Πρώτη φορά συμβαίνει

window

Σήμερα θα σας μιλήσω για την περίεργη σχέση μου με τους υπολογιστές. Μυήθηκα σ΄ αυτούς το 1985, όταν κάποιοι από σας ήταν ακόμα αγέννητοι. Φυσικά και πιο πριν, στη Σχολή, είχα μάθει fortran. Κάναμε προγράμματα, δίναμε στη διατρήτρια (χα χα, η λέξη δεν περιέχεται στο λεξικό του word) τη λίστα εντολών, κι αυτή δακτυλογραφούσε σε μια μηχανή που μετέτρεπε τα γράμματα σε τρύπες πάνω σε καρτέλες. Κάθε εντολή μια καρτέλα. Κι αν έκανε «τυπογραφικό» λάθος, άντε να το βρείς ανάμεσα στις καρτέλες, χωρίς να τις ανακατέψεις. Ο Υπολογιστής ήταν ολόκληρο container και η ταχύτητά του αραμπάς. Φυσικά τελειώνοντας τη Σχολή, κανείς δεν μπορούσε να έχει δικό του υπολογιστή. Μόνο ο Δοξιάδης είχε, κι εκεί πήγαιναν οι φουκαράδες τις κάρτες να τρέξουν. Τι θυμήθηκα απόψε...

Στα 1985 είχαν εμφανιστεί τα πρώτα pc. IBM και Amstrad, κι ελάχιστα Sharp. Ανευ δίσκου, συνήθως είχαν ένα driver για μαλακή δισκέτα χωρητικότητας που δεν θυμάμαι και μην ανοίγω τώρα τα συρτάρια να ψάχνω, κάπου εκεί στα 360 ΚΒ νομίζω. Ο δικός μου Amstrad είχε δύο drivers. Το λειτουργικό dos βεβαίως. H επόμενη γενιά είχε σκληρό δίσκο 20 ΜΒ και δισκέτες σκληρές πια, 1.2ΜΒ. Πολύ μεγάλο επίτευγμα. Έμαθα και UNIX γιατί χρειάστηκε να τρέξω και μεγάλες εφαρμογές που έκαναν μια βδομάδα να ολοκληρωθούν. Όταν οι υπολογιστές αντικατέστησαν τις γραφομηχανές άρχισαν τα προβλήματά μου. Μέχρι τότε, όταν είχα πρόβλημα (συνήθως softwear) απευθυνόμουν σε πολύ ειδικούς και μου το έλυναν.

Με την εξάπλωση των υπολογιστών οι ανάγκες υποστήριξης καλύφθηκαν με ημιμαθείς, φοιτητές κυρίως, κι εκεί άρχισαν τα προβλήματά μου. Έπαιρνα στην εταιρία, άκουγαν γυναικεία φωνή να ζητάει βοήθεια, ε, σκέφτονταν κάνα καλώδιο θα βγήκε και με παρέπεμπαν στον φοιτητή. Ένα μαρτύριο τραβούσα η γυναίκα για να καταλάβει ο μικρός τι συνέβαινε, για να μου προτείνει να κάνω αυτά που είχα ήδη κάνει και στο τέλος να μου πει ότι δεν ξέρει, "πρώτη φορά συμβαίνει". Αυτή η πρώτη φορά έγινε ο εφιάλτης μου. Άλλαζα εταιρίες υποστήριξης μόλις διαπίστωνα ότι εγώ ήξερα περισσότερα από κείνους. Και περνούσανε τα χρόνια στο ίδιο βιολί, με τον καιρό με μάθανε, κι όταν έλεγα ποια είμαι με αντιμετώπιζαν ως να ήμουν άντρας πια, αφού στη λογική τους δεν χωρούσε γυναίκα να ξέρει υπολογιστές. Χάρηκα που μια μέρα ένας τεχνικός, ήρθε και μου λέει «θα τον πάρω μαζί μου, αν φτιαχνόταν εδώ, θα το είχατε ήδη κάνει εσείς». Τον εκτίμησα τον άνθρωπο.

Με τον καιρό σταθεροποιήθηκαν και τα windows, εδώ πρέπει να σας πω ότι ήμουν για χρόνια πιστή στο dos και τα πρώτα windows τα 3.1 που έβαλα τα θεωρούσα για ηλίθιους, και είχα καιρό να έχω πρόβλημα μέχρι πριν δύο εβδομάδες... που διαπιστώνω αρχικά ότι δεν μπορώ να δουλέψω μια εφαρμογή με τον κωδικό μου. Φωνάζω την υπεύθυνη... σηκώνει τα χέρια ψηλά και μετά από χρόνια ξανακούω εκείνο το καταραμένο «πρώτη φορά συμβαίνει». Μπαίνει στη Microsoft και το βρίσκουμε. Radom σφάλμα, ότι χειρότερο δηλαδή, μετά από ένα update του Αυγούστου, τα cookies εξαφανίζονται σε ορισμένους υπολογιστές, και στον δικό μου, κι έτσι χάνεται ο κωδικός μου. Με έμπαζε απλώς στην αρχή της εφαρμογής κι έπειτα το έτρωγε το μπισκοτάκι, όχι θα κάτσει να σκάσει. Είπα δε βαριέσαι, θα το κάνω από το σπίτι, θα το λύσουνε το θέμα. Πιο πριν είχα κι άλλο, αλλά μικρότερης σημασίας πρόβλημα. Στο λαπτοπ τα περισσότερα εικονίδια, μεταξύ αυτών και της μπαταρίας, εμφανίζονται όποτε θέλουν στο notification bar. Είχα ήδη αρχίσει να βρίζω τη Microsoft, όταν από χτες, ο google και φυσικά ο blogger, με γράφει τελείως. Δεν βρίσκει καθόλου το μπισκότο του. Κι έτσι δεν μπορώ πριν το βράδυ να σας απαντήσω. Ευνόητο είναι ότι τα έχω πάρει χοντρά, δεν μπορώ να συμβαίνουν όλα σε μένα. Λύση δεν βρίσκεται και αναμένω τα χειρότερα. Βέβαια μπορώ να απεγκαταστήσω όλα τα updates μετά τις διακοπές, αλλά δεν το αποφασίζω. Θέλει και χρόνο.

Εσάς σας έχει συμβεί κάτι σχετικό?

Update: Η λύση ήταν να βάλουμε Mozilla. Να παει να κουρεφτει η ΜικρήΜαλακή