Κινηματογραφικές ιστορίες

Η βερολινέζα Μεθυσμένα Χρώματα με προ(σ)κάλεσε για 7 ταινίες. Πήγα να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια παρουσιάζοντας 7 πόλεις, αλλά αυτή εκεί, επιμονή. Να τα διαβάσει τώρα να μάθει.

Η σχέση μου με το σινεμά πέρασε από σαράντα κύματα. Θυμάμαι από τα εννιά να πηγαίνω κάθε Κυριακή πρωί. Σινεάκ λέγονταν εκείνες οι πρωινές προβολές που δεν ήταν τίποτα άλλο από το έργο της βδομάδας, εκτός αν ήταν ακατάλληλο, οπότε κάποιο ηρωικό έπαιρνε η θέση του. Είχα δει μέχρι τα δεκαεφτά όλο το ελληνικό σινεμά, αρχικά μαυρόασπρο, μετά με χρώμα, όλα τα western spaghetti, όλους τους Ηρακλείς και Μασίστες. Η παραποίηση της ιστορίας, αλλά δε μας πείραζε. Δύο κινηματογράφους είχε η επαρχιακή πόλη που ζούσα τότε, κάθε Κυριακή σινεμά, λογαριάστε πόσα είχα δει.

Από τα πρώτα έργα που είδα σε βραδινή πια παράσταση, στο σχολείο πήγαινα ακόμα, ήταν ο Θάνατος στη Βενετία. Από τότε μου έμεινε αξέχαστη, μια φίλη μάλιστα ερωτεύτηκε τον Τάντζιο, εγώ δε συνήθιζα να ερωτεύομαι χάρτινους και σελιλοϊντ ήρωες. Παρόλα αυτά, ο κινηματογράφος πήρε εκδίκηση και είδα εκείνον που ερωτεύτηκα στο σελιλόϊντ.

Μετά, φοιτήτρια, σινεμά διαμαρτυρίας και τέχνης, Σινέ Φιλίπ και Αλκυονίδα, Φράουλες και Αίμα και Sacco and Vazzetti, αυτό ίσως ακόμα μαθήτρια να το είδα.

Έπειτα έρχονται τα δύσκολα χρόνια, γάμος, μικρομαμά, η σχέση μου με το σινεμά διέρχεται την πλατωνική φάση της. Τον αγαπώ αλλά δεν μπορώ να τον έχω. Που να αφήσεις μωρό παιδί? Κι όταν αυτό μεγαλώνει, πάλι δε μπορείς βράδυ να το αφήσεις. Σεισμογενής η περιοχή, με σεισμικό κενό, κι αν απόψε τον κάνει τον αναμενόμενο ή έστω κανα μικρότερο? Χωρίς σινεμά για χρόνια, φυσικά σποραδικά έβλεπα μερικές ταινίες. Μια που θυμάμαι ακόμα είναι Η γυναίκα της διπλανής πόρτας, με μια λαμπερή Φανί Αρντάν.

Μεγάλωσε και το παιδί, δηλαδή τι μεγάλωσε, άρχισε να ξενυχτάει και να μην υπάρχει φόβος να το βρει ο σεισμός στο σπίτι, οπότε αποκατέστησα κι εγώ τη σχέση μου με το σινεμά. Όπερ σημαίνει κανονική παρακολούθηση όσων ο Δανίκας χαρακτήριζε καλές (βλέπεις συμφωνούσα μαζί του). Είδα πολλές αλλά θες γιατί είναι από τις τελευταίες, θες γιατί το σενάριο που σχετίζεται με τη θεωρία του χάους μ άρεσε, βρήκα τη Βαβέλ πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.

Και πρέπει να θυμηθώ άλλες δύο γιατί επτά με πρόσταξε η φίλη μου από το Βερολίνο. Ας θυμηθώ ως υπόδειγμα κακού ελληνικού σινεμά τον Ηνίοχο. Θρύλος είχε γίνει η ταινία, ο Δαμιανός 8 χρόνια έκανε να την τελειώσει, οι ήρωες ήσαν παιδιά και γέρασαν χωρίς μακιγιαζ, από τα χρόνια, δεν την είδα στον καιρό της και είπα σε μια προβολή πριν 3 χρόνια να την δω. Με ειδοποίησε ο φίλος μην πας, Δαμιανός μιλά, Δαμιανός απαντά, υπερβολικός λέω ο Α, άσε τώρα που δεν θα δω το θρυλικό Ηνίοχο. Και παίρνω και το παιδί μαζί, κι ακούω όντως τη φωνή του Δαμιανού να ρωτάει και την ίδια φωνή να απαντάει, τα πρόσωπα άλλα που άνοιγαν το στόμα. Και τότε συνέβησαν δύο τινά, το παιδί δεν ξαναπήγε μαζί μου σινεμά και ορκίστηκα να μην ξαναπώ υπερβολικό τον Α.

Και μια άλλη ταινία είναι μια που δεν θα παιχτεί ποτέ σε κοινό. Είναι φεστιβαλική και ο δημιουργός της παραδέχεται ότι το κοινό δεν είναι ώριμο ακόμα για τέτοιες ταινίες. Μπράβο του πάντως που βρίσκει χρηματοδότες να χαρίζουν σε μια ταινία που έγινε για το βίτσιο του σκηνοθέτη. Λόγοι και αμαρτήματα του Β. Μαζωμένου. Οχι για να μη με λέτε ότι δεν είμαι κουλτουριάρα. 20 μείναμε μέχρι το τέλος της προβολής της.