Εγώ (1) .. θα ακολουθήσει και συνέχεια

Είναι Μεγάλη Παρασκευή. Εχω πιεί τα ούζα μου και ή θα φάω όλο το καταπληκτικό τσουρέκι που έφερε η Μ.Χ. ή θα καθίσω να γράψω αυτά που διαβάζετε και που δεν θα με κάνουν ρεζίλι επειδή υπάρχει ο διορθωτής στο word. Αλλιώς με το αλκοόλ που κυκλοφορεί μέσα μου, όλο ασυναρτησίες θα ήμουν. Δεν οδήγησα και είχα μια σπάνια ευκαιρία να πιώ όσο ήθελα. Κι είναι νόστιμο το άτιμο το ουζο. Απόψε λοιπόν θα σας μιλήσω για μένα. Δεν ξέρω που θα καταλήξω αλλά ας το πάρουμε από την αρχή.

Και η αρχή είναι ότι τελικώς απεδείχθη λάθος ο γάμος μου. Αντικειμενικά ήταν ένας σωστός γάμος, από αυτούς που οι προξενήτρες θα συνιστούσαν. Δύο νέοι της ίδιας μόρφωσης και κοινωνικής θέσης, της ίδιας ηλικίας, που έχουν ήδη μια ερωτική σχέση, αναγκάζονται να παντρευτούν. Που είναι το λάθος οέο? Το λάθος βρίσκεται στην οικογένεια. Η δική μου τα δίνει όλα στα παιδιά της, η δική του είναι εαυτούληδες. Άρα με την πάροδο των ετών, που σχεδόν γινόμαστε οι γονείς μας, αυτός θα νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό του. Εκεί ήταν το λάθος μου, δεν συσχέτισα το μέλλον με τους γονείς του. Κι έγινε κατ εικόνα τους. Μόνο η πάρτη μας (του). Και άνευ ενδιαφερόντων, κολλημένοι στην τηλεόραση. Και στα 40 του έγινε ίδιος με τους 70ρηδες γονείς του και τρόμαξα. Στα 70 δηλαδή τι θα γινόταν?
Και χωρίσαμε, αφού επί διόμισυ χρόνια ήμουν κάτι σαν ανύπαρκτη. Μάλλον λάθος, ως η δούλα και κυρά. Εδινα χωρίς να έχω καν την πολυτέλεια να ακούει τον ήχο της φωνής μου, εκτός αν έκανα προσπάθεια.
Και έμεινα μόνη. Μου πήρε καιρό να συνηθίσω μια ζωή με λιγότερες φροντίδες, χωρίς να σιδερώνω πουκάμισα, χωρίς να μαγειρεύω, χωρίς να μαζεύω τα πιάτα από το τραπέζι όταν γύρναγα σπίτι. Χωρίς να ζητάω, χωρίς να γκρινιάζω. Ξαφνικά ο χρόνος μου μεγάλωσε. Κι είχα χρόνο ελεύθερο, αλλά δεν ήξερα τι να τον κάνω. Δεν είχα ποτέ πριν. Όπως δεν είχα και παρέα να πάω σινεμά, να πιω ένα ούζο, να περπατήσω, να πάω μια εκδρομή. Αυτά και πρίν και μετά. Πάντα ανεκπλήρωτες επιθυμίες, μέχρι σήμερα.

Παρακάτω δεν ξέρω τι να γράψω. Εχασα το στόχο. Σας είπα ξεκινάω κι οπου βγεί. Αλλά κάτι είχα σκεφτεί πριν ανοίξω το πισι. Δηλαδή ένα τέλος. Αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω, είπαμε ουζοκατάνυξη, (χα το κοκκινίζει το word αλλά δεν έχει να προτείνει λέξη, οπότε μένει ως έχει). Κι είχα μάλλον κι ένα ερώτημα. Αλλά ας μείνει η συνέχεια για άλλη φορά.
Καλή ανάσταση να έχετε, δεν έχω φωτογραφίες επειδή βλακωδώς τις έχω περάσει σε εξωτερικό δίσκο και δεν τον πήρα μαζί στο εξοχικό, αν είναι να κουβαλάω ολόκληρο το γραφείο να μου λείπει.
Δεν ξέρω αν θα προλάβω να γράψω τις επόμενες 3 μέρες, μετά πάω ταξίδι στην Κίνα. Έχω αγωνία να δω έναν άλλο πολιτισμό. Πιο παλιό από το δικό μας. Θέλω να πάω στις γειτονιές του Πεκίνου, να μπω σε σπίτια απλών κινέζων. Ελπίζω με τη βοήθεια ενός έλληνα και 15 κινέζων που σπουδάζουν ελληνικά να το κάνω. Και θα σας ενημερώσω.

Αναρωτιέμαι γιατί σας έγραψα για μένα. Δεν ξέρω. Πειράζει?