ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Απόψε θα σας τα πω όλα. Ολα αυτά που με ταλανίζουν χρόνια. Ισως σοκάρω μερικούς αλλά δεν είναι ο στόχος μου. Ο στόχος μου είναι απλώς να μιλήσω. Βέβαια καθώς είμαι αρκετά μεγάλη, υποθέτω ότι οι μητέρες των περισσοτέρων είναι αρκετά μικρότερες και άρα αρκετά διαφορετικές. Οπότε να λάβετε κι αυτό στα υπόψην σας.

Εχουμε και λέμε, δεν αντέχω τη μητέρα μου. Οχι τώρα, ανέκαθεν μπορούσα να συνυπάρξω μαζί της μόνο μισή ώρα. Μετά άρχιζαν καυγάδες που δεν περιγράφονται.

Είναι το πιο εγωιστικό άτομο που υπάρχει στη γή. Νομίζει ότι φροντίζει τους άλλους αλλά το κάνει με τον τρόπο που ικανοποιεί αυτήν και όχι τους άλλους. Δεν θυμάμαι ποτέ να ενδιαφέρθηκε να είμαι καλά και να νοιώθω καλά, αντιθέτως ενδιαφερόταν να είναι όλα καλά κατά πως το νόμιζε αυτή. Ναι φυσικά δε μας άφησε ποτέ νηστικούς και άπλυτους αντίθετα, μαγείρευε συνέχεια και φώναζε να πληθούμε όποτε αποφάσιζε αυτή. Ξυπνούσαμε όποτε νόμιζε ότι πρέπει, φορούσαμε ότι νόμιζε ότι είναι καλό. Εδω να της αναγνωρίσω ότι τουλάχιστον με έμαθε να διακρίνω την καλή ποιότητα των πραγμάτων. Κι όταν μεγάλωσα και σήκωσα κεφάλι αρχίσαν οι μεγάλοι καυγάδες. Για σήμαντη αφορμή πάντα. Θυμάμαι ακόμα ότι γύρω στα 16 με πέθανε στο ξύλο γιατί τα παπούτσια μου δεν ηταν στη θέση τους αλλά σε μιά άκρη κάποιου διαδρόμου. Ηρθε γιατρός να με συνεφέρει. Από την άλλη, εγώ δεν την αφηνα στην ησυχία της, ότι δε μου άρεσε της το τόνιζα, προσπαθούσα να την πείσω για το δικό μου δίκιο. Αυτή όμως ήταν πολύξερη. Είχα την ατυχία να έχει σπουδάσει και για τον καιρό της αυτό ηταν σημαντικό. Δεν δέχτηκε ποτέ ότι μπορούσα να ξέρω κάτι περισσότερο, σε κανένα τομέα. Ακόμα μου δίνει συμβουλές, στα 85 και με περιοδική άνοια, με συμβουλευει και δεν δέχεται ότι μπορεί να ξέρω κάτι παραπάνω από αυτήν. Τσάμπα σπουδές, διαδακτορικά... κανείς δεν είναι πάνω από αυτή.

Ο πατέρας μου μαρτύρησε μαζί της. Τον λυπόμουν, πέθανε και γλύτωσε, αλλά πέθαινε κι ακόμα τον ταλαιπωρούσε. Για μένα δεν είπε ποτέ καλή κουβέντα. Τίποτα δεν έκανα καλό ποτέ. Το χάδι δεν το ένοιωσα και δε μ΄αφησε ποτέ να χαρώ κάτι. Πάντα από τη μύτη μου τα έβγαζε. Κρατούσε το παιδί να παω κανένα επαγγελματικό ταξίδι, αλλά ποτέ για να βγω βράδυ. Πηγαίναμε με το φίλτρο (ο πρωην) να φάμε και μου το έβγαζε από τη μύτη, με κατηγορούσε μπροστά του για τα πάντα. Η γυναίκα αυτή δεν ηθελε να δει χαρούμενο άνθρωπο. Κι ουτε θέλει.
Γι αυτό είμαι σκασμένη. Χτες είχε την απαιτηση να την πάρω μαζί μου το Σ/Κ. Κάθε αρχή καλοκαιριού εδω και 3 χρόνια αρχίζει τη γκρίνια. Την παίρνω λοιπόν ένα Σ/Κ πλακωνόμαστε και μετά λέει δεν ξαναπατάω κι ησυχάζω η γυναίκα. Το ίδιο έκανα και πριν 20 μέρες. Την πήρα. Γίναμε μπιλιες και ειπα ωραία, τελειώσαμε για φέτος. Ελα μου ντε που τελειώσαμε. Χτες ήθελε να έρθει. Ρε μάνα που ακούστηκε να σε κουβαλάω μαζί μου 85 χρονών γυναίκα? Ειπαμε διάφορα, το εκλεισα το τηλέφωνο. Σε πέντε λεπτά άκουσον άκουσον. Με παίρνει, «κλαίω» μου λέει καθώς το σηκώνω. Λέω, δε μπορεί, δεν άκουσα καλά μεσα στη σύγχηση μου. «ορίστε?» ρωτάω. «κλαίω» μου λέει. Για το όνομα του θεού, πήρε να μου πει ότι κλαιει γιατί δεν της φάνηκα αρκούντως σκασμένη πριν. Κι ήθελε να με σκάσει πλήρως.

Εχω παιδί και πάντα κάνω ότι θα την κάνει χαρούμενη ανεξαρτήτως αν εγώ θα είμαι καλά ή όχι. Αυτή γιατί δεν μπορεί να φερθεί έτσι? Γιατί παίρνει να μου ανακοινώσει ότι κλαιει? Ακόμα κι αν κλαίω, το κρύβω από το παιδί μου, δεν το έφερα στον κόσμο για να το τυρανάω όπως εμένα η δικιά μου. Η οποία δεν παραλείπει να τονίζει τι έχει κάνει για μένα. Λες και της το ζήτησα. Η λες και άλλοι γονείς κάνουν διαφορετικά. Που εδω που τα λέμε, όταν πέθανε ο πατέρας μου, όλα αυτή τα κράτησε, δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή σε κανέναν.
Δεν σας σκοτίζω άλλο. Παρέθεσα μερικά για να καταλάβετε και να μου πείτε αν εχετε ακούσει κάτι παρόμοιο. Δεν ντρέπομαι να σας πω οτι δεν αγαπάω τη μητέρα μου. Οτι κάνω το κάνω αναγκαστικά, με έχει πολύ βανανίσει για να χωράει αγάπη μέσα μου γι αυτή. Αλλωστε ποτέ δεν ένοιωσα την αγάπη της. Ουτε και κανείς άλλος, η γυναίκα αυτή δεν ξέρει να αγαπάει. Εχω χωρίσει τόσα χρόνια, δεν σκέφτηκε ποτέ να μου πει να πάω κάπου με καμιά παρέα γιορτές και λοιπές αργίες. Ηθελε πάντα να είμαι «οικογενειακώς» με τους γονείς μου. Εχω μείνει Χριστούγεννα ολομόναχη προκειμένου να μην πάω. Για να καταλάβουν ότι είναι μεγάλη απαίτηση να σε θέλουν εκεί και μουτρωμένη όταν μπορείς να είσαι αλλού και χαρούμενη.
Κάπου εδω να το τελειώσω γιατί είναι μεγάλο θέμα. Και δυστυχώς μόνο με το θάνατό της θα τελειώσει. Που φροντίζει να επέλθει πολύ αργά, για το παραμικρό τρέχει στους γιατρούς. Είναι απίστευτο πόσα βιβλιάρια υγείας έχει γεμίσει. Ακούστε, στα 83 πήγε στο γιατρό γιατί πεφταν τα μαλλιά της!!! Φταίει το δημόσιο. Να πληρώνουν οι συνταξιούχοι αμα τρέχουν για τέτοια θέματα, να μπει ένα όριο. Έχει φιλίες με όλους τους γιατρούς, όποιον θέλετε θα σας δώσει το κινητό του.
Εχω τρομάξει τόσο πολύ μην της μοιάσω στο παραμικρό, που κάνω όλα τα αντίθετα. Θα πάθω καμιά σοβαρή ασθένεια καμιά φορά και θα πάω άδικα γιατί δεν θα πηγαίνω στο γιατρό. Και πάλι αυτή θα φταίει.