Περί μηχανικών

H Κατερίνα, που ασχολέιται με την τέχνη, μου έγραψε "Πάντα θαύμαζα τους μηχανικούς γενικότερα, επειδή χτίζουν. Πάντα μου άρεσαν οι γέφυρες. Έχω και μια αδυναμία στους μηχανικούς γενικότερα... ". Και μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω λιγάκι για το επάγγελμα αφού εξ αρχής δηλώσω ότι κι εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους της τέχνης.

Ο μηχανικός είναι δημιουργός, με όλη τη σημασία της λέξης. Βλέπει το έργο του υλοποιημένο, μπορεί να το αγγίξει, να το διαβεί, να το κατοικήσει. Η κόρη μου, μηχανικός κι αυτή αλλά στη μεγάλη πόλη, όταν περνάω από μια περιοχή μου λέει.. "θα δεις και τα έργα μου".

Είμαστε λοιπόν άνθρωποι των έργων κι όχι των λόγων, γι αυτό και συνήθως ανιαροί στις παρέες, εκτός αν έχουμε και λίγο "βάρεμα", οπότε γινόμαστε ενδιαφέροντες. Βαριέμαι τους συναδέλφους μου και σίγουρα κι αυτοί με βαριούνται, αλλά στην καθημερινότητα η συνενόηση με συναδέλφους έχει πλεονεκτήματα. Μιλάμε την ίδια γλώσσα (συχνά του γιαπιού ακόμα κι όταν δεν πάμε), είμαστε γρήγοροι και δεν διηλίζουμε τα πράγματα. Μ αρέσει να χαλαρώνω παρακολουθώντας συζητήσεις ανθρώπων έξω από το χώρο (είχα τη χαρά να κάνω παρέα με τελείως άλλους χώρους) αλλά για τα καθημερινά εύχομαι να μη συναντώ μπροστά μου παρά μόνο μηχανικούς.

Κάποτε ένας αναισθησιολόγος μου είπε τα κοινά χαρακτηριστικά των δικηγόρων και μηχανικών ως υποψήφιων "θυμάτων του". Οι δικηγόροι τον ρωτούν για τις συνέπειες της αναισθησίας και οι μηχαναικοί για τη δόση και τον τρόπο χορήγησης. Είναι αστείο, αλλά ισχυρίζεται ότι όταν μάθαινε το επάγγελμα τους, ήξερε τι θα ρωτήσουν. Εγώ ξέρω μόνο ότι μπορώ να συννοηθώ εύκολα μαζί τους. Αλλά προτιμώ για παρέα τους ανθρώπους της τέχνης. Το ακούς Κατερίνα? Και Αντρέα?