Πραγματικά απίστευτη ιστορία

Βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, περίπου 02.00. Μπαράκι σε κεντρικό πεζόδρομο, ηρεμία, κουβεντούλα με φίλους και με μία κυρία πολύ πολύ ενδιαφέρουσα που εισήλθε στην παρέα μας. Χτυπάει το κινητό και έντρομη απαντώ, πρόφτασα μόνο να δω ότι δεν ήταν από καταχωρημένο πρόσωπο.

Τέτοια ώρα δεν χτυπάει για καλό το τηλέφωνο, αυτοί που θα τολμούσαν να με πάρουν ξέροντας πόσο νυχτερινό άτομο είμαι, ήταν ήδη στην παρέα.

Φωνή άγνωστη, με ρωτάει αν είμαι η κυρία aurora. Λέω είμαι, και λέει είναι από την αστυνομία κι αν έχω το τάδε αυτοκίνητο παρκαρισμένο στη δείνα γωνία. Είχα το τάδε αυτοκίνητο, παρκαρισμένο δύο γωνίες παρακάτω, πεζόδρομο και κεντρική οδό. Το τράκαραν λέει η σκέψη μου που τρέχει πιο γρήγορα από τα λόγια του αστυνομικού που με προτρέπει να πάω στο σημείο. Όχι με τη μαθηματική έννοια, με την ορολογία της αστυνομίας.

Φοράω και κάτι άβολα τακούνια αλλά φτερά απόκτησα και πήγα. Από μακριά είδα το αυτοκίνητο μια χαρά. Πρώτη ανακούφιση που το είδα, δεύτερη που ήταν καλά. Την ανακούφιση διαδέχεται η απορία… γιατί με έστειλαν εδώ? Ηταν λιγάκι παράνομα παρκαρισμένο αλλά δεν συνηθίζει η αστυνομία να σε ειδοποιεί στο κινητό για να το πάρεις. Η παίρνεις κλήση ή το παίρνει ο γερανός. Τότε?

Την απορία τη λύνει ένας κύριος με μακώ μπλουζάκι. Συστήνεται αστυνομικός και μου λέει, έχετε αφήσει τα παράθυρα μισάνοιχτα και το περιεργάζονταν κάποιοι μαύροι, οπότε σας ειδοποιήσαμε να τα κλείσετε.

Να πω ότι κουφάθηκα? Λίγο είναι. Τα παράθυρα ήσαν πέντε εκατοστά ανοιχτά όντως αλλά…να νοιαστεί η αστυνομία να βρει το κινητό μου και να πάω να τα κλείσω? Αυτό είναι κράτος αναφώνησα και μπήκα να το παρκάρω πιο κοντά στο μπαράκι μια και τώρα θα εύρισκα θέση.

Μέχρι τις 04.00 που ηρέμησα με απασχολούσε που βρήκαν το κινητό μου. Δεν το δίνω εύκολα, κι ούτε στους καταλόγους συμπεριλαμβάνεται. Κοιμήθηκα με την απορία.

Το πρωί λύθηκε, είχαν τηλεφωνήσει στο σπίτι, δεν απάντησε κανείς και πήραν τους συνονόματους, έπεσαν στην αδελφή μου, τους το έδωσε. Δηλαδή στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για να ειδοποιηθώ να κλείσω τα παράθυρα. Βέβαια το πρωί διαπίστωσα ότι οι μαύροι είχαν λεπτά χέρια, είχαν πάρει τα γυαλιά ηλίου από τη θήκη και τη θήκη με τα cd (αυτό μόλις μετά 10 μέρες το διαπίστωσα). Πάντως πήρα τηλέφωνο και ευχαρίστησα. Α, να λέμε τα στραβά τους, αλλά και το καλό να λέγεται.

Όπου λέω το συμβάν δεν το πιστεύουν. Όλα τα απίστευτα σε μένα συμβαίνουν!!!

Εκδοση βίζας και άλλες ιστορίες

Παρακάτω διαβάσατε, αν και οι περισσότεροι τα έχετε ζήσει, για τη φοβερή οργάνωση του Ελληνικού Κράτους. Μερικές μέρες αργότερα είχα την εμπειρία να τη συγκρίνω με αυτήν των ΗΠΑ. Ως ευρωπαίος πολίτης Β κατηγορίας, για να επισκεφτώ τη χώρα του κατά τα άλλα αγαπητού Μπάρακ, πρέπει να πάρω άδεια, ελληνιστί visa. Ότι και να πούμε, ένοιωσα να με σέβονται, γιατί μου έδιναν τη δυνατότητα να επιλέξω online την ημέρα και ώρα (με ακρίβεια λεπτού) που ΗΘΕΛΑ να πάω. Μία μέρα πριν μου έστειλαν και υπενθύμιση. Και πήγα, παρέδωσα το κινητό μου, πέρασα από τον γνωστό ανιχνευτή (που πάντα σφυράει με μένα, σιδερένια μάλλον είμαι) πάτησα κουμπιά να ανοίγουν οι πόρτες και βρέθηκα σε ένα χώρο όπως οι τράπεζες, με καρέκλες, θυρίδες και counter. Έλειπε το οξυγόνο από το χώρο, ένοιωσα να μου λείπει φρέσκος αέρας έτσι σφραγισμένη που είναι η πρεσβεία, αλλά παρά την εξ αρχής εξευτελιστική διαδικασία, ένοιωσα ότι υπάρχει ένα κράτος που δεν σε ταλαιπωρεί παραπάνω από όσο χρειάζεται. Σου χρυσώνει το χάπι και συγκρίνοντας με τη δική μας κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες, για λίγο ξεχνάς την ουσία.

Θα μου πείτε έχει ο τύπος μεγαλύτερη αξία από την ουσία? Θα σας πω ενίοτε έχει. Γιατί σε κάνει να φωνάζεις ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ δεν μπορεί και το ΑΤ της περιοχής μου να κάνει μια λίστα αναμονής, χειρόγραφη ρε παιδί μου, να παίρνεις τηλέφωνο και να σε βάζουν στη λίστα. ΟΧΙ, γιατί θέλει κραυγαλέα και φτηνά να σου πει είσαι ΤΙΠΟΤΑ, ενώ οι αμερικάνοι σου λένε έλα αξιοπρεπώς να σου πούμε τι είσαι. Βέβαια επί της ουσίας η διαδικασία είναι αστεία, στη φόρμα που συμπληρώνεις σε ρωτάνε αν έχεις κάνει τρομοκρατική ενέργεια κι αμέσως παρακάτω αν σκέφτεσαι να κάνεις. Θα ήθελα να μάθω αν ποτέ κάποιος συμπλήρωσε YES στα κουτάκια.

Τελικά όλα καταλήγουν αστεία μου φαίνεται. Μήπως να δω έτσι τη ζωή γενικώς?

Ιστορίες Καθημερινής Αστυνομικής τρέλας

Πάω Παρασκευή πρωί στο ΑΤ για έκδοση νέας ταυτότητας. Πάνε 3 χρόνια από τότε που τρέχαμε όλοι για νέες ταυτότητες, τώρα λέω ομαλά θα είναι τα πράγματα να βγάλω την κλεμμένη προ διετίας στην Πράγα. Κι εκεί γίνεται η εξής στιχομυθία:

Καλημέρα σας, ήρθα για ταυτότητα.
Εχετε ραντεβου?
Όχι, αλλά αν χρειάζεται να κλείσω.
Δεν μπορείτε σήμερα.
Γιατί, τι έχει σήμερα?
Εχουμε συμπληρώσει, να ρθείτε τη Δευτέρα να κλείσετε.
Μα τι λέτε, να κλείσω σήμερα για τη Δευτέρα.
Όχι δεν μπορείτε, θα ρθείτε στις 7.30 το πρωί και θα εξυπηρετηθείτε.
(Πάτε καλα?)
Και πως ξέρω ότι θα είναι ώρα που μπορώ?
Εργάζομαι ξέρετε, δεν είμαι αργόσχολη. Πείτε μου μια μέρα, όποτε θέλετε να έρθω στα σίγουρα.
Δεν μπορούμε κυρία μου, έτσι είναι ο νόμος
(του φαίνονται παράλογα αυτά που ζητάω κι αρχίζει να εκνευρίζεται, εγώ έχω ήδη φορτώσει).
Γιατί σε άλλο τμήμα μπορούνε?
Σε ποιο άλλο?
Στο Ακρόπολης.
Να πάτε στο διοικητή να τα πείτε.
Εμ, βέβαια, νομίζετε ότι είστε το κράτος, όπως σας είπε και κάποιος.

Και πάω στο διοικητή. Μέχρι ενός σημείου η ίδια στιχομυθία, μετά ξεφεύγει. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι ως πολίτης έχω το δικαίωμα να ζητάω ΤΩΡΑ ένα ραντεβού ΟΠΟΤΕ μπορούν. Όχι παρακαλώ, θέλει να πάω στις 7.30 και ίσως (ανάλογα τη σειρά θα έχω) να μου κλείσει την ίδια μέρα, αλλιώς πάλι την άλλη μέρα το ίδιο βιολί. Ότι υπάρχει η δυνατότητα προγραμματισμού πάνω από μια μέρα, δεν το χωράει το μυαλό του. Η Ακρόπολη του λέω πως το κάνει? Και που το ξέρετε μου λέει? Εβγαλε η αδελφή μου του λέω. Πήρε τηλέφωνο και της όρισαν ραντεβού σε 15 μέρες.

Εκεί μπλοκάρισε μάλλον και με ρώτησε πότε θέλω να πάω. Και του είπα και σημείωσε και θα πάω.

Φεύγοντας ξέρετε τι σκεφτόμουνα. Ας μη τα γράψω εδώ.

Για μια ακόμα φορά λυπήθηκα που ζω στο μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα. Α ρε Γενεύη, ήξερα πριν πάω εκεί τι ώρα έχει κάθε αστική συγκοινωνία από οποιαδήποτε στάση για οπουδήποτε. Και τηρείτο, αυτό είναι το σημαντικό.

Τώρα που τα γράφω σκέφτομαι μήπως πρέπει να τα κοινοποιήσω και στον «αρμόδιο» υπουργό? Θα βγεί τίποτα λέτε? Γιατί για να πάω στη Ζούγκλα δύσκολα, ήδη ζω στην ελληνική πραγματικότητα που είναι μια ζούγκλα και αν δεν φωνάξεις δεν επιβιώνεις. Ευτυχώς η φωνή μου μπορεί και βγάζει αρκετά decibels. Και επιβιώνω, αν και ενίοτε θα έπρεπε να παίρνω και κανένα χάπι για την πίεση που μου την ανεβάζουν οι ιστορίες καθημερινής τρέλας.

Ps Την πήρα και μάλιστα δεν είναι συμπληρωμένη χειρόγραφα, η αστυνομία ανεκάλυψε τον Υπολογιστή!!!!

Παλαιοκώστας Airlines

Χτες Κυριακή 22 Φεβρουαρίου δούλευα και όταν ξεμπέρδεψα με αυτό που έκανα, πήρα τους δρόμους. Κατέληξα σε ένα φιλικό σπίτι και ακούω ξαφνικά στην τηλεόραση, σε κανάλι που δεν συνηθίζω να βλέπω, «απέδρασε με ελικόπτερο ο Παλαιοκώστας…».

Δεν είχα πάρει χαμπάρι τι ώρα ήταν, ανασκόπηση λέω κάνουν τι έγινε πριν 3 χρόνια. Κοιτάζω την ώρα, ώρα ειδήσεων, στήνω αυτί και καταλαβαίνω τα απίστευτα!!

Τι άλλο να γράψω, τόσο απλό ήταν. Μια επανάληψη.

Το Παλαιοκώστας Airlines στο facebook έχει σε μια μέρα 9000 funs. Αυτό τα λέει όλα. Ελλάδα, η χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα.

Υγ. ειχε 9000 όταν άρχισα να γράφω, όταν ξαναμπήκα είχε 11000, πάει για ρεκόρ!!! Τουλάχιστον έχουμε χιουμορ οι έλληνες, δεν μας έμεινε και τίποτα άλλο. Που είναι οι ελληναράδες?

Αγία Σοφία

Χωρίς σχόλια, κακοτραβηγμένες φωτογραφίες στην Αγιά Σοφιά. Η γάτα έκανε βόλτες και έπρεπε να την προλάβω.