Επιστροφή με εικόνες που με πλήγωσαν

στο προηγούμενο ποστ είναι το "πριν"

τα δέντρα πέθαναν 'ορθια στον Καϊάφα

Δέκα μέρες μετά, καπνίζει ακόμα το υπεραιωνόβιο πεύκο


Η θέα τώρα στο "καψαλισμένο" στάδιο της Ολυμπίας

Πρέπει να σας μιλήσω. Βρέθηκα πολύ μακριά από τις φωτιές, όμως έβλεπα τις φλόγες. Πρακτικά δεν κινδύνευα, όμως πανικοβλήθηκα. Βράδυ Σαββάτου τα μάζεψα κι έφυγα, ήξερα ότι αν έπιανε μια σπίθα, με τόσο αέρα κι όλη την πυροσβεστική χιλιόμετρα μακριά, θα καιγόταν η περιοχή μου. Οχι, το σπίτι μου ήταν πρακτικά άκαφτο. Δεν είχε ευφλεκτα υλικά και περιτριγυρίζεται από γκαζόν, άρα κανένας κίνδυνος. Παρόλα αυτά, δεν μπορούσα να βλέπω την ημέρα μαύρο και τη νύχτα κόκκινο ουρανό, κι έφυγα. Πήγα στο διαμέρισμα, στα μπετά ανάμεσα, να μη βλέπω τίποτα. Η τσιμεντούπολη ήταν τόσο φιλόξενη!!!

Γιατί σας τα έγραψα? Για να κατανοήσετε την ψυχολογική κατάσταση των πυροπαθών. Τη Δευτέρα, στην τσιμεντούπολη ούσα, έπαθα σοκ, κανονικό. Φαντάζεστε αυτοί? Αυτούς που ήταν μέτρα ή και μέσα στη φωτιά σκεφτόμουν και δεν άντεχα...

Χτες, πήγα στην Ολυμπία και στον Καϊάφα, μέρη που μεγάλωσα αγαπώντας τα, μέρη που πήγαινα 2-3 φορές το χρόνο κι έχω αναμνήσεις.

Είδατε τι βρήκα. Προσπαθώ να συνέλθω...

Ηθελα να είμαι σύντομη και να σας δώσω μόνο να κατανοήσετε την κατάσταση ενός ανθρώπου που αν και δεν νοιώθει απειλή άμεσα, τρομάζει για ότι συντελείται. Και έτσι ίσως μπορέσετε να καταλάβετε κι εκείνους που άστεγοι και χωρίς δεύτερη αλλαξιά μαζεύουν τα κομμάτια τους προσπαθώντας να ξεχάσουν τον εφιάλτη.