Σύμφωνο συμβίωσης και άλλα γαμήλια

Όπως γνωρίζετε, για πολλά κοινωνικά θέματα που κατά καιρούς προκύπτουν, δεν έχω πάρει θέση. Όχι επειδή δεν έχω, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, δεν έχω μπορέσει να έχω όλα τα στοιχεία τεκμηρίωσης που θα επέτρεπαν να υποστηρίξω γραπτώς και με σθένος την άποψη αυτή. Εχω μάθει να αποδεικνύω με τεκμήρια ότι λέω και θέσφατα προφανώς δεν αναγνωρίζω σε κανέναν. Ετσι λοιπόν, ποιώ τη νήσσα, ρόλο που καθόλου δε μου αρέσει. Ο προφορικός λόγος είναι άλλωστε εύκολος, ο γραπτός έχει απαιτήσεις.

Στο θέμα των ημερών όμως, θα πάρω θέση. Και είναι το «σύμφωνο συμβίωσης». Δεν χρειάζονται άλλωστε ντοκουμέντα για να πω αυτό που αποτελεί και μότο μου «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα». Που σημαίνει, δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο άλλος μόλις κλείσει την πόρτα του σπιτιού του, πολώ μάλλον, στο κρεβάτι του.

Θεωρώ τους γάμους μια ευκαιρία για γιορτή, τίποτα παραπάνω. Για μερικούς καλεσμένους μάλιστα είναι και σκέτη ταλαιπωρία, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Αν και ανήκω σε μια γενιά που η συμβίωση δεν ήταν καν αποδεκτή, την ήθελα, αλλά ο συμβίος μου δεν ήταν τόσο προχωρημένος αν και πολιτικά τότε ήταν αριστερότερα εμού. Δεν πρόλαβα τον πολιτικό γάμο, το μόνο εκκεντρικό που ήθελα ήταν να πάμε με το μηχανάκι (προς θεού, όχι παπάκι, όχι τέτοια ντεκαντάνσ, ένα αυτόματο κίτρινο κομψότατο μοτοποδήλατο είχα) στην εκκλησία, κι αυτό το απέρριψε. Μου έμεινε το κοντό νυφικό, και τα κόκκινα λουλούδια, δεν τον ρώτησα γι αυτό και ο νεωτερισμός, α, και κάποιο κόσμημα φορούσα, έμαθα μετά οι νύφες δεν κρατούν κόκκινα λουλούδια και δεν φοράνε κοσμήματα, σιγά, τότε τι τα έχουμε τα κοσμήματα? Λες και τα ξανάβαλα?

Και γιατί θα πρέπει να πάω στην εκκλησία ή στο Δημαρχείο για να ζήσω με έναν άνθρωπο? Ποτέ δεν το κατάλαβα, αλλά το δεχόμουν μόνο γιατί χρειάζεται στα παιδιά, με τη νοοτροπία που κουβαλάνε οι συνέλληνες να προέρχονται από ένα γάμο. Όταν δεν τίθεται θέμα παιδιών τι χρειάζεται ο γάμος? Γιατί παντρεύονται άνθρωποι πατημένοι τα 50? Ποτέ δεν το κατάλαβα παρ΄εκτός ως εκπλήρωση αποθειμένης επιθυμίας.

Κι έρχεται τώρα η πολιτεία και μας λέει να πηγαίνουμε στο συμβολαιογράφο. Μα γιατί να πάμε οπουδήποτε, να μας αφήσουν να κάνουμε ότι θέλουμε, άπαντες. Για να μην πάει χαμένη η σύνταξη? Μα δεν θα προκάνουμε. Και αν προλάβουμε, ένα χαρτάκι, κάτι σα διαθήκη και να είναι οκ. Γιατί πρέπει να έχω πάει στο συμβολαιογράφο για να πάρει ο ¨συμβίος¨ μου τη σύνταξή μου κάποιος? Να αφήσω σε μια γωνιά ένα χαρτί και οκ. Και γιατί να παντρεύονται επομένως και οι ομόφυλοι? Τι θα κερδίσουν πηγαίνοντας μέχρι το δήμαρχο? Εϊπαμε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά και παντελώς ενάντια του γάμου. Οπότε και ενάντια στο σύμφωνο και όλους τους γάμους, θρησκευτικούς και πολιτικούς. Να δηλώνονται τα παιδιά στο ληξιαρχείο ότι προήλθαν από τους τάδε και οκ. Αμαν πια. Ξέρετε πόσο καιρό μου πήρε να επανεύρω την πραγματική μου ταυτότητα μετά το διαζύγιο? Ευτυχώς που επαγγελματικά είχα το οικογενειακό μου, αλλιώς… Πωπώ τι θυμήθηκα.. δεν μπορούσα ουτε αυτοκίνητο να αγοράσω με το πατρικό μου όνομα. Μιλάμε για μεγάλο μπελά.

Τελικο συμπέρασμα, αφήστε τους τύπους και κοιτάξτε την ουσία. Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι να μένουν μαζί, όπως πολλά άλλα ζώα. Δεν χρειάζονται ευλογίες προς τούτο. Ένα πάρτυ ας το κάνουν όποτε θέλουν και να γλυτώσουμε και οι καλεσμένοι το ερώτημα «τι θα φορέσω πάλι».