Friday 27 April 2007

KINEZIKA 2 - ΠΕΚΙΝΟ

Το ταξίδι για την Κίνα μπορεί να μη γίνεται από τους δρόμους του μεταξιού αλλά δεν παύει να είναι κουραστικό. Ξεκινάς από τον οικείο Βενιζέλο για κάποιο αεροδρόμιο της Αραβίας, στη μέση του πουθενά περιμένεις μέχρι και πέντε ώρες να έλθει το συλλεκτήριο αεροπλάνο να πάει. 9 ώρες πτήση και φτάνεις στο Πεκίνο, Beijing είναι η κινέζικη και διεθνής ονομασία του. Βγαίνοντας ζαλισμένος και μετά όλους τους ελέγχους, αντικρίζεις ένα πλήθος κινέζων να αναμένουν. Εκεί χάσαμε τους πρώτους από την ομάδα. Ένα κοίταγμα λοξό κάπου και πάει, τους έχασες τους άλλους. Κι άντε, τους πήρες τηλέφωνο (να μια χρησιμότητα αναντικατάστατη των κινητών) που να σου πούνε ότι βρίσκονται? Όλα κινέζικα τους φαίνονται και είναι!!! Αγγλικά μόνο το EXIT.


Σε μικρή απόσταση από το αεροδρόμιο είναι τα διόδια, εντυπωσιακό παραδοσιακό κτίσμα, η ουρά ατελείωτη από τούδε και στο εξής. Υπάρχουν πολλοί και μεγάλοι δρόμοι αλλά μην ξεχνάμε ότι η Κίνα έχει 1.3 δις και το Πεκίνο όσο η Ελλάδα. Οπλίζεσαι με υπομονή και παρατηρείς. Σημείωση, για να θυμάσαι τον ξεναγό, έχει πάρει δυτικό όνομα. Παρατηρώντας λοιπόν, αρχικά μου κάνει εντύπωση ότι φυτεύουν. Συνέχεια φυτεύουν, από δέντρα μεγάλα μέχρι γρασίδι. Ρωτάω αν είναι για τους Ολυμπιακούς και πληροφορούμαι ότι όχι. Το χειμώνα ξηραίνονται όλα και έτσι την άνοιξη τα ξαναφυτεύουν. Πράγματι το γκαζόν έρχεται σε τάπητα, έτοιμο, με το μέτρο, και στρώνεται. Διακρίνονται καθαρά τα ξερά περσινά φυτά. Το χρώμα του τέλους του καλοκαιριού στην Ελλάδα κυριαρχεί στο Πεκίνο την αρχή της άνοιξης.



Η δεύτερη εντύπωση, είναι οι γερανοί. Ναι, ναι όχι τα πουλιά, οι τεράστιοι γερανοί που κυριαρχούν στον ορίζοντα. Το Πεκίνο χτίζεται. Και χτίζεται καθ΄ ύψος γιατί κατά πλάτος που να πάει? Μέχρι το Σινικό τοίχος Δήμος Πεκίνου είναι.





Κάτι άλλο που εντυπωσιάζει έναν Έλληνα, πόσο μάλλον δυτικοευρωπαίους άλλους, είναι η οδήγηση. Α, να σας έχω από μια μεριά, οδηγούνε όπως τους κατέβει. Αλλάζουν συνέχεια λωρίδες, σχεδόν ακουμπάνε, κορνάρουν αλλά ενώ εμείς θα είχαμε κατεβάσει όλο το ελληνικό και γαλλικό υβρεολόγιο, αυτοί αντιδρούν στωικά, άλλη κουλτούρα που είπε για άλλη περίπτωση ένας φίλος μου (λέγε με Γυφτάκι, άραγε το θυμάται?).

Με τούτα και τ άλλα νυχτώνει κι ακόμα να φτάσουμε στο ξενοδοχείο. Από χτες πρωί ταξιδεύουμε, χάσαμε και 5 ώρες με την αλλαγή ώρας, έχουμε ευκαιρία να δούμε το νυχτερινό Πεκίνο. Το νέον στα μεγαλεία του. Από κοκόρια μέχρι ναι, ναι Άγιο Βασίλη με έλκηθρο, σας το ορκίζομαι αλλά που να το ξέρω να έχω τη μηχανή έτοιμη για shooting?





Στο αεροπλάνο τρώγαμε συνέχεια και για να μην μας λείψει πάμε και για μια πάπια Πεκίνου, την οποία πληρώσαμε ως την κότα με τα χρυσά αυγά. Με 4 Ε τρώει ο κινέζος, 22 εμείς οι χαζο-ευρωπαίοι (κατά το αμερικανάκια). Ναι, πρώτη φορά στη ζωή μου ένοιωσα αμερικανάκι. Το μενού τα έχει όλα και σε απεριόριστη ποσότητα. Ολα? Ε, όχι, δεν έχει νερό, το ζητάς να σβήσεις την πάπρικα που έχει αρχίσει και σε κυριεύει και τι ακούνε τα αυτάκια σου? Ότι το νερό κάνει 0.5 Ε. Κουφαίνεσαι αλλά τελικώς σου ήρθε και φτηνό, διότι αλλού κάνει 2 E όλο το φαγητό και 3 E το νεράκι σου εσένα που δεν θέλεις coca cola. Διότι αυτή ήταν στο μενού σε απεριόριστη ποσότητα, όπως και η local bier. Ότι παχαίνει δηλαδή.



Μετά από 30 ώρες άυπνος, κοιμάσαι και το πρωί βουρ για βόλτα στο Πεκίνο. Τα δήθεν τελειωμένα ολυμπιακά δες τε τα, έχει εργάτες στην οροφή. Οι πινακίδες όλες κινέζικα, μόνο κάτι μεγάλες λεωφόροι έχουν και Αγγλικούς χαρακτήρες. Αλλά τα ονόματα είναι τόσο ίδια Θεέ μου!!! Κάτι όπως τότε που οι ξένοι νόμιζαν ότι όλοι οι έλληνες ονομάζονται Παπαδόπουλοι, οι συνομήλικοι κατάλαβαν. Αν χαθείς, δεν βρίσκεσαι, μόνον αν έχει την διεύθυνση που θες να βρεθείς γραμμένη κινέζικα. Ουτε να την πείς, εκτός αν φημίζεσαι για την καλή κινεζική σου προφορά. Π.χ ούτε η pizza hat λέγεται όπως εδώ.. κάτι χαααατ μου είπαν περίμεναν για να κατανοήσουν. Τέλος πάντων. Συμβουλή, πάρτε χαρτί με κινέζικους προορισμούς στα κινέζικα πριν ξεμυτίσετε από το hotel που η λέξη δε λέει τίποτα σε κινέζο. Όπως και η λέξη toilette. Σας βλέπω να τα κάνετε πάνω σας αν δεν υπάρχει γνώστης της Κινεζικής.


(το "έτοιμο" κλειστό Ολυμπιακό στάδιο χωρητικότητας 90.000 )


Κι αναρωτιέμαι τι θα γίνει σε ένα χρόνο? Πως θα συνεννοηθεί η Βαβέλ που θα συρρεύσει?

Συνεχίζεται....

Monday 23 April 2007

ΚΙΝΕΖΙΚΑ (1)- περίληψη

Το ταξίδι στην Κίνα ήταν ένα ταξίδι σε έναν άλλο κόσμο. Είχα την ευκαιρία να δω τεράστιες αντιθέσεις να απέχουν μεταξύ τους μερικά μέτρα. Θύμωσα με το Μάο που δεν άφησε τίποτα πριν από αυτόν στο Πεκίνο (με εξαίρεση τα ανάκτορα).


Κτίρια στο Πεκίνο

Σοκαρίστηκα με τις σκηνές στις φτωχογειτονιές της Σαγκάης.

η ετοιμασία του φαγητού και το πλύσιμο των σκευών (στο δρόμο)


Κι έμεινα με ανοιχτό στο στόμα από τα σύγχρονα και πανέμορφα κτίρια. Ως μηχανικός, τα είδα με το μάτι του τεχνικού και θαύμασα τους ανθρώπους του συναφιού.



Κτίρια στη Σαγκάη

Ανέβηκα στο Σινικό τοίχος,



Στενοχωρήθηκα για το παζάρι στην αγορά, όπου με 1 Ευρώ αγόραζες από αναμνηστικά μέχρι τραγιάσκες του Μάο.



Αγανάκτησα με την προσπάθεια να με πείσουν ότι η μαϊμού τσάντα ήταν δέρμα. Υπέφερα από τη βρώμα, κaι συχνά έγινα ακροβάτης για να μπω και βγω σε κάποια τουαλέτα.


Απόρησα που η παντομίμα ενός ευρωπαίου δεν είναι κατανοητή (μη συζητήσουμε για στοιχειώδεις αγγλικές λέξεις, είναι φυσικό αφού η ρίζα της γλώσσας τους δεν έχει τίποτα κοινό με τις ευρωπαϊκές γλώσσες).


Χάρηκα που έκανα κάτι που είναι στόχος ζωής για 1.3 δις κινέζους, πήγα στο ναό στο Changzhou.

Μετά από 3 μέρες στην Κίνα, είχα την αίσθηση ότι ήμουν μήνα μακριά από την Ελλάδα, ήταν τόσα πολλά τα νέα ερεθίσματα.



Περιληπτικώς, ένα ταξίδι που δημιουργούσε συναισθήματα. Πολλά και διαφορετικά και αντικρουόμενα μεταξύ τους. Αρα, ένα μεγάλο, όμορφο ταξίδι. Θα ακολουθήσουν λεπτομέρειες.



Saturday 7 April 2007

Εγώ (1) .. θα ακολουθήσει και συνέχεια

Είναι Μεγάλη Παρασκευή. Εχω πιεί τα ούζα μου και ή θα φάω όλο το καταπληκτικό τσουρέκι που έφερε η Μ.Χ. ή θα καθίσω να γράψω αυτά που διαβάζετε και που δεν θα με κάνουν ρεζίλι επειδή υπάρχει ο διορθωτής στο word. Αλλιώς με το αλκοόλ που κυκλοφορεί μέσα μου, όλο ασυναρτησίες θα ήμουν. Δεν οδήγησα και είχα μια σπάνια ευκαιρία να πιώ όσο ήθελα. Κι είναι νόστιμο το άτιμο το ουζο. Απόψε λοιπόν θα σας μιλήσω για μένα. Δεν ξέρω που θα καταλήξω αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Και η αρχή είναι ότι τελικώς απεδείχθη λάθος ο γάμος μου. Αντικειμενικά ήταν ένας σωστός γάμος, από αυτούς που οι προξενήτρες θα συνιστούσαν. Δύο νέοι της ίδιας μόρφωσης και κοινωνικής θέσης, της ίδιας ηλικίας, που έχουν ήδη μια ερωτική σχέση, αναγκάζονται να παντρευτούν. Που είναι το λάθος οέο? Το λάθος βρίσκεται στην οικογένεια. Η δική μου τα δίνει όλα στα παιδιά της, η δική του είναι εαυτούληδες. Άρα με την πάροδο των ετών, που σχεδόν γινόμαστε οι γονείς μας, αυτός θα νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό του. Εκεί ήταν το λάθος μου, δεν συσχέτισα το μέλλον με τους γονείς του. Κι έγινε κατ εικόνα τους. Μόνο η πάρτη μας (του). Και άνευ ενδιαφερόντων, κολλημένοι στην τηλεόραση. Και στα 40 του έγινε ίδιος με τους 70ρηδες γονείς του και τρόμαξα. Στα 70 δηλαδή τι θα γινόταν?
Και χωρίσαμε, αφού επί διόμισυ χρόνια ήμουν κάτι σαν ανύπαρκτη. Μάλλον λάθος, ως η δούλα και κυρά. Εδινα χωρίς να έχω καν την πολυτέλεια να ακούει τον ήχο της φωνής μου, εκτός αν έκανα προσπάθεια.
Και έμεινα μόνη. Μου πήρε καιρό να συνηθίσω μια ζωή με λιγότερες φροντίδες, χωρίς να σιδερώνω πουκάμισα, χωρίς να μαγειρεύω, χωρίς να μαζεύω τα πιάτα από το τραπέζι όταν γύρναγα σπίτι. Χωρίς να ζητάω, χωρίς να γκρινιάζω. Ξαφνικά ο χρόνος μου μεγάλωσε. Κι είχα χρόνο ελεύθερο, αλλά δεν ήξερα τι να τον κάνω. Δεν είχα ποτέ πριν. Όπως δεν είχα και παρέα να πάω σινεμά, να πιω ένα ούζο, να περπατήσω, να πάω μια εκδρομή. Αυτά και πρίν και μετά. Πάντα ανεκπλήρωτες επιθυμίες, μέχρι σήμερα.

Παρακάτω δεν ξέρω τι να γράψω. Εχασα το στόχο. Σας είπα ξεκινάω κι οπου βγεί. Αλλά κάτι είχα σκεφτεί πριν ανοίξω το πισι. Δηλαδή ένα τέλος. Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω, είπαμε ουζοκατάνυξη, (χα το κοκκινίζει το word αλλά δεν έχει να προτείνει λέξη, οπότε μένει ως έχει). Κι είχα μάλλον κι ένα ερώτημα. Αλλά ας μείνει η συνέχεια για άλλη φορά.
Καλή ανάσταση να έχετε, δεν έχω φωτογραφίες επειδή βλακωδώς τις έχω περάσει σε εξωτερικό δίσκο και δεν τον πήρα μαζί στο εξοχικό, αν είναι να κουβαλάω ολόκληρο το γραφείο να μου λείπει.
Δεν ξέρω αν θα προλάβω να γράψω τις επόμενες 3 μέρες, μετά πάω ταξίδι στην Κίνα. Έχω αγωνία να δω έναν άλλο πολιτισμό. Πιο παλιό από το δικό μας. Θέλω να πάω στις γειτονιές του Πεκίνου, να μπω σε σπίτια απλών κινέζων. Ελπίζω με τη βοήθεια ενός έλληνα και 15 κινέζων που σπουδάζουν ελληνικά να το κάνω. Και θα σας ενημερώσω.

Αναρωτιέμαι γιατί σας έγραψα για μένα. Δεν ξέρω. Πειράζει?

Thursday 5 April 2007

Ευχές


Σας εύχομαι ανάσταση και ανάταση σωμάτων και ψυχών. Αντε, μια ανάσταση ακόμα ραγιάδες ραγιάδες.
Να γυρίσετε όλοι πίσω.