Νεύρα, νεύρα, νεύρα

Παρασκευή, έξω χαρά θεού, απόκριες και εγω μέσα να ψάχνω λύση σε ένα πολύ δύσκολο επαγγελματικό θέμα και να μην έχω και διαθέσιμο τον απαιτούμενο χρόνο, μόνο μια βδομάδα. 15 χρόνια περίμεναν, τώρα κόβονται για λύση. Κι είναι δύσκολη. Κι έχω και νεύρα από συμπεριφορές ακατανόητες.

Νεύρα και εύρεση λύσεων δεν πάνε μαζί. Κι όσο δεν υπάρχει κατανόηση από καμία πλευρά, νοιώθω σε μια μέγγενη σφιγμένη.

Και το χειρότερο, δεν μπορώ να ξεσπάσω πουθενά για να εκτονώσω την ένταση.

Αν πάω στην εξοχή να φωτοσυνθέσω θα ηρεμήσω αλλά θα μείνει πίσω η λύση. Και θα είμαι μετά πιο χάλια. Αν τουλάχιστον είχα μια απόκριση από τη μία πλευρά. Μπα, φωνή βοώντος.

Συγγνώμη, δεν είχα αλλού να τα πω.

ποταπός blogger

παλιό αλλά καλό

Αυτές τις μέρες αισθάνομαι ότι είμαι πολύ κακός άνθρωπος. Τις πταίει? Μα τα κανάλια και ο ίδιος ο κ. Αλογοσκούφης, που ξαφνικά ανακάλυψαν πόσο κακοί είναι οι bloggers. Πόσο τρομοκράτες, υβριστές και εκβιαστές.

Και να με ρωτάει η μάνα μου, παιδάκι μου τι είναι οι bloggers και τι το blog και τα ιστολόγια? Κι αντε να της εξηγώ ότι είμαι blogger, θα πάει από αυτό. Η κόρη της το καμάρι της (λέμε και καμιά μ… να περνάει η ώρα), που αν μη τι άλλο την είχε για ηθική γυναίκα, είναι blogger!!!

Μια μέρα με ρώτησε τι είναι το internet, που ένας ξάδελφος είπε στη θεία μας ότι ένας γνωστός του με βρήκε στο ιντερνετ. Δεν με φτάνει που επωνύμως και με όλα τα προσωπικά μου δεδομένα (ηλικία, φωτογραφία, διεύθυνση- ευτυχώς τα κιλά δεν τα λένε) είναι διαθέσιμα γιατί κάποιοι (βλέπε ΤΕΕ) ούτε την ηλικία μας δεν αφήνουν να έχουμε κρυφή εμείς οι μεγαλύτερες, πρέπει να βρω και τρόπο να εξηγήσω στην 85άρα μάνα μου τι εστί ίντερνετ.

Και τότε μου ΄ρχεται στο μυαλό η διαφήμιση «στη μάνα σου το είπες?».

Ξαναγυρίζω στο θέμα, είμαι ένας κακός άνθρωπος, κι εσείς οι αφήνοντες σχόλια ομοίως, εξαιρούνται οι ανώνυμοι, που φυσικά δεν είναι bloggers. Ξέρουν αυτοί που δεν κάνουν τέτοια.

Ισως όμως και να εξαγνιζόμαστε από το γεγονός ότι και κάποιοι κληρικοί είναι τόσο κακοί με μας αφού διατηρούν ιστολόγιο. Αυτό, όπως μπορείτε να καταλάβετε πολύ με παρηγορεί, οπότε τώρα που το καλοσκέφτομαι, σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς και γυρίζω στη δουλειά μου που με τόσα σουρτα φέρτα έχει μείνει πίσω.

ΥΓ. καλό τσίκνισμα αύριο. Μην το σκέφτεστε, τα ψητά δεν παχαίνουν.

Ταξίδι με δυσκολίες

Πετούσα Κυριακή στις 9.15 το πρωί και καθώς από βραδύς έβλεπα το χιόνι να πέφτει, με έπιασε αγωνία πως θα έφτανα στο Σύνταγμα. Δεν διανοήθηκα ότι το μετρό μπορούσε να σταματήσει. Τι στο καλό, σε όλο τον κόσμο χιονίζει και η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Έκλεισα ένα ταξί για καλό και για κακό να με πάει μέχρι εκεί. Πλήρωσα κάτι παραπάνω (4.5€) και όλα καλά, πάω Σύνταγμα, μετά μετρό και φτάνω στο Ελ. Βενιζέλος, κάνει κολασμένη ζέστη μέσα εκεί, που να βγάζω πουλόβερ, κάνω υπομονή, στο αεροσκάφος συνήθως είναι χλιαρά.

Στις 8.30 αποφασίζω να περάσω τον έλεγχο. Μάλλον η τελευταία ήμουν, πίσω μου μόνο ένας βουλευτής. Κι εκεί που τα έχω κατεβάσει όλα, λαπτοπ, ρολόι, παλτώ, κασκώλ, νασου η αναγγελία για καθυστέρηση. Αγνωστον για πότε η αναχώρηση. Εν τω μεταξύ, ντυμένη για χιόνι, έχω καταϊδρώσει. Διψάω και λέω θα πάρω από το μηχάνημα, αφού ως γνωστόν, στο Ελ. Βενιζέλος έτσι και περάσεις έλεγχο στο gate μετά είσαι σαν καταδικασμένος σε πείνα και δίψα. Το μηχάνημα μου τρώει (πεινασμένο κι αυτό) το 0.5€ και νερό δεν μου δίνει. Βγαίνω έξω, αγοράζω και με σφραγισμένο το μπουκάλι και την απόδειξη στο χέρι τολμώ να ξαναμπώ. Χεχε, όχι λέει, θα το πιείτε έξω το νερό. Μα τους λέω, δεν το θέλω όλο και έπειτα δεν ξέρω πότε θα πετάξουμε. Ορίστε, σφραγισμένο είναι. Όχι αυτοί, να το πιω. Όχι εγώ, είμαι άρρωστη τους λέω και πρέπει να πίνω νερό, νερό μέσα δεν έχει, αυτοί. Και τότε βρίσκουμε λύση. Θα μου το φυλάνε αυτοί και όποτε διψάω θα πίνω. Καλό ακούστηκε, το δέχτηκα.

Οι ώρες περνούσαν, το ήπια όλο, οι επιβάτες περιμέναμε, ο (κυβερνητικός) βουλευτής είχε εξαφανιστεί. Κάθε μία ώρα μας έλεγαν ότι σε μία ώρα θα μας πούν πότε θα φύγουμε. Ολες οι άλλες πτήσεις γίνονται κανονικά, η καντεμιά μου λέω θα φταίει. Ο κόσμος να βγαίνει έξω από τη φυλακή του gate, να καπνίζει και να ξαναμπαίνει, να σφυράνε τα μηχανήματα και δώστου ψάξιμο. Ένας νεαρός δήλωσε ότι το χούφτωμα εκείνης της μέρας δεν το είχε ματαπάθει. Ξανά εγώ νερό, αλλά τώρα το ήπια με την ησυχία μου έξω αφού το είχα πάρει απόφαση ότι δεν πετάμε άμεσα. Οι πληροφορίες λένε ότι δεν ήρθε πλήρωμα γιατί δεν είχε πρόσβαση. Ακου τώρα λόγος, εμείς οι επιβάτες φτάσαμε, οι επαγγελματίες δεν είχαν τρόπο να φτάσουν, ρε μονιμότητα τι κάνεις…

Εν τω μεταξύ η χιονόπτωση ξανάχει αρχίσει, ακόμα κι αν έρθουν αεροσυνοδοί, μας βλέπω να μην πετάμε λόγω καιρού. Μετά από 3.3 ώρες μπήκαμε στο αεροπλάνο και φτάσαμε στις ηλιόλουστες Βρυξέλλες. Μετά μάθαμε ότι αφούφύγαμε, έκλεισε ο Βενιζέλος.

Εκεί συμβαίνουν τα εξής. Ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες και μετά από κάνα τέταρτο βρίσκουμε τα μπαγκάζια μας, δεν περιμένουμε στον ιμάντα γιατί έτσι κι αλλιώς κάναμε τόσο δρόμο να φτάσουμε εκεί, φτάσανε αυτά πρώτα. Έτσι και δεν είσαι υγιέστατος, δεν φτάνεις με τίποτα, μιλάμε για διαδρομή.

Μερικά που παρατήρησα. 100% των κατοίκων της πόλης φοράνε κασκώλ, 80% μαύρα κοστούμια και γραβάτα (ταγιέρ λόγω κρύου δεν φοράνε), 50% κουβαλάει ένα λαπτοπ. Τα σύγχρονα κτίρια είναι οβάλ και όλο τζάμι.

Είχε ενοχλητικά καλό καιρό. Και λέω ενοχλητικά γιατί με ήλιο δεν βγαίνουν καλές φωτογραφίες κτιρίων, το ένα τμήμα είναι υποφωτισμένο και το άλλο υπερφωτισμένο. Έβγαλα τις χειρότερες φωτογραφίες ever. Οι βραδυνές πάλι χάλια, έκανε κρύο και πάγωνε το χέρι μου μέχρι να ρυθμίσω και μετά δύσκολο να μείνω ακίνητη. Ελπίζω την επόμενη φορά να έχει συννεφιά.

Ενας χρόνος

Γενέθλια του blog αύριο κι επειδή πάλι θα λείπω, το αναρτώ απόψε το επετειακό. Όλα ξεκίνησαν γιατί είχα κάποιο ελεύθερο χρόνο και επισκέφθηκα τη σελίδα του Νίκου Δήμου. Θέλησα να γράψω ένα σχόλιο αλλά δεν επέτρεπε ανώνυμα, κι έτσι Σάββατο πρωί έκανα ένα ιστολόγιον. Το βράδυ ήταν σχεδόν όπως είναι σήμερα. Η μουσική που βάζω ενίοτε με είχε παιδέψει αλλά με βοήθησε ο Μάρκος και βρήκα άκρη. Με παίδεψε και ο καιρός αργότερα. Αρνιόταν να μπει, τα κατάφερα όμως.

Και είμαι εδώ ένα ολόκληρο χρόνο. Να σας μιλώ και να μου μιλάτε χωρίς να σας ξέρω. Να περιμένω σχόλιο σας για να επικοινωνήσω μαζί σας. Ξέρω ότι τελευταία είναι μονομερής η επικοινωνία αλλά δεν προφταίνω, με έχετε νομίζω συγχωρέσει.

Το μπλογκ γνώρισε και δόξες, αρχή ήταν και με ενημέρωσε ο Αστεροειδής ότι η εφημερίδα Το Αρθρο το είχε αναφορά. Αλλά εμένα η επαφή μαζί σας με ενδιαφέρει, άλλωστε το γράφω κι εδώ. Ψυχοθεραπεία κάνω γράφοντας. Πρέπει να πω όμως ότι μερικές φορές γράφω αναγκαστικά, ενώ δεν έχω χρόνο, φοβάμαι μη σας χάσω και γράφω, θα το καταλαβαίνετε, είναι εκείνα τα ανούσια που δεν σας αρέσουν καθόλου.

Χαίρομαι πάντως να μοιράζομαι μαζί σας εμπειρίες και σκέψεις. Τα ταξίδια, τα προβληματά μου μερικές φορές. Και τις φωτογραφίες.

Δεν ένοιωσα ποτέ ότι αποτελώ ένα ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας ανήκοντας στους bloggers. Όχι, δεν ένοιωσα μέρος κινήματος γιατί δεν πιστεύω ότι είμαστε. Θέλετε να σας πω τι είμαστε? Ο καθένας και μια διαφορετική περίπτωση. Ήθελα να μιλώ εδώ ελεύθερα για όλα αλλά και πάλι δεν το κάνω. Ήταν σφάλμα που είπα σε κάνα δυο φίλες και φίλους για το μπλογκ μου. Ετσι δεν μπορώ να γράψω και πάλι ελεύθερα, σκέφτομαι την κριτική και υπολογίζω τη γνώμη τους. Ετσι είμαι, αυθόρμητη, κάνω κάτι και μετά σκέφτομαι τις συνέπειες. Θα έπρεπε στην ηλικία μου να είμαι πιο ώριμη. Να σκέφτομαι πριν πω κάτι. Ώρες - ώρες μου έρχεται να κάνω ένα άλλο και να μην το ξέρει κανείς, έτσι θα απελευθερωθώ τελείως. Αλλά θέλει χρόνο που δεν έχω.

Ζήσαμε μαζί απώλειες και καταστροφές. Χαρές και λύπες. Σας εξιστόρησα γεγονότα και σας πήρα μαζί στα ταξίδια μου. Γνώρισα προσωπικά ελάχιστους από σας, αξιολογότατους ανθρώπους, έκανα μια φίλη, ακόμα κι αυτό δέσμευση μου δημιουργεί. Μήπως τελικά αυτή η αυτοδέσμευση χρήζει ψυχιατρικής διερεύνησης? Λέω μήπως? Μήπως δεν έμαθα ποτέ να κάνω αυτό που θέλω αλλά αυτό που πρέπει?

Σκεφτείτε το λίγο και δώστε λίγη βοήθεια να με καταλάβω. Πάω να κάνω βαλίτσα. Για μια ακόμα φορά.

Καλλιτεχνικό ρεπορτάζ

Το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ που σας είχα υποσχεθεί (συν κάτι ακόμα). Πρώτη φορά θα αποπειραθώ να γράψω για τέχνη (με εξαίρεση την Kunst) και δεν ξέρω πόσο καλά θα τα καταφέρω. Πάμε λοιπόν.

Δευτέρα βράδυ, από τις 8 παρά λίγο ξεκινάμε από τον Πύργο Αθηνών για να πάμε 800 μέτρα που είναι το Μέγαρο. Βρέχει και πάμε με το αυτοκίνητο αφού έχουμε και parking εξασφαλισμένο. Απεδείχθη πολύ κακή ιδέα, την είχαν όλοι φαίνεται. Εχουν περάσει 20 λεπτά και δεν έχουμε ακόμα στρίψει για το parking, δηλαδή ούτε 500 μέτρα δεν έχουμε κάνει. Χαμός. Ολοι πάνε Μέγαρο, εχει και Νταλάρα την ίδια ώρα. Κάποτε παρκάρουμε και μέχρι να φτάσουμε τρέχοντας (πάνω σε τακούνια) στην αίθουσα Των Φίλων της Μουσικής, έχει πάει 9 παρά κάτι. Μας περίμεναν, μόλις καθίσαμε έσβησαν τα φώτα.

Μια ψιλόλιχνη ξανθιά με μαύρο βελούδινο παλτό εισέρχεται περπατώντας αέρινα και αρχίζει να τραγουδάει. Μάλλον να παίζει θα έλεγα, με φόντο τις θαυμάσιες εκτελέσεις από το κουαρτέτο που τη συνόδευε (πιάνο, κιθάρα, νταμς και κοντραμπάσο) μια σπάνια φωνή έβγαινε από ένα σώμα που έπαιζε. Η Ute έχει απίστευτη φωνή, εκπληκτική σκηνική παρουσία και καθόλου θηλυκότητα. Ναι είναι να απορείς που όλη αυτή η αρμονία των κινήσεων σε συνδυασμό με τις αλλαγές στο ηχόχρωμα της φωνής στα δύσκολα τραγούδια που εκτέλεσε δεν απέπνεε ίχνος θηλυκότητας, με έκανε να σκέφτομαι και να αναπολώ τη Milva ένα καλοκαίρι στο Αρχαίο Ωδείο Πατρών, με κόκκινο φόρεμα, κόκκινα παπούτσια και κατακόκκινα μαλλιά, μια φωτιά κινούμενη στα 60+ της. Η Ute ένας υπέροχα μελωδικός και αισθαντικός συνάμα πάγος.

Μου έκανε εντύπωση το κοινό, ακίνητο σε όλη τη διάρκεια, πραγματικά ζούσαμε το κάθε τραγούδι που ήταν μια μικρή παράσταση, δεν ήταν απλώς τραγούδι, ήταν μια παράσταση η κάθε εκτέλεση. Θα την θυμάμαι τη βραδιά. Η μουσική του μεσοπολέμου μου αρέσει πολύ κι ήλπιζα να έβρισκα στο Βερολίνο αυτό που είχα βρει στην Πόλη, ένα μπαρ να παίζει ζωντανά τέτοια μουσική, δεν βρήκα.

Την άλλη μέρα ξεκίνησε ένα ταξίδι με εναλλακτικό προορισμό, στον Ισθμό θα μάθαινα που θα κατέληγα. Τελικώς κατέληξα Καλαμάτα, η βόλτα για φαγητό στην αγαπημένη μου Καρδαμύλη πλήρης αποτυχία από άποψη γαστριμαργική αφού ήταν όλα κλειστά, πλήρως επιτυχημένη γιατί ήταν μια υπέροχη διαδρομή, με καλό αμάξι και πολύ καλύτερο οδηγό (και τα δυό φάνηκαν στις στροφές της καταπληκτικής ορεινής διαδρομής, στην Εθνική όλα και όλοι τσουλάνε). Στην Καλαμάτα πια, με απογοήτευσε το φαγητό στον Κοιλάκο, το μαγαζί που φημίζεται για το φαγητό του, μέσα είναι σαν παλιό εστιατόριο. Τόσο αντίθετο με το συμπαθητικό εξωτερικό του. Επόμενη έκπληξη, το ξενοδοχείο. Επιλέγουμε κάποιο, δεν έχει λέει δωμάτια. Ακου να δεις, μεσοβρόμαδα χειμώνα και πλήρες το Ελιτ. Ετοιμοι να φύγουμε, ρίχνουμε ένα δόλωμα που πιάνει, υπάρχει μια σουίτα και μας την δίνουν. Ήταν ένα ολόκληρο διαμέρισμα, με 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι, 2 μπάνια, τζάκι και 200 τετραγωνικά βεράντα, όλα μπροστά στη θάλασσα. Ευτυχώς που δεν είχαν δωμάτια.

Από εδώ και πέρα δεν είχε εκπλήξεις. Κι αν τα εγραψα τα προηγούμενα ήταν γιατί υπήρχε αναπροσαρμογή και αλλαγή αποφάσεων συνεχώς και αυτή η έξοδος από την πλήρως προγραμματισμένη ζωή μου μου άρεσε πολύ. Ξεχάσαμε να πάρουμε τσουρέκι από αυτό που μου είχε φέρει το Νυκτολούλουδο το Πάσχα, αλλά καλύτερα, έτσι θα διατηρήσω τα 2 κιλά που κατέβηκε η ζυγαριά την τελευταία βδομάδα.

Κυριακή πάω Βρυξέλλες και θα σας έχω φωτογραφίες. Μέχρι τότε κάτι θα βρω να γράψω.

Ute Lemper - Surabaya Johnny

Οπως ήδη ξέρετε, τη Δευτέρα τραγουδάει στο Μέγαρο Μουσικής, όπου σπεύδω να την ακούσω. Μόλις γυρίσω θα κάνω καλλιτεχνικό ρεπορτάζ.

Παρασκευή και πάλι

πλωτές πισίνες στο Βερολίνο

Ηταν και σήμερα Παρασκευή αλλά τόσο διαφορετική από κείνη που σας περιέγραφα πριν ένα χρόνο. Σήμερα ήθελα πολύ να έρθει για να κλειστώ στο σπίτι και να δουλέψω μέχρι πολύ αργά. Τα Σαββατοκύριακα βγάζω πολύ δουλειά, όλη μέρα με τις πυτζάμες, τα τηλέφωνα και οι πόρτες δε χτυπάνε, τι καλύτερες συνθήκες να δουλέψεις. Αρκεί να εχω δουλειά και να μην έχει ήλιο.

Από το πρωί έχω καρφωθεί στην καρέκλα και πονάει η πλάτη μου έτσι που έχω χωθεί μέσα στην οθόνη. Κατά τις 11.00 τη νύχτα, ηθελα να περπατήσω μεν βαριόμουν δε. Και που να πας με τέτοιο αέρα? Εβαλα ένα μπουφάν και πετάχτηκα στο περίπτερο, δεν ηθελα κάτι συγκεκριμένο, χάζευα και με κοίταζε η περιπτερού. Της είπα οτι είμαι χαζεμένη από τη δουλειά, οι περιπτεράδες της γειτονιάς μας είναι πάντα ευγενικοί αφού μας ξέρουν και στα καλά μας και στα κακά μας. Πήρα τσίχλες, μαύρη σοκολάτα, halls και τσιγάρα.

Οι δρόμοι κόλαση, σκουπιδότοποι, Ο δαιμονισμένος αέρας έχει πάρει ότι χαρτί υπάρχει και δεν υπάρχει και το έχει αποθέσει στους δρόμους. Μερικά πετάνε σαν πουλιά σβινννν μπορεί να σου προσγειωθούν στο πρόσωπο, είναι να ρισκάρεις βόλτες?

Εχω δουλειά αλλά το μυαλό μου έχει ψιλομπλοκάρει. Ως διάλλειμα σας γράφω τούτες τις αηδίες και συγχωρέστε με.

Καθώς το ξαναδιαβάζω βλέπω ένα κενό. Σας λέω ότι αν έχει ήλιο δεν μ αρέσουν οι Παρασκευές, είναι που το μυαλό μου δεν μαζεύεται και θέλω να είμαι στην εξοχή. Πάνε μήνες που έχω να πάω. Πέρασα μια μέρα, ακόμα η τσάντα του μπάνιου είναι στο έμπα. Αλλωτε τη μάζευα κατά το Δεκέμβρη. Φέτος κατά Μάρτη με βλέπω να τη μαζεύω.

Σήμερα λέω να μην έχει φωτογραφία, αλλά μου φαίνεται ότι θα είναι σαν να μη σας σέβομαι. Κάτι θα βρω να βάλω. Χμ.. ναι, σκέφτηκα. Ηδη την έχετε δει.

Καληνύχτα σε όλους.

ΥΓ. Θέλω από καιρό να σας ζητήσω συγγνώμη που δεν σας επισκέπτομαι αλλά έχω πολύ δουλειά με ταξίδια και προθεσμίες. Από Μάρτη που δεν εχω κανένα ταξίδι (για την ωρα) θα σας επισκεφτώ. Θα έχω και γλυκά. Κάνω πολύ καλό μιλφειγ, θα σας φέρω.

Εκκλησιαστικές απορίες

Τέτοιες εκκλησίες θέλουμε

Τούτες τις μέρες που οι τηλεοράσεις γέμισαν από τους χοντρούς με τα μαύρα έχω γεμίσει ερωτήματα και απαντήσεις δεν έχω. Θα ήθελα να σας τις θέσω.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πως θα φανεί σε κάποιον ξένο που είναι σε ένα ελληνικό ξενοδοχείο και κάνει zapping στην τηλεόραση, όπως κάνω κι εγώ σε χώρες με γλώσσες που δεν καταλαβαίνω. Θα αλλάζει τα κανάλια και όλο σε παπάδες θα πέφτει. Θεοκρατικό κράτος θα μας λέει. Κι αν πάει στην εκλογή και ο Ευριπίδης (πωπω, μη χριστιανικό όνομα στο «…και Θρησκεύματος», τα έχουμε ξαναπεί ότι δεν είναι Θρησκευμάτων αλλά μόνο ορθοδόξων χριστιανών, άλλο αν διαμαρτύρονται καθολικά), τότε είμαστε και με τη βούλα.

Αναρωτιέμαι επίσης πως είναι δυνατόν να ζούνε κατά τους εκκλησιαστικούς κανόνες και να είναι τόσο χοντροί. Για νηστέψτε εσείς 3χ40 μέρες, τόσο δεν είναι πριν τα Χριστούγεννα, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο, συν κάθε Τετάρτη και Παρασκευή? και θα δείτε πόσα κιλά θα είστε.

Αναρωτιέμαι επίσης τώρα που τους βλέπω όλους μαζί σε γκρο πλαν (απόκτησα και μεγάλη ΤΒ και τους είδα καλύτερα) αν αυτό το βλέμμα αρμόζει σε πνευματικούς ανθρώπους. Το ίδιο αναρωτιόμουν και για το Ζαχόπουλο. Μάτια κολασμένα, χείλη φιλήδονα, ούτε υποψία ασκητικότητας, άγρια ένστικτα προδίδουν. Πάθη άσβεστα και πόθους άγριους εκπέμπουν.

Μια μορφή γαλήνια και ασκητική δεν είδα, μήπως είδατε εσείς?

Γιατί μ΄αρεσε

<ul><li><a href="http://www.moreletras.com">letras de canciones</a></li><li><a href="http://lynda-lemay.moreletras.com">Lynda Lemay</a></li></ul>

Δεν τα καταλαβαίνω όλα όσα λέει αλλά μ αρέσει. Έχει αδιέξοδα αλλά και τραίνα που βγάζουν από αυτά. Εχει ωραία αν και δακρυσμένα μάτια, ωραία φωτογραφία, έχει τέχνη κι οχι kunst. Σας το αφιερώνω.

LEMAY LYNDA lyrics