Χειμωνιάτικο παραμύθι

Βγαίνοντας από τα έγκατα της γης, τον είδα. Στην έξοδο του μετρό, μεσάνυχτα, κάτω από το χλωμό φως του φαναριού του δρόμου, με φόντο τα νεοκλασικά της Μακρυγιάννη. Ηταν μια συνάντηση που εκκρεμούσε δύο χρόνια, όταν είχαμε πρωτομιλήσει για κάποια δουλειά, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να συναντηθούμε. Συγκεκριμένα, δεν κατάφερα να τον πείσω νωρίτερα από προχτές, τέλος Δεκέμβρη, δύο χρόνια μετά. Δέχτηκε να συναντηθούμε στις δώδεκα τα μεσάνυχτα.Είχα πει θα φοράω κόκκινο κασκώλ και κόκκινα γάντια. Με αναγνώρισε, ήρθε στο μέρος μου και με χαιρέτησε. Ήταν αλήθεια ότι μετά από όσα είχαμε πει από το τηλέφωνο τα δύο αυτά χρόνια, περίμενα κάπως πιο ζεστή υποδοχή. Δεν μιλούσαμε συχνά, σπάνια γιατί το απέφευγε. Οι γυναίκες είναι μπελάς, έλεγε κάθε φορά. Έκανε κρύο, πρέπει να είχε οκτώ βαθμούς. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου άδεια. Τέσσερα εκατομμύρια κάτοικοι και κανένας δεν είχε την ιδέα μας, να συναντηθεί και να περπατήσει μεσάνυχτα κάτω από την Ακρόπολη. Μιλάμε λίγο, μάλλον αμήχανοι. Τα χέρια στις τσέπες. Φυσάει, το βήμα μας έγινε πιο γρήγορο για να ζεσταθούμε. Στο Θησείο ένα άδειο καφέ. Μπαίνουμε μέσα, είμαστε οι μόνοι πελάτες. Η Ακρόπολη ολοφώτιστη μπροστά μας, και το μαγαζί τελείως δικό μας. Τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι και κανείς δε σκέφτηκε να πιεί ένα ποτήρι κόκκινο κρασί βλέποντας την Ακρόπολη, περασμένα μεσάνυχτα στο τέλος του Δεκέμβρη. Κάποια στιγμή, πήρε απόφαση να φύγουμε, δε με ρώτησε. Στην ανηφόρα της επιστροφής μου κράτησε το χέρι, το γαντοφορεμένο χέρι. Έβγαλα το γάντι για να νοιώθω το δέρμα του. Συνεχίσαμε κόβοντας προς το Ηρώδειο, κόπηκε και το κρύο. Και κει κάτω από ένα φανάρι, κάτω από το φωτισμένο Παρθενώνα με φίλησε. Γλυκά, πολύ γλυκά, ανταποκρίθηκα, δύο χρόνια το περίμενα. Συνεχίσαμε να περπατάμε, μου έσφιγγε το χέρι, μέχρι τις τέσσερεις το πρωί γυρνούσαμε με το αυτοκίνητο, σταματούσε, με φιλούσε και συνεχίζαμε. Με πήγε σπίτι μου. Καληνύχτα κι ένα φιλί στο δρόμο. Ξημερώματα ενός πολύ κρύου Δεκέμβρη, κοντά στα Χριστούγεννα.

Αναρωτιέμαι αν ήταν αλήθεια ή όνειρο. Είναι δυνατόν να βρεις άδεια την Αθήνα? Είναι δυνατόν να συναντάς στα αλήθεια τα μεσάνυχτα έναν άγνωστο? Είναι δυνατόν να έχεις μόνο δική σου την ωραιότερη θέα της Αθήνας? Βοηθείστε με να καταλάβω αν ήταν αλήθεια ή το είδα στον ύπνο μου. Η ακόμα αν το φαντάστηκα.

Bossa Dorado - Rosenberg Trio

"Αφιερωμένο εξαιρετικά" που έλεγαν στον καιρό μας οι ερασιτέχνες των μεσαίων κυμάτων, σε κάποιον που το λατρεύει. Με τις ευχές μου να είναι ευτυχισμένος.
Και ευχές για όλους εσάς που αντέχετε ακόμα να με διαβάζετε. Αγάπη και χαρά σας εύχομαι.

Να σας γλυκάνω....

μέρες που έρχονται, σας κερνάω γλυκά, πολλά γλυκά αφού είναι και η αδυναμία μου άλλωστε. Και σας εύχομαι οτι καλό θέλετε να το αποκτήσετε, αγάπη, υγεία, επιτυχία, οτι καλό κι αν είναι αυτό. Μακριά κάθε κακό κι αρνητικό.

Ξανοίγει...

...η διάθεσή μου όπως ο ουρανός της φωτογραφίας. Κοιμήθηκα καλά αυτές τις μέρες, κάποια πράγματα μπήκαν σε αντίστροφη πορεία.. σε λίγο θα είμαι μαζί σας με μεγαλύτερη συνέπεια.

down

Εδώ και μέρες κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να σταθώ όρθια στα διάφορα που μου συμβαίνουν. ¨Εκανα υπομονή περιμένοντας κάτι καλό που ήλπιζα να γίνει στις 13/12. Πριν λίγο έμαθα ότι δεν θα γίνει κι αυτό ήταν αρκετό να με ρίξει στα τάρταρα και να μην έχω πια ένα λόγο να κάνω υπομονή. Χαλάστηκα και τώρα θα ξεσπάσει η κούραση κι έχω και μια Μυτηλήνη μπροστά και το αποτέλειωμα μιας δουλειας-πρόκλησης.
Βαρέθηκα, μακάρι να πέθαινα να ησύχαζα.
Ενα μόνο θα σας πω, ότι πρέπει να ξαναγοράσω το σπίτι μου από τον πρώην. Χρόνια εκρεμμούσε η υπόθεση, το χειμώνα περισυ ζητούσε τρελά χρήματα, τώρα λογικεύτηκε. Θέλει λογικό ποσόν. Για ένα σπίτι που πλήρωσε το 30% ζητάει το 50%, γιατί όπως όλα τα καλά ζευγάρια, είχαμε κάνει το συμβόλαιο εξ ημισείας. Θα μου ζητήσει και τα μισά νοσήλεια του παιδιού, που πλήρωσε επειδή εγώ είμαι σε άλλη πόλη. Τι στο διάβολο να του πω? Οτι 2 χρόνια δεν έδωσε δραχμή και μόνον κατόπιν αγωγής έδωσε? Να του κάνω παζάρι με τα χρήματα του σπιτιού? Δεν έχω όρεξη να αγοράσω το σπίτι, το παιδί μου δεν είναι ακόμα καλά και δεν ξέρω τι άλλα θα χρειαστώ. Κι έχω κι άλλα προβλήματα με το παιδί, που δεν μπορώ να τα πω πουθενά.
Βαρέθηκα...θέλω να πεθάνω να μη βλέπω, να μην ακούω να μην είμαι πουθενά.