Η ιστορία ενός ζευγαριού... σκουλαρικιών

Η αφεντιά μου που λέτε έχει μιαν αδυναμία (καλά πολλές έχει αλλά μία - μία κάθε φορά). Τα σκουλαρίκια. Δεν κυκλοφορεί ποτέ (και σπανίως κοιμάται) χωρίς σκουλαρίκια. Οσοι την ξέρουν και την δουν άνευ, θα πρέπει να τη ρωτήσουν τι της συμβαίνει.

Μη φανταστείτε ακριβά σκουλαρίκια, απλώς ελαφρώς ασηνήθιστα. Εκεί που περπατάει, φωνή βγαίνει από τις βιτρίνες κοσμημάτων (κυρίως με ασημένια) και τα φυλακισμένα σκουλαρίκια της φωνάζουν να τα ελευθερώσει και να τα κρεμάσει στα κομψά αυτάκια της (λέμε και καμιά μ... για να περνάει η ώρα).

Ετσι και κείνη τη μέρα στη Βενετία. Τη φώναξε το ζευγάρι, μπήκε στο κατάστημα και τα πήρε. Ηταν λευκόχρυσα, μουράνο, φτηνά, αλλά έλαμπαν πολύ μέσα στα σγουρά μαλλιά της auroras.

Εδω θα ανοίξουμε παρένθεση. Λόγω σγουρών μαλλιών τα σκουλαρίκια που φαίνονται είναι τα μεγάλα. Ανοιχτόχρωμα και μεγάλα. Γι αυτό και δεν είναι από χρυσό γιατί θα έπρεπε να ξεπουληθώ για ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που θα διακρίνεται μέσα από τα μαλλιά μου, έτσι λοιπόν αλλά και από ιδεολογία, προτιμώ τα ασημένια. Εχουν άλλωστε τόσο πρωτότυπα σχέδια. Αντε, να κλείσουμε την παρένθεση.

Τα καμάρωνα λοιπόν και όποτε τα φορούσα ποτέ δεν πέρασαν απαρατήρητα. Μέχρι που μια μέρα βρέθηκα να επιστρέφω σπίτι με το ένα!!! Δεν ήταν η πρώτη φορά, κι άν έχω χάσει σκουλαρίκια. Τρυπημένα αυτιά έχω, αυτά εκεί, να δραπετεύσουν και να φύγουν. Και μη φανταστείτε επίμαχες στιγμές και τέτοια. Ένα (αυτό ήταν και κειμήλιο και χρυσό, και με στενοχώρησε πολύ), έφυγε σε ένα αγώνα μπάσκετ στον Πανελλήνιο-θεατής ήμουν. Προχτές εν ώρα εργασίας έφυγε ένα και οι συνομιλητές μου κάναν "ααα", έσκυψα και το μάζεψα. Εχασα λοιπόν το ωραίο σκουλαρίκι και από το κακό μου συχνά πυκνά φορούσα μόνο το ένα. Ηταν άλλωστε το μοναδικό που φορούσα μόνο του.

Περάσανε τα χρόνια και από τη Βενετία βρέθηκα όπως ξέρετε στο Πεκίνο (ούτε ο Μαρκο Πόλο να ήμουν και μη γελάτε Ναυαγέ). Στην αγορά silk street, για την οποίαν δεν σας μίλησα αλλά ανοίξτε και κανα βιβλίο ή πατήστε στο google να βρείτε πολλά, μην περάσω ένα χρόνο γράφοντας για ένα ταξίδι που κράτησε μόλις 10 μέρες ε? στην αγορά λοιπόν 'ενα μαγαζάκι πουλούσε χάντρες. Θυμάμαι έτρεχα αλλά πισογύρισα και τις είδα... μέσα σε δεκάδες καλαθάκια είδα αυτές. Μοιάζαν με εκείνη του μονού σκουλαρικιού. Με λιγότερη λάμψη αλλά μοιάζαν. Και πήρα 2 για να είμαι σίγουρη. Οπως βλέπετε και στη φωτογραφία δεν πρόκειται για την ίδια ποιότητα αλλά εμένα μου έφυγε ο καημός. Εδεσα και τις δύο πέτρες, η άλλη έμεινε μόνη να φοριέται πάντα μόνη και λαμπερή.

Μαζί με την ιστορία αυτού του ζευγαριού μάθατε βέβαια και μιαν αδυναμία μου και δεν συγχωρείται πια να πει κάποιος οτι δεν ήξερε τι μου αρέσει και άλλα τινά. Αν θέλει να με κατακτήσει, ξέρει. Ενα ζευγάρι σκουλαρίκια, ακόμα και μηδαμινής αξίας αλλά πρωτότυπου σχεδίου μπορεί να με πάει στα νερά του.

KINEZIKA 7 - ο επίλογος

Με όσα έμειναν ως ανεξίτηλες εντυπώσεις θα κλείσω σήμερα αυτό το οδοιπορικό στην Κίνα. Είναι αλήθεια ότι το σημερινό κείμενο ήθελα να το γράψω καιρό, αλλά έπρεπε να είναι ο επίλογος.

Η Κίνα για μένα που έχω πάει μόνο στην Ευρώπη (στο μεγαλύτερο μέρος της) ήταν ένας άλλος κόσμος. Κάθε πόλη της ήταν ένα άλλο κράτος. Θα προσπαθήσω να σας δώσω τι δεν θα ξεχάσω ποτέ. Εχουμε λοιπόν:

Πρώτα πρώτα αυτή τη φοβερή αντίθεση πλούτου και φτώχειας και που την είδατε στα προηγούμενα εν μέρει.

Τη μακέτα της πόλης στη Σαγκάη



Το τραίνο που έτρεχε με 300km/h και έκανε απόσταση 35 km σε 7 min,


τη στιγμή που ακόμα κυκλοφορούν ποδήλατα χωρίς σέλες.

Τα σχετικά νεαρά δέντρα που τα τυλίγουν στους κορμούς με ένα τρίχινο σωλήνα για να μην παγώνουν οι χυμοί.

Τη βρωμιά και το γεγονός ότι τα παιδιά έχουν ξηλωμένο το παντελόνι για να «τα κάνουν», όπου τους έρθει. Είδαμε παιδί να ουρεί μέσα στο μετρό.


Το φαγητό. Οτι υπάρχει τρώγεται, από σκορπιούς, ζωύφια, γάτες κλπ. μέχρι ότι φυτό φύεται επί γής. Παρασκευάζεται σχεδόν στο δρόμο, πουλιέται στο δρόμο και τρώγεται στο δρόμο



Το Γύρο του Θανάτου με 6 (έξι) άνθωπους πάνω σε μηχανές μέσα στη σφαίρα!!!!!

Την επιμονή των μικροπωλητών να πουλήσουν αντικείμενα ακόμα κι αν τα έβλεπαν πως είχες (πχ ομπρέλα, card-postal, μαϊμούδες τσάντες). Πραγματικά κολλούσαν σαν τσιμπούρι επάνω σου. Τα απίστευτα παζάρια στις αγορές και η επιμονή να σε πείσουν ότι το PVC είναι δέρμα.

Με ότι έγραψα προσπάθησα να δείτε μέσα από τα δικά μου μάτια αυτή την αχανή χώρα. Πρώτη φορά ταξίδι με προβλημάτισε. Φοβάμαι ότι οι Ολυμπιακοί θα είναι ένα φιάσκο. Αν γίνονταν στη Σαγκάη είχαν ελπίδες, στο Πεκίνο δε βλέπω καμία.

Δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος, πολύ περισσότερο ο Παυσανίας. Με ενθαρρύνατε κι απλώθηκα, τα ταξίδια του Ιουλίου θα τα περιγράψω λιγότερο εκτενώς. Αν και είναι κάτι περασμένα από χρόνια που θα ήθελα να σας τα πω. Θα δούμε αν βρω χρόνο. Κρατείστε από την Κίνα αυτή τη φωτογραφία. Το λόγο θα τον βρούμε μαζί.

ΚΙΝΕΖΙΚΑ 6 - άλλες πόλεις

Κι επειδή Κίνα δεν είναι μόνο το Πεκίνο και η Σαγκάη ας πάμε και σε δύο ακόμα πόλεις. Το Suzhou (1.000.000) είναι κοντά σε μια τεράστια λίμνη κι έχει πολύ νερό. Πολλά κανάλια με βρώμικα νερά αλλά κι ένα πανέμορφο ιστορικό κέντρο προστατευόμενο από την Unesco. Είναι όντως κουκλίστικο.

Ωστόσο λίγο απόκεντρα ζουν άνθρωποι στις σχεδίες

και πιο δίπλα υπάρχει Sheratton.

Οι στάσεις

τα φανάρια και οι πινακίδες

τα κλειστά τρίτροχα ποδήλατα,

αποπνέουν παράδοση.

Βλέποντας τους αγωγούς αποχέτευσης να εκβάλουν στο κανάλι, η βόλτα με ένα πλοιάριο μετατράπηκε σε μια αγωνία μη βραχούμε με βρωμόνερα.


Στο μοναδικό λόφο σε μιά έκταση χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων υπάρχει μια κεκλιμένη στούπα (έτσι λέγονται αυτά τα κτίσματα)

Στο δρόμο για το Changzou με εντυπωσιάζει το δάσος από διαφημιστικές πινακίδες, σε συνδυασμό βέβαια και με το πολιτικό σύστημα... απορώ.

Το Changzhou είναι μια μεγάλη πόλη, 3.000.000 και το κύριο χαρακτηριστικό της είναι ότι τα κτίρια μέχρι μεσαίο ύψος έχουν μορφή παγόδας.

Η πόλη αποτελεί προορισμό – στόχο για τους κινέζους βουδιστές αφού εκεί είναι ο σημαντικότερος ναός του Βούδα στην Κίνα.


Η εικόνα από τη λίμνη είναι όμορφη και πραγματικά κάνει να φαίνονται τόσο αδιάφορες οι ελληνικές μεγαλουπόλεις.

(συνεχίζεται)

ΚΙΝΕΖΙΚΑ 5- Πίσω στο Πεκίνο

Σήμερα πάμε λίγο πίσω στο Πεκίνο, που το άφησα νομίζοντας οτι βαριέστε και πήγα στην Σαγκάη εσπευσμένα.

Το Πεκίνο διαθέτει ένα μουσείο της πόλης (Μουσείο Πρωτεύουσας) στεγασμένο σε ένα καταπληκτικό κτίριο. Στη φωτογραφία φαίνεται ένα τμήμα του εσωτερικού. Τα κυρίως εκθέματα είναι στη γωνία αριστερά. Εκεί θα δείτε την ιστορία της πόλης και φυσικά και της Κίνας. Ενδιαφέρον και καθόλου πληκτικό. Με καλό πωλητήριο όπου έχεις την εντύπωση ότι κάτι ποιοτικό τέλος πάντων παίρνεις.

εσωτερικό του Μουσείου

κούκλες με κινέζικες ενδυμασίες (μουσείο Πρωτεύουσας)

πρόσοψη κτιρίου της περιοχής του Πεκίνου (μουσείο Πρωτεύουσας)

Η απαγορευμένη πόλη ήταν απλώς τα περιτυχισμένα ανάκτορα. Δεν ταιριάζαν στο λαό μας ανάκτορα και περιφράξεις, άσε που δεν είχαμε αυτοκράτορες. Και η Γαλλία έχει ανάκτορα, και στις Βερσαλλίες φαντάζομαι δεν μπορούσε να μπει ο καθείς. Εδώ έμπαιναν μόνο υψηλόβαθμοι, λογικό μου ακούγεται. Είναι πάντως λιτά, 999 δωμάτια και τεράστιες πλακόστρωτες πλατείες ανάμεσα τους. Οι απόστάσεις σε εντυπωσιάζουν. Όχι τα κτίρια. Το αστείο στην είσοδό τους είναι η φωτογραφία του Μάο. Μέσα έχει και sturbacks. Διακριτικά, απλώς πουλάνε καφέ, δεν έχει "τραπεζοκαθίσματα" . Είναι αναγκαία μετά τόσο περπάτημα στον ήλιο. Τον καφέ τους τον είχα ανάγκη, μετά 3 μέρες στο Πεκίνο, έπινα ΚΑΦΕ.

Η πλατεία Τιεν Αμεν είναι ότι πιο άσχημο έχω δει. Μια τεράστια πλακόστρωτη έκταση με ένα ουδέτερο κτίριο ανάμεσα (το μαυσωλείο του Μάο) και μια στήλη. Μπροστά ακριβώς από την απαγορευμένη πόλη

Εκεί που είναι πανέμορφα είναι τα θερινά ανάκτορα. Εδώ έχει λίμνη, κήπους, ωραία περνούσαν το θέρος οι αυτοκράτορες.

Κι εκεί που προσεύχονταν, στον Ναό του Ουρανού είναι πολύ όμορφα. Έχει κήπους και χρωματιστές παγόδες. Είναι ολόκληρο συγκρότημα

λεπτομέρεια του Ναού

Σε όλα αυτά, συρρέουν χιλιάδες κινέζοι και λίγο να χαζέψεις κάπου, χάνεις την ομάδα. Για το λόγο αυτό, όλοι φοράνε καπελάκια. Κάθε ομάδα που προσέρχεται έχει το δικό της καπελάκι. Κάτι σαν τις πετρούλες του κοντορεβιθούλη είναι τα καπελάκια.
Μια εντύπωση όσων είμαστε μαζί ήταν ότι όλες οι παγόδες μοιάζουν κι αμα δεις μια μετά δεν σε εντυπωσιάζει τίποτα. Τους είπα το εξής «γίνετε ένας τουρίστας στην Ελλάδα, τι έχει να δει στους αρχαιολογικούς τόπους? Πέτρες και μάλιστα γκρεμισμένες. Και σε αυτούς ίδιες φαίνονται, ένας σωρός ερείπια η Ελλάδα» και τότε μάλλον είδαν αλλιώς το Πεκίνο. Συγκρατείστε ότι οι παγόδες στοΠεκίνο έχουν χρώμα και σχέδια στα ξύλινα στοιχεία, στη Σαγκάη σκέτο ξύλο λακαρισμένο.

(συνεχίζεται)

διάλειμμα κινέζικων-ενέσκυψε πρό(σ)κληση

Αν και δεν έχω το χαμένο χρόνο του Προυστ, με τη βοήθεια του Asteroid, ο οποίος και αναλύει επαρκώς τεκμηριωμένα τη χρήση του ερωτηματολογίου και με απαλλάσσει από το να το κάνω εγώ, θα απαντήσω στις ερωτήσεις, αν και φοβάμαι ότι οι απαντήσεις κανέναν δεν ενδιαφέρουν. Ας υποκριθώ λοιπόν το ψώνιο και ας κάνω ότι προσθέτω κάτι στη γνώση αγνώστων σε μένα ανθρώπων.

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Στο εξοχικό, βραδάκι ανοιξιάτικο, μυρωδιές από γιασεμί, αγιόκλημα, ακακία και fleur d’ amour, μια amour ολοζώντανη δίπλα να τραγουδάει

2. Τι σας κάνει να σηκώνεσθε το πρωί;

Η ζωή, αλλά θα προτιμούσα να ξυπνάω μεσημέρι, όμως αν πρόκειται για ταξίδι δεν το σκέφτομαι καθόλου το πρωινό ξύπνημα

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Τώρα, καθώς ακούω αηδίες στην Τ.V.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Η επιμονή

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Ανυπόμονη και μη ανεκτική (παλιοχαρακτήρας δηλαδή)

6. Σε ποια λάθη δείχνετε μεγαλύτερη επιείκεια;

Σε όσα οφείλονται σε καλές προθέσεις

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Α.. με καμία γιατί ευελπιστώ να καταστώ εν καιρώ μια εξ αυτών

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Όσοι κατάφεραν να κερδίσουν αναγνώριση από την εργασία τους

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Εκείνο που δεν έκανα ακόμα παρά μόνο νοερά

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δεν έχω ειδικά κάποιον, νεοέλληνες ωστόσο.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άνδρα;
Την έλλειψη μιζέριας (συναισθημάτων συμπεριλαμβανομένων)

12. ... και σε μια γυναίκα;
Την εργατικότητα (καθότι αργία μήτηρ πάσης κακίας)

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Μα ότι κυκλοφόρησε έργο τους τούς κάνει αξιοθαύμαστους όλους.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε, κάνοντας ντους;
Δυο- δυο, στην μπανιέρα δυο-δυο.

15. Το βιβλίο, που σας σημάδεψε;
Το δικό μου, 10 χρόνια πήρε να το τελειώσω

16. Η ταινία, που σας σημάδεψε;
Ο θάνατος στη Βενετία, ήμουν μικρή και μέναν τα σημάδια.

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Θαυμάζω όσους μπορούν να κάνουν ότι εγώ δεν μπορώ, να εκφράζονται με χρώματα

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Μα είναι σχετικό, κόκκινο σε παπούτσια. Μωβ σε χαρτιά και μελάνια. Μπλε σε επίπλωση. Μαύρο σε τουαλέτα. Κίτρινο πουθενά.

19. Ποια θεωρείτε ως μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι έχω μια επιτυχημένη και γελαστή (θα ήθελα να είναι και ευτυχισμένη) κόρη

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Campari on ice αλλά για «φτιάξιμο», ούζο.

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για το ότι δεν έκανα τρέλες στη ζωή μου μέχρι τώρα (ποτέ δεν είναι αργά όμως)

22. Τι απεχθάνεσθε περισσότερο απ' όλα;
Το ψέμα και τη βλακεία

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Διάβασμα και κήπος. Το γράψιμο δεν είναι αγαπημένη μου ασχολία, αναγκαίο κακό είναι.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Να μην πονάω γερνώντας

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Φροντίζω να μη δημιουργώ συνθήκες που να απαιτούν να πω ένα ψέμα

26. Ποιο είναι το μόττο σας;
Θα κοιμάμαι όταν πεθάνω (άρα εν ζωή δεν χρειάζεται ύπνος)

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

κοιμούμενη, για να ευχαριστηθώ επιτέλους τον ύπνο που λέγαμε

28. Εάν συναντούσατε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Καλά τα πας, προχώρα

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεσθε αυτό τον καιρό;
Ωωωω, σε μεγάλη δημιουργικότητα, μακάρι να κρατήσει

Tώρα ποιους να καλέσω που δεν το έχουν συμπληρώσει, έχω μια δυσκολία επειδή αυτό τον καιρό δεν παρακαλουθώ να δω τι γίνεται, λόγω φόρτου εργασίας. Ας το πάρει η Ντέφι, η So-far και ο Takis.

KINEZIKA 4- Σαγκάη

Μακέτα όλης της πόλης των 13.000.000 στον Εκθεσιακό χώρο. Ανεπανάληπτο θέαμα.

Μάλλον οι εντυπώσεις από τη Σαγκάη θα είναι το προτελευταίο ποστ γιατί νοιώθω ότι με βαρεθήκατε. Δεν μπορώ όμως να μην σας γράψω για τη Σαγκάη. Η αίσθηση μετά το Πεκίνο είναι ότι είσαι σε άλλη χώρα.

Εδώ μπορείς να κυκλοφορήσεις μόνος, οι δρόμοι έχουν αγγλικές ονομασίες δίπλα στις κινέζικες και δεν θα χαθείς. Η παράδοση έχει διασωθεί. Υπάρχουν κτίρια από όλη την ιστορία της πόλης.

Κι όσο κι αν ήθελα να δω παγόδα με αγωνία , γιατί στο Πεκίνο μόνο στα αυτοκρατορικά κτίρια είχε διασωθεί, την προσοχή μου τράβηξαν τα μοντέρνα κτίρια. Πραγματικό όνειρο η βραδινή εικόνα της πόλης.

Εικόνα από τον Pearl of Orient. Τα σύννεφα στην κορυφή με παίδεψαν μέχρι να φύγουν

Αλλά δίπλα ακριβώς είναι οι φτωχογειτονιές. Μιλάμε για την απόλυτη φτώχεια και θύμωσα πολύ.

Η φτωχογειτονιά (μία από εκατοντάδες) που σιγά σιγά γκρεμίζονται για να γίνουν οι σύγχρονες υπερκατασκευές

Η κουζίνα της φτωχοσγειτονιάς

Η Σαγκάη είχε νυχτερινή ζωή με πολύ live jazz, ιταλικά μαγαζιά, γερμανική μπυραρία με live rock μουσική και βέβαια τιμές Ελληνικές. Η Σαγκάη μου άρεσε, με σοκάρισε αλλά μου άρεσε πολύ.

The Pearl of Orient tower