήμερα είναι κανονικός λογαριασμός, αφού ξαναπληρώνω το μισό μου σπίτι και δίνω τα χρήματα στον πρώην. Το έχετε ακούσει να γίνεται συχνά? Καμαρώστε με λοιπόν. Κι όσο κι αν λήγει μια εκκρεμότητα ετών, δεν χαίρομαι.

Χτες προκάλεσα το κλείσιμο ενός άλλου λογαριασμού. Μίας κατάστασης «σήμερα σε θέλω, αύριο και για κάνα μήνα ούτε στο τηλέφωνο δεν σου μιλώ». Το ξέρω, το άφησα πολύ, αλλά ήλπιζα να νικήσω στη μάχη μεταξύ «θέλω και δεν θέλω». Το λάθος βέβαια το έκανα, δεν πάλεψα, αμαχητί παραδόθηκα. Αλλά ήταν οικονομία δυνάμεων, ήταν μια υπόθεση με προδιαγεγραμμένο τέλος. Όσο πιο σύντομος ο χαμένος χρόνος, τόσο καλύτερα. Και είχε πολύ χαμένο χρόνο. Χρόνο σιωπής.

Αύριο θα είναι το τέλος για το αμάξι μου. Με μια παρορμητική απόφαση το άλλαξα. Βέβαια δεν έχει συναισθηματικό κόστος θα μου πείτε αυτό το τέλος, πέρασα όμως πολλά μαζί του. Ισως να μην το έβλεπα ως τέλος αν δεν ήταν τα άλλα δύο.

Οπότε από το Σάββατο όλα από την αρχή. Το κοντέρ στο αμάξι, η καταχώρηση στο κτηματολόγιο. Η καρδιά? Αυτή κενή και στο μηδέν από καιρό. Είναι προτιμότερο έτσι από το ξαφνικό άδειασμά της.

Καλημέρα σας.


Friday 30 May 2008

Είμαι ανθρωποδιώχτης

Τελικά το blog είναι σαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Θέλει πολύ προσπάθεια για να το κρατήσεις ζωντανό. Θέλει επισκέψεις, χρόνο. Αλλά εγώ δεν είμαι ικανή για τίποτα καθώς φαίνεται. Θέλω να ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι πάντα στη διάθεσή μου, όπως κι εγώ είμαι στη διάθεση όποιου με χρειάζεται, αλλά δεν μπορώ να είμαι τυπική.

Οι σχέσεις θέλουν να τηλεφωνείς, να καλείς, να στέλνεις λουλούδια στις γιορτές. Εγώ είμαι αλλιώς, είμαι της ουσίας και όχι των τύπων. Οι πολλοί στενοί το ξέρουν, άλλωστε κι αυτοί έτσι είναι, υπάρχουμε για τις δύσκολες στιγμές. Αλλά μείναμε τόσο λίγοι, και οι δύσκολες στιγμές ευτυχώς δεν είναι ούτε πολλές, ούτε συχνές.

Είχα να δω την κολητή μου κάνα χρόνο, όμως έσπευσε στο νοσοκομείο, τότε που ήταν το παιδί μου. Μια άλλη, έχω δύο χρόνια να τη δω, μιλάμε όμως στο τηλέφωνο πολύ συχνά, και στα καλά και στα κακά, κι αυτλή πήγε στο νοσοκομείο όταν ελειπα όμως, έτσι δεν την είδα.

Το blog φθήνει. Εδώ και έξι μήνες ήμουν συνέχεια με μια βαλίτσα, πώς να σας επισκέπτομαι και να μου το ανταποδίδετε?

Μεγάλωσε και η μέρα, ο καιρός μας θέλει έξω, αλλά όπως είπα, δεν είμαι ικανή να έχω παρέες για έξω, για ένα καφέ. Ποιος να με δεχτεί μετά από τόσο καιρό?

Ουτε το τηλέφωνο δεν χτυπάει, αν δεν ήταν και οι διάφορες τηλεφωνίες και τράπεζες για να μου δώσουν δάνειο που δεν χρειάζομαι, βουβό θα έμενε.

Και το blog το ίδιο, μαράθηκε.

Θα σκεφτώ για το μέλλον του, όπως και για το δικό μου μέσα στον κοινωνικό μου περίγυρο. Αυτόν τον τόσο περιορισμένο από μένα τελικά. Κανείς δεν μας φταίει, εμείς οι μόνοι φταίχτες.

Καλό σας Σαββατοκύριακο. Για μένα μη ρωτάτε.

Tuesday 20 May 2008

Πτήσεων περιπέτειες


Τo ταξίδι μου στην Πορτογαλία ήταν το έκτο στο εξωτερικό μέσα σε ένα χρόνο. Τελικός προορισμός το Φάρο της Πορτογαλίας. Ψάχνοντας για τις πτήσεις με μεγάλη μου απογοήτευση βλέπω ότι δεν υπάρχει κατευθειαν πτήση για Λισαβώνα. Από τις υπάρχουσες, είπα να διαλέξω να πάω με ελληνική εταιρεία. Άλλωστε τα καλύτερα είχα να πω για την Aegean που συνήθως χρησιμοποιώ σε πτήσεις εσωτερικού. Από το site της βλέπω ότι έχει πτήση για Λισαβώνα σε συνεργασία με την TAP, την πορτογαλέζικη.

Όντως βγάζω εισιτήριο Αθήνα-Λισαβώνα λέει, μέσω Μιλάνου και επιστροφή μέσω Ρώμης. Βγάζω και το Λισαβώνα – Φάρο και τανάπαλιν με την TAP. Ησύχασα, τι το ήθελα? Η έκπληξη άρχισε στο Βενιζέλο. Τρείς πτήσεις είχα, μία κάρτα επιβίβασης πήρα. Τις άλλες λέει από Μιλάνο. Ισχυρίζομαι ότι αφού έχω εισητήριο Αθήνα Λισαβώνα πρέπει τουλάχιστον να πάρω μέχρι Λισαβώνα, κι αφού είναι συνεργαζόμενη η ΤΑΡ και για Φάρο, αλλά όχι μου λένε, θα τα πάρω από τα transfer desks.

Προσγείωση στο Μιλάνο, ακολουθώ τις ταμπέλες για τα transfer desks, τα πρώτα κλειστά και ανησυχώ. Βρίσκω από ποια πύλη πάει για Λισαβώνα και καθ΄οδόν μία ευγενική κυρία μου δείνει τις δύο κάρτες επιβίβασης. Ολα καλά μέχρι το Φάρο, όταν βλέπω ότι η βαλίτσα μου δεν έχει έρθει. Είμαι 12 ώρες στο δρόμο (χωρίς τις 2 χαμένες από την αλλαγή ώρας) και χωρίς βαλίτσα. Την αναζητούμε, ξέμεινε στο Μιλάνο. Εγώ βέβαια είχα εισητήριο με την Aegean μέχρι Λισαβώνα, γιατί έμεινε η βαλίτσα στο Μιλάνο και δεν πρόφτασε, θα πρέπει να μας το πει η εταιρεία. Σημειωτέον, ήταν η μοναδική βαλίτσα που πήγαινε Λισαβώνα, ο Γ.Κ που είχε τον ίδιο προορισμό, την είχε μαζί του, φρόνιμος άνθρωπος. Ενημερώνομαι ότι θα με βρει η βαλίτσα κατά τις 1.0 στο ξενοδοχείο. Με βρήκε στις 2.30 (4.30 ώρα Ελλάδας) και φυσικά είχα χάσει και το δείπνο που είχα να πάω, με ρούχα φορεμένα από τις 4 το πρωί πως να πας σε επίσημο δείπνο?

Επιστροφή. Σε δύο δόσεις αυτή τη φορά. Φάρο-Λισαβώνα και μετά από 2 μέρες Λισαβώνα-Αθήνα.

Η βαλίτσα στην πτήση από Φάρο, βγαίνει σε 45 λεπτά, 6 επιβάτες κατεβήκαμε Λισαβώνα. Εχουν πάρει όλοι και η δική μου, με το κορδελάκι της και το πράσινο ταμπελάκι της, δεν βγαίνει. Βγαίνει μία χωρίς διακριτικά, Είναι η δική μου, έχει τα ρούχα μου μέσα, αλλά πουθενά τα διακριτικά της. Ακόμα και το ενσωματωμένο ταμπελάκι έχει αποσπαστεί. Ανησυχώ, Είναι παράξενο σύμπτωμα, πάω να διαμαρτυρηθώ αλλά μου λένε δεν καλύπτουν αυτή την υπόθεση.

Λισαβώνα- Αθήνα. Παίρνω πάλι μια κάρτα επιβίβασης, η βαλίτσα σημαίνεται με προορισμό Αθήνα. Δεν επιμένω για δεύτερη κάρτα. Εμαθα το μάθημα. Σφάλμα, μεγάλο σφάλμα. Φτάνοντας Ρώμη, η Aegean δεν είναι σε κανένα transfer desk. Πάω κατά την πύλη, μια κυρία της Air France θεωρεί την πύλη γαλλικό έδαφος και μου λέει εκεί είναι η εταιρεία της και να ψάξω να βρω τη δική μου. Το μάτι μου παίρνει κάτι έλληνες που είχα δει στην πτήση από Λισαβώνα, τους ρωτάω, σε αυτούς έβγαλαν κάρτα και για την δεύτερη πτήση. Η ευγένεια με έφαγε, αν είχα επιμείνει θα είχα κι εγώ. Ψάχνω αλλά μάταια. Αργότερα, που φεύγει η στριμένη, επιστρέφω και μία κυρία της Alitalia τώρα, μου λέει να πάω μία ώρα πριν την πτήση, πράγμα που κάνω αλλά η πτήση γιοκ. Κοιτάζω τον πίνακα, έχει αλλάξει η πύλη, στήνομαι στη νέα Πύλη και 45 λεπτά πριν την πτήση έρχονται ανταριασμένες οι κυρίες της ελληνικής Aegean. Για να με πληροφορήσουν ότι το αεροπλάνο είναι γεμάτο. Σηκώνω φωνή, τους λέω δεν είναι δική μου υπόθεση, εγώ έχω εισητήριο Λισαβώνα - Αθήνα, είμαι εκεί εδώ και 1.3 ώρα και η βαλίτσα μου πάει Αθήνα (χε, χε, ετσι νόμιζα) και εγώ δεν βρήκα πουθενά να βγάλω νωρίτερα κάρτα επιβίβασης. Μόνο οταν είδε την πορεία της βαλίτσας μου βρήκε θέση. Μέσα στο αεροπλάνο μέτρησα τουλάχιστον οκτώ άδειες θέσεις, η μία δίπλα μου.

Αυτά τα γράφω εν πτήση. Ελπίζω να βρω τη βαλίτσα και να πρέπει να απολογηθεί η Aegean μόνο γι αυτά.

Συνεχίζω δύο μέρες μετά. Τι την ήθελα την αισιοδοξία? Καμία βαλίτσα των 8 από Λισαβώνα δεν έφτασε στην Αθήνα. Δεν είχαν ιδέα που είναι. Την άλλη μέρα θα μου έλεγαν. Κι εγώ βρωμερή και τρισάθλια να διανυκτευρεύω στην Αθήνα γιατί την άλλη μέρα είχα μια συνάντηση. Που φυσικά ανέβαλα, πώς να πάω έτσι? Πήρα το δρόμο για την πόλη μου, όταν έφτασα με ενημέρωσαν οτι η βαλίτσα βρέθηκε στη Ρώμη και θα την λάβω την επόμενη.

Κυριακή μπηκε η βαλίτσα στο αεροπλάνο, Τρίτη από τα ΚΤΕΛ θα την παραλάβω. Και ήταν και δύο πορτογάλοι με χαμένη βαλίτσα, τους σκέφτομαι τους κακόμοιρους.

Τελική διαπίστωση, η εταιρεία δεν είναι ακόμα έτοιμη για ταξίδια σε συνεργασία. Μην την πάρετε στο εξωτερικό. Δεν είναι σοβαρά πράγματα να μη μπορεί να βγάλει συνεχόμενες κάρτες επιβίβασης και να μην προφτάσει να φορτώσει ΜΙΑ βαλίτσα για Λισαβώνα και ΟΚΤΩ για Αθήνα, στην επιστροφή. Και βέβαια δεν φταίνε οι Ιταλοί, έχω ξανακάνει πτήσεις transfer μέσω Ιταλίας χωρίς κανένα πρόβλημα.

Το κείμενο αυτό συμπληρωμένο με τους αριθμούς πτήσεων στάλθηκε στην Aegean. Αν έρθει απάντηση θα σας την παραθέσω, έτσι επιβάλουν οι κανόνες δεοντολογίας.

Saturday 10 May 2008

Γύρισα εκατομυριούχος

Το παρατράβηξα, το ξέρω, αλλά ήταν ωραία. Εφυγα για Πάσχα και ξέχασα να γυρίσω. Γύρισα για μια μέρα, πήγα Ιταλία, γύρισα, ανέβηκα στο κλεινόν άστυ και ξαναγύρισα να αλλάξω ρούχα στη βαλίτσα και να πάω Πορτογαλία.
Στο μεταξύ, πριν λίγο, έλαβα το φοβερό email που με πληροφορεί τι νομίζετε? Οτι είμαι εκατομυριούχος. Ναι, ναι, και ματα ναι.
Κάποιος κύριος Μπεν Κάτι με ενημερώνει ότι κέρδισα ούτε λίγο ούτε πολύ ένα εκατομύριο ευρώ παρακαλώ, όχι υποτιμημένα δολάρια. Και πως τα κέρδισα? Ετσι, εγώ κοιμόμουν κι η τύχη μου δούλευε. Και μας δουλεύει και ο κύριος Μπεν φυσικά.
Και έχει την ελπίδα ότι θα το πιστέψω και θα στείλω τα στοιχεία μου να μου τα καταθέσουν!!
Ε ρε γλέντια, αμερικανάκια μας πέρασαν?

Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που κερδίζω, να συννενοούμαστε. Είμαι πολύ τυχερό άτομο και κάθε τόσο κάποια κληρονομιά, κάποια κλήρωση, όλο κάτι ψίχουλα κερδίζω, αλλά εκατομυριούχος είναι η πρώτη, γι αυτό και σπέυδω να σας ενημερώσω.

Μη με ψάχνεται εμένα πια. Με κότερα να ψήνω κοκορέτσι με βλέπω. Μιλάμε για κατάντια ε? να ψήνεις κοκορέτσι στο κότερο.

Απολαύστε το ανευ πολλών σχολίων, δεν φημίζομαι και για τα πολλά λόγια μου άλλωστε.


Tuesday 22 April 2008

Κατάνυξη

Κατάνυξη θα νοιώσετε τούτες τις μέρες όσοι πάτε σε ξωκλήσια και μικρές εκκλησίες που χτίστηκαν από τους κατοίκους για τους αγίους τους χωρίς να χρειαστούν την εγκριση της ναοδομίας.

Αντίθετα, όσοι πάτε σε μεγάλες εκκλησίες μπορεί και να σκιαχτείτε από τις κακόγουστες εικονογραφήσεις και τις απελπιστικά ίδιες εκκλησίες "σταυροειδής με τρούλο", όπου τα πλαστικό στεφάνι στον εσταυρωμένο μπορεί και πρέπει να σας εξαγριώσει.

Εναλλακτικά σας έχω εδώ εκκλησίες που η κατάνυξη δημιουργείται από το παιγχίδι του φωτός ανάμεσα στα σταυροθόλια.

Θρήσκα δεν είμαι, με γοητεύει αφάνταστα να απεικονίζω αυτά τα έργα που κάθε ώρα της μέρας έχουν άλλη όψη κι άλλο δέος προκαλούν. Κατασκευασμένα με απλές γνώσεις στατικής δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

Καλό Πάσχα. Και καλή Πρωτομαγιά που θα με βρει στην αγαπημένη μου πόλη. Τη Βενετία.


Γενεύη
Λωζάνη

Βαρκελώνη

Βρυξέλες
Νοτρ Νταμ, Παρίσι
Άγιος Βίτος, Πράγα

Wednesday 16 April 2008

απόψεις







Ολα τα πράγματα έχουν δύο όψεις. Κι όλες οι απόψεις μπορεί να είναι σωστές. Όλα εξαρτώνται από τη σκοπιά που τα βλέπει κάποιος, από τον αν έχει μυωπία ή πρεσβυωπία, αν είναι κοντόφθαλμος ή ευρύωψ. Από την παιδεία και τις συνθήκες που μεγάλωσε, που έζησε, που δημιούργησε.

Στην τελική όλοι έχουν δίκιο, το θέμα είναι να δεχόμαστε τη διαφορετική άποψη αλλά να συμπορευόμαστε με αυτή που συμφωνούμε.

Σας δίνω εδώ τέσσερεις διαφορετικές απόψεις φωτεινές και σκοτεινές μιας θέας από ένα παράθυρο. Διαλέγετε όποια σας αρέσει.

Thursday 10 April 2008

Και τι ζητάω

Το τραγούδι τα λέει όλα. Τελείωσα όσα έπρεπε, όταν έπρεπε, και ψάχνω τον παράδεισο. Μέχρι να γυρίσω απολαύστε το καλογυρισμένο video clip ενός αγαπημένου φίλου. Οπως και το προηγούμενο.

Tuesday 8 April 2008

παλιές αγάπες

Ερχεται στιγμή, αργά ή γρήγορα που πρόσωπα και πράγματα που κάποτε αγαπήσαμε να μη σημαίνουν τίποτα ή πολύ λίγο.
Είναι στιγμές που λέγαμε θα μείνουν μοναδικές, κι όμως ξεπεράστηκαν, ήρθαν άλλες και πήραν τη θέση τους στη μνήμη και την καρδιά μας.
Είναι χρονιές που λες και δεν υπήρξανε ποτέ, δεν άφησαν τίποτα, ούτε μια ρυτίδα.
Είναι άνθρωποι που βρέθηκαν στο διάβα μας και δεν θυμόμαστε το ονομά τους.

Είναι και κάποιες αγάπες που πάντα θα αφήνουν κάτι. Γλυκό, πικρό, γλυκόπικρο, αλλά ΚΑΤΙ!!

Monday 7 April 2008

Οι ορμόνες της μπύρας



Σήμερα κλείνουμε ως ενδοκρινολόγοι μαθαίνοντας γιατί η μπύρα έχει ορμόνες και μάλιστα γυναικείες. Το μειλ το έστειλε φίλος, επιστήμων του δόγματος "ερεύνα και μην πιστεύεις". Μια και το ερεύνησαν οι άνθρωποι, εγώ τι μπορώ να πω? οτι μ΄αρεσει η άτιμη με ότι αυτό συνεπάγεται (δηλαδή σε κάνει περισσότερο γυναίκα), η Τσεχία πάντως έχει τις καλύτερες, σας διαβεβαιώ,είναι άλλωστε η πατρίδα της μπύρας.


Τις προάλλες καθόμασταν με μια παρέα σε ένα τραπέζι και κάποιος ισχυρίστηκε ότι η μπύρα περιέχει γυναικείες ορμόνες.
Αρχικά γελάσαμε αλλά σαν επιστήμονες που είμαστε είπαμε να το ερευνήσουμε το θέμα.
Ήπιαμε ο καθένας από 10 μπύρες (καθαρά για επιστημονικούς λόγους).
Μετά το τέλος του πειράματος καταλήξαμε στα παρακάτω συμπεράσματα:

1.είχαμε παχύνει
2.μιλούσαμε ακατάπαυστα χωρίς να λέμε τίποτα
3.αντιμετωπίσαμε προβλήματα στην οδήγηση και στο παρκάρισμα
4.ήταν αδύνατο να κάνουμε λογικές σκέψεις
5.μας ήταν αδύνατο να παραδεχτούμε ότι είχαμε άδικο, παρότι ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχαμε δίκιο
6.κάθε ένας μας θεωρούσε ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος
7.είχαμε πονοκέφαλο και δεν είχαμε διάθεση για σεξ
8.και η αποκορύφωση: έπρεπε να πάμε κάθε 10 λεπτά στην τουαλέτα και μάλιστα όλοι μαζί.

Περαιτέρω ανάλυση μάλλον είναι περιττή: Η ΜΠΥΡΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΟΡΜΟΝΕΣ

Friday 4 April 2008

Γυναικείες ορμόνες


Τις αντρικές ορμόνες τις εμπεδώσαμε. Πάμε βούρ για τις θηλυκές, που όπως μας υποσχέθηκε ο Κώστας, μου τις έστειλε. Αλλά πιο πριν δηλώνω ότι δεν συμφωνώ και υποψιάζομαι ότι κάποιο πολύ φαλλοκρατικό αρσενικό γουρούνι τις σκαρφίστηκε για να μας διασύρει. Μα καλές μου φίλες.. είναι δυνατόν να έχουμε εμείς αυτές τις ορμόνες? Ε? Είναι ποτέ δυνατόν?

Φερτηκαρταρεκαργιόλη: Ορμόνη, που εκκρίνεται ιδιαίτερα κάθε Σάββατο πρωί, και διεγείρει την γυναίκα έτσι ώστε να αποσπάσει την πιστωτική κάρτα του άντρα, αφού η δική της έχει ήδη καταστραφεί από την χοντοσεντερόνη

Ευρωχλωρίνη: Με την έκκριση αυτής της ορμόνης η γυναίκα αφήνει την πιστωτική κάρτα και στρέφεται στα μετρητά του άντρα, τα οποία και "καθαρίζει" σε χρόνο ρεκόρ. Εφόσον συνδυαστεί με τις δύο προηγούμενες, ασ'τα να πάνε

Τηλεφωνίνη: Ορμόνη, που δίνει στη γυναίκα την ικανότητα να μπορεί να μιλά στο τηλέφωνο για πολλές ώρες χωρίς να χρειάζεται τροφή και νερό. Εκκρίνεται καθημερινά σε σταθερή ποσότητα, αλλά παρατηρείται υπερέκκριση όταν η φερτηκάρταρεκαριόλη και η ευρωχλωρίνη δεν έχουν αποτέλεσμα

Νυφουλίνη: Πρόκειται για ορμόνη της οποίας η έκκριση αυξάνεται γεωμετρικά με τα χρόνια και η οποία δημιουργεί στη γυναίκα την ακατανίκητη ανάγκη να ντυθεί νυφούλα.Εξαιρετικά επικίνδυνη για τους άντρες, αφού μπορεί να τους οδηγήσει ακόμη και στον αιφνίδιο γάμο

Γλυστριδίνη ή φλυαρόνη:
Ορμόνη που έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία της γυναίκας να ελέγξει την κίνηση των γνάθων και της γλώσσας της. Εκδηλώνεται με παρατεταμένη φλυαρία, συνδυάζεται ιδανικά με την τηλεφωνίνη και χειροτερεύει τα αποτελέσματα της μουρμουρόνης. Διεθνής ομάδα ερευνητών απέδειξε με μαθηματικό τρόπο ότι δεν υπάρχει αντίδοτο.

Πονοκεφαλίνη: Πρόκειται για ορμόνη που εκκρίνεται κυρίως όταν η γυναίκα βρίσκεται σε ύπτια θέση (=ξαπλωμένη). Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτή η ορμόνη δεν προκαλεί πονοκέφαλο στην γυναίκα αλλά οίδημα (=πρήξιμο) στα γεννητικά όργανα των ανδρών. Η γυναίκα επικαλείται δήθεν πονοκέφαλο για να αποφύγει άλλες δραστηριότητες. Πιστεύεται ότι συσχετίζεται με τη νυφουλίνη στις μικρές και την φερτηκάρταρεκαργιόλη στις μεγαλύτερες ηλικίες. Πάντοτε όμως συνδυάζεται με την μουρμουρόνη. (βλ. κατωτέρω)

Μουρμουρόνη: Βασική γυναικεία ορμόνη, αφού εκκρίνεται από όλες τις γυναίκες και σε όλες τις ηλικίες. Διακρίνεται στη γενικομουρμουρόνη (η γυναίκα μουρμουρίζει γενικά οποιαδήποτε ώρα της ημέρας) και στη κρεβατομουρμουρόνη (εκκρίνεται πριν τον ύπνο και προκαλεί βασανιστική κρεβατομουρμούρα). Σε συνδυασμό με την τηλεφωνίνη προκαλεί μουρμούρα από τηλεφώνου (γνωστή και ως τηλεγκρίνια).Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αν βρεθεί τρόπος περιορισμού της μουρμουρόνης, ο μέσος όρος ζωής των ανδρών θα αυξηθεί άμεσα κατά 15-20 χρόνια

Χοντουλίνη: Λέγεται και χοντοσεντερόνη. Βασική γυναικεία ορμόνη, χάρη στην οποία μια γυναίκα, που μπορεί να μην ξέρει να πάει ούτε από την Ομόνοια στο Σύνταγμα, εντοπίζει με κλειστά μάτια όλα τα υποκαταστήματα της αλυσίδας Hondos Center σε ακτίνα 150 ναυτικώνμιλίων

Ρομαντζίνη :Η έκκριση αυτής της ορμόνης επιφέρει την προσωρινή αναστολή της εγκεφαλικής λειτουργίας της γυναίκας. Προκαλείται με διάφορους τρόπους, π.χ. λουλούδια, ρομαντικά δείπνα κ.α. Τελικό αποτέλεσμα είναι η γυναίκα να πιστεύει τα φούμαρα που σκαρφίζεται ο άντρας. Ορισμένες φορές όμως του δημιουργεί προβλήματα, ειδικά όταν βιάζεται. Πάντως πρόκειται για ορμόνη εξαιρετικά χρήσιμη στον άντρα, σε συνδυασμό δε με την τεχνική του "στρίβειν δια του αρραβώνος", του εξασφαλίζει αρκετά χρόνια καλοπέρασης χωρίς να υποστεί τις οδυνηρές συνέπειες της νυφουλίνης.

Ρεμαλίνη:Αυτή η ορμόνη εκκρίνεται στις γυναίκες με σταθερό δεσμό. Εκδηλώνεται με την αποστροφή προς όλους τους φίλους τουάντρα και ιδιαίτερα εκείνους που δεν έχουν παραλύσει εγκεφαλικά από τον γάμο ή τον δεσμό και εξακολουθούν να ζουν φυσιολογικά. Συνηθισμένες ατάκες είναι "πάλι με αυτά τα ρεμάλια θα βγεις;", "να πας να μείνεις με τα ρεμάλια τους φίλους σου" και γενικά οποιαδήποτε φράσηπεριέχει τη λέξη "ρεμάλι" ή συνώνυμό της.

Βρωμιαρόνη :Αυτή η ορμόνη εκκρίνεται όταν μια γυναίκα αντιληφθεί ότι κάποια άλλη γυναίκα, ανταγωνιστική προς αυτή -oποιαδήποτε δηλαδή- έχει κάποια επιτυχία σε οικονομικό, σεξουαλικό, εργασιακό ή οικογενειακό τομέα. Εκδηλώνεται με χαρακτηρισμούς του τύπου "η βρωμιάρα η Χ" , "η σκρόφα η Ψ" ή από ερωτήσεις όπως "τι μου κάνεις χρυσή μου;" (=ψόφα μωρή) κλπ.

Μπριγιαντίνη:Εδώ δεν εννοούμε την γνωστή λίγδα στο μαλλί των ροκαμπιλάδων αλλά μια γνήσια γυναικεία ορμόνη που εκκρίνεται σε τεράστιες ποσότητες στη θέα ενός μπριγιάν ή ενός μονόπετρου δακτυλιδιού. Η δράση αυτής της ορμόνης επικαλύπτει όλες τις άλλες και ενισχύει τη νυφουλίνη. Οταν το μπριγιάν προορίζεται για ή ανήκει σε άλλη γυναίκα, η μπριγιαντίνη μετατρέπεται σε βρωμιαρόνη.

Παλιολιγουρίνη – Παλιαδελφίνη:Η παλιολιγουρίνη προκαλεί την αποστροφή της γυναίκας για τον άντρα που την φλερτάρει και εκδηλώνεται με σκέψεις ή εκφράσεις όπως "παράτα με ρε παλιολιγούρη" κ.α Η παλιαδελφίνη αντίθετα εκδηλώνεται όταν η γυναίκα θέλει κάποιον άντρα αλλά αυτός δεν της κάθεται, οπότε και λέει "παλιαδελφή ο τύπος" κλπ. Αυτές οι ορμόνες μπορεί να δράσουν ακόμη και ταυτόχρονα, οπότε έχουμε εκδήλωση σχιζοφρενικής συμπεριφοράς.

Tuesday 1 April 2008

Ανδρικές Ορμόνες



Ηρθε "εγκαίρως" με e-mail, μου άρεσε και σας ενημερώνω για να ξέρετε και οι γυναίκες, ότι όλα είναι θέμα ορμονών αλλά και οι άντρες για να βρείτε τα αντίδοτα.

Βοδινόλη

Τυπική αντρική ορμόνη. Εκκρίνεται μονίμως και έχει ως αποτέλεσμα ο άντρας να τρώει σαν βόδι ανεξάρτητα αν βρίσκεται σπίτι του, σε ταβέρνα ή στο Vardis και με γυναικεία συντροφιά. Παρότι τα βόδια είναι χορτοφάγα, η βοδινόλη ανοίγει την όρεξη για κάθε είδους ψητά, για ψαρομεζέδες, για σάλτσες και λαδομπούκια. Δεν έχει επιπτώσεις στις πράσινες σαλάτες και στα ραδίκια.

Μπεκρουλίνη (ή κουνουπιδόλη ή χωματόλη ή αυγουλίνη ή λιωματίνη ή κοκκαλίνη)

Ορμόνη που εκκρίνεται οποαδήποτε ώρα του 24ώρου, αρκεί να υπάρχει η σωστή παρέα. Δημιουργεί τάση προς το μπεκρούλιασμα και συνήθως ακολουθεί χρονικά την βοδινόλη. Συχνές επιπτώσεις είναι ο ύπνος με ρούχα, παπούτσια και ανοιχτά τα φώτα, σπάσιμο καθρέφτη με το κεφάλι κλπ. Αν συνδυαστεί με ατυχία, μπορεί να οδηγήσει σε ξύπνημα δίπλα σε γκόμενα-κουασιμόδο. Η ακατάσχετη έκκριση της μπεκρουλίνης οδηγεί τον άντρα σε σίγουρη καραγκιοζοποίηση.

Ποδοσφαιρίνη

Πανίσχυρη αντρική ορμόνη. Εκκρίνεται τα βράδια του Champions League, Mundial καθώς και τις Κυριακές. Συνηθισμένο αποτέλεσμα είναι η απώλεια συνείδησης και η πλήρης αδιαφορία για οτιδήποτε συμβαίνει εκτός αγωνιστικού χώρου. Συνοδεύεται από εκφράσεις όπως "γκ.... οοόχι ρε πο*στη", "πουτ*να μπάλα", "πουλημένο κοράκι", "πάρτε το γκολάκι και μόκο", "γαμώ τον άξονα της Γης" κ.ά. Στις γυναίκες προκαλεί αντίστοιχη αύξηση της μουρμουρόνης.

Διπλανόλη

Αυτή η ορμόνη εκκρίνεται σε όλους τους άντρες και πιο πολύ σε αυτούς με μόνιμη σχέση. Έχει ως αποτέλεσμα να γουστάρει περισσότερο κάποια άλλη γυναίκα από αυτή που έχει, όπως εκείνη στο διπλανό γραφείο, στο διπλανό διαμέρισμα, στην διπλανή ομπρέλα της παραλίας, στο διπλανό αμάξι στο δρόμο, την κολλητή της φίλης του ή την αδελφή της κλπ. Αυτό συμβαίνει ακόμη και αν η δική του είναι αντικειμενικά πιο ωραία από τις άλλες. Δεν υπάρχει τρόπος καταστολής αυτής της ορμόνης.


Μο*νοδουλίνη

Πρόκειται για ορμόνη που υπάρχει σε πολλούς άντρες και επιφέρει την πλήρη και άνευ όρων υποδούλωσή του σε κάποια γυναίκα. Η δράση της είναι ύπουλη γιατί ποτέ ο ασθενής δεν έχει επίγνωση της καταστάσεώς του αντίθετα πιστεύει ότι ελέγχει πλήρως τη γυναίκα. Τυπικές ενδείξεις είναι η απομάκρυνση από παλιούς φίλους, η αποχή από αγαπημένες συνήθειες και δραστηριότητες, καθώς και άλλες πιο περίπλοκες. Η ύπαρξη της μο*νοδουλίνης μπορεί να γίνει αντιληπτή μόνο με την βοήθεια τρίτων, κυρίως φίλων αλλά σπάνια αντιμετωπίζεται.

Καληνυχτίνη

Πρόκειται για ειδική περίπτωση ορμόνης που συναντάται σε ορισμένους άντρες. Συνέπεια αυτής είναι ο άντρας να γυροφέρνει κάποια γυναίκα αλλά ποτέ να μην προχωράει παραπάνω. Αρκείται στο να τη συνοδεύει έξω και να την γυρνάει το βράδυ σπίτι, γι'αυτό και λέγεται "καληνύχτας". Κάποια στιγμή η καληνυχτίνη αντικαθίσταται από τη μουνοδουλίνη.

Μπακουρόλη

Άλλη εξειδικευμένη ορμόνη. Χτυπά ορισμένους άντρες και έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουν "πεϊνιρλί" μόνο στα everest , στο filmnet και στο sirocco. Συνήθως οι ασθενείς αυτοί πάνε πολλοί μαζί, τουλάχιστον τρεις, και το καλό τους χέρι είναι πολύ πιο δυνατό από το άλλο. Το τέλος της μπακουρόλης έρχεται χάρη στη νυμφουλίνη.

Φιγουρατζίνη

Πρόκειται για συνηθισμένη ορμόνη, η επίδραση της οποίας εχει ως αποτέλεσμα ο άντρας θύμα να επιδεικνύει ό,τι νομίζει πως ζηλεύουν οι άλλοι σε αυτόν. Συγκεκριμένα:
Αν πρόκειται για την ωραία φίλη του: Πάει στο κλαμπ, γυρνάει το κεφάλι του σαν περισκόπιο και κοιτάζει να δει αν την κοιτάζουν. Τότε καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, κάνει high five με τον "κολλητό" μπάρμαν με την αλογοουρά και παραγγέλνει.
Αν πρόκειται για αυτοκίνητο: Του βάζει φιμέ ζελατίνα στα τζάμια, μαύρα πίσω φώτα, ψεύτικη extra εξάτμιση, τιμόνι momo, δικτυωτά προσκέφαλα, stereo με subwoofer, πετσετάκι Dewars στο ταμπλό κλπ. Μετά παίρνει σβάρνα τις καφετέριες από το Μικρολίμανο μέχρι τη Νέα Ερυθραία παίζοντας με 120db σκυλοπόπ, κλαψομούνικα ζεϊμπέκικα και όλα τα σουξέ του Village 88.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε το παράδοξο ότι η φιγουρατζίνη ενισχύει και αποδυναμώνει συγχρόνως την θεωρία του Δαρβίνου. Την ενισχύει γιατί οι φιγουρατζήδες αποτελούν τον χαμένο εξελικτικό κρίκο ανάμεσα στους πιθήκους και τους ανθρώπους. Όσο για το αν την αποδυναμώνει, πότε είδατε πίθηκο τελευταία φορά να περηφανεύεται για τις μπανάνες του;

Τώρα κάνετε και μια αντιστοίχιση των ειδών επάνω με τις ορμόνες τους. Μερικοί είναι προφανές από ποια κυριαρχούνται.

Saturday 29 March 2008

Ελληνικά Βραδυδρομεία


Αυτό έφτασε πριν το καλοκαίρι επειδή δεν μεσολάβησαν τα ΕΛΤΑ

Το προηγούμενο γράμμα ευτυχώς δεν ήρθε με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία κι έτσι είχε φτάσει εγκαίρως αν και από so far. Αυτό που ήρθε χτες όμως στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού μου, έκανε ρεκόρ καθυστέρησης. Μου θύμισε πάρα πολύ παλιές εποχές.

Μέρες κοίταζα το κουτί, πουθενά το περί ου ο λόγος γράμμα. Και γιατί το περίμενα? Ενας λογαριασμός ήταν, τίποτα ρομαντικό, ούτε καν μυστηριώδες. Και περίμενα τόσο πολύ ένα λογαριασμό? Ναι γιατί ήταν της Visa και επειδή είχα κάνει αγορά σε ξένο νόμισμα, χρειαζόταν ο λογαριασμός που είχε την επίσημη μετατροπή προκειμένου να εισπράξω κι εγώ με τη σειρά μου τα έξοδα, αλλά υπήρχε προθεσμία υποβολής των δικαιολογητικών, οπότε…

Ο λογαριασμός έπρεπε να πληρωθεί στις 27/3. Εχει πάει ήδη 10 ή ώρα και πουθενά. Τον πλήρωσα χωρίς ειδοποίηση και την περίμενα για το λόγο που σας είπα. Και χτες, 28/3 ω του θαύματος, νάτο το γράμμα με το λογαριασμό. Κι επάνω φαρδιά πλατιά μια σφραγίδα που έλεγε ότι είχε ταχυδρομηθεί 3/3 ευτυχώς 2008. Ναι θα μου πείτε, έχει κι ένα τεράστιο Β επάνω, δεν το είδες? Το είδα, σημαίνει δεν σκοτωνόμαστε να σας το στείλουμε αλλά όχι και 26 μέρες!!! Να πεις ότι είχαμε εκλογές και πήξανε στα έντυπα? Να πεις ότι είχαμε Χριστούγεννα κι άλλες αργίες? Καλά, μη φωνάζετε, μια Καθαρή Δευτέρα και μια 25 Μάρτη είχαμε, αλλά έπρεπε να χει έρθει και πριν από αυτές.

Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία πάνε ολοταχώς όλο και πιο πίσω, βλέπω και το Δελτίο, παλιά έφτανε κάθε Πέμπτη, τώρα κάθε δεύτερο Σάββατο έρχονται κανα δυό μαζί. Πώς να μη θησαυρίσουν οι κούριερ μετά?

Αλήθεια, έχεις κανείς υπόψιν το όνομα του διοικητής τους? Για να ξέρουμε τις ικανότητές του και να τον προτείνουμε για ανώτερα. Μην πάει χαμένο τέτοιο ταλέντο της κομματικής διοίκησης (το δημόσιας έχει αποδημήσει).

Και μια και σε ένα μήνα έχουμε Πάσχα, όσοι σκοπεύατε να στείλετε παραδοσιακές κάρτες, αν και δεν σας κόβω για τέτοιους, σπεύσατε, αλλιώς του Αγίου Πνεύματος, κατακαλόκαιρα θα φτάσουν.

Tuesday 25 March 2008

Σύμφωνο συμβίωσης και άλλα γαμήλια



Όπως γνωρίζετε, για πολλά κοινωνικά θέματα που κατά καιρούς προκύπτουν, δεν έχω πάρει θέση. Όχι επειδή δεν έχω, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, δεν έχω μπορέσει να έχω όλα τα στοιχεία τεκμηρίωσης που θα επέτρεπαν να υποστηρίξω γραπτώς και με σθένος την άποψη αυτή. Εχω μάθει να αποδεικνύω με τεκμήρια ότι λέω και θέσφατα προφανώς δεν αναγνωρίζω σε κανέναν. Ετσι λοιπόν, ποιώ τη νήσσα, ρόλο που καθόλου δε μου αρέσει. Ο προφορικός λόγος είναι άλλωστε εύκολος, ο γραπτός έχει απαιτήσεις.


Στο θέμα των ημερών όμως, θα πάρω θέση. Και είναι το «σύμφωνο συμβίωσης». Δεν χρειάζονται άλλωστε ντοκουμέντα για να πω αυτό που αποτελεί και μότο μου «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Που σημαίνει, δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος μόλις κλείσει την πόρτα του σπιτιού του, πολώ μάλλον, στο κρεβάτι του.

Θεωρώ τους γάμους μια ευκαιρία για γιορτή, τίποτα παραπάνω. Για μερικούς καλεσμένους μάλιστα είναι και σκέτη ταλαιπωρία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Αν και ανήκω σε μια γενιά που η συμβίωση δεν ήταν καν αποδεκτή, την ήθελα, αλλά ο συμβίος μου δεν ήταν τόσο προχωρημένος αν και πολιτικά τότε ήταν αριστερότερα εμού. Δεν πρόλαβα τον πολιτικό γάμο, το μόνο εκκεντρικό που ήθελα ήταν να πάμε με το μηχανάκι (προς θεού, όχι παπάκι, όχι τέτοια ντεκαντάνσ, ένα αυτόματο κίτρινο κομψότατο μοτοποδήλατο είχα) στην εκκλησία, κι αυτό το απέρριψε. Μου έμεινε το κοντό νυφικό, και τα κόκκινα λουλούδια, δεν τον ρώτησα γι αυτό και ο νεωτερισμός, α, και κάποιο κόσμημα φορούσα, έμαθα μετά οι νύφες δεν κρατούν κόκκινα λουλούδια και δεν φοράνε κοσμήματα, σιγά, τότε τι τα έχουμε τα κοσμήματα? Λες και τα ξανάβαλα?

Και γιατί θα πρέπει να πάω στην εκκλησία ή στο Δημαρχείο για να ζήσω με έναν άνθρωπο? Ποτέ δεν το κατάλαβα, αλλά το δεχόμουν μόνο γιατί χρειάζεται στα παιδιά, με τη νοοτροπία που κουβαλάνε οι συνέλληνες να προέρχονται από ένα γάμο. Όταν δεν τίθεται θέμα παιδιών τι χρειάζεται ο γάμος? Γιατί παντρεύονται άνθρωποι πατημένοι τα 50? Ποτέ δεν το κατάλαβα παρ΄εκτός ως εκπλήρωση αποθειμένης επιθυμίας.

Κι έρχεται τώρα η πολιτεία και μας λέει να πηγαίνουμε στο συμβολαιογράφο. Μα γιατί να πάμε οπουδήποτε, να μας αφήσουν να κάνουμε ότι θέλουμε, άπαντες. Για να μην πάει χαμένη η σύνταξη? Μα δεν θα προκάνουμε. Και αν προλάβουμε, ένα χαρτάκι, κάτι σα διαθήκη και να είναι οκ. Γιατί πρέπει να έχω πάει στο συμβολαιογράφο για να πάρει ο ¨συμβίος¨ μου τη σύνταξή μου κάποιος? Να αφήσω σε μια γωνιά ένα χαρτί και οκ. Και γιατί να παντρεύονται επομένως και οι ομόφυλοι? Τι θα κερδίσουν πηγαίνοντας μέχρι το δήμαρχο? Εϊπαμε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά και παντελώς ενάντια του γάμου. Οπότε και ενάντια στο σύμφωνο και όλους τους γάμους, θρησκευτικούς και πολιτικούς. Να δηλώνονται τα παιδιά στο ληξιαρχείο ότι προήλθαν από τους τάδε και οκ. Αμαν πια. Ξέρετε πόσο καιρό μου πήρε να επανεύρω την πραγματική μου ταυτότητα μετά το διαζύγιο? Ευτυχώς που επαγγελματικά είχα το οικογενειακό μου, αλλιώς… Πωπώ τι θυμήθηκα.. δεν μπορούσα ουτε αυτοκίνητο να αγοράσω με το πατρικό μου όνομα. Μιλάμε για μεγάλο μπελά.

Τελικο συμπέρασμα, αφήστε τους τύπους και κοιτάξτε την ουσία. Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι να μένουν μαζί, όπως πολλά άλλα ζώα. Δεν χρειάζονται ευλογίες προς τούτο. Ένα πάρτυ ας το κάνουν όποτε θέλουν και να γλυτώσουμε και οι καλεσμένοι το ερώτημα «τι θα φορέσω πάλι».


Friday 21 March 2008

Γράμμα από So_far


Χτές το βράδυ ήταν σημαντικό για μένα. Δύο e-mails μου έδωσαν πολύ χαρά. Για το ένα δεν θα σας πω τίποτα άλλο πέρα ότι το περίμενα ένα μήνα, αργούσε, και είχα γράψει εκείνο το ποστ για τα νεύρα.

Το άλλο όμως… ορίστε αγαπητοί μου ακροατές, σε ανοιχτή διακαναλική sorry διαblogiκή σύνδεση (εδώ τρελάθηκε ο διορθωτής), σας παρουσιάζω το e-mail της καταπικραμένης φίλης και συναδέλφου So_far. Δεν θα σχολιάσω τίποτα, με έκανε κι έκλαψα… από τα γέλια εννοείται. Σας παρακαλώ να το βοηθήσουμε όλοι το κορίτσι.


Αγαπητή κυρία aurora* μου,


Εδώ So_Far, ναι ναι αυτή η γνωστή. Αλλά σήμερα κυρ-aurora* μου, θα ξεχάσουμε τα γνωστά και θα συναντήσουμε τον άνθρωπο. Θέλεις να βάλω και τσεμπέρι η μηχανικίνα καρριέρας; Να βάλω. Είπαμε , πάνω απ' όλα η απλότης.

Εγώ που λέτε κυρ- aurora* μου, είμαι γυναίκα καρριέρας. Μέχρι συνάντησα το Πολύκαρπο τον ντερμπεντέρη τον καραμπουζουκλή.

Τι την ήθελα εκείνο το βράδυ την ταβέρνα με τα άλλα τα ρεμάλια; Δεν καθόμανε στο σπιτάκι μου; ( ναι , καθόμανε, ένεκα ο Πολύκαρπος δεν πιάνει άλλη διάλεκτο, μιλάει ο Περαίας βλέπεις ).

Πήγαμε που λες , κυρ- aurora* μου, καθήσαμε, εγώ στεναχωριόμανε ( είπαμε τα ελληνικά του Πολύκαρπου , το λήξαμε 'νταξ; ) και λιγάκι γιατί θα τσίκνιζε ο Gucci, αλλά είπα «κομμάτια να γίνει». Ψιλοτσίμπαγα τα μεζαδάκια στη λαδόκολλα, καταριόμανε ( 'νταξ; ) την καρέκλα, έκοβα τις κουρελούδες στον τοίχο , ούτε στο χειρότερο εφιάλτη μου..

Μέχρι που έσκασε μύτη ο Πολύκαρπος, «εκτελούνται μεταφοραί», επιχειρηματίας. Αγριεύτηκα μόλις τον είδα, κυρ- aurora* μου, ήμανε και έξω από το εργοτάξιο να πιάσω το ψαρωτικό να τον στείλω αδιάβαστο να τυλίγει καλώδια και να πλέκει πουλόβερ, είχε και κάτι μελαγχολικό ( μετά κατάλαβα ότι δεν σηκώνω το μπρούσκο και βλέπω ό,τι θέλω , αλλά τι τα θέλεις; ).

Τον Πολύκαρπο κυρ- aurora* μου, τον αντιπάθησα, αλλά ξέρεις είναι εκείνες οι αντιπάθειες οι λοξές , οι περίεργες , που δεν είσαι σίγουρος.

Ο Πολύκαρπος , κάθησε στο διπλανό τραπέζι. Τα ρεμάλια στον κόσμο τους, χαζεύανε κάτι ξανθιές της πλημμύρας και της αγωνίας, ξέρεις τις γνωστές τις ξεβρασμένες από το κύμα… Εγώ βαριόμουν, οπότε άρχισε το παιχνίδι με τον αλητάμπουρα- ξέρεις εσύ , μορφωμένη γυναίκα και του κόσμου ..

Αρχίζουν και πέφτουν οι παραγγελιές, και κάτι ψωραλέα γαρύφαλλα ( τα έκοψα από δέκα κηδείες και πάνω ) , ήρθε και ζεστάθηκε το γλυκό.

'Ξινή' γυρίζει και μου λέει, 'στο αφιερώνω'… Το 'Μια κυρία στα μπουζούκια' το ξέρεις; Το ξέρεις. Εμείς 'παίξαμε το μια κυρία στην ταβέρνα του Τζιτζιρομίτζουρα', μιλάμε για την απόλυτη χλιδή.

Για να δικαιολογήσω τη θέση μου, κοινώς τα αδικαιολόγητα, θα έλεγα ότι ο Πολύκαρπος είχε τον μπρουτάλ κομπλεξισμό του παιδιού που επιμένει ντε και καλά ότι το σχολείο της ζωής είναι το πεζοδρόμιο. Το 'ριξε και στο ξερά και σκέτα, αλλά εμείς είμαστε παιδάκια που από κάτι τέτοια δε μασάνε. Διαλέγω το πιο σκοτωμένο νούμερο κινητού που έχω και του το δίνω.

'Θα σπάσουμε πλάκα' με το νούμερο . Απορία μαθηματικής λογικής, ποιο ήταν το νούμερο , εδώ σε θέλω κυρ- aurora* μου;

Μετά από δυο μέρες που έχω ξεχάσει και τον Πολύκαρπο και την ταβέρνα, χτυπάει και το τηλέφωνο.

-Πολύκαρπος

-So_Far, ακούω και στο Μήτσος.

-Από την ταβέρνα, προχτέ

-Τι μου λες; Σοβαρά; Το παιδί που έπαιζε κλαρίνο; ( λέω και εξυπνάδες, στις καλές μου )

-Ξινή, έχεις πλάκα και μου αρέσεις.

-Εγώ πάλι το έχω ξαναδεί σε ελληνική ταινία, τίποτα πιο καινούριο να μας εντυπωσιάσεις αγοράκι;

-Καφεδάκι, πότε θα πιούμε;

-Να δούμε πώς κουνιούνται οι βάρκες στην θάλασσα, χεράκι χεράκι;

-Και αυτό παίζει

Θα πρέπει να προσθέσω εδώ, κυρ- aurora* μου, ότι κατά βάση είμαι τολμηρός άνθρωπος αλλά όποτε θέλω εγώ, όχι όποτε θέλουν οι άλλοι. Τώρα συμπέσαμε.

Βρίσκομαι λοιπόν να πίνω καφέ με τον Πολύκαρπο, ο οποίος είναι σκέτη ανατριχίλα του μπρουτάλ.

Σηκώνει τον καϊμακλίδικο, με τη χάρη του γερανού όταν σηκώνει τσιμεντένιο σωλήνα, αφήνει το μικρό δαχτυλάκι να αιωρείται σαν πελεκάνος αλλά και πυξίδα, δηλαδή για να είμαι ειλικρινής, ήρθα να του πω 'ρε φίλε από πού φυσάει σήμερα;', κάνει και κάτι περίεργα με το μουστάκι και μετά αρχίζει την αναρρόφηση στο στυλ που 'ο Αχόρταγος' αδειάζει βόθρους..

Εγώ πάλι ανακάτευα τον εσπρέσσο και τον έκοβα, απορώντας με τον εαυτό μου και τις εμπνεύσεις του..

Πιάνουμε την κουβέντα της πλήξης, παιδικά χρόνια, η μάνα του νοικοκυρά, ο πατέρας στο μεροκάματο, έκανε ζέστη κι εγώ κρυώνω ένα πράγμα. Μέσα σε μισή ώρα έχω μάθει το μισό γενεαλογικό δέντρο, πόσο πάνε τα δρομολόγια , πώς φορτώνεις τα πιάνα, γιατί οι Αλβανοί δεν είναι καλοί εργάτες, το εξοχικό – φρίκη κάπου σε κάτι βουνά που βλέπεις και θάλασσα , κάτι που έπαιζε με ένα ξάδερφο και ένα οικόπεδο στη Σαλαμίνα… χαζογελούσα και έψαχνα την ευκαιρία να την κάνω, όσο πιο μπορώ ευγενικά.

Εκεί , κυρ-aurora* μου, πέφτει και η ερώτηση κεραυνός

-Πώς μαγειρεύεις τα γεμιστά;

-Τα ποια; Είχαμε περάσει στο πεδίο, άγνωστες λέξεις.

-Τα γεμιστά, ντοματούλες , πιπεριές, μελιτζάνες, κολοκύθια..

-Ξέρεις Πολύκαρπε, εγώ, δηλαδή εμένα που με βλέπεις , όπως με βλέπεις , γεμιστά δε μαγειρεύω.. Συνέχισε με πολλά άγνωστα φαγητά που ακόμα ψάχνω στα λεξικά .. και μετά πέρασε στο section b' της 'Οικιακής Οικονομίας'

-Το προσπερνώ, γιατί φαίνεσαι καλό κορίτσι ( εδώ τώρα τι του λες του γκάβακα, άκου κορίτσι, μας δουλεύουνε μου φαίνεται )

- Και τα πουκάμισα τα σιδερώνεις;

-Πολύκαρπε, αθώε μου Πολύκαρπε, εγώ βλέπω άπλυτο πουκάμισο και αλλάζω χώρα , αν καταλαβαίνεις..

-Δηλαδή, τι κάνεις στη ζωή σου

-Ομορφαίνω τον κόσμο με την ύπαρξή μου, δεν σου φτάνει ;

Ο Πολύκαρπος δε μίλησε κυρ-aurora* μου, αλλά καλύτερα να μιλούσε γιατί θα κάναμε διαγωνισμό ποιος κατεβάζει τα πιο πολλά καντήλια σε cool έκδοση. Αλλά με κοίταξε με ένα ύφος, που δεν με ΄χει κοιτάξει κανείς. Σκέτη υποτίμηση. Και πληγώθηκα, κυρ- aurora* μου, ανεπανόρθωτα.

Στο βλέμμα του Πολύκαρπου , του μπρουτάλ, του λαϊκού, του ντερμπεντέρη είδα το χρόνο που έχω χάσει.

Φαντάστηκα πόσα έχασα που τα χέρια μου δεν μυρίζουν κρεμμύδι και δεν έχω φορέσει ποτέ ποδιά. Τι να τα κάνω εγώ τα εργοστάσια που κελαηδάνε στα χεράκια μου και τις υπογραφές και τις μελέτες, όταν το μόνο που με συνδέει με τον Πολύκαρπο είναι ότι ξέρω πως κάποτε ζούσε ο Στράτος Διονυσίου;

Ένιωσα ξένη στην ίδια μου τη χώρα , κυρ - aurora* μου, αλλούτερο πλάσμα, πάει έχω εξασφαλίσει το να τριγυρνάω σαν την άδικη κατάρα.. να το 'ξερε η μανούλα μου, αχ κυρ- aurora* μου, αχ και ξανά αχ !

Από τότε κυρ- aurora* μου αποφάσισα να επιδοθώ στις οικιακές εργασίες, αλλά τώρα , αν σου πω ότι τα έκανα κάτι , εσύ θα με πιστέψεις;

Όχι βέβαια.

Όλοι αυτοί οι πόνοι, με απασχολούν αγαπητή κυρ- aurora*.. και κυρίως, πού πήγαν τα ελληνικά μου; 'νταξ;

Τι έγινε με τον Πολύκαρπο; Με συγχωρείς κυρ- aurora* μου, αλλά με τόσα projects να τρέχουν ας πάει ο Πολύκαρπος να φτιάξει μέχρι και γιουβαρλάκια…


ΥΓ Το ποστ, αφιερώνεται στις πληγωμένες καρδιές της μπλογκόσφαιρας με μια τεχνική επισήμανση: Εκ πρώτης όψεως όλα μοιάζουν ιδανικά, το αν είναι που μπορεί να είναι – δεν το αποκλείουμε – είναι ζήτημα πειραματισμού και διάθεσης..

Σε καταλαβαίνω και συμπαρίσταμαι στο δράμα σου αγαπημένη φίλη μου, στη θέση σου και Βill Cost να φορούσα… θα το έκλαιγα το τσίτι. Για τα ελληνικά σου δεν ξέρω σε ποιο ΄ρεοδρόμιο τα παράτησες νταξ΄? αλλά για να σε βοηθήσω θα σου στείλω μια συνταγή για γεμιστούλια, γιατί ακόμα και οι άντρες της κλάσης μας, το θέλουνε το γεμιστό τους και μην ξαναεκτεθείς έτσι και δεν κάνει.

Tuesday 18 March 2008

Αγαπητή κ. aurora…



…είναι καιρός τώρα που θα ήθελα να έχω μια στήλη σε περιοδικό ή εβδομαδιαία εφημερίδα σαν εκείνες τις παλιομοδίτικες που έστελνες την συνήθως χαζή και συνήθως αισθηματική απορία-πρόβλημα και η «ειδική» σου απαντούσε.


..Μετά ήρθε η Μυρτώ και η στήλη έπαψε να είναι παλιομοδίτικη. Και ζήλεψα και θέλω κι εγώ.


Πχ. Να μου γράφει το «νυκτολούλουδο» (τεμπέλα, γράψε μια κανονική απορία που θα κάτσω να γεννήσω εγώ τώρα μία για παράδειγμα), συνεχίζω..να μου γράφει λοιπόν «Αγαπητή κ. aurora έχασα το δίπλωμα στο σπίτι μάλλον και τα έχω πάρει που στη Σαρδηνία θα οδηγεί μόνο ο Μ.» και εγώ θα της απαντώ «Μοσχομυρωδάτο νυκτολούλουδο, την υπογραφή μας και το δίπλωμά μας πρέπει να προσέχουμε που τα βάζουμε. Κι αν δεν προσέχουμε, για αυτό βρέθηκε ο Άγιος Φανούριος και τάξε του μια φανουρόπιτα και γράψε μας τα αποτελέσματα, όχι του DNA αλλά της συνταγής που θα σου στείλω».


Παράδειγμα δεύτερο, γράμμα υποθετικό της so_far «Αγαπητή κ. aurora, με τόσα ταξίδια ανά τον κόσμο, έχω πάθει μόνιμο jet lag και δεν ξέρω που πατώ και που βαδίζω, μέχρι που μιλούσα στο κινητό οδηγώντας και μου αφαίρεσαν το δίπλωμα, και επίσης ένας-μία blogger-σκιά με έθιξε, τι να κάνω?» κι εγώ να της απαντώ «βρε καλή μου συναδέλφισσα, βάλε και λίγο κώλο κάτω… από τη ζήλεια μας ματιάστηκες και σου πήραν το δίπλωμα. Όσο για τις σκιές, αυτές διαλύονται γρήγορα μόλις χαράξει και μην τις φοβάσαι, το πολύ πολύ να την αρχίσουμε όλοι στα χαστούκια και να φάει άμμο της ερήμου».


Αυτά σκέφτομαι και θέλω θέλω θέλω στήλη. Κάνουμε εδώ πρόβα? Στείλτε προβλήματα κι εγώ αφού δεν μπορώ να γίνω Μάγια Τσόκλη, θα γίνω Μυρτώ Κοντοβά. Σε κάποια να μοιάσω βρε παιδί μου σ αυτή τη ζωή. Βαρέθηκα να είμαι εγώ καθώς και να κρατάω την αμέτρητη σοφία μου μόνο για μένα. Ελάτε να σας συμβουλεύσω η πάνσοφη.



Saturday 15 March 2008

Έρωτας και Ψυχή

Γλυπτό του Antonio Canova, ~1787-1800 (Λούβρο)

Βαρέθηκα τη γκρίνια, τη βρωμιά, τη μιζέρια. Βγήκα μια βόλτα στην πόλη μετά από καιρό, τι το ήθελα? Ανάμεσα στα σκουπίδια να πίνω καφέ? Αει σιχτιρ, θα πάω στη ζούγκλα, ούτε εδώ έχω ηλεκτρικό, ούτε εδώ έχω απορρηματοφόρα, εκεί θα έχω και τον Ταρζάν τουλάχιστον.

Σας αφιερώνω λίγη ομορφιά από το Λούβρο και για περισσότερα πηγαίνετε εδώ.

Saturday 8 March 2008

Αυτογνωσία ελέω ΔΕΗ

Τελικά είμαι προβληματική ως άτομο. Είχα μια υποψία για αυτό, αλλά τώρα έγινε βεβαιότητα, να είναι καλά η ΔΕΗ που με βοήθησε να το καταλάβω, κι έτσι γλύτωσα και τα ψυχαναλυτικά έξοδα. Που λέτε, για τρεις μέρες κοβόταν το ρεύμα 6-8.

Την πρώτη μέρα δεν είχα ακόμα γυρίσει σπίτι και δεν ήξερα τι έγινε.

Τη δεύτερη τη διαβάσατε.

Την τρίτη είχα οργανωθεί, είχα φορτίσει μπαταρίες στα αφόρτιστα, κι όταν έπεσε το ρεύμα είπα να κάνω δουλειές που δεν ήθελαν ρεύμα. Ετσι, διάλεξα στα σκοτεινά ανοιχτόχρωμα ρούχα και τα έχωσα στο πλυντήριο ώστε όταν έρθει το ρεύμα να το βάλω να λειτουργήσει. Ταχτοποίησα λιγάκι το σπίτι κι όταν έγινε πίσσα σκοτάδι πήγα στο Σ/Μ που έχει γεννήτρια και ψώνισα χωρίς να βιάζομαι. Είχα πάρει και το φακό μαζί για να ανέβω μετά τις σκάλες.

Χάζευα στο Σ/Μ που είναι και νέο και δεν έχω εξοικειωθεί με τους χώρους του, γύρισα σπίτι, εφτανε 8, άναψα ένα κερί και περίμενα. 8 και λίγο, συνεπές στο ραντεβού του ήρθε και το ηλεκτρικό κι η ζωή βρήκε το ρυθμό της.

Την τέταρτη, από νωρίς βιαζόμουν να αποτελειώσω μια δουλειά μέχρι τις 6 που θα μας βρούνε τα σκοτάδια, μετά είχα προγραμματίσει επίσκεψη στη μάνα μου, που της γυρίζει το ρεύμα στις 6. Βλέπετε χτες είχα κάνει ότι γίνεται στα σκοτεινά, δεν είχα άλλα να κάνω. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχει πάει 6.30 κι έχω ρεύμα. Και τότε αγχώνομαι. Πότε θα κοπεί? Κι αν κοπεί στις 10, πότε θα έρθει? Βγαίνω στη γειτονιά, σπίτι παρά σπίτι, μαγαζί παρά μαγαζί, είναι σκοτεινό. Η σειρά μου πότε θα έρθει? Γιατί δεν ήρθε η διακοπή σήμερα? Κι αν θα έρθει, πότε θα φύγει? Δύσκολα και αναπάντητα ερωτήματα. Σαν να με είχε στήσει γκόμενος σε ραντεβού έκανα. Κανονικά ψυχοπαθής η aurora. Και τότε συνειδητοποιώ ότι τελικώς το άγνωστο με βγάζει από τα νερά μου. Λογικό ίσως μου πείτε μερικοί, παράλογο άλλοι. Χαλάρωσε κι απόλαυσέ το κάποιοι χαλαροί. Δεν ξέρω, ότι και να πείτε, εγώ κατάλαβα ότι τελικώς χρειάζομαι μια τάξη στη ζωή μου ακόμα κι αν προέρχεται από αταξία, παράλογο? Δεν απαντάει, άρα λογικό.

Θέλω να ξέρω πότε θα έρθει το πρόβλημα, όχι να μην έρχεται και να μην μας το λέει κι όλας. Το πρόβλημα.

Έζησα με την αγωνία μέχρι τις 10 το βράδυ όταν συνειδητοποίησα, από τα ρολόγια που είχαν αποσυντονιστεί και αναβόσβηναν, ότι το ρεύμα παρακαλώ είχε κοπεί μεσημέρι και είχε έρθει στις 3. Νατο γιατί δεν κόπηκε στις 6. Η ΔΕΗ αποφάσισε να μη μας αφήσει να γίνει ρουτίνα η ζωή μας και μας το κόβει χωρίς πρόγραμμα πια.

Σήμερα, πέμπτη μέρα, τα έχω παίξει. Δεν ξέρω τι θα γίνει και πότε. Δεν πήγα στο εξοχικό γιατί φοβήθηκα μην κοπεί και μείνω στη μέση του πουθενά με τα κεριά και τριγύρω μαύρα μεσάνυχτα, έχει και συννεφιά, ούτε αστέρια, ούτε φεγγάρι. Πέρισυ τέτοιο καιρό δεν ήταν η έκλειψη? Τότε ξενύχτησα για να έχω τούτη τη φωτογραφία.


Κι επειδή πήγε 5 και δεν ξέρω τι θα συμβεί σε 1 ώρα, σας χαιρετώ και καλά κούλουμα. Πέρισυ τα έκανα στην Αράχωβα και στο γυρισμό είδα το Χριστό φαντάρο. Φέτος θα δείξει. Τα άγνωστα και ξαφνικά που αποφασίζω εγώ κι όχι η ΔΕΗ ή άλλοι θεσμικοί επενδυτές, μ αρέσουν.


Ps. οσο έγραφα, άρπαξε το φαγητό. Ποιος θα μου κάνει τραπέζι?