Ευχές

Όλα είναι τυχαία…

… είναι ο υπότιτλος στο blog. Αυτό το πιστεύω εδώ και κάποια χρόνια. Όλα είναι τυχαία αλλά δεν πρέπει να περνούν δίπλα μας επιδερμικά. Τα τυχαία που μας συμβαίνουν έχουν κάποιο λόγο, αν είμαστε προσεκτικοί θα τον βρούμε, συνήθως μετά από κάποιο χρόνο. Όμως από αυτά τα τυχαία πρέπει να παίρνουμε κάτι θετικό.

Κάποτε πίστευα ότι όλα τα όριζα εγώ. Ότι ήμουν εγώ που θα καθόριζα τα γεγονότα και την πορεία της ζωής μου. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα, μπορώ να σας διαβεβαιώσω. Δεν έμεινα ούτε άπρακτη ούτε άφησα να με καθορίζουν τα τυχαία που συνέβαιναν. Δούλεψα για να πραγματοποιήσω αυτά που είχα στόχο, με κόπο εκπλήρωσα τα όνειρά μου. Αλλά συνέβαιναν και τυχαία, πραγματικά τυχαία γεγονότα και διόρθωναν την πορεία μου, μετέβαλλαν τις απόψεις μου, άλλαζαν τη στάση μου για πρόσωπα, πράγματα και γεγονότα.

Στο δρόμο μου βρέθηκαν εντελώς τυχαία άνθρωποι που με επηρέασαν σημαντικά, εμένα το αγύριστο κεφάλι. Δεν το είχαν σκοπό να με επηρεάσουν αλλά συνέβη. Άλλοτε χρειάστηκε χρόνος, άλλοτε έγινε ραγδαία. Δεν το ξέρουν, δεν τους το είπα ποτέ, αλλά ίσως το είδαν, ίσως το υποψιάζονται. Η επίδρασή τους ήταν για καλό, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Τους ευχαριστώ.

Αφωνία

Άφωνη, όπως η πλειονότητα των συνελλήνων παρακολουθώ, από τον καναπέ μου ομολογουμένως, τα τεκταινόμενα σε όλη την Ελλάδα. Αγανακτισμένη και με τις δύο πλευρές, εννοώ καταστροφείς και καταστολείς.

Mίλησαν πολλοί, δεν θα πω τα ίδια. Θα πω μόνο ότι όλα ξεκινούν από τα σπίτια μας, και οι κουκουλοφόροι και οι μπάτσοι από την οικογένεια κατευθύνθηκαν να γίνουν ότι έγιναν και να πράττουν όπως έπραξαν.

Kι αν δεν το συνειδητοποιήσουμε, θα συνεχίσει αυτό.

Δεν μ΄αρέσουν τα κηρύγματα, με μόρφωση και παιδεία ο καθείς θα είναι ικανός να κρίνει. Αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μόρφωση και παιδεία με κλειστά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και με τους γονείς να δουλεύουν 18 ώρες την ημέρα. Το ότι εγώ τα κατάφερα δεν σημαίνει ότι μπορούν όλοι. Άλλωστε τις μισές ώρες δούλευα στο σπίτι, με το παιδί δίπλα.

Σιωπώ και περιμένω τις εξελίξεις. Όπως όλοι μας.

οΧιά

Αν κάτι φοβάμαι στον κόσμο τούτο, είναι τα φίδια. Τους ακριβείς λόγους δεν τους ξέρω, δεν έχω παιδικά τραύματα, δεν συνάντησα (μέχρι πρόσφατα) κανένα κατά πρόσωπο. Αλλά δεν τα αντέχω ούτε σε εικόνες, ούτε σε ζωολογικούς κήπους, στην τηλεόραση αλλάζω κανάλι αν τα συναντήσω.

Ένα μεσημέρι καλοκαιριού, στο κάστρο της Πύλου, ανάμεσα στα χόρτα που είχα χωθεί για να βγάλω κάτι φωτογραφίες, ένοιωσα την παρουσία του. Τα πόδια μου λύθηκαν, ιδρώτας επιπλέον εκείνου που οφείλετο στη ζέστη με έλουσε και άρχισα να πηδώ από πέτρα σε πέτρα για να βλέπω τουλάχιστον που πατάω.

Θα μου πείτε τότε πως φοβάσαι κάτι που δεν ξέρεις? Μπορεί να φταίει ότι είναι ύπουλα, κρυμμένα, έρπουν και ίσως, δεν ξέρω, είναι και γλοιώδη. Άρα ίσως τα φοβάμαι για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που σε ανθρώπους τα μισώ.

Φέτος συνάντησα οχιά 3 φορές.

Η πρώτη στο εξοχικό, ήρθε από τον ουρανό, κυριολεκτικά. Έπεσε από το φοίνικα, δίπλα στην αυλόθυρα, στο εξοχικό. Ευτυχώς δεν την είδα εγώ, ένα μέτρο από ένα φίλο που ερχόταν έπεσε. Εκτοτε, με τρόμο άνοιγα την αυλόθυρα, κοιτούσα καλά γύρω κι έκανα και φασαρία για να φοβηθεί και να φύγει στην περίπτωση που είχε αγαπήσει το μέρος κι έμενε εκεί κοντά.

Η δεύτερη, πάλι στο εξοχικό, πάλι από τον ουρανό, δέκα μέρες αργότερα. Επεσε από τα κεραμίδια, ένα δευτερόλεπτο πριν βρεθώ ακριβώς εκεί που έπεσε. Το σοκ μου δεν περιγράφεται. Κλείστηκα στο σπίτι, σε κατάσταση υστερίας. Να μην έχω δει ποτέ μου φίδι και ξαφνικά να ξέρω ότι έχω ένα δίπλα μου? Εγώ που είναι ο μόνος φόβος μου? Μου είπαν να κάψω πλαστικό, βρήκα μια σαγιονάρα, της έβαλα προσάναμα τζακιού και την έκαψα έξω από την πόρτα, βήμα δεν έβγαινα από το σπίτι. Το μεταλλικό κουτί που έβαλα φωτιά, το ακούμπησα στο πατάκι, για να μη βγω πιο μακριά, φυσικά συσσωματόθηκε μαζί του. Πριν νυχτώσει, έφυγα από το σπίτι, πήγα στην πόλη κι άρχισα να ψάχνω φιδοδειώχτες. Βρήκα στο internet, κι όταν το παρέλαβα ξαναγύρισα στο σπίτι, δύο μέρες μετά.

Τώρα είμαι ήσυχη, αυτό φορτίζεται από τον ήλιο, εκπέμπει μια συχνότητα υπερηχητική και εγώ ήλπιζα ότι γλύτωσα από τις οχιές.

Ηλπιζα, μέχρι που τη συνάντησα…την τρίτη φορά με ανθρώπινο πρόσωπο. Η οΧιά με πήρε τηλέφωνο για να χύσει το δηλητήριό της. Ήξερε ότι δεν στέκονταν αυτά που είπε, αλλά ακόμα κι αν στέκονταν δεν έπρεπε να μου τα πει, ούτε τα γεγονότα θα άλλαζαν, ούτε η γνώμη μου για τα πρόσωπα, ούτε τίποτα. Κι όμως τα είπε.

Αυτή η οΧιά, με τρόμαξε πιο πολύ από την άλλη οχιά. Γιατί για την άλλη, είχα βρεί αντίδοτο, άλλωστε μια φορά τη συνάντησα κατά πρόσωπο. Τούτη την οΧιά όμως τη συναντούσα χρόνια, δεν περίμενα να έχει τόσο δηλητήριο.

Φέρθηκα ψύχραιμα, της ανακοίνωσα απλώς ότι με στενοχώρησε και ότι συγχύστηκα μαζί της. Απάντηση δεν πήρα. Ισως να δάγκωσε τη γλώσσα της και να φαρμακώθηκε, ποιος ξέρει?

ΥΓ. όπως παρατηρήσατε φωτογραφία δεν έχει αυτό το ποστ, οι λόγοι προφανείς, της οΧιάς είπα να μη βάλω γιατί μου προκαλεί το ίδιο συναίσθημα με την οχιά.