καμινάδες

Βάζοντας μια τάξη στις φωτογραφίες μου δεν άντεξα να μην ανεβάσω τις καμινάδες του Gaudi από την casa Mila , την Casa Batllο και μία από το Palau Güell, σχόλιο για την τέχνη του ανθρώπου αυτού περιττεύει, ενεπνεύστη, ενέπνευσε και εμπνέει.

Palau Güell,

Casa Batllο

casa Mila

Τεστ στη γεωγραφία

Κυριακή (όχι κοντή) γιορτή σήμερα κι αφού χτες έφαγα τη μέρα να ξαναπεράσω τα ΧΡ στο πισι για να λύσω το πρόβλημα με τα εικονίδια στο notification bar, (ειδικά το εικονίδιο της μπαταρίας ήταν βασικό κι εμφανιζόταν όποτε ήθελε), διάβασα τις Κυριακάτικες τη νύχτα και σήμερα λέω να σας βάλω ένα τεστάκι. Ψάχνω λοιπόν τις φωτογραφίες στον εξωτερικό δίσκο, βρίσκω μερικές μη χαρακτηριστικές, αλλά ωστόσο εύγλωτες, διαφόρων ευρωπαικών πόλεων και σας καλώ να βρείτε που είναι. Το έπαθλο θα είναι ηθική ικανοποίηση. Ο διαγωνισμός θα λήξει σε μια βδομάδα (αν δεν είμαι ταξίδι στα βόρεια) οπότε σε σχόλιο θα έχω τις απαντήσεις:

Πρώτη
Δεύτερη
Τρίτη
Τέταρτη
Πέμπτη
Έκτη
Έβδομη
ΌγδοηΈνατη

Δέκατη

Από ότι βλέπετε, μύθος ότι η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα, αυτό το λέγανε γιατί δεν είχαμε τι δυνατότητα να βγαίνουμε και πολύ έξω. Το παραμύθι αυτό δεν περνάει πια. Συμφωνείτε?
Ο blogger με παίδεψε να τις ανεβάσει. Ψάχνοντας εν τω μεταξύ, είδα ότι έχω πολλές πανοραμικές, δεν το θυμόμουν, μια μέρα θα βάλω πόλεις από ψηλά. Χωρίς διαγωνισμό γιατί φαίνονται ποιές είναι.
Πάω να κάνω κανα φαγάκι τώρα, μια κι έμεινα πάλι στο σπίτι.

Καλό Φθινόπωρο

Σήμερα έστρωσα το σπίτι. Μ΄αρέσει στρωμένο το σπίτι, είναι ζεστό, φιλικό. Εβγαλα και τα χειμωνιάτικα αν και δεν φαίνεται να χρειάζονται και πολύ. Εβαλα και μάλλινη κουβέρτα, τέλος Νοέμβρη συνήθως κάνει κρύο για πάπλωμα. Αρχίζω κι αποκτάω τις συνήθειες που είχα αφήσει λόγω ζέστης, πολλές ώρες κλεισμένη στο γραφείο, το οποίο τελικά συμμάζεψα αρκετά, τσαγάκι για παρέα το βράδυ, μουσικούλα, διάθεση για δουλειά.
Απόψε όμως δεν φαίνεται να έχω και πολύ έμπνευση, πολύ πεζά σας τα λέω κι επειδή είναι μάλλον καλύτερα να βγάζω φωτογραφίες παρά να γράφω... δες τες. Με φθινοπωρινά χρώματα.

Φθινοπωρινό ταξίδι

Το τριήμερο που μας πέρασε ξαναπήγα στις Πρέσπες. Μετά από 18 χρόνια. Μακρύ ταξίδι για να το κάνεις συχνά, βαριέμαι πολύ τα μακρινά ταξίδια με το αυτοκίνητο σε δρόμους στενούς και με στροφές. Με πήγαν όμως, κι έτσι μπόρεσα και χάζεψα. Φθινοπωρινός ο καιρός, ότι πρέπει για ταξίδι.

Λημναίος προιστορικός οικισμός Δισπηλιού (Καστοριά)

Μερικά μέρη ήσαν ολόιδια όπως την πρώτη φορά, πχ ο Γάβρος, ένα ερειπωμένο χωριό έξω από την Καστοριά. Οι δρόμοι είχαν σίγουρα βελτιωθεί, τότε θυμάμαι χωματόδρομο και λάσπη σε ορισμένα σημεία, τώρα άσφαλτο και η Εγνατία μερικώς έτοιμη.

Κόμβος Εγνατίας στο Μέτσοβο

κατασκευή εν προβόλω γέφυρας

Μερικά χωριά είχαν ολοφάνερα αναπτυχθεί, να είναι καλά το Leader II, έδωσε όντως πνοή σε άγονες περιοχές.

Η Καστοριά πανέμορφη, πνιγμένη στο γουναρικό. Οι Πρέσπες ήσυχες, με φοβερό κρύο, από το καλοκαίρι ξαφνικά βρέθηκα στους 5o C.
Μεγάλο έργο η πλωτή γέφυρα στον Άγιο Αχίλλειο, δεν ήξερα ότι έχει κατοίκους, οι οποίοι από τη μέση του πουθενά, μπορούν και επικοινωνούν με τον υπόλοιπο κόσμο.

Η πλωτή γέφυρα

Οι πολλοί επισκέπτες όμως, δεν παραλείπουν να πετάνε τα σκουπίδια τους στη λίμνη, με αποτέλεσμα οι όχθες της να είναι πενταβρώμικες. Κρύωνα πολύ για να φωτογραφήσω μια γεμάτη σακούλα σκουπιδιών που επέπλεε.

Η ερειπωμένη βασιλική του Αγίου Αχιλλείου

Στο γυρισμό περάσαμε από Μέτσοβο. Κυριακή μεσημέρι, χαμός, η κακογουστιά με ξένισε. Το απομεσήμερο που τα πούλμαν είχαν φύγει και επικρατούσε ηρεμία, ήταν σίγουρα καλύτερα. Αλλά η κακογουστιά των αναμνηστικών ήταν για μένα πρωτοφανής, είχα και καιρό να πάω στη στεριανή Ελλάδα βόλτα. Οι μαγαζάτορες παραπονούνται ότι δεν αγοράζει ο κόσμος, το αντίθετο θα με παραξένευε. Φαντάζομαι ότι γουδιά, γκλίτσες και ξύλινα σταχτοδοχεία θα έχετε κληρονομήσει από καμιά γιαγιά σας που πριν 50 χρόνια είχε πάει στο Μέτσοβο και δεν θα σκέφτεστε να αγοράσετε άλλα, διότι ως γνωστόν το ξύλο δεν σπάει κι όλας, οπότε απώλειες μηδέν στο διάβα των αιώνων της γιαγιάς.

Τα σπίτια έχουν σε μεγάλο βαθμό συντηρηθεί, Ψαράδες, Άγιος Γερμανός, Μέτσοβο έχουν πολλά επισκευασμένα κτίρια.

Ψαράδες

Άγιος Γερμανός

Μέτσοβο

Τα στενάκια της Καστοριάς και οι πάμπολες βυζαντινές εκκλησίες της ήσαν πανέμορφα κι ας έβρεχε.

Αρχοντικό στην Καστοριά

Το σούρουπο, το ζεστό τσάι στις όχθες της λίμνης ήταν μια απόλαυση στο τέλος της περιπλάνησης στην παλιά πόλη.

Επόμενο ταξίδι στην Ελλάδα είναι η Ξάνθη σε κανα μήνα και λίγο μετά η Μυτιλήνη. Εσάς?

Πρώτη φορά συμβαίνει

window

Σήμερα θα σας μιλήσω για την περίεργη σχέση μου με τους υπολογιστές. Μυήθηκα σ΄ αυτούς το 1985, όταν κάποιοι από σας ήταν ακόμα αγέννητοι. Φυσικά και πιο πριν, στη Σχολή, είχα μάθει fortran. Κάναμε προγράμματα, δίναμε στη διατρήτρια (χα χα, η λέξη δεν περιέχεται στο λεξικό του word) τη λίστα εντολών, κι αυτή δακτυλογραφούσε σε μια μηχανή που μετέτρεπε τα γράμματα σε τρύπες πάνω σε καρτέλες. Κάθε εντολή μια καρτέλα. Κι αν έκανε «τυπογραφικό» λάθος, άντε να το βρείς ανάμεσα στις καρτέλες, χωρίς να τις ανακατέψεις. Ο Υπολογιστής ήταν ολόκληρο container και η ταχύτητά του αραμπάς. Φυσικά τελειώνοντας τη Σχολή, κανείς δεν μπορούσε να έχει δικό του υπολογιστή. Μόνο ο Δοξιάδης είχε, κι εκεί πήγαιναν οι φουκαράδες τις κάρτες να τρέξουν. Τι θυμήθηκα απόψε...

Στα 1985 είχαν εμφανιστεί τα πρώτα pc. IBM και Amstrad, κι ελάχιστα Sharp. Ανευ δίσκου, συνήθως είχαν ένα driver για μαλακή δισκέτα χωρητικότητας που δεν θυμάμαι και μην ανοίγω τώρα τα συρτάρια να ψάχνω, κάπου εκεί στα 360 ΚΒ νομίζω. Ο δικός μου Amstrad είχε δύο drivers. Το λειτουργικό dos βεβαίως. H επόμενη γενιά είχε σκληρό δίσκο 20 ΜΒ και δισκέτες σκληρές πια, 1.2ΜΒ. Πολύ μεγάλο επίτευγμα. Έμαθα και UNIX γιατί χρειάστηκε να τρέξω και μεγάλες εφαρμογές που έκαναν μια βδομάδα να ολοκληρωθούν. Όταν οι υπολογιστές αντικατέστησαν τις γραφομηχανές άρχισαν τα προβλήματά μου. Μέχρι τότε, όταν είχα πρόβλημα (συνήθως softwear) απευθυνόμουν σε πολύ ειδικούς και μου το έλυναν.

Με την εξάπλωση των υπολογιστών οι ανάγκες υποστήριξης καλύφθηκαν με ημιμαθείς, φοιτητές κυρίως, κι εκεί άρχισαν τα προβλήματά μου. Έπαιρνα στην εταιρία, άκουγαν γυναικεία φωνή να ζητάει βοήθεια, ε, σκέφτονταν κάνα καλώδιο θα βγήκε και με παρέπεμπαν στον φοιτητή. Ένα μαρτύριο τραβούσα η γυναίκα για να καταλάβει ο μικρός τι συνέβαινε, για να μου προτείνει να κάνω αυτά που είχα ήδη κάνει και στο τέλος να μου πει ότι δεν ξέρει, "πρώτη φορά συμβαίνει". Αυτή η πρώτη φορά έγινε ο εφιάλτης μου. Άλλαζα εταιρίες υποστήριξης μόλις διαπίστωνα ότι εγώ ήξερα περισσότερα από κείνους. Και περνούσανε τα χρόνια στο ίδιο βιολί, με τον καιρό με μάθανε, κι όταν έλεγα ποια είμαι με αντιμετώπιζαν ως να ήμουν άντρας πια, αφού στη λογική τους δεν χωρούσε γυναίκα να ξέρει υπολογιστές. Χάρηκα που μια μέρα ένας τεχνικός, ήρθε και μου λέει «θα τον πάρω μαζί μου, αν φτιαχνόταν εδώ, θα το είχατε ήδη κάνει εσείς». Τον εκτίμησα τον άνθρωπο.

Με τον καιρό σταθεροποιήθηκαν και τα windows, εδώ πρέπει να σας πω ότι ήμουν για χρόνια πιστή στο dos και τα πρώτα windows τα 3.1 που έβαλα τα θεωρούσα για ηλίθιους, και είχα καιρό να έχω πρόβλημα μέχρι πριν δύο εβδομάδες... που διαπιστώνω αρχικά ότι δεν μπορώ να δουλέψω μια εφαρμογή με τον κωδικό μου. Φωνάζω την υπεύθυνη... σηκώνει τα χέρια ψηλά και μετά από χρόνια ξανακούω εκείνο το καταραμένο «πρώτη φορά συμβαίνει». Μπαίνει στη Microsoft και το βρίσκουμε. Radom σφάλμα, ότι χειρότερο δηλαδή, μετά από ένα update του Αυγούστου, τα cookies εξαφανίζονται σε ορισμένους υπολογιστές, και στον δικό μου, κι έτσι χάνεται ο κωδικός μου. Με έμπαζε απλώς στην αρχή της εφαρμογής κι έπειτα το έτρωγε το μπισκοτάκι, όχι θα κάτσει να σκάσει. Είπα δε βαριέσαι, θα το κάνω από το σπίτι, θα το λύσουνε το θέμα. Πιο πριν είχα κι άλλο, αλλά μικρότερης σημασίας πρόβλημα. Στο λαπτοπ τα περισσότερα εικονίδια, μεταξύ αυτών και της μπαταρίας, εμφανίζονται όποτε θέλουν στο notification bar. Είχα ήδη αρχίσει να βρίζω τη Microsoft, όταν από χτες, ο google και φυσικά ο blogger, με γράφει τελείως. Δεν βρίσκει καθόλου το μπισκότο του. Κι έτσι δεν μπορώ πριν το βράδυ να σας απαντήσω. Ευνόητο είναι ότι τα έχω πάρει χοντρά, δεν μπορώ να συμβαίνουν όλα σε μένα. Λύση δεν βρίσκεται και αναμένω τα χειρότερα. Βέβαια μπορώ να απεγκαταστήσω όλα τα updates μετά τις διακοπές, αλλά δεν το αποφασίζω. Θέλει και χρόνο.

Εσάς σας έχει συμβεί κάτι σχετικό?

Update: Η λύση ήταν να βάλουμε Mozilla. Να παει να κουρεφτει η ΜικρήΜαλακή

Σαββατοκύριακο στην πόλη

καμινάδα της Casa Mila, by Antonio Gaudi, Barcelona

Σήμερα μετά από μήνες, κάθομαι Σαββατοκύριακο στο σπίτι μου. Βλέπετε, πίστεψα τη μετεωρολογική που προέβλεπε καταιγίδες και βροχές στο εξοχικό, στην Αθήνα βαρέθηκα να ανέβω, κι έμεινα εδώ. Μια μέρα χαρά θεού, ηλιόλουστη, με καθαρή ατμόσφαιρα, αυτή του αποβροχάρη, με γαλάζιο ουρανό και ορατότητα απείρων μιλίων. Σκέφτηκα να τακτοποιήσω το γραφείο, στο οποίο μετά βίας χωράω από το πολύ χαρτομάνι, αλλά με τέτοια μέρα κάθεσαι μέσα? Δεν κάθεσαι. Βγήκα βόλτα στο κέντρο, κόσμος πολύ στα καφέ, χάζεψα βιτρίνες αλλά δεν ψώνισα γιατί είμαι σε ένα στάδιο μεταβολής των διαστάσεων μου κι έτσι δεν ήταν φρόνιμο να ψωνίσω τώρα. Μια τσάντα βυσινί λουστρίνι ήθελα (για να ταιριάζει με τις γόβες που είχα συναντήσει τις προάλλες στο δρόμο μου και τις αγόρασα) αλλά δεν υπήρχε στην αγορά. Παρεπιπτόντως, αν δείτε καμία, αφήστε μου μήνυμα, οι κυρίες παρακαλώ.
Αφού χάζεψα λίγο, έκανα μερικά τηλέφωνα για να βρω παρέα για καφέ, αφού ατυχώς δεν συνάντησα κανένα γνωστό. Η μία άρρωστη, η άλλη στο δρόμο για Κρήτη, η άλλη στο Ορεγκον, ο άλλος στο σουπερμάρκετ, άλλος εδωσε ραντεβού να βγούμε το βράδυ... τελικά ένοιωσα πολύ μόνη και ξένη στην πόλη μου. Τον ήπια όμως μόνη τον καφέ, πήρα κι ένα πακέτο τσιγάρα (τελευταία το συνηθίζω όταν νοιώθω μόνη) και τον απόλαυσα. Ωστόσο με προβλημάτισε το θέμα. Πάντα, τα μεσημέρια του Σαββάτου που η πόλη όλη βρίσκεται για καφέ στο κέντρο, έβρισκα γνωστούς. Σήμερα τίποτα. Έχω κι εγώ αποκοπεί, δεν θυμάμαι από το Πάσχα να έχω ξαναμείνει στην πόλη Σ/Κ. Σε κάνα μήνα πάλι θα είμαι εδώ. Το άλλο πάω Πρέσπες. Πάνε πολλά χρόνια που είχα περάσει. Και λέω περάσει γιατί με τον τέως, μόνο περνούσαμε από κάπου. Δεν έκανε βήμα από το αυτοκίνητο, ότι βλέπαμε μέσα από αυτό. Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να πάω μια εκδρομή, όχι ταξίδι για δουλειές. Ηθελα να με πάνε, να είναι όλα λυμένα και γω να χαζεύω. Και χαίρομαι πολύ που θα πάω το άλλο ΠΣΚ. Σε κανα μήνα θα βρεθώ στην Ξάνθη, αν έχετε κάτι καλό να μου προτείνετε, αφήστε μήνυμα. Αλλά, πάλι για ταξίδια μιλάω. Γράφω πίνοντας τον καφέ, κι όταν τον τελειώσω θα αρχίσω την τακτοποίηση του γραφείου. Απελπίζομαι και μόνο που βλέπω την κατάσταση. Όλα τα καλοκαιρινά «δελτία» ακόμα στα ναυλον, ξέρουν οι συνάδελφοι, το καλοκαίρι δεν έχει ειδήσεις. Με παρηγορεί η σκέψη ότι στην πόλη έχουμε σύστημα ανακύκλωσης από χρόνια και έτσι δεν θα πάει χαμένο τόσο χαρτί. Εσείς αλήθεια ανακυκλώνετε?

ΥΓ. Όπως ξέρετε πολλοί από σας, οι μπαταρίες των λαπτοπς τα φτύνουν σχετικά γρήγορα και οι νέες γνήσιες είναι πολύ ακριβές. Μια μέρα είχα έμπνευση και αναζήτησα στο δίκτυο καμιά μαϊμού. Ε, λοιπόν, βρήκα μια σελίδα με όλες τις μπαταρίες (τύφλα να έχει ο Γερμανός) και σε πολύ καλή τιμή. Μια για τον VAIO και μια για την PENTAX κόστισαν με τα μεταφορικά 90 €. Όποιος ενδιαφέρεται, ας στείλει e-mail να του στείλω τη διεύθυνση.

Πράγα -2

ο καθεδρικός του Αγίου Βίτο

στο bistrot "Ακρόπολις" ο έγχρωμος κράχτης

Η πόλη από το μοναδικό λόφο όπου βρίσκεται το ανάκτορο και ο καθεδρικός

από τη γειτονιά των αλχημιστών

εσωτερικό του παλατιού

δρόμος της παλιάς πόλης

Κάρλοβι-Βάρι, γνωστό για τα spa και το κινηματογραφικό του φεστιβάλ

Στο μουσείο Κάφκα

Ηταν αρχές καλοκαιριού που είχα αρχίσει να σας γράφω για τα ταξίδια εκείνης της εποχής. Συνέβησαν πολλά δυσάρεστα και σε συνδυασμό με την αργή σύνδεση στο εξοχικό, σταμάτησα. Μετά, με το ημερολογιακό Φθινόπωρο έπεσε και πολύ δουλειά, η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία μ΄ έχει διαλύσει, δεν μπορούσα να γράψω. Απόψε δρόσισε λιγάκι, προχώρησε και η δουλειά, έτσι λέω να πιάσω το κουβάρι από την αρχή και να σας βάλω λίγες εικόνες από Πράγα. Δεν θα γράψω πολλά λόγια, ένα καλό γούστο και μια φροντίδα για την πόλη ήταν εμφανή παντού, είναι μια όμορφη πόλη και παρά το ότι μου κλέψανε το πορτοφόλι έφυγα με καλές αναμνήσεις,. Να ναι καλά η Χριστίνα που με χρηματοδότησε, διότι σε αντίθετη περίπτωση θα έμενα ταπί, χωρίς κάρτες, μόνη σε μια ξένη χώρα. Μόνη μου ελπίδα η πρεσβεία που δεν είχα προνοήσει να έχω και πρόχειρο το τηλέφωνό της. Πράγμα που φρόντισα να κάνω στο επόμενο ταξίδι, στη Βαρκελώνη. Απολαύστε χωρίς πολλά λόγια την ήρεμη Πράγα, που όμως έχει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Ευρώπη.

Τι το θέλουμε το Παιδείας?

ακόμα και στη "λαική" φαίνεται η παιδεία μερικών λαών (εδώ των Καταλανών)

Στο προηγούμενο ποστ έγραφα για το Παιδείας κι όχι Εθνικής Παιδείας επειδή μάλλον εξέφραζα τον διακαή πόθο μου να έχουμε παιδεία. Δυστυχώς, μόνο παιδεία δεν αποκτά ο έλληνας καθώς φαίνεται και προκαλώ τους «ελληνάρες» να μου δείξουν ένα σημάδι έστω της παιδείας του νεοέλληνα.
Έχει παιδεία ο οδηγός του πολυτελούς αυτοκινήτου που ανοίγει το παράθυρο και εκτοξεύει από το παράθυρο τα σκουπίδια του για να το έχει καθαρό? Το δικό μου έχει λογής λογής χαρτάκια μέχρι να τα μαζέψω σε σακούλα και να τα ρίξω σε κάποιο κάδο.
Έχει παιδεία ο νεοέλληνας που πάει στο ΑΤΜ και πετάει την απόδειξη στο δρόμο? Έχω την ατυχία να έχω κοντά μου όλες τις τράπεζες, φαντάζεστε το δράμα μου άμα βγαίνω στη γειτονιά και βλέπω σα χιόνι τα λευκά χαρτάκια να έχουν τρυπώσει παντού κι όχι στο ειδικό καλάθι του ΑΤΜ που αν και μικρό παραμένει άδειο.
Έχει παιδεία η κυρία που αφήνει τα σκουπίδια της έξω από τον κάδο και μ΄αναγκάζει να τα βλέπω και να τα μυρίζω?
Έχει παιδεία ο πιτσιρικάς που μία στις δύο λέξεις του είναι «μαλάκας»? Έχει παιδεία η πωλήτρια που με αποκαλεί «κοπελιά» και μου μιλάει στον ενικό σαν να είμαστε φίλες? Έχει παιδεία ο υπάλληλος που καπνίζει στο γκισέ μπροστά μου? Έχει παιδεία ο ταξιτζής που το ταξί του είναι λίγο καθαρότερο από του ταξιτζή του Πεκίνου? ¨εχει παιδεία η ευτραφής νέα με την κοιλιά έξω από το κοντόμεσο παντελόνι και το κοντό μπλουζάκι?
Κι όμως, έχουμε ολόκληρο Υπουργείο Παιδείας, Εθνικής θα μου πείτε. Ναι, για να μαθαίνουμε τι περιούσιος λαός είμαστε, τριτοκοσμικοί του κερατά είμαστε και αν έχετε αντίρρηση να μου αποδείξετε το αντίθετο.
Κι εγώ θα σας στείλω μια βόλτα στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας, να δείτε το χάλι, με τουριστικά λεωφορεία και ταξί παρκαρισμένα μπροστά στις στάσεις και τους έρμους οδηγούς των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς να προσπαθούν να προσεγγίσουν. Στο επόμενο ποστ θα έχω το σχετικό γράμμα στην Τροχαία Αθηνών. Στην άφαντη στο Σύνταγμα τροχαία, η οποία ήταν παρούσα στην Ηρώδου Αττικού 7 το πρωί, Αύγουστο μήνα κι έδωσε σε φίλη μου κλήση για υπερβολική ταχύτητα!!! Ναι, καλά διαβάσατε, υπερβολική ταχύτητα έξω από το Μαξίμου!!!
Άντε, πάλι συγχύστηκα, λέω να την κάνω από την Ελλάδα, ή να πάω μόνιμα στην εξοχή, αλλά με το πετρέλαιο 1 € το λίτρο θα μου έρθει ακριβά η απόσυρση μακριά από τους απαίδευτους χειμώνα καιρό. Περαστικά μας!!!