Χειμωνιάτικο παραμύθι

Βγαίνοντας από τα έγκατα της γης, τον είδα. Στην έξοδο του μετρό, μεσάνυχτα, κάτω από το χλωμό φως του φαναριού του δρόμου, με φόντο τα νεοκλασικά της Μακρυγιάννη. Ηταν μια συνάντηση που εκκρεμούσε δύο χρόνια, όταν είχαμε πρωτομιλήσει για κάποια δουλειά, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να συναντηθούμε. Συγκεκριμένα, δεν κατάφερα να τον πείσω νωρίτερα από προχτές, τέλος Δεκέμβρη, δύο χρόνια μετά. Δέχτηκε να συναντηθούμε στις δώδεκα τα μεσάνυχτα.Είχα πει θα φοράω κόκκινο κασκώλ και κόκκινα γάντια. Με αναγνώρισε, ήρθε στο μέρος μου και με χαιρέτησε. Ήταν αλήθεια ότι μετά από όσα είχαμε πει από το τηλέφωνο τα δύο αυτά χρόνια, περίμενα κάπως πιο ζεστή υποδοχή. Δεν μιλούσαμε συχνά, σπάνια γιατί το απέφευγε. Οι γυναίκες είναι μπελάς, έλεγε κάθε φορά. Έκανε κρύο, πρέπει να είχε οκτώ βαθμούς. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου άδεια. Τέσσερα εκατομμύρια κάτοικοι και κανένας δεν είχε την ιδέα μας, να συναντηθεί και να περπατήσει μεσάνυχτα κάτω από την Ακρόπολη. Μιλάμε λίγο, μάλλον αμήχανοι. Τα χέρια στις τσέπες. Φυσάει, το βήμα μας έγινε πιο γρήγορο για να ζεσταθούμε. Στο Θησείο ένα άδειο καφέ. Μπαίνουμε μέσα, είμαστε οι μόνοι πελάτες. Η Ακρόπολη ολοφώτιστη μπροστά μας, και το μαγαζί τελείως δικό μας. Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι και κανείς δε σκέφτηκε να πιεί ένα ποτήρι κόκκινο κρασί βλέποντας την Ακρόπολη, περασμένα μεσάνυχτα στο τέλος του Δεκέμβρη. Κάποια στιγμή, πήρε απόφαση να φύγουμε, δε με ρώτησε. Στην ανηφόρα της επιστροφής μου κράτησε το χέρι, το γαντοφορεμένο χέρι. Έβγαλα το γάντι για να νοιώθω το δέρμα του. Συνεχίσαμε κόβοντας προς το Ηρώδειο, κόπηκε και το κρύο. Και κει κάτω από ένα φανάρι, κάτω από το φωτισμένο Παρθενώνα με φίλησε. Γλυκά, πολύ γλυκά, ανταποκρίθηκα, δύο χρόνια το περίμενα. Συνεχίσαμε να περπατάμε, μου έσφιγγε το χέρι, μέχρι τις τέσσερεις το πρωί γυρνούσαμε με το αυτοκίνητο, σταματούσε, με φιλούσε και συνεχίζαμε. Με πήγε σπίτι μου. Καληνύχτα κι ένα φιλί στο δρόμο. Ξημερώματα ενός πολύ κρύου Δεκέμβρη, κοντά στα Χριστούγεννα.

Αναρωτιέμαι αν ήταν αλήθεια ή όνειρο. Είναι δυνατόν να βρεις άδεια την Αθήνα? Είναι δυνατόν να συναντάς στα αλήθεια τα μεσάνυχτα έναν άγνωστο? Είναι δυνατόν να έχεις μόνο δική σου την ωραιότερη θέα της Αθήνας? Βοηθείστε με να καταλάβω αν ήταν αλήθεια ή το είδα στον ύπνο μου. Η ακόμα αν το φαντάστηκα.