Είμαι ανθρωποδιώχτης

Τελικά το blog είναι σαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Θέλει πολύ προσπάθεια για να το κρατήσεις ζωντανό. Θέλει επισκέψεις, χρόνο. Αλλά εγώ δεν είμαι ικανή για τίποτα καθώς φαίνεται. Θέλω να ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι πάντα στη διάθεσή μου, όπως κι εγώ είμαι στη διάθεση όποιου με χρειάζεται, αλλά δεν μπορώ να είμαι τυπική.

Οι σχέσεις θέλουν να τηλεφωνείς, να καλείς, να στέλνεις λουλούδια στις γιορτές. Εγώ είμαι αλλιώς, είμαι της ουσίας και όχι των τύπων. Οι πολλοί στενοί το ξέρουν, άλλωστε κι αυτοί έτσι είναι, υπάρχουμε για τις δύσκολες στιγμές. Αλλά μείναμε τόσο λίγοι, και οι δύσκολες στιγμές ευτυχώς δεν είναι ούτε πολλές, ούτε συχνές.

Είχα να δω την κολητή μου κάνα χρόνο, όμως έσπευσε στο νοσοκομείο, τότε που ήταν το παιδί μου. Μια άλλη, έχω δύο χρόνια να τη δω, μιλάμε όμως στο τηλέφωνο πολύ συχνά, και στα καλά και στα κακά, κι αυτλή πήγε στο νοσοκομείο όταν ελειπα όμως, έτσι δεν την είδα.

Το blog φθήνει. Εδώ και έξι μήνες ήμουν συνέχεια με μια βαλίτσα, πώς να σας επισκέπτομαι και να μου το ανταποδίδετε?

Μεγάλωσε και η μέρα, ο καιρός μας θέλει έξω, αλλά όπως είπα, δεν είμαι ικανή να έχω παρέες για έξω, για ένα καφέ. Ποιος να με δεχτεί μετά από τόσο καιρό?

Ουτε το τηλέφωνο δεν χτυπάει, αν δεν ήταν και οι διάφορες τηλεφωνίες και τράπεζες για να μου δώσουν δάνειο που δεν χρειάζομαι, βουβό θα έμενε.

Και το blog το ίδιο, μαράθηκε.

Θα σκεφτώ για το μέλλον του, όπως και για το δικό μου μέσα στον κοινωνικό μου περίγυρο. Αυτόν τον τόσο περιορισμένο από μένα τελικά. Κανείς δεν μας φταίει, εμείς οι μόνοι φταίχτες.

Καλό σας Σαββατοκύριακο. Για μένα μη ρωτάτε.