Thursday 31 January 2008

Kunst

Kunst στα γερμανικά σημαίνει τέχνη και μια και βρέθηκα στο Βερολίνο, την πρωτεύουσα της σύγχρονης τέχνης, είπα να επισκεφτώ και μια galerie, διότι θα έχετε διαπιστώσει ότι είμαι και κομματάκι φιλότεχνος. Συμπτωματικά, πριν λίγο καιρό το περιοδικό passport της Μάγιας Τσόκλη (ναι αυτής που μισώ για τα ταξίδια που κάνει) είχε ένα αφιέρωμα στην πόλη και μεταξύ των άλλων πρότεινε και τη galerie KW (=Kunst Werke=εργαστήριο τέχνης). Το KW είχε λέει κι ένα ωραίο καφέ.

Κυριακή μεσημέρι, ψιλοβρέχει και φτάνουμε στο KW.

Πίνουμε τον καφέ μας στο παντελώς αδιάφορο καφέ bravo (μια, καλής ποιότητας ομολογουμένως, γυάλινη προσθήκη στην εσωτερική αυλή που αντανακλούσε τους απέναντι τοίχους)

και πάμε να δούμε την έκθεση με τίτλο «.. 5 λεπτά αργότερα». Εισιτήριο 6€, και η πρώτη αίθουσα είναι στο υπόγειο που έχει έκταση περίπου 200 τετραγωνικά μέτρα.

Εκθέματα: 5 πινέλα, το εξαιρετικής σύλληψης mobile που βλέπετε κι ένα μηχάνημα βαφής των λωρίδων του δρόμου.

Εχουμε μείνει άναυδοι και αναζητάμε άλλα εκθέματα για να αποσβέσουμε τα 6€.

Πρώτος όροφος, το κρεβάτι της παρακάτω φωτογραφίας, ναι δεν κάνω πλάκα, το κρεβάτι αυτό και δύο ξύλα διασταυρούμενα που φτάνανε στο ταβάνι, όχι δεν τα φωτογράφισα.

Δεύτερος όροφος… μπαίνω πρώτη…βλέπω τα λευκά σκουπίδια και βγαίνω πνιγμένη να γελάσω με την ησυχία μου. 50 τετραγωνικά μέτρα με πάνω τους ότι λευκό φανταστείτε, μόνο κάλτσες δεν είχαν. Μου θύμισε γιαπί που είχε χυθεί ο ασβέστης και τα είχε κάνει όλα λευκά. Οι εικόνες του προηγούμενου ποστ αλλά και η παρακάτω, τα λένε όλα. Είχε και ζάχαρη και ποπ-κορν και πλαστικά ποτήρια και κουβάδες από λευκό χρώμα και φελιζολ (εξ ου η σκέψη του γιαπιού) και σεντόνια και τρέσες για κουρτίνες και σώβρακα και σερβιέτες και μπατονέτες και θήκες λευκές και παντόφλες και καλώδια και ότι λευκό υπάρχει και δεν υπάρχει σε ένα σπίτι. Γιατί δεν είχε κάλτσες αυτό δεν το γνωρίζω, πρέπει να είχε ψυχολογικό πρόβλημα ο καλλιτέχνης με αυτές. Το nyctolouloudo που με φιλοξένησε τόσο εγκάρδια, έψαξε και δεν βρήκε. Μερικοί θεατές κοίταζαν εκστατικοί το θέαμα. Αυτούς είχα φοβηθεί και βγήκα έξω να γελάσω.

Αλλά πολλά σας είπα για το δεύτερο όροφο, πάμε τρίτο.

Τρίτος όροφος, τα μαξιλάρια που βλέπετε και 2 βίντεο. Ένα σε pause, που δεν περίμενα να το δω να παίζει, κι ένα σε πλήρη δράση. Γκρο πλαν στο πρόσωπο μιας κυρίας που προφανώς ήταν πάνω σε έναν άντρα (κάποια διαδικασία μονιμοποίησης εκτυλισόταν). Ένοιωσα να κοιτάζω από την κλειδαρότρυπα και δεν έμεινα να δω αν από κάτω ήταν άντρας όντως (αντέδρασα όπως η Τρέμη δηλαδη).

Είχα ξεχάσει τον τέταρτο όροφο, γιατί δεν είχα βγάλει φωτογραφία τα χαλιά και μια μικρή ταινία, του 60 μάλλον, που έπαιζε. Φωτογράφισα όμως την ενδιαφέρουσα στέγη. Ηταν στη σοφίτα βλέπετε. Το ποστ της φίλης μου μου το θύμισε. Κατεβαίνοντας, η θέα από το παράθυρο μας αποζημίωσε, χαλάλι τα 6€.

Βγαίνοντας έξω είχαμε να λέμε για την σύγχρονη τέχνη. Ότι τρελό βλέπαμε το λέγαμε Kunst. Στο σπίτι, βρήκαμε στο ιντερνετ την ιστοσελίδα του καλλιτέχνη και περάσαμε πολύ καλά. Σας το συνιστώ να την επισκεφτείτε.

Οντως ειλικρινά άξιζε, είδα που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος και πως μπορεί με public relations να γίνει κάποιος διάσημος.

Wednesday 30 January 2008

Test παρατηρητικότητας









Τις φωτογραφίες τις είδατε, μπορείτε να τις παρατηρήσετε και καλύτερα με ένα κλικ πάνω τους. Εδώ σας θέλω, θα μου πείτε τι με έπισε και τις έβαλα. Αμ έλα που στο επόμενο θα σας πω τι με έπιασε, τώρα σας καλώ να απαριθμήσετε τι βλέπετε και που μπορεί να τα βρήκα όλα τούτα μαζεμένα. Ενημερωτικά σας λέω ότι δεν είναι τα σκουπίδια μου, κι επίσης δεν συνηθίζω να συλλέγω άσπρα πράγματα. Από δω και πέρα αφήνω το θέμα στα χέρια σας.
Όποιος βρει τα περισσότερα θα κερδίσει το βραβείου "ανοιχτό μάτι" που θεσπίζω.
Καλή τύχη.

Sunday 20 January 2008

Ο Παρθενώνας από μέσα -2 (updated)

Ο Παρθενώνας κατασκευάστηκε με απλά μηχανικά μέσα και πολύ χειρωνακτική δουλειά, λεπτομέρειες πραγματικά εντυπωσιακές μπορείτε να δείτε στο βιβλίο του Μ. Κορρέ «από την Πεντέλη στον Παρθενώνα». 2500 χρόνια μετά, για την αποκατάσταση του χρησιμοποιούνται προηγμένα υλικά και μέθοδοι.

Γίνεται ακριβής επιμέτριση και αποτύπωση των κομματιών

Restoring the Dismantled Blocks of the Erechtheion South Wall. Photo A. Papanikolaou, 1980

Actual State (left) and Proposal (right) for the Restoration of the 8th (from E.) N. Column of the Parthenon. Study by K Zambas, 1998

Ράβδοι τιτανίου συνδέουν τα τμήματα.

Joining of fragments of a beam by means of titanium bars, at the specially designed table. By T. Tanoulas

Τα νέα τμήματα για τη συμπλήρωση των μελών δημιουργούνται από πεντελικό μάρμαρο και "λαξεύονται" με τη βοήθεια ακτίνων laser



Οι συνδέσεις αναλύονται με τη Μέθοδο Πεπερασμένων Στοιχείων

Και η εντατική κατάσταση απεικονίζεται με τη βοήθεια προηγμένων υπορουτινών
Έτσι η τεχνολογία γίνεται ένα εργαλείο που θα κάνει εφικτό κάποτε τα εκατομμύρια κομμάτια να συνδεθούν και ο Παρθενώνας να ξαναπάρει την αρχική μορφή του.

Εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι ο σκοπός αυτού του ποστ ήταν να μοιραστώ μαζί σας το θαυμασμό για το έργο που γίνεται και που κι εγώ μάλλον τυχαία το πληροφορήθηκα επακριβώς. Βέβαια οι ασχολούμενοι με το αντικείμενο το γνωρίζουν αλλά έχω την άποψη ότι τέτοια έργα πρέπει να γίνονται γνωστά και στους κοινούς θνητούς όπως εγώ κι εσείς. Να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της ζαχοπουλιάδας και να δούμε πιο πέρα από τον αφαλό μας.


Tuesday 15 January 2008

100 ό


καθρέφτης


Το εκατοστό πόστ ήθελα να είναι μια ωραία φωτογραφία, χωρίς λόγια. Εβαλα αυτή που με παίδεψε.

Saturday 12 January 2008

Ο Παρθενώνας από μέσα -1

Σήμερα παραθέτω μια σειρά φωτογραφιών από μέσα από τον Παρθενώνα, που ως γνωστόν απαγορεύεται η είσοδος. Εκει μέσα δουλεύουν λιθοξόοι ώστε να λαξεύσουν το νέο μάρμαρο με τα νερά των δωρικών κιόνων. Παραδίπλα, μηχανικοί μελετούν τις συνδέσεις από ράβδους τιτανίου των νέων με τα αρχικά τμήματα των μελών. Οι αρχαιολόγοι ψάχνουν για να ταυτοποιήσουν κομμάτια.

Ενα έργο που γίνεται σιωπηλά, είναι εξαιρετικά ελκυστικό και τρομερά προκλητικό αλλά συγχρόνως γίνεται χωρίς καμία προβολή. Που να βρεθεί χρόνος?

Με τη βοήθεια μερικών χαρακτηριστικών φωτογραφιών, που είχα την ευκαιρία και χαρά να τραβήξω, θα δείτε τι γίνεται στο άδυτο του Παρθενώνα.


καλούπι για να σμυλευτεί το μάρμαρο

και να συμπληρώσει το μέλος

ώστε να τοποθετηθεί στην αρχιτράβα

συμπλήρωμα κιόνων


αποκαταστημένη η "μπροστινή¨ πλευρά (προς τα προπύλαια)

Λιθοξόος δημιουργεί νέο σπόνδυλο



(συνεχίζεται)

Thursday 10 January 2008

Αγγελάκι στο ταβάνι



Οι παλιότεροι θα το θυμόσαστε. Μαζεύαμε χαλκομανίες και το συγκεκριμένο αγγελάκι με ροζ η σιέλ συνεφάκι ήταν το πιο συνηθισμένο. Μερικές φορές είχε και χρυσόσκονη.

Οταν βγήκαν τα αυτοκόλητα, μαμά ούσα, νοστάλγισα το τετράδιο με τις χαλκομανίες μου, δεν ξέρω που να είναι, ίσως κάποτε βρεθεί. Τα αυτοκόλητα για πρακτικούς λόγους δεν είχαν τα δαντελωτά τελειώματα των χαλκομανιών, είχαν αυστηρό κυκλικό η οβαλ περίγραμμα.

Στην Ξάνθη, στο ταβάνι του ιδιωτικού λαογραφικού μουσείου που στεγάζεται στην πρώην κατοικία ενός καπνέμπορου, βρήκα το αγγελάκι των παιδικών μου χρόνων.

Απολαύστε το και οι μικρότεροι ας συγχωρέσουν μια κρίση νοσταλγίας των παιδικών μου χρόνων.


Tuesday 8 January 2008

Κατηραμένη νήσος, νήσος των Αζορών




Κι επειδή στο προηγούμενο ποστ θυμήθηκα τον Μποστ, ψάχνοντας τα λόγια, έπεσα σε ένα θαυμάσιο πόστ του allu fun marx που έχει αναπτύξει υπέροχα το θέμα. Διαβάστε τα σχόλια, έχουν συμπληρωματικά στοιχεία.

Εγώ μόνο θα πω ότι όταν κάποιος μου λέει "αργότερα", κι αυτό το κάνει συχνότατα η κόρη μου, απαντάω "αργότερα αργότερα πλησίαν δυο κότερα".

Καλή διασκέδαση

Monday 7 January 2008

Η Κυρία και ο Ναύτης 20+ χρόνια μετά

Δεν μπορω να προσδιορίσω πότε ακριβώς είδα την ταινία της Lina Wertmüller "swept away" που εδώ παίχτηκε με τον τίτλο «η κυρία και ο ναύτης». Μου έμεινε όμως, μέχρι χτες που την ξανάδα, ως μια ταινία με πολύ γέλιο. Θυμάμαι να είχα γελάσει πολύ. Πριν τρία χρόνια που την απόκτησα έβαλα στόχο να την δω με παρέα, αυτή η ταινία δεν βλέπεται μόνη , αυτό θυμόμουν.

Στο νοσοκομείο που ήταν η κόρη μου κι είχε και το λαπτοπ να βλέπει καμία ταινία να γεμίζει τις ώρες της, ο πατέρας της φέρνει την περί ου ο λόγος ταινία για να περάσει καλά, με γέλιο την είχε συνδυάσει κι αυτός, λογικά μαζί την είχαμε δει, που να θυμάμαι τόσους αιώνες πριν.

Τέλος πάντων, προχτές βράδυ τη βλέπει η κόρη μου σε άλλο σπίτι και χτες αποφασίζω κι εγώ να την ξαναδώ. Ωραία φωτογραφία, η μεσόγειος με κεινα τα γνωστά χρώματα, το βλέμμα του ναύτη Giannini άπαιχτο, η πολυλογία της μεγαλοαστής Mariagela να σου σπάει τα νεύρα.
Προχωρούσε το έργο και γέλασα ελάχιστα. Απεναντίας, περισσότερο μελαγχόλησα. Γιατί μερικές σκηνές μου θύμισαν πια στιγμές από τη ζωή μου. Οι αμμόλοφοι με τα πεύκα, το μαγείρεμα στη φωτιά, η έλλειψη κάθε εξοπλισμού, μου θύμισαν τα τελευταία χρόνια στον Καιάφα, στιγμές που δεν θα επαναληφθούν ποτέ πια. Πρώτον γιατί το είχα αποφασίσει και δεύτερον γιατί επικυρώθηκε με τη μεγάλη καταστροφή, δεν υπάρχει πια δάσος. (Πληροφοριακά, όχι δεν την έβαλα εγώ τη φωτιά για να μην ξαναπάω).


Η ιστορία δεν ήταν καθόλου κωμική, ήταν μια ερωτική ιστορία, έντονα πολιτική. Ανάμεσα στις γνωστές βρισιές μιας γυναίκας προς έναν άντρα όταν είναι στα όρια της (γύφτο, αγροικε, γουρούνι κλπ) ακούστηκε και το «νότιε» και το αμίμητο «υποπρολετάριε». Κι αυτός, ανάμεσα στα «πουτάνα, σκρόφα, σκύλα» είπε και το "μεγαλοαστή" ως εφάμιλλη βρισιά.

Η διαφορετική αυτή ματιά που είδα την ταινία με προβλημάτισε πολύ. Ειλικρινά δεν περίμενα να δω τα πράγματα με τόσο διαφορετικό μάτι. Και θα έλεγα ότι θυμάμαι λάθος, αλλά έρχεται και ο πρώην να επιβεβαιώσει την άποψη ότι ήταν μια ταινία με πολύ γέλιο.

Σήμερα θα έλεγα ότι είναι μια πολύ τρυφερή ταινία παρά τα χαστούκια που έπεσαν. Μπορώ να ακούσω ένα άντρα να λέει ότι αυτά θέλουμε για να στρώσουμε και ότι τελικώς είμαστε αναξιόπιστες. Η φαλλοκρατική πλευρά είναι αυτή.

Ως γυναίκα, θα έλεγα ότι ο καθένας φέρεται όπως έμαθε, κι αν δεν γνωρίζεις κάτι δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Δεν ήξερε να υποτάσσεται στις συνθήκες, όχι στον άντρα, χρειάστηκε να το μάθει βίαια, υποτασσόμενη πρώτα στον άντρα. Δεν ήξερε το πάθος, το έμαθε. Και δεν πρόδωσε, η ζωή δεν είναι παραμύθι για να συνεχιστεί στους αμμόλοφους.


ΥΓ. τελειώνοντας, άνοιξα την τηλεόραση και τι έπαιζε το ΜΕΓΑ? Μια εκδοχή της ταινίας το ριμεικ όπως λέμε ελληνικά, με σκηνοθέτη το σύζυγο της Μαντόνα, μια Μαντόνα ταλαιπωρημένη χωρίς τη φρεσκάδα της Μελάτο κι έναν Adriano Giannini που επειδή είχε τα γένια και το όνομα νόμιζε ότι ήταν ο τρυφερός-άγριος Gianni .
Έπεσα στην πιο δυνατή σκηνή του έργου, όταν πρέπει να αποφασίσουν αν θα "βρεθούν" από το παραπλέον κόττερο (εδω θυμάμαι το Μποστ και τη ¨νήσο των Αζορών") ή θα παραμείνουν ναυαγοί.
Καμία σχέση, άλλωστε η Wertmüller γύρισε αριστουργήματα.


Saturday 5 January 2008

Un homme de 50 ans - Lynda Lemay

Je cherche un homme de 50 ans, qu'a tout rêvé, qu'a tout perdu,
Qui s'en est juste assez voulu, pour savoir que qu'il veut vraiment,
Je cherche un homme de 50 ans, qu'a déjà juste assez d'argent,
Mais que l'argent n'éblouit plus.

Je cherche un homme de 50 ans, qui a déjà plu, déjà déçu,
Et qui a fait juste assez d'enfants, pour être juste assez ému,
Je cherche un homme qui a survécu, qui a déjà tout fumé tout bu,
Qui a tout connu des femmes nues, un homme qui ne cherche plus.

Je cherche un homme de 50 ans, qui sait ce qu'il n'a pas à offrir,
Qui a plus de passé que d'avenir, mais qui enfin prend tout son temps,
Je cherche un homme de 50 ans, qui est déjà préparé au pire,
Qui sait c'que l'temps peut pas guérir, qu'a déjà vu trop d'enterrements.

Je cherche un homme de 50 ans, qu'la vérité ne fait plus fuir,
Qu'a le courage de n'pas mentir, sur ses foutus de sentiments,
Oh oui un homme de 50 ans, qui ne se prend plus au sérieux,
Mais qui m'aim'rait silencieusement, et qui le ferait de son mieux.

Je cherche un homme pas trop solide, parce que personne ne l'est vraiment,
Un qui aurait juste assez de rides, et presque plus d'secrets,
Je cherche un homme comme y'en a plein, mais j'les croise jamais,
Un qui ressemble à mon chagrin, et qui peut-être m'attendrait,
Un homme de 50 balais, peut-être plus, peut-être moins,
Bien entendu un pas parfait, mais enfin un qui s'rait le mien,
Peut-être pas pour toute la vie, mais pour quelques moments de vrais,
Qu'au moins j'aurais moins le cœur détruit, chaque fois que je m'en souviendrais.


χωρίς εικόνα αφού δεν είχε

Thursday 3 January 2008

Εσείς που ανήκετε?



Αυτές τις μέρες είχα τη δυνατότητα να δουλεύω στο σπίτι. Ξυπνούσα αργά (μετά την ονειρική πραγματικότητα που ζούσα μάλλον λογικό ακούγεται), έπαιρνα τον καφέ και καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή. Το ίδιο θα μου πείτε κάνω και στο γραφείο, οπότε ποια η διαφορά? Εχει διαφορά, άνοιγα και την τηλεόραση. Δούλευα και συγχρόνως βίωνα ότι μια καλή νοικοκυρά. Και τότε ανακάλυψα τη δυστυχία να είσαι ελληνίδα νοικοκυρά.

Περασμένες δέκα και όποιο κανάλι (πλην ΝΕΤ) και να βάλω τσιφτετέλια και χαρές, καλά είναι δυνατόν να χορεύουνε με την τσίμπλα στο μάτι? Ειπαμε είμαι νοικοκυρά και μόλις ξύπνησα, έχετε ακούσει εσείς νοικοκυρές να προφταίνουν το δίδυμο Καμπουράκη-Οικονομέα ή Λυριτζή-Οικονόμου? Αυτά τα πρόφταινα όταν ήμουν μια κανονική μηχανικός. Άρα, τα κανάλια θεωρούν φυσιολογικό η καλή νοικοκυρά να έχει τρελά κέφια στις 10 το πρωί. Και όχι μόνο αυτό, να ενδιαφέρεται κιόλας για το αν ο Ασημόπουλος τα έχει με την Ασημάντου, που πήγαν, τη φορούσαν, τι ήπιαν… στο τι ώρα το «κάνανε» υπήρχε ελλιπής ενημέρωση και το καταγγέλλω καναλάρχες μου.

Την πρώτη μέρα, έβαλα τα δυνατά μου και άντεξα η γυναίκα. Την δεύτερη όχι, ΝΕΤ και Πόπη Τσαπανίδου. Όπου βέβαια εκεί το θέμα είναι, σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες, με μια λέξη Ζαχόπουλος.

Στις ειδήσεις που είναι πλέον κυλιόμενες, σας ενημερώνω ότι από τις 12 μέχρι τις 15 έχει ειδήσεις, το βασικό θέμα είναι πάλι σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες και μάλιστα εμπλουτισμένο και από τη διεθνή σκηνή. Ρε τι τραβάει μια νοικοκυρά, μετά το υψηλής αισθητικής και πνευματικής αξίας πρόγραμμα των πρωινάδικων, ενημερώνεται για τα άπλυτα των καλών, ταπεινών και σεμνών της κυβερνώσας παράταξης. Μαθαίνει και κάτι κόλπα για το πώς θα βγάλει άδεια σε κεινο το κομματάκι των 300 τετραγωνικών στο βουνό, πως θα κάνει φιλανθρωπίες σε Ινδούς υποτακτικούς (με τούτα και τα άλλα, ξεχάσαμε και το Μαγγίνα).

Και ξαφνικά μου έρχεται το μεγάλο ερώτημα…τι να κάνει άραγε η κυρία Ζαχοπούλου? Θα πρέπει να τον περιποιείται ε? Που τη σεβάστηκε, που την είχε τιμή του και καμάρι του..κορώνα στο κεφάλι του. Ειλικρινά, ούτε ψύλλος στον κόρφο της, κι άμα του δώσει και κάνα χάπι λάθος, θα πάω μάρτυς υπεράσπισης της. Κι ας μην την ξέρω τη γυναίκα. Νοιώθω το δράμα της. Εδώ ισχύει το «άλλος γαμεί κι άλλος πληρώνει».

Ανάμεσα στις ειδήσεις κάνω και κάνα ζάπινγ να έχω σφαιρική εικόνα τι κάνουν τα κανάλια που δεν έχουν ειδήσεις. Τι να έχουν, τηλεφωνήματα γυναικών τε και ανδρών που λένε τι? Με μια λέξη γίνεται του Ζαχόπουλου. Φίλοι, οικογένειες, κουμπάροι, συμπέθεροι, όλοι αλληλοεμπλέκονται σε παράνομα κρεβάτια. Αυτό μέχρι τις 7 το βραδυ που ξαναρχίζει το επίσημο σίριαλ Ζαχόπουλου. Είναι απίστευτες οι περιπτώσεις απάτης που άκουσα τουτες τις μέρες. Και όλοι να το θεωρούν το φυσικότερο των πραγμάτων. Τους θέλουν και τους δυο, τις αγαπάνε και τις δύο και άλλα τέτοια φαιδρά.

Φτου να πάρει… Δηλαδή 12 ώρες και το μόνο που ακούω είναι για απατημένους και απατώντες. Τότε κοιτιέμαι στον καθρέφτη και ψάχνω να βρω σε ποια κατηγορία ανήκω.. Γιατί δεν μπορεί, όλοι το ίδιο κάνουν, άρα πρέπει να τοποθετήσω τον εαυτό μου καθώς και τον περίγυρο μου.

Λοιπόν, εγώ όχι ως νοικοκυρά αλλά ως single δεν κινδυνεύω να με κερατώνει κανείς. Ένα το κρατούμενο. Χμ.. πριν καιρό τι να συνέβαινε? Έλα μου ντε… αλλά δεν γυρνάμε στο παρελθόν αλλά με μάτι γαρίδα κοιτάζουμε το ελπιδοφόρο μέλλον. Πάμε πάρα κάτω…

Οι φίλες μου? Σε ποια κατηγορία να ανήκουν? Να απατούν ή να τις απατούν. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι για όλους. Παίρνω τηλέφωνα και ψαρεύω να δω σε τι κοσμάρα ζουν. Αν είναι καλά, αν έχουν ψυχοσωματικά (αν σε πονάνε όλα, είναι σαφές, δεν απατάς, μάλλον απατιέσαι), αν αγοράζουν σέξυ εσώρουχα.. γιατί βέβαια με τη σωβρακοκυλότα δεν σου κάθεται ο άλλος, οπότε είναι σαφές σε ποια κατηγορία ανήκεις.

Οι φίλοι μου? Καλά, μερικοί ελεύθεροι ξέρω, μου έχουν πει, ένας προχτές μου είπε το αμίμητο «Ε, δεν θα είναι πάνω από 2-3» όταν των ρώτησα τώρα πόσες έχει. Αλλά οι παντρεμένοι, μούγκα, πώς να μου το πουν? Βέβαια μεταξύ μας, μερικούς, αλλά και μερικές τους λυπάμαι για τα ταίρια που έχουν, αλλά αυτό δεν το λέμε δημόσια έτσι? Δεν έχω και τρόπο να τους ψαρέψω αυτούς. Αν βγαίνουν από το σπίτι για φωτογραφιες αλλά χαλάνε, για είδη που δεν υπάρχουν, αν πάνε για 5χ5, στο Αγιο Όρος, τα ρώτησα αυτά αλλά δεν κατέληξα σε ακαταμάχητα συμπεράσματα. Για ρίξτε παρακαλώ καμιά ιδέα.. βοηθείστε κι εσείς λιγάκι.

Κι έχει φτάσει κοντά στα μεσάνυχτα και μετά από τα σίριαλ όπου η απάτη πάει σύννεφο, φτάνουμε στις εκπομπές ενημέρωσης που ξαναματαγίνεται του Ζαχόπουλου.

Βρε δύστυχη ελληνίδα νοικοκυρά τι ζεις, ένα δράμα. Μια Ζαχοπουλιάδα, και καλά άμα Ζαχοπουλιάζεσαι, αν όχι όμως, σε πιάνει μια ζήλια, ένα μίσος για όλους αυτούς και θέλεις κι εσύ να ανήκεις σε κάποιο από τα δύο τμήματα, κατά 100% στων απατώντων.
Περαστικά μας και να ΄μαστε καλά οι ελεύθεροι.