Ενας χρόνος

Γενέθλια του blog αύριο κι επειδή πάλι θα λείπω, το αναρτώ απόψε το επετειακό. Όλα ξεκίνησαν γιατί είχα κάποιο ελεύθερο χρόνο και επισκέφθηκα τη σελίδα του Νίκου Δήμου. Θέλησα να γράψω ένα σχόλιο αλλά δεν επέτρεπε ανώνυμα, κι έτσι Σάββατο πρωί έκανα ένα ιστολόγιον. Το βράδυ ήταν σχεδόν όπως είναι σήμερα. Η μουσική που βάζω ενίοτε με είχε παιδέψει αλλά με βοήθησε ο Μάρκος και βρήκα άκρη. Με παίδεψε και ο καιρός αργότερα. Αρνιόταν να μπει, τα κατάφερα όμως.

Και είμαι εδώ ένα ολόκληρο χρόνο. Να σας μιλώ και να μου μιλάτε χωρίς να σας ξέρω. Να περιμένω σχόλιο σας για να επικοινωνήσω μαζί σας. Ξέρω ότι τελευταία είναι μονομερής η επικοινωνία αλλά δεν προφταίνω, με έχετε νομίζω συγχωρέσει.

Το μπλογκ γνώρισε και δόξες, αρχή ήταν και με ενημέρωσε ο Αστεροειδής ότι η εφημερίδα Το Αρθρο το είχε αναφορά. Αλλά εμένα η επαφή μαζί σας με ενδιαφέρει, άλλωστε το γράφω κι εδώ. Ψυχοθεραπεία κάνω γράφοντας. Πρέπει να πω όμως ότι μερικές φορές γράφω αναγκαστικά, ενώ δεν έχω χρόνο, φοβάμαι μη σας χάσω και γράφω, θα το καταλαβαίνετε, είναι εκείνα τα ανούσια που δεν σας αρέσουν καθόλου.

Χαίρομαι πάντως να μοιράζομαι μαζί σας εμπειρίες και σκέψεις. Τα ταξίδια, τα προβληματά μου μερικές φορές. Και τις φωτογραφίες.

Δεν ένοιωσα ποτέ ότι αποτελώ ένα ξεχωριστό κομμάτι της κοινωνίας ανήκοντας στους bloggers. Όχι, δεν ένοιωσα μέρος κινήματος γιατί δεν πιστεύω ότι είμαστε. Θέλετε να σας πω τι είμαστε? Ο καθένας και μια διαφορετική περίπτωση. Ήθελα να μιλώ εδώ ελεύθερα για όλα αλλά και πάλι δεν το κάνω. Ήταν σφάλμα που είπα σε κάνα δυο φίλες και φίλους για το μπλογκ μου. Ετσι δεν μπορώ να γράψω και πάλι ελεύθερα, σκέφτομαι την κριτική και υπολογίζω τη γνώμη τους. Ετσι είμαι, αυθόρμητη, κάνω κάτι και μετά σκέφτομαι τις συνέπειες. Θα έπρεπε στην ηλικία μου να είμαι πιο ώριμη. Να σκέφτομαι πριν πω κάτι. Ώρες - ώρες μου έρχεται να κάνω ένα άλλο και να μην το ξέρει κανείς, έτσι θα απελευθερωθώ τελείως. Αλλά θέλει χρόνο που δεν έχω.

Ζήσαμε μαζί απώλειες και καταστροφές. Χαρές και λύπες. Σας εξιστόρησα γεγονότα και σας πήρα μαζί στα ταξίδια μου. Γνώρισα προσωπικά ελάχιστους από σας, αξιολογότατους ανθρώπους, έκανα μια φίλη, ακόμα κι αυτό δέσμευση μου δημιουργεί. Μήπως τελικά αυτή η αυτοδέσμευση χρήζει ψυχιατρικής διερεύνησης? Λέω μήπως? Μήπως δεν έμαθα ποτέ να κάνω αυτό που θέλω αλλά αυτό που πρέπει?

Σκεφτείτε το λίγο και δώστε λίγη βοήθεια να με καταλάβω. Πάω να κάνω βαλίτσα. Για μια ακόμα φορά.