Εκδοση βίζας και άλλες ιστορίες

Παρακάτω διαβάσατε, αν και οι περισσότεροι τα έχετε ζήσει, για τη φοβερή οργάνωση του Ελληνικού Κράτους. Μερικές μέρες αργότερα είχα την εμπειρία να τη συγκρίνω με αυτήν των ΗΠΑ. Ως ευρωπαίος πολίτης Β κατηγορίας, για να επισκεφτώ τη χώρα του κατά τα άλλα αγαπητού Μπάρακ, πρέπει να πάρω άδεια, ελληνιστί visa. Ότι και να πούμε, ένοιωσα να με σέβονται, γιατί μου έδιναν τη δυνατότητα να επιλέξω online την ημέρα και ώρα (με ακρίβεια λεπτού) που ΗΘΕΛΑ να πάω. Μία μέρα πριν μου έστειλαν και υπενθύμιση. Και πήγα, παρέδωσα το κινητό μου, πέρασα από τον γνωστό ανιχνευτή (που πάντα σφυράει με μένα, σιδερένια μάλλον είμαι) πάτησα κουμπιά να ανοίγουν οι πόρτες και βρέθηκα σε ένα χώρο όπως οι τράπεζες, με καρέκλες, θυρίδες και counter. Έλειπε το οξυγόνο από το χώρο, ένοιωσα να μου λείπει φρέσκος αέρας έτσι σφραγισμένη που είναι η πρεσβεία, αλλά παρά την εξ αρχής εξευτελιστική διαδικασία, ένοιωσα ότι υπάρχει ένα κράτος που δεν σε ταλαιπωρεί παραπάνω από όσο χρειάζεται. Σου χρυσώνει το χάπι και συγκρίνοντας με τη δική μας κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες, για λίγο ξεχνάς την ουσία.

Θα μου πείτε έχει ο τύπος μεγαλύτερη αξία από την ουσία? Θα σας πω ενίοτε έχει. Γιατί σε κάνει να φωνάζεις ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ δεν μπορεί και το ΑΤ της περιοχής μου να κάνει μια λίστα αναμονής, χειρόγραφη ρε παιδί μου, να παίρνεις τηλέφωνο και να σε βάζουν στη λίστα. ΟΧΙ, γιατί θέλει κραυγαλέα και φτηνά να σου πει είσαι ΤΙΠΟΤΑ, ενώ οι αμερικάνοι σου λένε έλα αξιοπρεπώς να σου πούμε τι είσαι. Βέβαια επί της ουσίας η διαδικασία είναι αστεία, στη φόρμα που συμπληρώνεις σε ρωτάνε αν έχεις κάνει τρομοκρατική ενέργεια κι αμέσως παρακάτω αν σκέφτεσαι να κάνεις. Θα ήθελα να μάθω αν ποτέ κάποιος συμπλήρωσε YES στα κουτάκια.

Τελικά όλα καταλήγουν αστεία μου φαίνεται. Μήπως να δω έτσι τη ζωή γενικώς?