οΧιά

Αν κάτι φοβάμαι στον κόσμο τούτο, είναι τα φίδια. Τους ακριβείς λόγους δεν τους ξέρω, δεν έχω παιδικά τραύματα, δεν συνάντησα (μέχρι πρόσφατα) κανένα κατά πρόσωπο. Αλλά δεν τα αντέχω ούτε σε εικόνες, ούτε σε ζωολογικούς κήπους, στην τηλεόραση αλλάζω κανάλι αν τα συναντήσω.

Ένα μεσημέρι καλοκαιριού, στο κάστρο της Πύλου, ανάμεσα στα χόρτα που είχα χωθεί για να βγάλω κάτι φωτογραφίες, ένοιωσα την παρουσία του. Τα πόδια μου λύθηκαν, ιδρώτας επιπλέον εκείνου που οφείλετο στη ζέστη με έλουσε και άρχισα να πηδώ από πέτρα σε πέτρα για να βλέπω τουλάχιστον που πατάω.

Θα μου πείτε τότε πως φοβάσαι κάτι που δεν ξέρεις? Μπορεί να φταίει ότι είναι ύπουλα, κρυμμένα, έρπουν και ίσως, δεν ξέρω, είναι και γλοιώδη. Άρα ίσως τα φοβάμαι για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που σε ανθρώπους τα μισώ.

Φέτος συνάντησα οχιά 3 φορές.

Η πρώτη στο εξοχικό, ήρθε από τον ουρανό, κυριολεκτικά. Έπεσε από το φοίνικα, δίπλα στην αυλόθυρα, στο εξοχικό. Ευτυχώς δεν την είδα εγώ, ένα μέτρο από ένα φίλο που ερχόταν έπεσε. Εκτοτε, με τρόμο άνοιγα την αυλόθυρα, κοιτούσα καλά γύρω κι έκανα και φασαρία για να φοβηθεί και να φύγει στην περίπτωση που είχε αγαπήσει το μέρος κι έμενε εκεί κοντά.

Η δεύτερη, πάλι στο εξοχικό, πάλι από τον ουρανό, δέκα μέρες αργότερα. Επεσε από τα κεραμίδια, ένα δευτερόλεπτο πριν βρεθώ ακριβώς εκεί που έπεσε. Το σοκ μου δεν περιγράφεται. Κλείστηκα στο σπίτι, σε κατάσταση υστερίας. Να μην έχω δει ποτέ μου φίδι και ξαφνικά να ξέρω ότι έχω ένα δίπλα μου? Εγώ που είναι ο μόνος φόβος μου? Μου είπαν να κάψω πλαστικό, βρήκα μια σαγιονάρα, της έβαλα προσάναμα τζακιού και την έκαψα έξω από την πόρτα, βήμα δεν έβγαινα από το σπίτι. Το μεταλλικό κουτί που έβαλα φωτιά, το ακούμπησα στο πατάκι, για να μη βγω πιο μακριά, φυσικά συσσωματόθηκε μαζί του. Πριν νυχτώσει, έφυγα από το σπίτι, πήγα στην πόλη κι άρχισα να ψάχνω φιδοδειώχτες. Βρήκα στο internet, κι όταν το παρέλαβα ξαναγύρισα στο σπίτι, δύο μέρες μετά.

Τώρα είμαι ήσυχη, αυτό φορτίζεται από τον ήλιο, εκπέμπει μια συχνότητα υπερηχητική και εγώ ήλπιζα ότι γλύτωσα από τις οχιές.

Ηλπιζα, μέχρι που τη συνάντησα…την τρίτη φορά με ανθρώπινο πρόσωπο. Η οΧιά με πήρε τηλέφωνο για να χύσει το δηλητήριό της. Ήξερε ότι δεν στέκονταν αυτά που είπε, αλλά ακόμα κι αν στέκονταν δεν έπρεπε να μου τα πει, ούτε τα γεγονότα θα άλλαζαν, ούτε η γνώμη μου για τα πρόσωπα, ούτε τίποτα. Κι όμως τα είπε.

Αυτή η οΧιά, με τρόμαξε πιο πολύ από την άλλη οχιά. Γιατί για την άλλη, είχα βρεί αντίδοτο, άλλωστε μια φορά τη συνάντησα κατά πρόσωπο. Τούτη την οΧιά όμως τη συναντούσα χρόνια, δεν περίμενα να έχει τόσο δηλητήριο.

Φέρθηκα ψύχραιμα, της ανακοίνωσα απλώς ότι με στενοχώρησε και ότι συγχύστηκα μαζί της. Απάντηση δεν πήρα. Ισως να δάγκωσε τη γλώσσα της και να φαρμακώθηκε, ποιος ξέρει?

ΥΓ. όπως παρατηρήσατε φωτογραφία δεν έχει αυτό το ποστ, οι λόγοι προφανείς, της οΧιάς είπα να μη βάλω γιατί μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα με την οχιά.