Παράξενος Ιούνιος

Πριν καιρό έγραφα ότι οι παλιές αγάπες πάντα κάτι αφήνουν. Το τραγούδι των Pix-Lax λέει ότι έπαψε αγάπη να θυμίζει.

Πριν λίγες μέρες συνάντησα δύο «παλιές αγάπες». Θα καταλάβετε τα εισαγωγικά. Τα έκανε αναγκαία η μετεξέλιξη, τα 30+ χρόνια που μεσολάβησαν και το τι ένοιωσα και τι θυμήθηκα από την κάθε περίπτωση.

Ηταν ένα reunion όπως λέμε ελληνιστί. Άκουσα ότι ο Τ. θα ερχόταν το Σάββατο, οπότε όταν τον είδα ξαφνικά την Παρασκευή, απίστευτο αλλά συνέβη, κάτι πετάρησε μέσα μου. Θύμιζε αγάπη. Είχα να τον δω 10 χρόνια. Αγκαλιαστήκαμε θερμά. Όλο το βράδυ είχα άγχος, πώς να με έβλεπε αλήθεια? Το τέρας δεν είπε. Ούτε την επόμενη. Μιλήσαμε για διάφορα. Θυμήθηκα στιγμές μας, όλες ευχάριστες. Μια δυσάρεστη τη θυμήθηκε κοινός φίλος. Ο αποχαιρετισμός ήταν ακόμα πιο θερμός. Είχαμε περάσει τέλεια τους έξι μήνες που είμαστε μαζί, πριν άπειρα χρόνια. Είχαμε ξαναβρεθεί δύο φορές μετά τη λήξη της ιστορίας, μια κοντά και μία πάρα πολύ μακριά, χρονικά εννοώ. Η έλξη όταν είναι πραγματική μάλλον δεν σταματάει ούτε μπροστά στο χρόνο νομίζω. Κι έχω την εντύπωση ότι και στα 80 μας, αν άλλοι παράγοντες δεν μας εμποδίζουν, πάλι ελκυστικοί θα φανούμε.

Τον Π. δεν περίμενα να τον δω, ήταν άλλο τμήμα αλλά συμπέσαμε στο δείπνο του Σαββάτου. Δεν ένοιωσα τίποτα, άλλωστε ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι υπήρξε και τίποτα. Μια γοητεία διέθετε κι αυτή με είχε τραβήξει για να αποδειχθεί από τότε, ότι δεν αρκεί για να αφήσει κάτι διαχρονικό. Ωστόσο, η εικόνα του επιβεβαίωσε το καλό μου γούστο!!! Ηταν από τους πιο καλοδιατηρημένους, αρκετά νεώτερης εμφάνισης από το κανονικό. Με αυτόν απλώς χαιρετηθήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε. Καμία άλλη κουβέντα. Καμία ανταλλαγή πληροφοριών για το τι κάνουμε, τι οικογένεια έχουμε, τίποτα.

Το συμπέρασμα, απάντηση στους Pix-Lax, είναι ότι αν υπήρξε αγάπη, πάντα θα υπάρχει κάτι να τη θυμίζει. Παύει να τη θυμίζει αν δεν υπήρχε ποτέ, ήταν μια επιφανειακή, επιδερμική σχέση που θέλαμε εμείς να την ονομάζουμε αγάπη.

Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, κάνω και τη σύγκριση με τη συνάντηση που είχα με τον τέως στο συμβολαιογράφο, σας έλεγα, που ξαναγόρασα το σπίτι. Τότε ένοιωσα μίσος. Μισούσα εκείνον που πέρασα 18 χρόνια μαζί του, που έχω ένα παιδί με το όνομα του. Είναι οι περιπτώσεις που η αγάπη μετατρέπεται σε μίσος από άστοχες ενέργειες του άλλου. Κι όταν έχεις κάνει θυσίες που δεν εκτιμήθηκαν.

Οσο για τις καινούργιες αρχές που σας έλεγα, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες, λέει ο λαός μας. Κι εγώ, μη μπορώντας να φάω μεγάλη μπουκιά πιά (αυστηρή δίαιτα γαρ), είπα μεγάλη κουβέντα και σέρνομαι στις ίδιες ιστορίες. Πιο cool όμως. Δε βαριέσαι, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Πόσοι πραγματικά δεν το πιστεύετε αυτό?