Περί αλήθειας

Francois Lemoyne
Time Saving Truth from Falsehood and Envy, 1737
The Wallace Collection, London, UK

Η ειλικρίνεια και η φιλαλήθεια είναι για μένα δύο αρετές που για να τις έχει κάποιος πρέπει να είναι πολύ ισχυρός ως χαρακτήρας αλλά και ως άνθρωπος.Η έλλειψη αυτών των χαρακτηριστικών μπορεί να δικαιολογηθεί κατά τη γνώμη μου μόνο σε ανθρώπους που για να επιβιώσουν και να αναδειχθούν χρειάστηκε η χρειάζεται να εκστρατεύσουν και λίγα ψέματα για να κρύψουν τα κενά της όποιας προσωπικότητάς τους.
Δεν την συγχωρώ καθόλου σε ανθρώπους φτασμένους και ισχυρούς. Είναι τόσο γελοίο να χρειάζεται κάποιος να πει ψέματα ή να κρύψει στοιχεία όταν δεν θα κερδίσει τίποτα ή θα νομίσει ότι θα εξωραΐσει την εικόνα του. Όταν κάποια στιγμή αποκαλυφθούν, το γκρέμισμα της εικόνας κάνει παταγώδη θόρυβο.

Πραγματικά θεωρώ μεγάλη μου κατάκτηση την έλλειψη ανάγκης να λέω το παραμικρό ψέμα ή να κρύβω την πάσα αλήθεια. Δεν έχω πράγματα να κρύψω, δεν έχω ανάγκη να πω κανένα ψέμα, για τίποτα. Πείτε με εγωίστρια, αλλά πραγματικά νοιώθω μοναδική όταν καθημερινά ανακαλύπτω πόσοι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να λένε έστω και μικροψέματα.

Ανθρωπο που θεωρούσα ισχυρό, επιτυχημένο, ότι τα έχει όλα στη ζωή του, ξαφνικά τον είδα τόσο χαμηλά όταν ανακάλυψα ότι είχε ανάγκη να κρύψει πράγματα. Θεωρώ τόσο μεγάλη αρετή την αλήθεια και μισώ τόσο πολύ το ψέμα που τώρα αυτός ο άνθρωπος μου φαίνεται πολύ μικρός και ανίσχυρος.

Το ίδιο νοιώθω για τους μεγαλόσχημους που κατά καιρούς αποκαλύπτονται να λένε δημόσια ψέματα. Λες και δεν γνωρίζουν ότι «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο». Αγαπώντας τον ήλιο και το φως, διαλέγω να ζω έτσι που να μη χρειάζομαι κανένα σκοτάδι για να κρύψω οτιδήποτε.

Jules-Joseph Lefebre
"La Vérité" (Truth) 1870
Musée d'Orsay, Paris, France

Φιλοσοφίες υπό 40 βαθμούς υπό σκιάν

Κοντεύει στη μέση του ο Ιούλιος κι εγώ δεν φιλοτιμιέμαι να γράψω. Σας έχω ακόμα να διαβάζετε τον παράξενο Ιούνιο.

Δεν έχω εμπνεύσεις. Δεν έχω ταξίδια νέα αν κι ακόμα σας χρωστάω τα περσινά, όλο λέω να γράψω για τις ωραιότερες παραλίες που είδα, κι όλο το αφήνω.

Ουτε τους φίλους μου από εδώ διαβάζω, η ζέστη και μια αυστηρή δίαιτα με έχουν ατονίσει. Ζω και κινούμαι σε ρυθμούς ρελαντί, μόνο με το αυτοκίνητο τρέχω. Ισως και παραπάνω από όσο πρέπει, μια ζωή με ψόφια αυτοκίνητα, βρέθηκα με ίππους και δεν ξέρω να τους κοντρολάρω ακόμα καλά. Όταν άλλαζα αυτοκίνητο, διάλεγα το αμάξι της χρονιάς, άφηνα δηλαδή τους ειδικούς να διαλέξουν πριν από μένα για μένα. Ελα όμως που το έπαιρνα με λάθος κυβικά!! Κι όλο σέρνονταν. Η προσπέραση διαρκούσε πολύ, κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Στο τελευταίο άλλαξα ταχτική, χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά το αμάξι στις κατ΄όνομα εθνικές οδούς της νοτιοδυτικής Ελλάδας, ήθελα ισχύ εκτός από εμφάνιση. Κι απέχτησα, 2000 κυβικά σε ένα πανέμορφο σασί. Σήμερα, πάνω στην προσπέραση με έκλεισε ένας από τους εκατοντάδες φορτηγατζήδες που συνάντησα, ο απέναντι σχεδόν πατούσε τη διαχωριστική… φρενάρισα, δεν τον συνάντησα αλλά λυθήκαν τα πόδια μου μετά. Χρειάστηκα κανα δεκάλεπτο για να ξαναγίνω νηφάλια, μεγάλη λαχτάρα πήρα.

Πως στο καλό να προσπεράσεις σε δρόμο με μια λωρίδα και τη ΛΕΑ? Όπου η μισή σε κάθε κατεύθυνση ήταν κατηλειμένη από φορτηγά σε παρέλαση? Και να μείνεις κι από πίσω τους δεν το αντέχεις. Και προσπαθείς. Κι αν είσαι κομματάκι τυχερός τα καταφέρνεις και προσπερνάς. Όλα πια θέμα τύχης είναι, άλλωστε από τύχη δεν γίναμε? Κάποιο από τα δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια έτυχε και βρήκε ένα ωάριο και να 'μαστε. Κι από τύχη ζούμε, οι ατυχείς εξέλειψαν.

Xαρείτε λοιπόν την τύχη της ζωής.