Χειμωνιάτικο παραμύθι

Βγαίνοντας από τα έγκατα της γης, τον είδα. Στην έξοδο του μετρό, μεσάνυχτα, κάτω από το χλωμό φως του φαναριού του δρόμου, με φόντο τα νεοκλασικά της Μακρυγιάννη. Ηταν μια συνάντηση που εκκρεμούσε δύο χρόνια, όταν είχαμε πρωτομιλήσει για κάποια δουλειά, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να συναντηθούμε. Συγκεκριμένα, δεν κατάφερα να τον πείσω νωρίτερα από προχτές, τέλος Δεκέμβρη, δύο χρόνια μετά. Δέχτηκε να συναντηθούμε στις δώδεκα τα μεσάνυχτα.Είχα πει θα φοράω κόκκινο κασκώλ και κόκκινα γάντια. Με αναγνώρισε, ήρθε στο μέρος μου και με χαιρέτησε. Ήταν αλήθεια ότι μετά από όσα είχαμε πει από το τηλέφωνο τα δύο αυτά χρόνια, περίμενα κάπως πιο ζεστή υποδοχή. Δεν μιλούσαμε συχνά, σπάνια γιατί το απέφευγε. Οι γυναίκες είναι μπελάς, έλεγε κάθε φορά. Έκανε κρύο, πρέπει να είχε οκτώ βαθμούς. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου άδεια. Τέσσερα εκατομμύρια κάτοικοι και κανένας δεν είχε την ιδέα μας, να συναντηθεί και να περπατήσει μεσάνυχτα κάτω από την Ακρόπολη. Μιλάμε λίγο, μάλλον αμήχανοι. Τα χέρια στις τσέπες. Φυσάει, το βήμα μας έγινε πιο γρήγορο για να ζεσταθούμε. Στο Θησείο ένα άδειο καφέ. Μπαίνουμε μέσα, είμαστε οι μόνοι πελάτες. Η Ακρόπολη ολοφώτιστη μπροστά μας, και το μαγαζί τελείως δικό μας. Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι και κανείς δε σκέφτηκε να πιεί ένα ποτήρι κόκκινο κρασί βλέποντας την Ακρόπολη, περασμένα μεσάνυχτα στο τέλος του Δεκέμβρη. Κάποια στιγμή, πήρε απόφαση να φύγουμε, δε με ρώτησε. Στην ανηφόρα της επιστροφής μου κράτησε το χέρι, το γαντοφορεμένο χέρι. Έβγαλα το γάντι για να νοιώθω το δέρμα του. Συνεχίσαμε κόβοντας προς το Ηρώδειο, κόπηκε και το κρύο. Και κει κάτω από ένα φανάρι, κάτω από το φωτισμένο Παρθενώνα με φίλησε. Γλυκά, πολύ γλυκά, ανταποκρίθηκα, δύο χρόνια το περίμενα. Συνεχίσαμε να περπατάμε, μου έσφιγγε το χέρι, μέχρι τις τέσσερεις το πρωί γυρνούσαμε με το αυτοκίνητο, σταματούσε, με φιλούσε και συνεχίζαμε. Με πήγε σπίτι μου. Καληνύχτα κι ένα φιλί στο δρόμο. Ξημερώματα ενός πολύ κρύου Δεκέμβρη, κοντά στα Χριστούγεννα.

Αναρωτιέμαι αν ήταν αλήθεια ή όνειρο. Είναι δυνατόν να βρεις άδεια την Αθήνα? Είναι δυνατόν να συναντάς στα αλήθεια τα μεσάνυχτα έναν άγνωστο? Είναι δυνατόν να έχεις μόνο δική σου την ωραιότερη θέα της Αθήνας? Βοηθείστε με να καταλάβω αν ήταν αλήθεια ή το είδα στον ύπνο μου. Η ακόμα αν το φαντάστηκα.

Bossa Dorado - Rosenberg Trio

"Αφιερωμένο εξαιρετικά" που έλεγαν στον καιρό μας οι ερασιτέχνες των μεσαίων κυμάτων, σε κάποιον που το λατρεύει. Με τις ευχές μου να είναι ευτυχισμένος.
Και ευχές για όλους εσάς που αντέχετε ακόμα να με διαβάζετε. Αγάπη και χαρά σας εύχομαι.

Να σας γλυκάνω....

μέρες που έρχονται, σας κερνάω γλυκά, πολλά γλυκά αφού είναι και η αδυναμία μου άλλωστε. Και σας εύχομαι οτι καλό θέλετε να το αποκτήσετε, αγάπη, υγεία, επιτυχία, οτι καλό κι αν είναι αυτό. Μακριά κάθε κακό κι αρνητικό.

Ξανοίγει...

...η διάθεσή μου όπως ο ουρανός της φωτογραφίας. Κοιμήθηκα καλά αυτές τις μέρες, κάποια πράγματα μπήκαν σε αντίστροφη πορεία.. σε λίγο θα είμαι μαζί σας με μεγαλύτερη συνέπεια.

down

Εδώ και μέρες κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να σταθώ όρθια στα διάφορα που μου συμβαίνουν. ¨Εκανα υπομονή περιμένοντας κάτι καλό που ήλπιζα να γίνει στις 13/12. Πριν λίγο έμαθα ότι δεν θα γίνει κι αυτό ήταν αρκετό να με ρίξει στα τάρταρα και να μην έχω πια ένα λόγο να κάνω υπομονή. Χαλάστηκα και τώρα θα ξεσπάσει η κούραση κι έχω και μια Μυτηλήνη μπροστά και το αποτέλειωμα μιας δουλειας-πρόκλησης.
Βαρέθηκα, μακάρι να πέθαινα να ησύχαζα.
Ενα μόνο θα σας πω, ότι πρέπει να ξαναγοράσω το σπίτι μου από τον πρώην. Χρόνια εκρεμμούσε η υπόθεση, το χειμώνα περισυ ζητούσε τρελά χρήματα, τώρα λογικεύτηκε. Θέλει λογικό ποσόν. Για ένα σπίτι που πλήρωσε το 30% ζητάει το 50%, γιατί όπως όλα τα καλά ζευγάρια, είχαμε κάνει το συμβόλαιο εξ ημισείας. Θα μου ζητήσει και τα μισά νοσήλεια του παιδιού, που πλήρωσε επειδή εγώ είμαι σε άλλη πόλη. Τι στο διάβολο να του πω? Οτι 2 χρόνια δεν έδωσε δραχμή και μόνον κατόπιν αγωγής έδωσε? Να του κάνω παζάρι με τα χρήματα του σπιτιού? Δεν έχω όρεξη να αγοράσω το σπίτι, το παιδί μου δεν είναι ακόμα καλά και δεν ξέρω τι άλλα θα χρειαστώ. Κι έχω κι άλλα προβλήματα με το παιδί, που δεν μπορώ να τα πω πουθενά.
Βαρέθηκα...θέλω να πεθάνω να μη βλέπω, να μην ακούω να μην είμαι πουθενά.

Πνίγομαι...

... είμαι ανάμεσα σε αυτοκίνητο και νοσοκομείο. Μπήκε η κόρη μου ξαφνικά για εγχείρηση, είχε κάτι επιπλοκές κι εγώ μετράω χιλιόμετρα. Αύριο (μάλλον σήμερα έφτασε πια) πάω Ξάνθη και ρίξτε καμιά ιδέα τι να δω και που να πάω. Μετά για λίγο σπίτι και Μυτιλήνη. Εκεί ξέρω, σαρδέλες Καλονής και ούζο Πλωμάρι, αλλά από αξιοθέατα? Σας ακούω.

Ο τελευταίος ήρωας

Μέρα μνήμης η σημερινή και έτσι απλά όπως απλός ήταν και κεινος, του την αφιερώνω, στον τελευταίο έλληνα ήρωα. Αν είχαμε δυο-τρεις ακόμα Αλέξανδρους Παναγούληδες θα ήμασταν αλλιώτικοι. Νοιώθω περήφανη που κάποτε του σφιξα το χέρι.

Γιαούρτια....

...θα τους ρίξω την επομένη φορά που θα μου ζητήσουν την ψήφο. Ακούς εκεί, 367 € το μεροκάματο των βολευτών!!! Μέρος του είναι αφορολόγητο, έχουν δωρεάν γυμναστήριο ( ο Πάγκαλος είναι σαφές ότι δεν κάνει χρήση), συμβολική τμή στο φαγητό στο εαστιατόριο της βουλής, δεν ξέρω αν έχουν και κοντύλι για προφυλακτικά που μας πηδάνε ομαδικώς. Είναι που έχω δουλειά, αλλιώς θα τους έστελνα ένα ε-μειλ στον καθ΄ένα προσωπικά να μου εξηγήσει γιατί αυτός δικαιούται τόσης αμοιβής με προσόντα λιγότερα από τα δικά μου. Που, φροντίζουν να μειωθεί και η μελλοντική μου σύνταξη, όταν είναι της πάσι γνωστόν ότι το ταμείο των μηχανικών δεν έχει τι να κάνει τα χρήματά του, αφού δεν έχει συνταξιούχους γιατί οι μηχανικοί πεθαίνουν εργαζόμενοι. Κι ούτε μια αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν μας παρέχουν, με τα λεφτά μας. Αυτά που τους πληρώνουμε. Πως να μη γίνω φοροφυγάς μετά? Να πληρώνω για να τους πληρώνω? Δεν μας τα λένε καλά και προτείνω να μπούμε στο site της Βουλής και να στέλνουμε ε-μειλς. Δεν μπορούν να μας κοροιδεύουν. Συμφωνείτε?

Θάλασσες

Ξέρω, μία είναι η θάλασσα, την αγαπάω όπως κι αν είναι, με ηρεμεί οταν είναι ήσυχη, θέλω να μ΄αγκαλιάσει, τη βλέπω με δέος και σεβασμό σαν αγριεύει. Από δω και πέρα θα τη βλέπω συνήθως άγρια για αυτό χαρείτε μαζί μου μερικές ήσυχες θάλασσες. Και μια ανήσυχη αλλά αγαπημένη. Αυτή δεν είναι ποτέ ήσυχη, μου μοιάζει λίγο

Κέρκυρα
Καραβόμυλος
Γαλαξείδι
Πάτρα
Χαλκίδα
Κορινθιακός
Ναύπακτος

αυτή που δεν είναι ποτέ ήσυχη

Ολοι οι δρόμοι....

... οδηγούν στο Αρκαλοχώρι, όπως μπορείτε να δείτε. Α, βρε αθάνατο ελληνικό κράτος. Η φωτογραφία ήρθε με e-mail και μη με ρωτάτε που πέφτει, θα το ψάξω στο google σε λίγο. επι του παρόντος προσπαθώ να περισώσω μια σχεδόν ολική καταστροφή δουλειάς μηνών. Αρχεία άλλαξαν extension, μερικά εξαφανίστηκαν, και τα δεδομένα έμειναν μισά. Είμαι να με κλαίνε οι ρέγγες. Ξέρει κανείς τι να φταίει? Συνέβη και σε συνεργάτες το ίδιο κακό.

Ταξιδάκι πάλι εν όψει

(κάντε ένα κλικ πάνω της, αξίζει)

Σε τρεις βδομάδες θα πάω Ξάνθη. Πάνε χρόνια που είχα μείνει κάποιες ώρες. Τώρα θα μείνω μερικές μέρες, θα έχω χρόνο να τριγυρίσω την περιοχή. Δεν ξέρω τίποτα. Περιμένω προτάσεις. Και όχι μόνο για φαγητό ε? Για μέρη με ενδιαφέρον. Τις καριόκες μόνο ξέρω από μικρό παιδί. Είχε υπηρετήσει ο πατέρας μου εκεί, κι όποτε πήγαινε κάποιος, παρήγγελνε καρικόκες από του Παπαπα... κάτι. Τα τρία πα θυμάμαι. Παρακάτω τι έχει? ..ρασκευά...πάνο? Βάλτε ένα χεράκι.
Πριν λίγο έκανε ένα σεισμό, μικρό αλλά με βρήκε πλήρως απορροφημένη στα χαρτιά μου και μου έκοψε τη χολή.. Φτου.. τελείωσε το πληντήριο, πάω να απλώσω. Να δω κι αν είναι στη θέση του, εχει δείξει τάσεις φυγής εδω και τρία πλυσίματα. Μετακινείται επικίνδυνα, ούτε αυτό δεν με αντέχει. Τουλάχιστον εσείς μ΄αντέχετε?

Απαντήσεις

Δεν είχαμε μεγάλη συμμετοχή στο τεστ γεωγραφίας αλλά όσοι το τόλμησαν πήγαν αρκετά καλά. Δεν τους βαθμολογώ, μόνοι τους θα κρίνουν τη μνήμη αλλά και την κρίση τους. Πάμε λοιπόν στη λύση.
Η πρώτη φωτογραφία είναι από τη Mdina, τη μεσαιωνική πρωτεύουσα της Μάλτας. Φανταστική πόλη από λαξεμένες πέτρες όλα τα κτίρια, περιτοιχισμένη, με ελάχιστα καλόγουστα μαγαζάκια. Μεσημέρι είχε φανταστικές εναλλαγές φωτός και σκιάς στα στενά της, με δυσκόλεψε πολύ στη φωτογράφιση. Ανελέητο το μεσογειακό φώς, κι η Μάλτα είναι μια κουκίδα στη μέση της Μεσογείου.
Η δεύτερη είναι από την Πόλη, μόνο ανατολικώτερα από μας επικρατεί το ίδιο μπάχαλο. Είναι η μόνη πόλη που τμήματα της έκαναν την Αθήνα να φαίνεται ομορφότερη. Ο Κεράτιος μια μαγεία το δειλινό, στεφανωμένος με μιναρέδες. Και ο Βόσπορος υπέροχος και με μεγάλο τράφικ. Αρνιόμουν για χρόνια να πάω. Οταν πήγα, η καλύτερη ανάμνηση που κράτησα ήταν ένα ψαγμένο μπαρ με ένα αμερικάνο πιανίστα που έπαιζε μουσική μεσοπολέμου και τραγουδούσε κιόλας, η φωνή του που ανατιχούσε στη στοά μας έκανε να τον βρούμε. Ισως μόνο στο Βερολίνο να υπάρχει τέτοιο ανάλογο. Θα ψάξω να το βρω ξανά εκεί αυτό το κλίμα γερμανικού καμπαρέ που έζησα πρωτοχρονιά στην πόλη.
Η τρίτη φωτογραφία είναι η piazza Real στη Βαρκελώνη. Μια πλατεία κλεισμένη ανάμεσα σε μεσαιωνικά κτίρια με μόνο μία είσοδο από δρόμο και τρείς ακόμα από στοές. Βρίσκεται στο μεσαιωνικό κομάτι της πόλης, δίπλα στη φημισμένη Rablas και στολίζεται από λάμπες σχεδιασμένες απο τον Gaudi. Από λάμπες ξεκίνησε τη λαμπρή τέχνη του.
Η τέταρτη φωτογραφία είναι από την Πράγα. Στο κάστρο, όπου και τα ανάκτορα και ο καθεδρικός, υπήρχε ο δρόμος των Αλxημιστών, με μικρά σπιτάκια που σκύβεις για να μπεις ακόμα κι αν είσαι μια κανονική μεσογειακή γυναίκα. Μια αντίθεση προς τα μεγάλα και ψηλά κτίρια, όχι μόνο των ανακτόρων που είναι δίπλα, μα και της πόλης. Κάτι μαγευτικό.
Η πέμπτη φωτογραφία είναι από το γερμανικό καντόνι της Ελβετίας, τη Λουκέρνη, μια πανέμορφη πόλη με σπίτια ζωγραφιμένα!! Ναι είναι τοιχογραφίες τα 4ώροφα συνήθως κτίρια της, όχι όλα καλαίσθητα αλλά σα σύνολο, είναι κάτι ξεχωριστό. Η πόλη έχει ενα ιδιωτικό μικρό μουσείο Picasso και ένα εντυπωσιακό μουσείο σύγχρονης τέχνης, το οποίο δεν πρόλαβα να επισκεφτώ.
Η έκτη φωτογραφία είναι από την αγαπημένη μου πόλη, τη Γενεύη. Είναι μια πλατεία με άτακτα ρηγμένα φωτισμένα πλακάκια που πάνω γράφουν καλοσώρισμα σε πάμπολλες γλώσσες. Τη νύχτα είναι εντυπωσιακά αν κι ένα φίλος είπε ότι είναι σα χαρτιά ρηγμένα. Γιατί η Γενεύη είναι η αγαπημένη μου πόλη? Μα γιατί είναι οργανωμένη. Πριν ακόμα πάω, ήξερα τις συγκοινωνίες, πώς θα παω και τι ώρα, όπου ήθελα. Οι άνθρωποι δεν είναι δήθεν, πάνε με το ποδήλατο και ας φοράνε κοστούμι, δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις οποιαδήποτε ώρα στο δρόμο, αρκεί να προσέχεις μη σε πατήσει ποδήλατο. Είναι σχετικά άναρχοι, περνάνε με κόκκινο, δεν έχουν τη "γερμανικότητα¨των βόρειων ελβετών. Δ;iπλα της είναι ένα παραμυθένιο "χωριουδάκι" με δυόροφα σπίτια, αστραφτερούς δρόμους, το Καρούζ. Θέλω πολύ να ξαναπάω σύντομα.
Η έβδομη είναι από το πολυαγαπημένο μου Ντουμπρόβνικ. Μια περιτοιχισμένη μεσαιωνική πόλη προστατευμένη από την Unesco, που αν και είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από τον πρόσφατο εμφύλιο, επούλωσε γρήγορα τις πληγές του. Στα τείχη του πήγα να αφήσω το ταλαίπωρο κορμί μου, μεγάλη ανάβαση αλλά αποζημειώθηκα. Οι άνθρωποι φιλόξενοι, φτωχοί, οι τιμές πολύ κάτω από ελληνικές και οι ακτές απίστευτες, οι Δαλματικές, από εκεί και η φωτ του σημερινού ποστ.
Η όγδοη είναι από τη Μάλτα πάλι, αλλά από τη Βαλέτα. Είναι χαρακτηριστικές αυτές οι κατασκευές στα μπαλκόνια. Όμορφη πόλη, σε χερσονήσους, απαραίτητος ο χάρτης για να την περπατήσετε και προσοχή, έχει ανηφοριές, οπότε μεσημεριανό καλοκαίρι αντεδείκνυται, το έκανα και σας το λέω εκ πείρας. Το κέντρο της μεσογείου πολλοί το λιμπίστηκαν και αρκετοί το κατάφεραν να το κατακτήσουν. Από κει μας ήρθαν οι Ιωαννίτες ιππότες στη Ρόδο. Τα μαλτέζικα περίεργη γλώσσα, αραβικής επιρροής.
Η ένατη είναι από τη Λωζάνη, τη γνωστή για τη συνθήκη της. Δεν τη συμπάθησα πολύ, θες γιατί είχε ανηφόρες πολλές και μου βγήκε η ψυχή να φτάσω στον καθεδρικό της, όπου έβγαλα καταπληκτικές φωτογραφίες, θες γιατί διαφωνώ να είναι εκεί η έδρα του ολυμπισμού, εγώ μια απόγονος των ηλείων που ίδρυσαν τους ολυμπιακούς αγώνες, οτι θες πες.
Η δέκατη πάλι από τη Γενεύη. Είπαμε, της έχουμε μια αδυναμία και τη βάλαμε δύο φορές.

Κι έτσι, αναποδα, πρώτα το τεστ και μετά το μάθημα γεωγραφίας. Τι περιμένατε ότι θα ήταν με τη σωστή σειρά τα πράγματα? Βασικά είπα να δώσω τις λύσεις, αλλά δεν μ άρεσε να πετάξω σκέτα τα ονόματα και σας έβαλα και λινκάκια για να ταξιδέψετε.
Καλό Σαββατοκύριακο, εγώ μάλλον μαζί σας θα το περάσω.

καμινάδες

Βάζοντας μια τάξη στις φωτογραφίες μου δεν άντεξα να μην ανεβάσω τις καμινάδες του Gaudi από την casa Mila , την Casa Batllο και μία από το Palau Güell, σχόλιο για την τέχνη του ανθρώπου αυτού περιττεύει, ενεπνεύστη, ενέπνευσε και εμπνέει.

Palau Güell,

Casa Batllο

casa Mila

Τεστ στη γεωγραφία

Κυριακή (όχι κοντή) γιορτή σήμερα κι αφού χτες έφαγα τη μέρα να ξαναπεράσω τα ΧΡ στο πισι για να λύσω το πρόβλημα με τα εικονίδια στο notification bar, (ειδικά το εικονίδιο της μπαταρίας ήταν βασικό κι εμφανιζόταν όποτε ήθελε), διάβασα τις Κυριακάτικες τη νύχτα και σήμερα λέω να σας βάλω ένα τεστάκι. Ψάχνω λοιπόν τις φωτογραφίες στον εξωτερικό δίσκο, βρίσκω μερικές μη χαρακτηριστικές, αλλά ωστόσο εύγλωτες, διαφόρων ευρωπαικών πόλεων και σας καλώ να βρείτε που είναι. Το έπαθλο θα είναι ηθική ικανοποίηση. Ο διαγωνισμός θα λήξει σε μια βδομάδα (αν δεν είμαι ταξίδι στα βόρεια) οπότε σε σχόλιο θα έχω τις απαντήσεις:

Πρώτη
Δεύτερη
Τρίτη
Τέταρτη
Πέμπτη
Έκτη
Έβδομη
ΌγδοηΈνατη

Δέκατη

Από ότι βλέπετε, μύθος ότι η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα, αυτό το λέγανε γιατί δεν είχαμε τι δυνατότητα να βγαίνουμε και πολύ έξω. Το παραμύθι αυτό δεν περνάει πια. Συμφωνείτε?
Ο blogger με παίδεψε να τις ανεβάσει. Ψάχνοντας εν τω μεταξύ, είδα ότι έχω πολλές πανοραμικές, δεν το θυμόμουν, μια μέρα θα βάλω πόλεις από ψηλά. Χωρίς διαγωνισμό γιατί φαίνονται ποιές είναι.
Πάω να κάνω κανα φαγάκι τώρα, μια κι έμεινα πάλι στο σπίτι.

Καλό Φθινόπωρο

Σήμερα έστρωσα το σπίτι. Μ΄αρέσει στρωμένο το σπίτι, είναι ζεστό, φιλικό. Εβγαλα και τα χειμωνιάτικα αν και δεν φαίνεται να χρειάζονται και πολύ. Εβαλα και μάλλινη κουβέρτα, τέλος Νοέμβρη συνήθως κάνει κρύο για πάπλωμα. Αρχίζω κι αποκτάω τις συνήθειες που είχα αφήσει λόγω ζέστης, πολλές ώρες κλεισμένη στο γραφείο, το οποίο τελικά συμμάζεψα αρκετά, τσαγάκι για παρέα το βράδυ, μουσικούλα, διάθεση για δουλειά.
Απόψε όμως δεν φαίνεται να έχω και πολύ έμπνευση, πολύ πεζά σας τα λέω κι επειδή είναι μάλλον καλύτερα να βγάζω φωτογραφίες παρά να γράφω... δες τες. Με φθινοπωρινά χρώματα.

Φθινοπωρινό ταξίδι

Το τριήμερο που μας πέρασε ξαναπήγα στις Πρέσπες. Μετά από 18 χρόνια. Μακρύ ταξίδι για να το κάνεις συχνά, βαριέμαι πολύ τα μακρινά ταξίδια με το αυτοκίνητο σε δρόμους στενούς και με στροφές. Με πήγαν όμως, κι έτσι μπόρεσα και χάζεψα. Φθινοπωρινός ο καιρός, ότι πρέπει για ταξίδι.

Λημναίος προιστορικός οικισμός Δισπηλιού (Καστοριά)

Μερικά μέρη ήσαν ολόιδια όπως την πρώτη φορά, πχ ο Γάβρος, ένα ερειπωμένο χωριό έξω από την Καστοριά. Οι δρόμοι είχαν σίγουρα βελτιωθεί, τότε θυμάμαι χωματόδρομο και λάσπη σε ορισμένα σημεία, τώρα άσφαλτο και η Εγνατία μερικώς έτοιμη.

Κόμβος Εγνατίας στο Μέτσοβο

κατασκευή εν προβόλω γέφυρας

Μερικά χωριά είχαν ολοφάνερα αναπτυχθεί, να είναι καλά το Leader II, έδωσε όντως πνοή σε άγονες περιοχές.

Η Καστοριά πανέμορφη, πνιγμένη στο γουναρικό. Οι Πρέσπες ήσυχες, με φοβερό κρύο, από το καλοκαίρι ξαφνικά βρέθηκα στους 5o C.
Μεγάλο έργο η πλωτή γέφυρα στον Άγιο Αχίλλειο, δεν ήξερα ότι έχει κατοίκους, οι οποίοι από τη μέση του πουθενά, μπορούν και επικοινωνούν με τον υπόλοιπο κόσμο.

Η πλωτή γέφυρα

Οι πολλοί επισκέπτες όμως, δεν παραλείπουν να πετάνε τα σκουπίδια τους στη λίμνη, με αποτέλεσμα οι όχθες της να είναι πενταβρώμικες. Κρύωνα πολύ για να φωτογραφήσω μια γεμάτη σακούλα σκουπιδιών που επέπλεε.

Η ερειπωμένη βασιλική του Αγίου Αχιλλείου

Στο γυρισμό περάσαμε από Μέτσοβο. Κυριακή μεσημέρι, χαμός, η κακογουστιά με ξένισε. Το απομεσήμερο που τα πούλμαν είχαν φύγει και επικρατούσε ηρεμία, ήταν σίγουρα καλύτερα. Αλλά η κακογουστιά των αναμνηστικών ήταν για μένα πρωτοφανής, είχα και καιρό να πάω στη στεριανή Ελλάδα βόλτα. Οι μαγαζάτορες παραπονούνται ότι δεν αγοράζει ο κόσμος, το αντίθετο θα με παραξένευε. Φαντάζομαι ότι γουδιά, γκλίτσες και ξύλινα σταχτοδοχεία θα έχετε κληρονομήσει από καμιά γιαγιά σας που πριν 50 χρόνια είχε πάει στο Μέτσοβο και δεν θα σκέφτεστε να αγοράσετε άλλα, διότι ως γνωστόν το ξύλο δεν σπάει κι όλας, οπότε απώλειες μηδέν στο διάβα των αιώνων της γιαγιάς.

Τα σπίτια έχουν σε μεγάλο βαθμό συντηρηθεί, Ψαράδες, Άγιος Γερμανός, Μέτσοβο έχουν πολλά επισκευασμένα κτίρια.

Ψαράδες

Άγιος Γερμανός

Μέτσοβο

Τα στενάκια της Καστοριάς και οι πάμπολες βυζαντινές εκκλησίες της ήσαν πανέμορφα κι ας έβρεχε.

Αρχοντικό στην Καστοριά

Το σούρουπο, το ζεστό τσάι στις όχθες της λίμνης ήταν μια απόλαυση στο τέλος της περιπλάνησης στην παλιά πόλη.

Επόμενο ταξίδι στην Ελλάδα είναι η Ξάνθη σε κανα μήνα και λίγο μετά η Μυτιλήνη. Εσάς?