Η ιστορία ενός ζευγαριού... σκουλαρικιών

Η αφεντιά μου που λέτε έχει μιαν αδυναμία (καλά πολλές έχει αλλά μία - μία κάθε φορά). Τα σκουλαρίκια. Δεν κυκλοφορεί ποτέ (και σπανίως κοιμάται) χωρίς σκουλαρίκια. Οσοι την ξέρουν και την δουν άνευ, θα πρέπει να τη ρωτήσουν τι της συμβαίνει.

Μη φανταστείτε ακριβά σκουλαρίκια, απλώς ελαφρώς ασηνήθιστα. Εκεί που περπατάει, φωνή βγαίνει από τις βιτρίνες κοσμημάτων (κυρίως με ασημένια) και τα φυλακισμένα σκουλαρίκια της φωνάζουν να τα ελευθερώσει και να τα κρεμάσει στα κομψά αυτάκια της (λέμε και καμιά μ... για να περνάει η ώρα).

Ετσι και κείνη τη μέρα στη Βενετία. Τη φώναξε το ζευγάρι, μπήκε στο κατάστημα και τα πήρε. Ηταν λευκόχρυσα, μουράνο, φτηνά, αλλά έλαμπαν πολύ μέσα στα σγουρά μαλλιά της auroras.

Εδω θα ανοίξουμε παρένθεση. Λόγω σγουρών μαλλιών τα σκουλαρίκια που φαίνονται είναι τα μεγάλα. Ανοιχτόχρωμα και μεγάλα. Γι αυτό και δεν είναι από χρυσό γιατί θα έπρεπε να ξεπουληθώ για ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που θα διακρίνεται μέσα από τα μαλλιά μου, έτσι λοιπόν αλλά και από ιδεολογία, προτιμώ τα ασημένια. Εχουν άλλωστε τόσο πρωτότυπα σχέδια. Αντε, να κλείσουμε την παρένθεση.

Τα καμάρωνα λοιπόν και όποτε τα φορούσα ποτέ δεν πέρασαν απαρατήρητα. Μέχρι που μια μέρα βρέθηκα να επιστρέφω σπίτι με το ένα!!! Δεν ήταν η πρώτη φορά, κι άν έχω χάσει σκουλαρίκια. Τρυπημένα αυτιά έχω, αυτά εκεί, να δραπετεύσουν και να φύγουν. Και μη φανταστείτε επίμαχες στιγμές και τέτοια. Ένα (αυτό ήταν και κειμήλιο και χρυσό, και με στενοχώρησε πολύ), έφυγε σε ένα αγώνα μπάσκετ στον Πανελλήνιο-θεατής ήμουν. Προχτές εν ώρα εργασίας έφυγε ένα και οι συνομιλητές μου κάναν "ααα", έσκυψα και το μάζεψα. Εχασα λοιπόν το ωραίο σκουλαρίκι και από το κακό μου συχνά πυκνά φορούσα μόνο το ένα. Ηταν άλλωστε το μοναδικό που φορούσα μόνο του.

Περάσανε τα χρόνια και από τη Βενετία βρέθηκα όπως ξέρετε στο Πεκίνο (ούτε ο Μαρκο Πόλο να ήμουν και μη γελάτε Ναυαγέ). Στην αγορά silk street, για την οποίαν δεν σας μίλησα αλλά ανοίξτε και κανα βιβλίο ή πατήστε στο google να βρείτε πολλά, μην περάσω ένα χρόνο γράφοντας για ένα ταξίδι που κράτησε μόλις 10 μέρες ε? στην αγορά λοιπόν 'ενα μαγαζάκι πουλούσε χάντρες. Θυμάμαι έτρεχα αλλά πισογύρισα και τις είδα... μέσα σε δεκάδες καλαθάκια είδα αυτές. Μοιάζαν με εκείνη του μονού σκουλαρικιού. Με λιγότερη λάμψη αλλά μοιάζαν. Και πήρα 2 για να είμαι σίγουρη. Οπως βλέπετε και στη φωτογραφία δεν πρόκειται για την ίδια ποιότητα αλλά εμένα μου έφυγε ο καημός. Εδεσα και τις δύο πέτρες, η άλλη έμεινε μόνη να φοριέται πάντα μόνη και λαμπερή.

Μαζί με την ιστορία αυτού του ζευγαριού μάθατε βέβαια και μιαν αδυναμία μου και δεν συγχωρείται πια να πει κάποιος οτι δεν ήξερε τι μου αρέσει και άλλα τινά. Αν θέλει να με κατακτήσει, ξέρει. Ενα ζευγάρι σκουλαρίκια, ακόμα και μηδαμινής αξίας αλλά πρωτότυπου σχεδίου μπορεί να με πάει στα νερά του.