Λίγη μπογιά κύριε Σουφλιά

Κούλουμα σήμερα και η χριστιανή (λέμε τώρα), δέχτηκα πρόσκληση από γηγενείς Αραχωβίτες να τα κάνω εκεί. Πρωί πρωί, σαν είδα βαρύ τον καιρό, τηλεφώνησα μπας κι έχει χιόνια κι εγω δεν ξέρω να οδηγώ στα χιόνια αν κι έχω κάνει 1million km (μη με νομίσετε και άσχετη δηλαδή, από τα 18 κι ουτε ένα ατύχημα). Βλέπετε στην πόλη μου ούτε μια μέρα δεν βλέπουμε άσπρη. Όλα οκ μου λένε, και ξεκινάω. Δεν μπορώ να πω, ωραίο ταξίδι, συννεφιά, jazz στο cd player, ξεκίνησα και νωρίς να πάω χαλαρά (μετά τις 13.0 θα ξυπνούσε η κόρη μου που είχε ήδη πάει), όλα μια χαρά σας λέω. Φτάνω, βρίσκω παρκάρω (όχι, όχι στο δρόμο, στο δημοτικό parking που αν και μικρό και μεσα στη λάσπη-δηλαδή όνειδος για την Αράχωβα- κάποιος έφευγε και βολεύτηκα), κάνω τις βόλτες μου, ανοίγει η όρεξη και τρώμε περισσότερο παραδοσιακό κινέζικο, βραδυάζει και λέω ώρα να κατεβαίνω.

Τι τόθελα η έρμη? Δεν έμενα εκεί? Κατράμι ο δρόμος...προς Αντίριο, η λευκή γραμμή στα δεξιά του δρόμου, άφαντη.. να είμαι πρώτη σε μια ουρά και πίσω κολημένος να με στραβώνει κάποιος, μπροστά κανείς χριστιανός να δείχνει υποψία δρόμου, απέναντι ορδές να έρχονται πίσω από κάθε νταλίκα... κι εγω μέσα στην αγωνία να ψάχνω το δρόμο. Ένα δρόμο που στα 130 km, ευθεία δεν έχει πάνω από 10!!!

Σας είπα, έχω κάνει άπειρα χιλιόμετρα, με εξαίρεση ένα ταξίδι με ανοιγμένο τον ουρανό, αυτό ήταν το χειρότερό μου.

Και γιατί παρακαλώ? Γιατί κανείς από τους ανευθυνοϋπεύθυνους 3 νομών - τόσους πέρασα από Αράχωβα μέχρι Αντίριο- που με καλωσόριζαν κι όλας με ταμπέλες σαν πάταγα στα σύνορά τους, δεν σκέφτηκε να προκυρύξει ένα διαγωνισμό βαψίματος των "εθνικών οδών". Κατ΄ευφημισμό βέβαια η ονομασία.

Κύριε Σουφλιά, κύριε ΥΠΕΧΩΔΕ, κάνε το δρόμο αυτό βράδυ, να οδηγείς μόνος σου, και αν δεν αναφωνήσεις "λίγη μπογιά ανίκανοι" εγώ θα κάνω δύο θυσίες, α) θα κάνω μεταδημότευση στην περιοχή σου και β) θα σε ψηφίσω. Σημειωτέον ότι και τα δύο είναι χειρότερα από το γνωστό " να κατσω ... μπλα μπλα".

Ουφ... εφτασα ζωντανή, μεγάλος ο μεγαλοδύναμος.