Πνίγομαι...

... είμαι ανάμεσα σε αυτοκίνητο και νοσοκομείο. Μπήκε η κόρη μου ξαφνικά για εγχείρηση, είχε κάτι επιπλοκές κι εγώ μετράω χιλιόμετρα. Αύριο (μάλλον σήμερα έφτασε πια) πάω Ξάνθη και ρίξτε καμιά ιδέα τι να δω και που να πάω. Μετά για λίγο σπίτι και Μυτιλήνη. Εκεί ξέρω, σαρδέλες Καλονής και ούζο Πλωμάρι, αλλά από αξιοθέατα? Σας ακούω.

Ο τελευταίος ήρωας

Μέρα μνήμης η σημερινή και έτσι απλά όπως απλός ήταν και κεινος, του την αφιερώνω, στον τελευταίο έλληνα ήρωα. Αν είχαμε δυο-τρεις ακόμα Αλέξανδρους Παναγούληδες θα ήμασταν αλλιώτικοι. Νοιώθω περήφανη που κάποτε του σφιξα το χέρι.

Γιαούρτια....

...θα τους ρίξω την επομένη φορά που θα μου ζητήσουν την ψήφο. Ακούς εκεί, 367 € το μεροκάματο των βολευτών!!! Μέρος του είναι αφορολόγητο, έχουν δωρεάν γυμναστήριο ( ο Πάγκαλος είναι σαφές ότι δεν κάνει χρήση), συμβολική τμή στο φαγητό στο εαστιατόριο της βουλής, δεν ξέρω αν έχουν και κοντύλι για προφυλακτικά που μας πηδάνε ομαδικώς. Είναι που έχω δουλειά, αλλιώς θα τους έστελνα ένα ε-μειλ στον καθ΄ένα προσωπικά να μου εξηγήσει γιατί αυτός δικαιούται τόσης αμοιβής με προσόντα λιγότερα από τα δικά μου. Που, φροντίζουν να μειωθεί και η μελλοντική μου σύνταξη, όταν είναι της πάσι γνωστόν ότι το ταμείο των μηχανικών δεν έχει τι να κάνει τα χρήματά του, αφού δεν έχει συνταξιούχους γιατί οι μηχανικοί πεθαίνουν εργαζόμενοι. Κι ούτε μια αξιοπρεπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν μας παρέχουν, με τα λεφτά μας. Αυτά που τους πληρώνουμε. Πως να μη γίνω φοροφυγάς μετά? Να πληρώνω για να τους πληρώνω? Δεν μας τα λένε καλά και προτείνω να μπούμε στο site της Βουλής και να στέλνουμε ε-μειλς. Δεν μπορούν να μας κοροιδεύουν. Συμφωνείτε?

Θάλασσες

Ξέρω, μία είναι η θάλασσα, την αγαπάω όπως κι αν είναι, με ηρεμεί οταν είναι ήσυχη, θέλω να μ΄αγκαλιάσει, τη βλέπω με δέος και σεβασμό σαν αγριεύει. Από δω και πέρα θα τη βλέπω συνήθως άγρια για αυτό χαρείτε μαζί μου μερικές ήσυχες θάλασσες. Και μια ανήσυχη αλλά αγαπημένη. Αυτή δεν είναι ποτέ ήσυχη, μου μοιάζει λίγο

Κέρκυρα
Καραβόμυλος
Γαλαξείδι
Πάτρα
Χαλκίδα
Κορινθιακός
Ναύπακτος

αυτή που δεν είναι ποτέ ήσυχη

Ολοι οι δρόμοι....

... οδηγούν στο Αρκαλοχώρι, όπως μπορείτε να δείτε. Α, βρε αθάνατο ελληνικό κράτος. Η φωτογραφία ήρθε με e-mail και μη με ρωτάτε που πέφτει, θα το ψάξω στο google σε λίγο. επι του παρόντος προσπαθώ να περισώσω μια σχεδόν ολική καταστροφή δουλειάς μηνών. Αρχεία άλλαξαν extension, μερικά εξαφανίστηκαν, και τα δεδομένα έμειναν μισά. Είμαι να με κλαίνε οι ρέγγες. Ξέρει κανείς τι να φταίει? Συνέβη και σε συνεργάτες το ίδιο κακό.

Ταξιδάκι πάλι εν όψει

(κάντε ένα κλικ πάνω της, αξίζει)

Σε τρεις βδομάδες θα πάω Ξάνθη. Πάνε χρόνια που είχα μείνει κάποιες ώρες. Τώρα θα μείνω μερικές μέρες, θα έχω χρόνο να τριγυρίσω την περιοχή. Δεν ξέρω τίποτα. Περιμένω προτάσεις. Και όχι μόνο για φαγητό ε? Για μέρη με ενδιαφέρον. Τις καριόκες μόνο ξέρω από μικρό παιδί. Είχε υπηρετήσει ο πατέρας μου εκεί, κι όποτε πήγαινε κάποιος, παρήγγελνε καρικόκες από του Παπαπα... κάτι. Τα τρία πα θυμάμαι. Παρακάτω τι έχει? ..ρασκευά...πάνο? Βάλτε ένα χεράκι.
Πριν λίγο έκανε ένα σεισμό, μικρό αλλά με βρήκε πλήρως απορροφημένη στα χαρτιά μου και μου έκοψε τη χολή.. Φτου.. τελείωσε το πληντήριο, πάω να απλώσω. Να δω κι αν είναι στη θέση του, εχει δείξει τάσεις φυγής εδω και τρία πλυσίματα. Μετακινείται επικίνδυνα, ούτε αυτό δεν με αντέχει. Τουλάχιστον εσείς μ΄αντέχετε?

Απαντήσεις

Δεν είχαμε μεγάλη συμμετοχή στο τεστ γεωγραφίας αλλά όσοι το τόλμησαν πήγαν αρκετά καλά. Δεν τους βαθμολογώ, μόνοι τους θα κρίνουν τη μνήμη αλλά και την κρίση τους. Πάμε λοιπόν στη λύση.
Η πρώτη φωτογραφία είναι από τη Mdina, τη μεσαιωνική πρωτεύουσα της Μάλτας. Φανταστική πόλη από λαξεμένες πέτρες όλα τα κτίρια, περιτοιχισμένη, με ελάχιστα καλόγουστα μαγαζάκια. Μεσημέρι είχε φανταστικές εναλλαγές φωτός και σκιάς στα στενά της, με δυσκόλεψε πολύ στη φωτογράφιση. Ανελέητο το μεσογειακό φώς, κι η Μάλτα είναι μια κουκίδα στη μέση της Μεσογείου.
Η δεύτερη είναι από την Πόλη, μόνο ανατολικώτερα από μας επικρατεί το ίδιο μπάχαλο. Είναι η μόνη πόλη που τμήματα της έκαναν την Αθήνα να φαίνεται ομορφότερη. Ο Κεράτιος μια μαγεία το δειλινό, στεφανωμένος με μιναρέδες. Και ο Βόσπορος υπέροχος και με μεγάλο τράφικ. Αρνιόμουν για χρόνια να πάω. Οταν πήγα, η καλύτερη ανάμνηση που κράτησα ήταν ένα ψαγμένο μπαρ με ένα αμερικάνο πιανίστα που έπαιζε μουσική μεσοπολέμου και τραγουδούσε κιόλας, η φωνή του που ανατιχούσε στη στοά μας έκανε να τον βρούμε. Ισως μόνο στο Βερολίνο να υπάρχει τέτοιο ανάλογο. Θα ψάξω να το βρω ξανά εκεί αυτό το κλίμα γερμανικού καμπαρέ που έζησα πρωτοχρονιά στην πόλη.
Η τρίτη φωτογραφία είναι η piazza Real στη Βαρκελώνη. Μια πλατεία κλεισμένη ανάμεσα σε μεσαιωνικά κτίρια με μόνο μία είσοδο από δρόμο και τρείς ακόμα από στοές. Βρίσκεται στο μεσαιωνικό κομάτι της πόλης, δίπλα στη φημισμένη Rablas και στολίζεται από λάμπες σχεδιασμένες απο τον Gaudi. Από λάμπες ξεκίνησε τη λαμπρή τέχνη του.
Η τέταρτη φωτογραφία είναι από την Πράγα. Στο κάστρο, όπου και τα ανάκτορα και ο καθεδρικός, υπήρχε ο δρόμος των Αλxημιστών, με μικρά σπιτάκια που σκύβεις για να μπεις ακόμα κι αν είσαι μια κανονική μεσογειακή γυναίκα. Μια αντίθεση προς τα μεγάλα και ψηλά κτίρια, όχι μόνο των ανακτόρων που είναι δίπλα, μα και της πόλης. Κάτι μαγευτικό.
Η πέμπτη φωτογραφία είναι από το γερμανικό καντόνι της Ελβετίας, τη Λουκέρνη, μια πανέμορφη πόλη με σπίτια ζωγραφιμένα!! Ναι είναι τοιχογραφίες τα 4ώροφα συνήθως κτίρια της, όχι όλα καλαίσθητα αλλά σα σύνολο, είναι κάτι ξεχωριστό. Η πόλη έχει ενα ιδιωτικό μικρό μουσείο Picasso και ένα εντυπωσιακό μουσείο σύγχρονης τέχνης, το οποίο δεν πρόλαβα να επισκεφτώ.
Η έκτη φωτογραφία είναι από την αγαπημένη μου πόλη, τη Γενεύη. Είναι μια πλατεία με άτακτα ρηγμένα φωτισμένα πλακάκια που πάνω γράφουν καλοσώρισμα σε πάμπολλες γλώσσες. Τη νύχτα είναι εντυπωσιακά αν κι ένα φίλος είπε ότι είναι σα χαρτιά ρηγμένα. Γιατί η Γενεύη είναι η αγαπημένη μου πόλη? Μα γιατί είναι οργανωμένη. Πριν ακόμα πάω, ήξερα τις συγκοινωνίες, πώς θα παω και τι ώρα, όπου ήθελα. Οι άνθρωποι δεν είναι δήθεν, πάνε με το ποδήλατο και ας φοράνε κοστούμι, δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις οποιαδήποτε ώρα στο δρόμο, αρκεί να προσέχεις μη σε πατήσει ποδήλατο. Είναι σχετικά άναρχοι, περνάνε με κόκκινο, δεν έχουν τη "γερμανικότητα¨των βόρειων ελβετών. Δ;iπλα της είναι ένα παραμυθένιο "χωριουδάκι" με δυόροφα σπίτια, αστραφτερούς δρόμους, το Καρούζ. Θέλω πολύ να ξαναπάω σύντομα.
Η έβδομη είναι από το πολυαγαπημένο μου Ντουμπρόβνικ. Μια περιτοιχισμένη μεσαιωνική πόλη προστατευμένη από την Unesco, που αν και είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από τον πρόσφατο εμφύλιο, επούλωσε γρήγορα τις πληγές του. Στα τείχη του πήγα να αφήσω το ταλαίπωρο κορμί μου, μεγάλη ανάβαση αλλά αποζημειώθηκα. Οι άνθρωποι φιλόξενοι, φτωχοί, οι τιμές πολύ κάτω από ελληνικές και οι ακτές απίστευτες, οι Δαλματικές, από εκεί και η φωτ του σημερινού ποστ.
Η όγδοη είναι από τη Μάλτα πάλι, αλλά από τη Βαλέτα. Είναι χαρακτηριστικές αυτές οι κατασκευές στα μπαλκόνια. Όμορφη πόλη, σε χερσονήσους, απαραίτητος ο χάρτης για να την περπατήσετε και προσοχή, έχει ανηφοριές, οπότε μεσημεριανό καλοκαίρι αντεδείκνυται, το έκανα και σας το λέω εκ πείρας. Το κέντρο της μεσογείου πολλοί το λιμπίστηκαν και αρκετοί το κατάφεραν να το κατακτήσουν. Από κει μας ήρθαν οι Ιωαννίτες ιππότες στη Ρόδο. Τα μαλτέζικα περίεργη γλώσσα, αραβικής επιρροής.
Η ένατη είναι από τη Λωζάνη, τη γνωστή για τη συνθήκη της. Δεν τη συμπάθησα πολύ, θες γιατί είχε ανηφόρες πολλές και μου βγήκε η ψυχή να φτάσω στον καθεδρικό της, όπου έβγαλα καταπληκτικές φωτογραφίες, θες γιατί διαφωνώ να είναι εκεί η έδρα του ολυμπισμού, εγώ μια απόγονος των ηλείων που ίδρυσαν τους ολυμπιακούς αγώνες, οτι θες πες.
Η δέκατη πάλι από τη Γενεύη. Είπαμε, της έχουμε μια αδυναμία και τη βάλαμε δύο φορές.

Κι έτσι, αναποδα, πρώτα το τεστ και μετά το μάθημα γεωγραφίας. Τι περιμένατε ότι θα ήταν με τη σωστή σειρά τα πράγματα? Βασικά είπα να δώσω τις λύσεις, αλλά δεν μ άρεσε να πετάξω σκέτα τα ονόματα και σας έβαλα και λινκάκια για να ταξιδέψετε.
Καλό Σαββατοκύριακο, εγώ μάλλον μαζί σας θα το περάσω.