Tuesday 24 June 2008

Παράξενος Ιούνιος


Πριν καιρό έγραφα ότι οι παλιές αγάπες πάντα κάτι αφήνουν. Το τραγούδι των Pix-Lax λέει ότι έπαψε αγάπη να θυμίζει.


Πριν λίγες μέρες συνάντησα δύο «παλιές αγάπες». Θα καταλάβετε τα εισαγωγικά. Τα έκανε αναγκαία η μετεξέλιξη, τα 30+ χρόνια που μεσολάβησαν και το τι ένοιωσα και τι θυμήθηκα από την κάθε περίπτωση.


Ηταν ένα reunion όπως λέμε ελληνιστί. Άκουσα ότι ο Τ. θα ερχόταν το Σάββατο, οπότε όταν τον είδα ξαφνικά την Παρασκευή, απίστευτο αλλά συνέβη, κάτι πετάρησε μέσα μου. Θύμιζε αγάπη. Είχα να τον δω 10 χρόνια. Αγκαλιαστήκαμε θερμά. Όλο το βράδυ είχα άγχος, πώς να με έβλεπε αλήθεια? Το τέρας δεν είπε. Ούτε την επόμενη. Μιλήσαμε για διάφορα. Θυμήθηκα στιγμές μας, όλες ευχάριστες. Μια δυσάρεστη τη θυμήθηκε κοινός φίλος. Ο αποχαιρετισμός ήταν ακόμα πιο θερμός. Είχαμε περάσει τέλεια τους έξι μήνες που είμαστε μαζί, πριν άπειρα χρόνια. Είχαμε ξαναβρεθεί δύο φορές μετά τη λήξη της ιστορίας, μια κοντά και μία πάρα πολύ μακριά, χρονικά εννοώ. Η έλξη όταν είναι πραγματική μάλλον δεν σταματάει ούτε μπροστά στο χρόνο νομίζω. Κι έχω την εντύπωση ότι και στα 80 μας, αν άλλοι παράγοντες δεν μας εμποδίζουν, πάλι ελκυστικοί θα φανούμε.


Τον Π. δεν περίμενα να τον δω, ήταν άλλο τμήμα αλλά συμπέσαμε στο δείπνο του Σαββάτου. Δεν ένοιωσα τίποτα, άλλωστε ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι υπήρξε και τίποτα. Μια γοητεία διέθετε κι αυτή με είχε τραβήξει για να αποδειχθεί από τότε, ότι δεν αρκεί για να αφήσει κάτι διαχρονικό. Ωστόσο, η εικόνα του επιβεβαίωσε το καλό μου γούστο!!! Ηταν από τους πιο καλοδιατηρημένους, αρκετά νεώτερης εμφάνισης από το κανονικό. Με αυτόν απλώς χαιρετηθήκαμε και αποχαιρετιστήκαμε. Καμία άλλη κουβέντα. Καμία ανταλλαγή πληροφοριών για το τι κάνουμε, τι οικογένεια έχουμε, τίποτα.


Το συμπέρασμα, απάντηση στους Pix-Lax, είναι ότι αν υπήρξε αγάπη, πάντα θα υπάρχει κάτι να τη θυμίζει. Παύει να τη θυμίζει αν δεν υπήρχε ποτέ, ήταν μια επιφανειακή, επιδερμική σχέση που θέλαμε εμείς να την ονομάζουμε αγάπη.


Και τώρα που το ξανασκέφτομαι, κάνω και τη σύγκριση με τη συνάντηση που είχα με τον τέως στο συμβολαιογράφο, σας έλεγα, που ξαναγόρασα το σπίτι. Τότε ένοιωσα μίσος. Μισούσα εκείνον που πέρασα 18 χρόνια μαζί του, που έχω ένα παιδί με το όνομα του. Είναι οι περιπτώσεις που η αγάπη μετατρέπεται σε μίσος από άστοχες ενέργειες του άλλου. Κι όταν έχεις κάνει θυσίες που δεν εκτιμήθηκαν.


Οσο για τις καινούργιες αρχές που σας έλεγα, μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες, λέει ο λαός μας. Κι εγώ, μη μπορώντας να φάω μεγάλη μπουκιά πιά (αυστηρή δίαιτα γαρ), είπα μεγάλη κουβέντα και σέρνομαι στις ίδιες ιστορίες. Πιο cool όμως. Δε βαριέσαι, ότι είναι να γίνει θα γίνει. Πόσοι πραγματικά δεν το πιστεύετε αυτό?


Thursday 12 June 2008

Σεισμός







Χωρίς λόγια μερικές φωτογραφίες από τον πρόσφατο σεισμό.

Thursday 5 June 2008

The end

Κάθε τέλος, ακόμα κι όταν μας απελευθερώνει από δεσμεύσεις καθόλου προσήκουσες στην προσωπικότητά μας, κρύβει μια πίκρα. Ισως να είναι ο χαμένος χρόνος, το τέλος σηματοδοτεί το διάστημα από την αρχή ως χαμένο. Ισως να είναι η αναγκαστική παραδοχή μιάς κακής επιλογής, αν δεν ήταν κακή θα συνεχιζόταν.

Αν το τέλος δεν προήλθε από δική μας επιλογή, τότε οι συνέπειες είναι μέχρι ολέθριες για κάποιους.

Εχω ζήσει και τις δύο εκφράσεις του τέλους, και ποιος δεν τις έχει ζήσει άραγε όταν έχει κάποιες δεκαετίες στην πλάτη του? Εχω οπλιστεί με δύναμη να αντέχω «το τέλος», αλλά, ανθρώπινο είναι, μου αφήνει κάτι. Ακόμα κι αν ήταν λυτρωτικό. Ακόμα κι αν ήταν από την αρχή γνωστό.

Σήμερα είναι μια μέρα τέλους. Όπως ήταν και η χτεσινή. Ετσι θα είναι και η αυριανή. Κλείνω λογαριασμούς με τη ζωή μου. Ειδικά σήμερα είναι κανονικός λογαριασμός, αφού ξαναπληρώνω το μισό μου σπίτι και δίνω τα χρήματα στον πρώην. Το έχετε ακούσει να γίνεται συχνά? Καμαρώστε με λοιπόν. Κι όσο κι αν λήγει μια εκκρεμότητα ετών, δεν χαίρομαι.

Χτες προκάλεσα το κλείσιμο ενός άλλου λογαριασμού. Μίας κατάστασης «σήμερα σε θέλω, αύριο και για κάνα μήνα ούτε στο τηλέφωνο δεν σου μιλώ». Το ξέρω, το άφησα πολύ, αλλά ήλπιζα να νικήσω στη μάχη μεταξύ «θέλω και δεν θέλω». Το λάθος βέβαια το έκανα, δεν πάλεψα, αμαχητί παραδόθηκα. Αλλά ήταν οικονομία δυνάμεων, ήταν μια υπόθεση με προδιαγεγραμμένο τέλος. Όσο πιο σύντομος ο χαμένος χρόνος, τόσο καλύτερα. Και είχε πολύ χαμένο χρόνο. Χρόνο σιωπής.

Αύριο θα είναι το τέλος για το αμάξι μου. Με μια παρορμητική απόφαση το άλλαξα. Βέβαια δεν έχει συναισθηματικό κόστος θα μου πείτε αυτό το τέλος, πέρασα όμως πολλά μαζί του. Ισως να μην το έβλεπα ως τέλος αν δεν ήταν τα άλλα δύο.

Οπότε από το Σάββατο όλα από την αρχή. Το κοντέρ στο αμάξι, η καταχώρηση στο κτηματολόγιο. Η καρδιά? Αυτή κενή και στο μηδέν από καιρό. Είναι προτιμότερο έτσι από το ξαφνικό άδειασμά της.

Καλημέρα σας.