Η Κυρία και ο Ναύτης 20+ χρόνια μετά

Δεν μπορω να προσδιορίσω πότε ακριβώς είδα την ταινία της Lina Wertmüller "swept away" που εδώ παίχτηκε με τον τίτλο «η κυρία και ο ναύτης». Μου έμεινε όμως, μέχρι χτες που την ξανάδα, ως μια ταινία με πολύ γέλιο. Θυμάμαι να είχα γελάσει πολύ. Πριν τρία χρόνια που την απόκτησα έβαλα στόχο να την δω με παρέα, αυτή η ταινία δεν βλέπεται μόνη , αυτό θυμόμουν.

Στο νοσοκομείο που ήταν η κόρη μου κι είχε και το λαπτοπ να βλέπει καμία ταινία να γεμίζει τις ώρες της, ο πατέρας της φέρνει την περί ου ο λόγος ταινία για να περάσει καλά, με γέλιο την είχε συνδυάσει κι αυτός, λογικά μαζί την είχαμε δει, που να θυμάμαι τόσους αιώνες πριν.

Τέλος πάντων, προχτές βράδυ τη βλέπει η κόρη μου σε άλλο σπίτι και χτες αποφασίζω κι εγώ να την ξαναδώ. Ωραία φωτογραφία, η μεσόγειος με κεινα τα γνωστά χρώματα, το βλέμμα του ναύτη Giannini άπαιχτο, η πολυλογία της μεγαλοαστής Mariagela να σου σπάει τα νεύρα.
Προχωρούσε το έργο και γέλασα ελάχιστα. Απεναντίας, περισσότερο μελαγχόλησα. Γιατί μερικές σκηνές μου θύμισαν πια στιγμές από τη ζωή μου. Οι αμμόλοφοι με τα πεύκα, το μαγείρεμα στη φωτιά, η έλλειψη κάθε εξοπλισμού, μου θύμισαν τα τελευταία χρόνια στον Καιάφα, στιγμές που δεν θα επαναληφθούν ποτέ πια. Πρώτον γιατί το είχα αποφασίσει και δεύτερον γιατί επικυρώθηκε με τη μεγάλη καταστροφή, δεν υπάρχει πια δάσος. (Πληροφοριακά, όχι δεν την έβαλα εγώ τη φωτιά για να μην ξαναπάω).


Η ιστορία δεν ήταν καθόλου κωμική, ήταν μια ερωτική ιστορία, έντονα πολιτική. Ανάμεσα στις γνωστές βρισιές μιας γυναίκας προς έναν άντρα όταν είναι στα όρια της (γύφτο, αγροικε, γουρούνι κλπ) ακούστηκε και το «νότιε» και το αμίμητο «υποπρολετάριε». Κι αυτός, ανάμεσα στα «πουτάνα, σκρόφα, σκύλα» είπε και το "μεγαλοαστή" ως εφάμιλλη βρισιά.

Η διαφορετική αυτή ματιά που είδα την ταινία με προβλημάτισε πολύ. Ειλικρινά δεν περίμενα να δω τα πράγματα με τόσο διαφορετικό μάτι. Και θα έλεγα ότι θυμάμαι λάθος, αλλά έρχεται και ο πρώην να επιβεβαιώσει την άποψη ότι ήταν μια ταινία με πολύ γέλιο.

Σήμερα θα έλεγα ότι είναι μια πολύ τρυφερή ταινία παρά τα χαστούκια που έπεσαν. Μπορώ να ακούσω ένα άντρα να λέει ότι αυτά θέλουμε για να στρώσουμε και ότι τελικώς είμαστε αναξιόπιστες. Η φαλλοκρατική πλευρά είναι αυτή.
Ως γυναίκα, θα έλεγα ότι ο καθένας φέρεται όπως έμαθε, κι αν δεν γνωρίζεις κάτι δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Δεν ήξερε να υποτάσσεται στις συνθήκες, όχι στον άντρα, χρειάστηκε να το μάθει βίαια, υποτασσόμενη πρώτα στον άντρα. Δεν ήξερε το πάθος, το έμαθε. Και δεν πρόδωσε, η ζωή δεν είναι παραμύθι για να συνεχιστεί στους αμμόλοφους.


ΥΓ. τελειώνοντας, άνοιξα την τηλεόραση και τι έπαιζε το ΜΕΓΑ? Μια εκδοχή της ταινίας το ριμεικ όπως λέμε ελληνικά, με σκηνοθέτη το σύζυγο της Μαντόνα, μια Μαντόνα ταλαιπωρημένη χωρίς τη φρεσκάδα της Μελάτο κι έναν Adriano Giannini που επειδή είχε τα γένια και το όνομα νόμιζε ότι ήταν ο τρυφερός-άγριος Gianni .
Έπεσα στην πιο δυνατή σκηνή του έργου, όταν πρέπει να αποφασίσουν αν θα "βρεθούν" από το παραπλέον κόττερο (εδω θυμάμαι το Μποστ και τη ¨νήσο των Αζορών") ή θα παραμείνουν ναυαγοί.
Καμία σχέση, άλλωστε η Wertmüller γύρισε αριστουργήματα.