The end

Κάθε τέλος, ακόμα κι όταν μας απελευθερώνει από δεσμεύσεις καθόλου προσήκουσες στην προσωπικότητά μας, κρύβει μια πίκρα. Ισως να είναι ο χαμένος χρόνος, το τέλος σηματοδοτεί το διάστημα από την αρχή ως χαμένο. Ισως να είναι η αναγκαστική παραδοχή μιάς κακής επιλογής, αν δεν ήταν κακή θα συνεχιζόταν.

Αν το τέλος δεν προήλθε από δική μας επιλογή, τότε οι συνέπειες είναι μέχρι ολέθριες για κάποιους.

Εχω ζήσει και τις δύο εκφράσεις του τέλους, και ποιος δεν τις έχει ζήσει άραγε όταν έχει κάποιες δεκαετίες στην πλάτη του? Εχω οπλιστεί με δύναμη να αντέχω «το τέλος», αλλά, ανθρώπινο είναι, μου αφήνει κάτι. Ακόμα κι αν ήταν λυτρωτικό. Ακόμα κι αν ήταν από την αρχή γνωστό.

Σήμερα είναι μια μέρα τέλους. Όπως ήταν και η χτεσινή. Ετσι θα είναι και η αυριανή. Κλείνω λογαριασμούς με τη ζωή μου. Ειδικά σήμερα είναι κανονικός λογαριασμός, αφού ξαναπληρώνω το μισό μου σπίτι και δίνω τα χρήματα στον πρώην. Το έχετε ακούσει να γίνεται συχνά? Καμαρώστε με λοιπόν. Κι όσο κι αν λήγει μια εκκρεμότητα ετών, δεν χαίρομαι.

Χτες προκάλεσα το κλείσιμο ενός άλλου λογαριασμού. Μίας κατάστασης «σήμερα σε θέλω, αύριο και για κάνα μήνα ούτε στο τηλέφωνο δεν σου μιλώ». Το ξέρω, το άφησα πολύ, αλλά ήλπιζα να νικήσω στη μάχη μεταξύ «θέλω και δεν θέλω». Το λάθος βέβαια το έκανα, δεν πάλεψα, αμαχητί παραδόθηκα. Αλλά ήταν οικονομία δυνάμεων, ήταν μια υπόθεση με προδιαγεγραμμένο τέλος. Όσο πιο σύντομος ο χαμένος χρόνος, τόσο καλύτερα. Και είχε πολύ χαμένο χρόνο. Χρόνο σιωπής.

Αύριο θα είναι το τέλος για το αμάξι μου. Με μια παρορμητική απόφαση το άλλαξα. Βέβαια δεν έχει συναισθηματικό κόστος θα μου πείτε αυτό το τέλος, πέρασα όμως πολλά μαζί του. Ισως να μην το έβλεπα ως τέλος αν δεν ήταν τα άλλα δύο.

Οπότε από το Σάββατο όλα από την αρχή. Το κοντέρ στο αμάξι, η καταχώρηση στο κτηματολόγιο. Η καρδιά? Αυτή κενή και στο μηδέν από καιρό. Είναι προτιμότερο έτσι από το ξαφνικό άδειασμά της.

Καλημέρα σας.