Θάλασσα

Η θάλασσα κι εγώ θα μπορούσε να είμαστε ένα. Της μοιάζω πολύ και θα ήθελα να είμαι θάλασσα, άλλωστε όπου χρειαζόταν να έχω ένα ψευδώ-νυμο, «θάλασσα» με ονόμαζα. Είμαι κι εγώ άλλοτε γαλήνια κι άλλοτε φουρτουνιασμένη, κι από τη μια κατάσταση εύκολα κι απότομα μεταπίπτω στην άλλη.

Τη ζηλεύω κι όλας. Έχει τόσους ανθρώπους να την αγαπάνε. Και πολύ λίγους να τη μισούνε. Τους χωράει όλους στην αγκαλιά της και τιμωρεί όσους δεν την σέβονται. Η θάλασσα θέλει αγάπη και σεβασμό. Όπως ακριβώς κι εγώ. Δεν έχει όρια και είναι σαν τη φαντασία μου. Δεν έχει μυστικά, μόνο ελάχιστοι ωστόσο την ξέρουν καλά, όπως κι εμένα.

Αφήνει να την κατακτήσουν οι τολμηροί και δέχεται αδιάφορα τους άτολμους. Δεν τραγουδάει, αλλά μιλάει σε κείνους που έχουν αφτιά να την ακούσουν. Δεν πλήττεις μαζί της, μια πρόκληση είναι κάθε στιγμή.

Η θάλασσα… την βλέπω κάθε πρωί, είναι μέρες που θέλω να γίνω ένα μ αυτή. Όταν είναι αριτίδωτη, όταν αντανακλά ότι είναι γύρω της είναι μια μαγεία. Όταν βρυχάται και σκαλίζει τα βράχια δείχνει τη δυναμή της, μακάρι να την είχα.

Τώρα ξέρω ότι κάποτε θα γίνω ένα μ΄αυτή. Θα είμαι ένα μόριο της αφού θα ζητήσω η στάχτη μου να σκορπιστεί στο Ιόνιον Πέλαγος, που είναι και η διεύθυνση αυτού εδώ που διαβάζετε.

Τότε που όλα τα πάθη μου θα έχουν πεθάνει μαζί με μένα, θα ικανοποιηθεί και το πάθος μου να γίνω θάλασσα. Κι έτσι θα μ αγαπήσουν όσοι δεν μπόρεσαν σε τούτη τη ζωή. Κι έτσι θα επισκεφτώ σχεδόν όλες τις χώρες της γης. Και τότε θα είμαι ευτυχισμένη.