Ελληνικά Βραδυδρομεία

Αυτό έφτασε πριν το καλοκαίρι επειδή δεν μεσολάβησαν τα ΕΛΤΑ

Το προηγούμενο γράμμα ευτυχώς δεν ήρθε με τα Ελληνικά Ταχυδρομεία κι έτσι είχε φτάσει εγκαίρως αν και από so far. Αυτό που ήρθε χτες όμως στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού μου, έκανε ρεκόρ καθυστέρησης. Μου θύμισε πάρα πολύ παλιές εποχές.

Μέρες κοίταζα το κουτί, πουθενά το περί ου ο λόγος γράμμα. Και γιατί το περίμενα? Ενας λογαριασμός ήταν, τίποτα ρομαντικό, ούτε καν μυστηριώδες. Και περίμενα τόσο πολύ ένα λογαριασμό? Ναι γιατί ήταν της Visa και επειδή είχα κάνει αγορά σε ξένο νόμισμα, χρειαζόταν ο λογαριασμός που είχε την επίσημη μετατροπή προκειμένου να εισπράξω κι εγώ με τη σειρά μου τα έξοδα, αλλά υπήρχε προθεσμία υποβολής των δικαιολογητικών, οπότε…

Ο λογαριασμός έπρεπε να πληρωθεί στις 27/3. Εχει πάει ήδη 10 ή ώρα και πουθενά. Τον πλήρωσα χωρίς ειδοποίηση και την περίμενα για το λόγο που σας είπα. Και χτες, 28/3 ω του θαύματος, νάτο το γράμμα με το λογαριασμό. Κι επάνω φαρδιά πλατιά μια σφραγίδα που έλεγε ότι είχε ταχυδρομηθεί 3/3 ευτυχώς 2008. Ναι θα μου πείτε, έχει κι ένα τεράστιο Β επάνω, δεν το είδες? Το είδα, σημαίνει δεν σκοτωνόμαστε να σας το στείλουμε αλλά όχι και 26 μέρες!!! Να πεις ότι είχαμε εκλογές και πήξανε στα έντυπα? Να πεις ότι είχαμε Χριστούγεννα κι άλλες αργίες? Καλά, μη φωνάζετε, μια Καθαρή Δευτέρα και μια 25 Μάρτη είχαμε, αλλά έπρεπε να χει έρθει και πριν από αυτές.

Τα Ελληνικά Ταχυδρομεία πάνε ολοταχώς όλο και πιο πίσω, βλέπω και το Δελτίο, παλιά έφτανε κάθε Πέμπτη, τώρα κάθε δεύτερο Σάββατο έρχονται κανα δυό μαζί. Πώς να μη θησαυρίσουν οι κούριερ μετά?

Αλήθεια, έχεις κανείς υπόψιν το όνομα του διοικητής τους? Για να ξέρουμε τις ικανότητές του και να τον προτείνουμε για ανώτερα. Μην πάει χαμένο τέτοιο ταλέντο της κομματικής διοίκησης (το δημόσιας έχει αποδημήσει).

Και μια και σε ένα μήνα έχουμε Πάσχα, όσοι σκοπεύατε να στείλετε παραδοσιακές κάρτες, αν και δεν σας κόβω για τέτοιους, σπεύσατε, αλλιώς του Αγίου Πνεύματος, κατακαλόκαιρα θα φτάσουν.

Σύμφωνο συμβίωσης και άλλα γαμήλια

Όπως γνωρίζετε, για πολλά κοινωνικά θέματα που κατά καιρούς προκύπτουν, δεν έχω πάρει θέση. Όχι επειδή δεν έχω, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, δεν έχω μπορέσει να έχω όλα τα στοιχεία τεκμηρίωσης που θα επέτρεπαν να υποστηρίξω γραπτώς και με σθένος την άποψη αυτή. Εχω μάθει να αποδεικνύω με τεκμήρια ότι λέω και θέσφατα προφανώς δεν αναγνωρίζω σε κανέναν. Ετσι λοιπόν, ποιώ τη νήσσα, ρόλο που καθόλου δε μου αρέσει. Ο προφορικός λόγος είναι άλλωστε εύκολος, ο γραπτός έχει απαιτήσεις.

Στο θέμα των ημερών όμως, θα πάρω θέση. Και είναι το «σύμφωνο συμβίωσης». Δεν χρειάζονται άλλωστε ντοκουμέντα για να πω αυτό που αποτελεί και μότο μου «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Που σημαίνει, δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος μόλις κλείσει την πόρτα του σπιτιού του, πολώ μάλλον, στο κρεβάτι του.

Θεωρώ τους γάμους μια ευκαιρία για γιορτή, τίποτα παραπάνω. Για μερικούς καλεσμένους μάλιστα είναι και σκέτη ταλαιπωρία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Αν και ανήκω σε μια γενιά που η συμβίωση δεν ήταν καν αποδεκτή, την ήθελα, αλλά ο συμβίος μου δεν ήταν τόσο προχωρημένος αν και πολιτικά τότε ήταν αριστερότερα εμού. Δεν πρόλαβα τον πολιτικό γάμο, το μόνο εκκεντρικό που ήθελα ήταν να πάμε με το μηχανάκι (προς θεού, όχι παπάκι, όχι τέτοια ντεκαντάνσ, ένα αυτόματο κίτρινο κομψότατο μοτοποδήλατο είχα) στην εκκλησία, κι αυτό το απέρριψε. Μου έμεινε το κοντό νυφικό, και τα κόκκινα λουλούδια, δεν τον ρώτησα γι αυτό και ο νεωτερισμός, α, και κάποιο κόσμημα φορούσα, έμαθα μετά οι νύφες δεν κρατούν κόκκινα λουλούδια και δεν φοράνε κοσμήματα, σιγά, τότε τι τα έχουμε τα κοσμήματα? Λες και τα ξανάβαλα?

Και γιατί θα πρέπει να πάω στην εκκλησία ή στο Δημαρχείο για να ζήσω με έναν άνθρωπο? Ποτέ δεν το κατάλαβα, αλλά το δεχόμουν μόνο γιατί χρειάζεται στα παιδιά, με τη νοοτροπία που κουβαλάνε οι συνέλληνες να προέρχονται από ένα γάμο. Όταν δεν τίθεται θέμα παιδιών τι χρειάζεται ο γάμος? Γιατί παντρεύονται άνθρωποι πατημένοι τα 50? Ποτέ δεν το κατάλαβα παρ΄εκτός ως εκπλήρωση αποθειμένης επιθυμίας.

Κι έρχεται τώρα η πολιτεία και μας λέει να πηγαίνουμε στο συμβολαιογράφο. Μα γιατί να πάμε οπουδήποτε, να μας αφήσουν να κάνουμε ότι θέλουμε, άπαντες. Για να μην πάει χαμένη η σύνταξη? Μα δεν θα προκάνουμε. Και αν προλάβουμε, ένα χαρτάκι, κάτι σα διαθήκη και να είναι οκ. Γιατί πρέπει να έχω πάει στο συμβολαιογράφο για να πάρει ο ¨συμβίος¨ μου τη σύνταξή μου κάποιος? Να αφήσω σε μια γωνιά ένα χαρτί και οκ. Και γιατί να παντρεύονται επομένως και οι ομόφυλοι? Τι θα κερδίσουν πηγαίνοντας μέχρι το δήμαρχο? Εϊπαμε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά και παντελώς ενάντια του γάμου. Οπότε και ενάντια στο σύμφωνο και όλους τους γάμους, θρησκευτικούς και πολιτικούς. Να δηλώνονται τα παιδιά στο ληξιαρχείο ότι προήλθαν από τους τάδε και οκ. Αμαν πια. Ξέρετε πόσο καιρό μου πήρε να επανεύρω την πραγματική μου ταυτότητα μετά το διαζύγιο? Ευτυχώς που επαγγελματικά είχα το οικογενειακό μου, αλλιώς… Πωπώ τι θυμήθηκα.. δεν μπορούσα ουτε αυτοκίνητο να αγοράσω με το πατρικό μου όνομα. Μιλάμε για μεγάλο μπελά.

Τελικο συμπέρασμα, αφήστε τους τύπους και κοιτάξτε την ουσία. Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι να μένουν μαζί, όπως πολλά άλλα ζώα. Δεν χρειάζονται ευλογίες προς τούτο. Ένα πάρτυ ας το κάνουν όποτε θέλουν και να γλυτώσουμε και οι καλεσμένοι το ερώτημα «τι θα φορέσω πάλι».

Γράμμα από So_far

Χτές το βράδυ ήταν σημαντικό για μένα. Δύο e-mails μου έδωσαν πολύ χαρά. Για το ένα δεν θα σας πω τίποτα άλλο πέρα ότι το περίμενα ένα μήνα, αργούσε, και είχα γράψει εκείνο το ποστ για τα νεύρα.

Το άλλο όμως… ορίστε αγαπητοί μου ακροατές, σε ανοιχτή διακαναλική sorry διαblogiκή σύνδεση (εδώ τρελάθηκε ο διορθωτής), σας παρουσιάζω το e-mail της καταπικραμένης φίλης και συναδέλφου So_far. Δεν θα σχολιάσω τίποτα, με έκανε κι έκλαψα… από τα γέλια εννοείται. Σας παρακαλώ να το βοηθήσουμε όλοι το κορίτσι.

Αγαπητή κυρία aurora* μου,

Εδώ So_Far, ναι ναι αυτή η γνωστή. Αλλά σήμερα κυρ-aurora* μου, θα ξεχάσουμε τα γνωστά και θα συναντήσουμε τον άνθρωπο. Θέλεις να βάλω και τσεμπέρι η μηχανικίνα καρριέρας; Να βάλω. Είπαμε , πάνω απ' όλα η απλότης.

Εγώ που λέτε κυρ- aurora* μου, είμαι γυναίκα καρριέρας. Μέχρι συνάντησα το Πολύκαρπο τον ντερμπεντέρη τον καραμπουζουκλή.

Τι την ήθελα εκείνο το βράδυ την ταβέρνα με τα άλλα τα ρεμάλια; Δεν καθόμανε στο σπιτάκι μου; ( ναι , καθόμανε, ένεκα ο Πολύκαρπος δεν πιάνει άλλη διάλεκτο, μιλάει ο Περαίας βλέπεις ).

Πήγαμε που λες , κυρ- aurora* μου, καθήσαμε, εγώ στεναχωριόμανε ( είπαμε τα ελληνικά του Πολύκαρπου , το λήξαμε 'νταξ; ) και λιγάκι γιατί θα τσίκνιζε ο Gucci, αλλά είπα «κομμάτια να γίνει». Ψιλοτσίμπαγα τα μεζαδάκια στη λαδόκολλα, καταριόμανε ( 'νταξ; ) την καρέκλα, έκοβα τις κουρελούδες στον τοίχο , ούτε στο χειρότερο εφιάλτη μου..

Μέχρι που έσκασε μύτη ο Πολύκαρπος, «εκτελούνται μεταφοραί», επιχειρηματίας. Αγριεύτηκα μόλις τον είδα, κυρ- aurora* μου, ήμανε και έξω από το εργοτάξιο να πιάσω το ψαρωτικό να τον στείλω αδιάβαστο να τυλίγει καλώδια και να πλέκει πουλόβερ, είχε και κάτι μελαγχολικό ( μετά κατάλαβα ότι δεν σηκώνω το μπρούσκο και βλέπω ό,τι θέλω , αλλά τι τα θέλεις; ).

Τον Πολύκαρπο κυρ- aurora* μου, τον αντιπάθησα, αλλά ξέρεις είναι εκείνες οι αντιπάθειες οι λοξές , οι περίεργες , που δεν είσαι σίγουρος.

Ο Πολύκαρπος , κάθησε στο διπλανό τραπέζι. Τα ρεμάλια στον κόσμο τους, χαζεύανε κάτι ξανθιές της πλημμύρας και της αγωνίας, ξέρεις τις γνωστές τις ξεβρασμένες από το κύμα… Εγώ βαριόμουν, οπότε άρχισε το παιχνίδι με τον αλητάμπουρα- ξέρεις εσύ , μορφωμένη γυναίκα και του κόσμου ..

Αρχίζουν και πέφτουν οι παραγγελιές, και κάτι ψωραλέα γαρύφαλλα ( τα έκοψα από δέκα κηδείες και πάνω ) , ήρθε και ζεστάθηκε το γλυκό.

'Ξινή' γυρίζει και μου λέει, 'στο αφιερώνω'… Το 'Μια κυρία στα μπουζούκια' το ξέρεις; Το ξέρεις. Εμείς 'παίξαμε το μια κυρία στην ταβέρνα του Τζιτζιρομίτζουρα', μιλάμε για την απόλυτη χλιδή.

Για να δικαιολογήσω τη θέση μου, κοινώς τα αδικαιολόγητα, θα έλεγα ότι ο Πολύκαρπος είχε τον μπρουτάλ κομπλεξισμό του παιδιού που επιμένει ντε και καλά ότι το σχολείο της ζωής είναι το πεζοδρόμιο. Το 'ριξε και στο ξερά και σκέτα, αλλά εμείς είμαστε παιδάκια που από κάτι τέτοια δε μασάνε. Διαλέγω το πιο σκοτωμένο νούμερο κινητού που έχω και του το δίνω.

'Θα σπάσουμε πλάκα' με το νούμερο . Απορία μαθηματικής λογικής, ποιο ήταν το νούμερο , εδώ σε θέλω κυρ- aurora* μου;

Μετά από δυο μέρες που έχω ξεχάσει και τον Πολύκαρπο και την ταβέρνα, χτυπάει και το τηλέφωνο.

-Πολύκαρπος

-So_Far, ακούω και στο Μήτσος.

-Από την ταβέρνα, προχτέ

-Τι μου λες; Σοβαρά; Το παιδί που έπαιζε κλαρίνο; ( λέω και εξυπνάδες, στις καλές μου )

-Ξινή, έχεις πλάκα και μου αρέσεις.

-Εγώ πάλι το έχω ξαναδεί σε ελληνική ταινία, τίποτα πιο καινούριο να μας εντυπωσιάσεις αγοράκι;

-Καφεδάκι, πότε θα πιούμε;

-Να δούμε πώς κουνιούνται οι βάρκες στην θάλασσα, χεράκι χεράκι;

-Και αυτό παίζει

Θα πρέπει να προσθέσω εδώ, κυρ- aurora* μου, ότι κατά βάση είμαι τολμηρός άνθρωπος αλλά όποτε θέλω εγώ, όχι όποτε θέλουν οι άλλοι. Τώρα συμπέσαμε.

Βρίσκομαι λοιπόν να πίνω καφέ με τον Πολύκαρπο, ο οποίος είναι σκέτη ανατριχίλα του μπρουτάλ.

Σηκώνει τον καϊμακλίδικο, με τη χάρη του γερανού όταν σηκώνει τσιμεντένιο σωλήνα, αφήνει το μικρό δαχτυλάκι να αιωρείται σαν πελεκάνος αλλά και πυξίδα, δηλαδή για να είμαι ειλικρινής, ήρθα να του πω 'ρε φίλε από πού φυσάει σήμερα;', κάνει και κάτι περίεργα με το μουστάκι και μετά αρχίζει την αναρρόφηση στο στυλ που 'ο Αχόρταγος' αδειάζει βόθρους..

Εγώ πάλι ανακάτευα τον εσπρέσσο και τον έκοβα, απορώντας με τον εαυτό μου και τις εμπνεύσεις του..

Πιάνουμε την κουβέντα της πλήξης, παιδικά χρόνια, η μάνα του νοικοκυρά, ο πατέρας στο μεροκάματο, έκανε ζέστη κι εγώ κρυώνω ένα πράγμα. Μέσα σε μισή ώρα έχω μάθει το μισό γενεαλογικό δέντρο, πόσο πάνε τα δρομολόγια , πώς φορτώνεις τα πιάνα, γιατί οι Αλβανοί δεν είναι καλοί εργάτες, το εξοχικό – φρίκη κάπου σε κάτι βουνά που βλέπεις και θάλασσα , κάτι που έπαιζε με ένα ξάδερφο και ένα οικόπεδο στη Σαλαμίνα… χαζογελούσα και έψαχνα την ευκαιρία να την κάνω, όσο πιο μπορώ ευγενικά.

Εκεί , κυρ-aurora* μου, πέφτει και η ερώτηση κεραυνός

-Πώς μαγειρεύεις τα γεμιστά;

-Τα ποια; Είχαμε περάσει στο πεδίο, άγνωστες λέξεις.

-Τα γεμιστά, ντοματούλες , πιπεριές, μελιτζάνες, κολοκύθια..

-Ξέρεις Πολύκαρπε, εγώ, δηλαδή εμένα που με βλέπεις , όπως με βλέπεις , γεμιστά δε μαγειρεύω.. Συνέχισε με πολλά άγνωστα φαγητά που ακόμα ψάχνω στα λεξικά .. και μετά πέρασε στο section b' της 'Οικιακής Οικονομίας'

-Το προσπερνώ, γιατί φαίνεσαι καλό κορίτσι ( εδώ τώρα τι του λες του γκάβακα, άκου κορίτσι, μας δουλεύουνε μου φαίνεται )

- Και τα πουκάμισα τα σιδερώνεις;

-Πολύκαρπε, αθώε μου Πολύκαρπε, εγώ βλέπω άπλυτο πουκάμισο και αλλάζω χώρα , αν καταλαβαίνεις..

-Δηλαδή, τι κάνεις στη ζωή σου

-Ομορφαίνω τον κόσμο με την ύπαρξή μου, δεν σου φτάνει ;

Ο Πολύκαρπος δε μίλησε κυρ-aurora* μου, αλλά καλύτερα να μιλούσε γιατί θα κάναμε διαγωνισμό ποιος κατεβάζει τα πιο πολλά καντήλια σε cool έκδοση. Αλλά με κοίταξε με ένα ύφος, που δεν με ΄χει κοιτάξει κανείς. Σκέτη υποτίμηση. Και πληγώθηκα, κυρ- aurora* μου, ανεπανόρθωτα.

Στο βλέμμα του Πολύκαρπου , του μπρουτάλ, του λαϊκού, του ντερμπεντέρη είδα το χρόνο που έχω χάσει.

Φαντάστηκα πόσα έχασα που τα χέρια μου δεν μυρίζουν κρεμμύδι και δεν έχω φορέσει ποτέ ποδιά. Τι να τα κάνω εγώ τα εργοστάσια που κελαηδάνε στα χεράκια μου και τις υπογραφές και τις μελέτες, όταν το μόνο που με συνδέει με τον Πολύκαρπο είναι ότι ξέρω πως κάποτε ζούσε ο Στράτος Διονυσίου;

Ένιωσα ξένη στην ίδια μου τη χώρα , κυρ - aurora* μου, αλλούτερο πλάσμα, πάει έχω εξασφαλίσει το να τριγυρνάω σαν την άδικη κατάρα.. να το 'ξερε η μανούλα μου, αχ κυρ- aurora* μου, αχ και ξανά αχ !

Από τότε κυρ- aurora* μου αποφάσισα να επιδοθώ στις οικιακές εργασίες, αλλά τώρα , αν σου πω ότι τα έκανα κάτι , εσύ θα με πιστέψεις;

Όχι βέβαια.

Όλοι αυτοί οι πόνοι, με απασχολούν αγαπητή κυρ- aurora*.. και κυρίως, πού πήγαν τα ελληνικά μου; 'νταξ;

Τι έγινε με τον Πολύκαρπο; Με συγχωρείς κυρ- aurora* μου, αλλά με τόσα projects να τρέχουν ας πάει ο Πολύκαρπος να φτιάξει μέχρι και γιουβαρλάκια…

ΥΓ Το ποστ, αφιερώνεται στις πληγωμένες καρδιές της μπλογκόσφαιρας με μια τεχνική επισήμανση: Εκ πρώτης όψεως όλα μοιάζουν ιδανικά, το αν είναι που μπορεί να είναι – δεν το αποκλείουμε – είναι ζήτημα πειραματισμού και διάθεσης..

Σε καταλαβαίνω και συμπαρίσταμαι στο δράμα σου αγαπημένη φίλη μου, στη θέση σου και Βill Cost να φορούσα… θα το έκλαιγα το τσίτι. Για τα ελληνικά σου δεν ξέρω σε ποιο ΄ρεοδρόμιο τα παράτησες νταξ΄? αλλά για να σε βοηθήσω θα σου στείλω μια συνταγή για γεμιστούλια, γιατί ακόμα και οι άντρες της κλάσης μας, το θέλουνε το γεμιστό τους και μην ξαναεκτεθείς έτσι και δεν κάνει.

Αγαπητή κ. aurora…

…είναι καιρός τώρα που θα ήθελα να έχω μια στήλη σε περιοδικό ή εβδομαδιαία εφημερίδα σαν εκείνες τις παλιομοδίτικες που έστελνες την συνήθως χαζή και συνήθως αισθηματική απορία-πρόβλημα και η «ειδική» σου απαντούσε.

..Μετά ήρθε η Μυρτώ και η στήλη έπαψε να είναι παλιομοδίτικη. Και ζήλεψα και θέλω κι εγώ.

Πχ. Να μου γράφει το «νυκτολούλουδο» (τεμπέλα, γράψε μια κανονική απορία που θα κάτσω να γεννήσω εγώ τώρα μία για παράδειγμα), συνεχίζω..να μου γράφει λοιπόν «Αγαπητή κ. aurora έχασα το δίπλωμα στο σπίτι μάλλον και τα έχω πάρει που στη Σαρδηνία θα οδηγεί μόνο ο Μ.» και εγώ θα της απαντώ «Μοσχομυρωδάτο νυκτολούλουδο, την υπογραφή μας και το δίπλωμά μας πρέπει να προσέχουμε που τα βάζουμε. Κι αν δεν προσέχουμε, για αυτό βρέθηκε ο Άγιος Φανούριος και τάξε του μια φανουρόπιτα και γράψε μας τα αποτελέσματα, όχι του DNA αλλά της συνταγής που θα σου στείλω».

Παράδειγμα δεύτερο, γράμμα υποθετικό της so_far «Αγαπητή κ. aurora, με τόσα ταξίδια ανά τον κόσμο, έχω πάθει μόνιμο jet lag και δεν ξέρω που πατώ και που βαδίζω, μέχρι που μιλούσα στο κινητό οδηγώντας και μου αφαίρεσαν το δίπλωμα, και επίσης ένας-μία blogger-σκιά με έθιξε, τι να κάνω?» κι εγώ να της απαντώ «βρε καλή μου συναδέλφισσα, βάλε και λίγο κώλο κάτω… από τη ζήλεια μας ματιάστηκες και σου πήραν το δίπλωμα. Όσο για τις σκιές, αυτές διαλύονται γρήγορα μόλις χαράξει και μην τις φοβάσαι, το πολύ πολύ να την αρχίσουμε όλοι στα χαστούκια και να φάει άμμο της ερήμου».

Αυτά σκέφτομαι και θέλω θέλω θέλω στήλη. Κάνουμε εδώ πρόβα? Στείλτε προβλήματα κι εγώ αφού δεν μπορώ να γίνω Μάγια Τσόκλη, θα γίνω Μυρτώ Κοντοβά. Σε κάποια να μοιάσω βρε παιδί μου σ αυτή τη ζωή. Βαρέθηκα να είμαι εγώ καθώς και να κρατάω την αμέτρητη σοφία μου μόνο για μένα. Ελάτε να σας συμβουλεύσω η πάνσοφη.

Έρωτας και Ψυχή

Γλυπτό του Antonio Canova, ~1787-1800 (Λούβρο)

Βαρέθηκα τη γκρίνια, τη βρωμιά, τη μιζέρια. Βγήκα μια βόλτα στην πόλη μετά από καιρό, τι το ήθελα? Ανάμεσα στα σκουπίδια να πίνω καφέ? Αει σιχτιρ, θα πάω στη ζούγκλα, ούτε εδώ έχω ηλεκτρικό, ούτε εδώ έχω απορρηματοφόρα, εκεί θα έχω και τον Ταρζάν τουλάχιστον.

Σας αφιερώνω λίγη ομορφιά από το Λούβρο και για περισσότερα πηγαίνετε εδώ.

Αυτογνωσία ελέω ΔΕΗ

Τελικά είμαι προβληματική ως άτομο. Είχα μια υποψία για αυτό, αλλά τώρα έγινε βεβαιότητα, να είναι καλά η ΔΕΗ που με βοήθησε να το καταλάβω, κι έτσι γλύτωσα και τα ψυχαναλυτικά έξοδα. Που λέτε, για τρεις μέρες κοβόταν το ρεύμα 6-8.

Την πρώτη μέρα δεν είχα ακόμα γυρίσει σπίτι και δεν ήξερα τι έγινε.

Τη δεύτερη τη διαβάσατε.

Την τρίτη είχα οργανωθεί, είχα φορτίσει μπαταρίες στα αφόρτιστα, κι όταν έπεσε το ρεύμα είπα να κάνω δουλειές που δεν ήθελαν ρεύμα. Ετσι, διάλεξα στα σκοτεινά ανοιχτόχρωμα ρούχα και τα έχωσα στο πλυντήριο ώστε όταν έρθει το ρεύμα να το βάλω να λειτουργήσει. Ταχτοποίησα λιγάκι το σπίτι κι όταν έγινε πίσσα σκοτάδι πήγα στο Σ/Μ που έχει γεννήτρια και ψώνισα χωρίς να βιάζομαι. Είχα πάρει και το φακό μαζί για να ανέβω μετά τις σκάλες.

Χάζευα στο Σ/Μ που είναι και νέο και δεν έχω εξοικειωθεί με τους χώρους του, γύρισα σπίτι, εφτανε 8, άναψα ένα κερί και περίμενα. 8 και λίγο, συνεπές στο ραντεβού του ήρθε και το ηλεκτρικό κι η ζωή βρήκε το ρυθμό της.

Την τέταρτη, από νωρίς βιαζόμουν να αποτελειώσω μια δουλειά μέχρι τις 6 που θα μας βρούνε τα σκοτάδια, μετά είχα προγραμματίσει επίσκεψη στη μάνα μου, που της γυρίζει το ρεύμα στις 6. Βλέπετε χτες είχα κάνει ότι γίνεται στα σκοτεινά, δεν είχα άλλα να κάνω. Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι έχει πάει 6.30 κι έχω ρεύμα. Και τότε αγχώνομαι. Πότε θα κοπεί? Κι αν κοπεί στις 10, πότε θα έρθει? Βγαίνω στη γειτονιά, σπίτι παρά σπίτι, μαγαζί παρά μαγαζί, είναι σκοτεινό. Η σειρά μου πότε θα έρθει? Γιατί δεν ήρθε η διακοπή σήμερα? Κι αν θα έρθει, πότε θα φύγει? Δύσκολα και αναπάντητα ερωτήματα. Σαν να με είχε στήσει γκόμενος σε ραντεβού έκανα. Κανονικά ψυχοπαθής η aurora. Και τότε συνειδητοποιώ ότι τελικώς το άγνωστο με βγάζει από τα νερά μου. Λογικό ίσως μου πείτε μερικοί, παράλογο άλλοι. Χαλάρωσε κι απόλαυσέ το κάποιοι χαλαροί. Δεν ξέρω, ότι και να πείτε, εγώ κατάλαβα ότι τελικώς χρειάζομαι μια τάξη στη ζωή μου ακόμα κι αν προέρχεται από αταξία, παράλογο? Δεν απαντάει, άρα λογικό.

Θέλω να ξέρω πότε θα έρθει το πρόβλημα, όχι να μην έρχεται και να μην μας το λέει κι όλας. Το πρόβλημα.

Έζησα με την αγωνία μέχρι τις 10 το βράδυ όταν συνειδητοποίησα, από τα ρολόγια που είχαν αποσυντονιστεί και αναβόσβηναν, ότι το ρεύμα παρακαλώ είχε κοπεί μεσημέρι και είχε έρθει στις 3. Νατο γιατί δεν κόπηκε στις 6. Η ΔΕΗ αποφάσισε να μη μας αφήσει να γίνει ρουτίνα η ζωή μας και μας το κόβει χωρίς πρόγραμμα πια.

Σήμερα, πέμπτη μέρα, τα έχω παίξει. Δεν ξέρω τι θα γίνει και πότε. Δεν πήγα στο εξοχικό γιατί φοβήθηκα μην κοπεί και μείνω στη μέση του πουθενά με τα κεριά και τριγύρω μαύρα μεσάνυχτα, έχει και συννεφιά, ούτε αστέρια, ούτε φεγγάρι. Πέρισυ τέτοιο καιρό δεν ήταν η έκλειψη? Τότε ξενύχτησα για να έχω τούτη τη φωτογραφία.

Κι επειδή πήγε 5 και δεν ξέρω τι θα συμβεί σε 1 ώρα, σας χαιρετώ και καλά κούλουμα. Πέρισυ τα έκανα στην Αράχωβα και στο γυρισμό είδα το Χριστό φαντάρο. Φέτος θα δείξει. Τα άγνωστα και ξαφνικά που αποφασίζω εγώ κι όχι η ΔΕΗ ή άλλοι θεσμικοί επενδυτές, μ αρέσουν.

Ps. οσο έγραφα, άρπαξε το φαγητό. Ποιος θα μου κάνει τραπέζι?

ΔΕΗ-εξαρτημένη

Έφυγα από το γραφείο όταν η μπαταρία του λαπτοπ τελείωσε και ρεύμα δεν υπήρχε να τη φορτίσω. Στο σπίτι, αν είμαι τυχερή, θα έχει ρεύμα σκέφτηκα.

Λες και δεν το ήξερα…, ότι είμαι άτυχη. Δεν πρόλαβα να μπω, πέφτει το ρεύμα. Αρχίζει να ουρλιάζει ένας συναγερμός κάπου κοντά. Εκνευρίζομαι. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, ανάβω κεράκια (να την ξαφνικά η ρομαντική ατμόσφαιρα που είχα καιρό να φτιάξω και κάπου την είχα τάξει), μέχρι στο μπάνιο άναψα, βάζω το MP3 να παίζει στα φορητά ηχεία και ξαπλώνω στον καναπέ. Μια ξεκούραση, αν και δεν ήταν στο πρόγραμμα, καλή ήταν στις επτά παρά το απόγευμα. Ωραία ήταν. (έκανα και μια πατέντα να ανάψω το τρίτο φυτίλι στο κερί)

Ελα όμως που δεν ήμουν πλήρως ετοιμασμένη, οι μπαταρίες ξεφόρτιστες και πάνε και τα ηχεία, μαζί με το MP3 player. Μόνο η φωτογραφική μηχανή λειτουργεί, άντε, ας βγάλω καμιά φωτογραφία τα κεριά να περάσει η ώρα. Σιωπή στο σπίτι, να κοιτάζω τα κεριά και να σκέφτομαι μην κάνει κανα σεισμό και γίνω παρανάλωμα (αυτή η λέξη μόνο με φωτιά πάει πάντως, αλλού δεν την έχω δει ποτέ). Δεν είναι παλαβή σκέψη, κουνάει συνέχεια τελευταία και δεν έχω προνοήσει για σεισμό που να συμπίπτει με διακοπή ρεύματος. Τα δύο κεριά στην τραπεζαρία είναι πιο επικίνδυνα, σ αυτά θα τρέξω άμα κουνήσει. (συμπέρασμα, πρέπει να αποκτήσω φως με μπαταρίες, όχι φακό, κάτι περισσότερο).

Να πάρω μερικά τηλέφωνα για να περάσει η ώρα, ναι αλλά το ασύρματο γιοκ.. Το άλλο θα μου στερήσει την ξάπλα, είναι στο γραφείο. Το αναβάλλω, ακούω τους συγκάτοικους στις σκάλες, ξαφνικά η πολυκατοικία αποκτά ζωή, είδες η ΔΕΗ?

Η ώρα περνάει, αρχίζω να βαριέμαι, οκτώ το βράδυ τι να κάνεις μόνος στα σιωπηλά και στο ημίφως? Για να κάνω καφέ πρέπει να ξεθάψω το γκαζάκι.. Αναβάλλεται. Το κινητό πάει κι αυτό να τελειώσει, στις κλήσεις μιλώ γρήγορα για εξοικονόμηση, σε λίγο όλα θα θέλουν φόρτιση.

Φιλοσοφώ, κοίτα να δεις που για όλα θέλουμε ηλεκτρικό. Στην εξοχή είμαι λιγότερο εξαρτημένη, εκεί βγαίνεις έξω και βλέπεις αστέρια, τα σκοτάδια στην εξοχή δεν είναι εφιαλτικά, άσε που έχω και λάμπα θυέλης. Θα είχα και το τζάκι να ζεσταίνομαι, στην πόλη αν έκανε κρύο δεν είχα λύση.

Το πρωί έμαθα ότι οι διακοπές ήταν τετράωρες, θα φρικάρω αν έρθει το ρεύμα περασμένες δέκα. ..

Δεν πρόλαβα να φρικάρω, ήρθε, έβαλα όλα τα μπαταριοκίνητα να φορτίζουν, γράφω τούτα εδώ και στρώνομαι στη δουλειά.

Συμβουλή, φορτίστε τα πάντα, πάρτε και ένα γκαζάκι αν δεν έχετε. Ποτέ δεν ξέρεις.