Φιλοσοφίες υπό 40 βαθμούς υπό σκιάν

Κοντεύει στη μέση του ο Ιούλιος κι εγώ δεν φιλοτιμιέμαι να γράψω. Σας έχω ακόμα να διαβάζετε τον παράξενο Ιούνιο.

Δεν έχω εμπνεύσεις. Δεν έχω ταξίδια νέα αν κι ακόμα σας χρωστάω τα περσινά, όλο λέω να γράψω για τις ωραιότερες παραλίες που είδα, κι όλο το αφήνω.

Ουτε τους φίλους μου από εδώ διαβάζω, η ζέστη και μια αυστηρή δίαιτα με έχουν ατονίσει. Ζω και κινούμαι σε ρυθμούς ρελαντί, μόνο με το αυτοκίνητο τρέχω. Ισως και παραπάνω από όσο πρέπει, μια ζωή με ψόφια αυτοκίνητα, βρέθηκα με ίππους και δεν ξέρω να τους κοντρολάρω ακόμα καλά. Όταν άλλαζα αυτοκίνητο, διάλεγα το αμάξι της χρονιάς, άφηνα δηλαδή τους ειδικούς να διαλέξουν πριν από μένα για μένα. Ελα όμως που το έπαιρνα με λάθος κυβικά!! Κι όλο σέρνονταν. Η προσπέραση διαρκούσε πολύ, κι αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.

Στο τελευταίο άλλαξα ταχτική, χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά το αμάξι στις κατ΄όνομα εθνικές οδούς της νοτιοδυτικής Ελλάδας, ήθελα ισχύ εκτός από εμφάνιση. Κι απέχτησα, 2000 κυβικά σε ένα πανέμορφο σασί. Σήμερα, πάνω στην προσπέραση με έκλεισε ένας από τους εκατοντάδες φορτηγατζήδες που συνάντησα, ο απέναντι σχεδόν πατούσε τη διαχωριστική… φρενάρισα, δεν τον συνάντησα αλλά λυθήκαν τα πόδια μου μετά. Χρειάστηκα κανα δεκάλεπτο για να ξαναγίνω νηφάλια, μεγάλη λαχτάρα πήρα.

Πως στο καλό να προσπεράσεις σε δρόμο με μια λωρίδα και τη ΛΕΑ? Όπου η μισή σε κάθε κατεύθυνση ήταν κατηλειμένη από φορτηγά σε παρέλαση? Και να μείνεις κι από πίσω τους δεν το αντέχεις. Και προσπαθείς. Κι αν είσαι κομματάκι τυχερός τα καταφέρνεις και προσπερνάς. Όλα πια θέμα τύχης είναι, άλλωστε από τύχη δεν γίναμε? Κάποιο από τα δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια έτυχε και βρήκε ένα ωάριο και να 'μαστε. Κι από τύχη ζούμε, οι ατυχείς εξέλειψαν.

Xαρείτε λοιπόν την τύχη της ζωής.