Kunst

Kunst στα γερμανικά σημαίνει τέχνη και μια και βρέθηκα στο Βερολίνο, την πρωτεύουσα της σύγχρονης τέχνης, είπα να επισκεφτώ και μια galerie, διότι θα έχετε διαπιστώσει ότι είμαι και κομματάκι φιλότεχνος. Συμπτωματικά, πριν λίγο καιρό το περιοδικό passport της Μάγιας Τσόκλη (ναι αυτής που μισώ για τα ταξίδια που κάνει) είχε ένα αφιέρωμα στην πόλη και μεταξύ των άλλων πρότεινε και τη galerie KW (=Kunst Werke=εργαστήριο τέχνης). Το KW είχε λέει κι ένα ωραίο καφέ.

Κυριακή μεσημέρι, ψιλοβρέχει και φτάνουμε στο KW.

Πίνουμε τον καφέ μας στο παντελώς αδιάφορο καφέ bravo (μια, καλής ποιότητας ομολογουμένως, γυάλινη προσθήκη στην εσωτερική αυλή που αντανακλούσε τους απέναντι τοίχους)

και πάμε να δούμε την έκθεση με τίτλο «.. 5 λεπτά αργότερα». Εισιτήριο 6€, και η πρώτη αίθουσα είναι στο υπόγειο που έχει έκταση περίπου 200 τετραγωνικά μέτρα.

Εκθέματα: 5 πινέλα, το εξαιρετικής σύλληψης mobile που βλέπετε κι ένα μηχάνημα βαφής των λωρίδων του δρόμου.

Εχουμε μείνει άναυδοι και αναζητάμε άλλα εκθέματα για να αποσβέσουμε τα 6€.

Πρώτος όροφος, το κρεβάτι της παρακάτω φωτογραφίας, ναι δεν κάνω πλάκα, το κρεβάτι αυτό και δύο ξύλα διασταυρούμενα που φτάνανε στο ταβάνι, όχι δεν τα φωτογράφισα.

Δεύτερος όροφος… μπαίνω πρώτη…βλέπω τα λευκά σκουπίδια και βγαίνω πνιγμένη να γελάσω με την ησυχία μου. 50 τετραγωνικά μέτρα με πάνω τους ότι λευκό φανταστείτε, μόνο κάλτσες δεν είχαν. Μου θύμισε γιαπί που είχε χυθεί ο ασβέστης και τα είχε κάνει όλα λευκά. Οι εικόνες του προηγούμενου ποστ αλλά και η παρακάτω, τα λένε όλα. Είχε και ζάχαρη και ποπ-κορν και πλαστικά ποτήρια και κουβάδες από λευκό χρώμα και φελιζολ (εξ ου η σκέψη του γιαπιού) και σεντόνια και τρέσες για κουρτίνες και σώβρακα και σερβιέτες και μπατονέτες και θήκες λευκές και παντόφλες και καλώδια και ότι λευκό υπάρχει και δεν υπάρχει σε ένα σπίτι. Γιατί δεν είχε κάλτσες αυτό δεν το γνωρίζω, πρέπει να είχε ψυχολογικό πρόβλημα ο καλλιτέχνης με αυτές. Το nyctolouloudo που με φιλοξένησε τόσο εγκάρδια, έψαξε και δεν βρήκε. Μερικοί θεατές κοίταζαν εκστατικοί το θέαμα. Αυτούς είχα φοβηθεί και βγήκα έξω να γελάσω.

Αλλά πολλά σας είπα για το δεύτερο όροφο, πάμε τρίτο.

Τρίτος όροφος, τα μαξιλάρια που βλέπετε και 2 βίντεο. Ένα σε pause, που δεν περίμενα να το δω να παίζει, κι ένα σε πλήρη δράση. Γκρο πλαν στο πρόσωπο μιας κυρίας που προφανώς ήταν πάνω σε έναν άντρα (κάποια διαδικασία μονιμοποίησης εκτυλισόταν). Ένοιωσα να κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα και δεν έμεινα να δω αν από κάτω ήταν άντρας όντως (αντέδρασα όπως η Τρέμη δηλαδη).

Είχα ξεχάσει τον τέταρτο όροφο, γιατί δεν είχα βγάλει φωτογραφία τα χαλιά και μια μικρή ταινία, του 60 μάλλον, που έπαιζε. Φωτογράφισα όμως την ενδιαφέρουσα στέγη. Ηταν στη σοφίτα βλέπετε. Το ποστ της φίλης μου μου το θύμισε. Κατεβαίνοντας, η θέα από το παράθυρο μας αποζημίωσε, χαλάλι τα 6€.

Βγαίνοντας έξω είχαμε να λέμε για την σύγχρονη τέχνη. Ότι τρελό βλέπαμε το λέγαμε Kunst. Στο σπίτι, βρήκαμε στο ιντερνετ την ιστοσελίδα του καλλιτέχνη και περάσαμε πολύ καλά. Σας το συνιστώ να την επισκεφτείτε.

Οντως ειλικρινά άξιζε, είδα που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και πως μπορεί με public relations να γίνει κάποιος διάσημος.