Καλλιτεχνικό ρεπορτάζ

Το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ που σας είχα υποσχεθεί (συν κάτι ακόμα). Πρώτη φορά θα αποπειραθώ να γράψω για τέχνη (με εξαίρεση την Kunst) και δεν ξέρω πόσο καλά θα τα καταφέρω. Πάμε λοιπόν.

Δευτέρα βράδυ, από τις 8 παρά λίγο ξεκινάμε από τον Πύργο Αθηνών για να πάμε 800 μέτρα που είναι το Μέγαρο. Βρέχει και πάμε με το αυτοκίνητο αφού έχουμε και parking εξασφαλισμένο. Απεδείχθη πολύ κακή ιδέα, την είχαν όλοι φαίνεται. Εχουν περάσει 20 λεπτά και δεν έχουμε ακόμα στρίψει για το parking, δηλαδή ούτε 500 μέτρα δεν έχουμε κάνει. Χαμός. Ολοι πάνε Μέγαρο, εχει και Νταλάρα την ίδια ώρα. Κάποτε παρκάρουμε και μέχρι να φτάσουμε τρέχοντας (πάνω σε τακούνια) στην αίθουσα Των Φίλων της Μουσικής, έχει πάει 9 παρά κάτι. Μας περίμεναν, μόλις καθίσαμε έσβησαν τα φώτα.

Μια ψιλόλιχνη ξανθιά με μαύρο βελούδινο παλτό εισέρχεται περπατώντας αέρινα και αρχίζει να τραγουδάει. Μάλλον να παίζει θα έλεγα, με φόντο τις θαυμάσιες εκτελέσεις από το κουαρτέτο που τη συνόδευε (πιάνο, κιθάρα, νταμς και κοντραμπάσο) μια σπάνια φωνή έβγαινε από ένα σώμα που έπαιζε. Η Ute έχει απίστευτη φωνή, εκπληκτική σκηνική παρουσία και καθόλου θηλυκότητα. Ναι είναι να απορείς που όλη αυτή η αρμονία των κινήσεων σε συνδυασμό με τις αλλαγές στο ηχόχρωμα της φωνής στα δύσκολα τραγούδια που εκτέλεσε δεν απέπνεε ίχνος θηλυκότητας, με έκανε να σκέφτομαι και να αναπολώ τη Milva ένα καλοκαίρι στο Αρχαίο Ωδείο Πατρών, με κόκκινο φόρεμα, κόκκινα παπούτσια και κατακόκκινα μαλλιά, μια φωτιά κινούμενη στα 60+ της. Η Ute ένας υπέροχα μελωδικός και αισθαντικός συνάμα πάγος.

Μου έκανε εντύπωση το κοινό, ακίνητο σε όλη τη διάρκεια, πραγματικά ζούσαμε το κάθε τραγούδι που ήταν μια μικρή παράσταση, δεν ήταν απλώς τραγούδι, ήταν μια παράσταση η κάθε εκτέλεση. Θα την θυμάμαι τη βραδιά. Η μουσική του μεσοπολέμου μου αρέσει πολύ κι ήλπιζα να έβρισκα στο Βερολίνο αυτό που είχα βρει στην Πόλη, ένα μπαρ να παίζει ζωντανά τέτοια μουσική, δεν βρήκα.

Την άλλη μέρα ξεκίνησε ένα ταξίδι με εναλλακτικό προορισμό, στον Ισθμό θα μάθαινα που θα κατέληγα. Τελικώς κατέληξα Καλαμάτα, η βόλτα για φαγητό στην αγαπημένη μου Καρδαμύλη πλήρης αποτυχία από άποψη γαστριμαργική αφού ήταν όλα κλειστά, πλήρως επιτυχημένη γιατί ήταν μια υπέροχη διαδρομή, με καλό αμάξι και πολύ καλύτερο οδηγό (και τα δυό φάνηκαν στις στροφές της καταπληκτικής ορεινής διαδρομής, στην Εθνική όλα και όλοι τσουλάνε). Στην Καλαμάτα πια, με απογοήτευσε το φαγητό στον Κοιλάκο, το μαγαζί που φημίζεται για το φαγητό του, μέσα είναι σαν παλιό εστιατόριο. Τόσο αντίθετο με το συμπαθητικό εξωτερικό του. Επόμενη έκπληξη, το ξενοδοχείο. Επιλέγουμε κάποιο, δεν έχει λέει δωμάτια. Ακου να δεις, μεσοβρόμαδα χειμώνα και πλήρες το Ελιτ. Ετοιμοι να φύγουμε, ρίχνουμε ένα δόλωμα που πιάνει, υπάρχει μια σουίτα και μας την δίνουν. Ήταν ένα ολόκληρο διαμέρισμα, με 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι, 2 μπάνια, τζάκι και 200 τετραγωνικά βεράντα, όλα μπροστά στη θάλασσα. Ευτυχώς που δεν είχαν δωμάτια.

Από εδώ και πέρα δεν είχε εκπλήξεις. Κι αν τα εγραψα τα προηγούμενα ήταν γιατί υπήρχε αναπροσαρμογή και αλλαγή αποφάσεων συνεχώς και αυτή η έξοδος από την πλήρως προγραμματισμένη ζωή μου μου άρεσε πολύ. Ξεχάσαμε να πάρουμε τσουρέκι από αυτό που μου είχε φέρει το Νυκτολούλουδο το Πάσχα, αλλά καλύτερα, έτσι θα διατηρήσω τα 2 κιλά που κατέβηκε η ζυγαριά την τελευταία βδομάδα.

Κυριακή πάω Βρυξέλλες και θα σας έχω φωτογραφίες. Μέχρι τότε κάτι θα βρω να γράψω.