Tuesday 9 June 2009

Πραγματικά απίστευτη ιστορία

Βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, περίπου 02.00. Μπαράκι σε κεντρικό πεζόδρομο, ηρεμία, κουβεντούλα με φίλους και με μία κυρία πολύ πολύ ενδιαφέρουσα που εισήλθε στην παρέα μας. Χτυπάει το κινητό και έντρομη απαντώ, πρόφτασα μόνο να δω ότι δεν ήταν από καταχωρημένο πρόσωπο.

Τέτοια ώρα δεν χτυπάει για καλό το τηλέφωνο, αυτοί που θα τολμούσαν να με πάρουν ξέροντας πόσο νυχτερινό άτομο είμαι, ήταν ήδη στην παρέα.

Φωνή άγνωστη, με ρωτάει αν είμαι η κυρία aurora. Λέω είμαι, και λέει είναι από την αστυνομία κι αν έχω το τάδε αυτοκίνητο παρκαρισμένο στη δείνα γωνία. Είχα το τάδε αυτοκίνητο, παρκαρισμένο δύο γωνίες παρακάτω, πεζόδρομο και κεντρική οδό. Το τράκαραν λέει η σκέψη μου που τρέχει πιο γρήγορα από τα λόγια του αστυνομικού που με προτρέπει να πάω στο σημείο. Όχι με τη μαθηματική έννοια, με την ορολογία της αστυνομίας.

Φοράω και κάτι άβολα τακούνια αλλά φτερά απόκτησα και πήγα. Από μακριά είδα το αυτοκίνητο μια χαρά. Πρώτη ανακούφιση που το είδα, δεύτερη που ήταν καλά. Την ανακούφιση διαδέχεται η απορία… γιατί με έστειλαν εδώ? Ηταν λιγάκι παράνομα παρκαρισμένο αλλά δεν συνηθίζει η αστυνομία να σε ειδοποιεί στο κινητό για να το πάρεις. Η παίρνεις κλήση ή το παίρνει ο γερανός. Τότε?

Την απορία τη λύνει ένας κύριος με μακώ μπλουζάκι. Συστήνεται αστυνομικός και μου λέει, έχετε αφήσει τα παράθυρα μισάνοιχτα και το περιεργάζονταν κάποιοι μαύροι, οπότε σας ειδοποιήσαμε να τα κλείσετε.

Να πω ότι κουφάθηκα? Λίγο είναι. Τα παράθυρα ήσαν πέντε εκατοστά ανοιχτά όντως αλλά…να νοιαστεί η αστυνομία να βρει το κινητό μου και να πάω να τα κλείσω? Αυτό είναι κράτος αναφώνησα και μπήκα να το παρκάρω πιο κοντά στο μπαράκι μια και τώρα θα εύρισκα θέση.

Μέχρι τις 04.00 που ηρέμησα με απασχολούσε που βρήκαν το κινητό μου. Δεν το δίνω εύκολα, κι ούτε στους καταλόγους συμπεριλαμβάνεται. Κοιμήθηκα με την απορία.

Το πρωί λύθηκε, είχαν τηλεφωνήσει στο σπίτι, δεν απάντησε κανείς και πήραν τους συνονόματους, έπεσαν στην αδελφή μου, τους το έδωσε. Δηλαδή στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να ειδοποιηθώ να κλείσω τα παράθυρα. Βέβαια το πρωί διαπίστωσα ότι οι μαύροι είχαν λεπτά χέρια, είχαν πάρει τα γυαλιά ηλίου από τη θήκη και τη θήκη με τα cd (αυτό μόλις μετά 10 μέρες το διαπίστωσα). Πάντως πήρα τηλέφωνο και ευχαρίστησα. Α, να λέμε τα στραβά τους, αλλά και το καλό να λέγεται.

Όπου λέω το συμβάν δεν το πιστεύουν. Όλα τα απίστευτα σε μένα συμβαίνουν!!!

4 comments:

al said...

Τριγυρω μονο τα αρνητικα ακουγονται και προβαλλονται.
Μπραβο! (σε αυτους πρωτιστα, αλλα και σε σενα που το σημειωσες)

Aurora* said...

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...
Ετσι δεν πρέπει? Αl είμαι δίκαιος άνθρωπος και γκρινιάζω όταν πρέπει μόνον, όχι γενικώς και υστερικώς.

7Demons said...

Ενδιαφέρουσα αφήγηση(δε μας συνηθίζουν οι μπάτσοι σε κάτι τέτοια...) αλλά ποιό ενδιαφέρον το ότι εσύ αποφάσισες ένα come back μετά από από σχεδόν 2,5 μήνες!

insomnia#3 said...

KALO KALOKAIRI :-)) ...και οκ δεν έχει σχέση με το post ... απλή ευχή είναι !!!