Θα με μισήσετε...

το ξέρω... άμα δείτε που βρισκόμουν το Σάββατο που η Ελλάδα καιγόταν. Και δεν βάζω τη φωτογραφία για αυτό, αλλά για να σας δείξω μερικούς επίγειους παράδεισους, πολύ κοντά μας αλλά ωστόσο μυστικούς στους πολλούς. Και γι αυτό πρέπει να τους διαφυλάξουμε. Όχι, όσα βασανιστήρια και να μου κάνετε, δεν σας λέω που είναι. Καλό Σαββατοκύριακο.

Δροσιά

οτι σας χρειάζεται περισσότερο αυτή τη στιγμή

Πως δείχνετε το ερωτικό σας ενδιαφέρον?

Το πώς προσεγγίζουν τα δύο φύλα το αντικείμενο του πόθου τους είναι ένα μεγάλο θέμα νομίζω και το θυμήθηκα με αφορμή την ιστορία του προηγούμενου ποστ. Και έχει γίνει μεγάλο γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να εκτεθούν και να τσαλακώσουν την εικόνα τους δείχνοντας ευθέως το τι συμβαίνει.
Χρόνια παντρεμένη, ξέχασα το σπορ, και όταν ελεύθερη πια χρειάστηκε να δείξω ενδιαφέρον, ειλικρινά δεν ήξερα κανέναν πλάγιο τρόπο. Θεώρησα πιο τίμιο και καθόλου υποτιμητικό να λέω «πάρε τηλέφωνο να πιούμε κανένα ποτό». Και ή που έβρισκα ανταπόκριση ή όχι. Δεν έχω τις αντοχές να κάθομαι να λιβανίζω καταστάσεις και να κάνω υποθέσεις. Στο δεύτερο ραντεβού φροντίζω να είμαι εκδηλωτική τόσο όσο αξιοπρεπώς να ξεκαθαρίσει το θέμα και να μη χάνω χρόνο να ψυχαναλύω τον άλλο και τις προθέσεις του. Έχω πολλούς καλούς φίλους και στην πρόθεση κάποιων νέων γνωριμιών να γίνουμε φίλοι, απαντώ ευχαριστώ, φίλους και φίλες έχω. Άλλα ζητώ. Κι έτσι προχωράω πιο κάτω με ξεκάθαρο μυαλό. Κάνω σωστά?
Εσείς πως δείχνετε ότι σας ενδιαφέρει κάποιος ερωτικά?

Σήμερα έπεσα από τα σύννεφα

Δεν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό, αλλά δεν είμαι μια κλασσική γυναίκα. Εννοώ ότι πολύ απέχω από τη μέση γυναίκα και τα ενδιαφέροντα της. Αν πάλι δεν έχει γίνει αντιληπτό, κανένα πρόβλημα, άλλωστε το θέμα μας δεν είμαι εγώ. Το ανέφερα για να τονίσω ότι αγνοώ πολλά πράγματα που απασχολούν ή και χαρακτηρίζουν τη μέση γυναίκα όχι μόνον της ηλικίας μου αλλά και πολύ νεώτερες.
Αντιθέτως, γνωρίζω πολύ καλά τους άντρες, μια κι αυτούς συναναστρέφομαι συνεχώς και αδιαλείπτως από τα δεκαοχτώ μου. Στη σχολή δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές, στη δουλειά σχεδόν καμία, έτσι έμαθα τους άντρες περισσότερο από τις γυναίκες. Ενίοτε φέρομαι και αντρίκια με την έννοια της ευθείας κουβέντας και στο ότι «τιμώ τα παντελόνια μου» πολλές φορές περισσότερο από μερικούς. Αλλά και πάλι δεν είμαι εγώ το θέμα. Ξέρω λοιπόν, τι σκέφτονται, (χαχα, μόνο γυναίκες σε διάφορες στάσεις), τι θέλουν (μόνο γυναίκες σε συγκεκριμένη στάση), τι τους αρέσει, πως τους αρέσει. Ξέρω τι στροφές παίρνει το μυαλό τους, γιατί κολλάει ενίοτε και ... ερχόμαστε στο θέμα μας τώρα, πως φέρονται στις γυναίκες.
Σήμερα λοιπόν, ανακάλυψα μια πλευρά των γυναικών (ποσοστό δεν ξέρω ακόμα, εσείς θα με βοηθήσετε να το καταλάβω), που με ξένισε τελείως. Και αποφάσισα να σας την εκθέσω για να βοηθήσουμε την πρωταγωνίστρια της ιστορίας γιατί φοβάμαι ότι πολύ αντρικές συμβουλές της έδωσα αλλά μάλλον θα συμφωνήστε μαζί μου.
Η Α λοιπόν, είναι πτυχιούχος θεωρητικών σπουδών και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου, γύρω στα 40, ανύπαντρη και χωρίς σχέση τελευταία. Σε κάποιο παρε-δώσε με υπηρεσία, γνώρισε τον Β, 50ρη, ο οποίος έδειξε φανερό ενδιαφέρον, της εξέθεσε το γεγονός ότι μόλις πήρε διαζύγιο και την ρώτησε για αυτή. Χαιρόταν όταν η Α πήγαινε στη δουλειά του και δεν το έκρυβε. Και τι έκανε παρακαλώ η Α? Πήγαινε πια στην υπηρεσία χωρίς να χαιρετάει τον Β. Και θα μου πείτε καλώς έκανε αν δεν την ενδιέφερε. Ελα ντε που σήμερα μου στέλνει μειλ και μου ανακοινώνει ότι την ενδιαφέρει και αναρωτιέται γιατί δεν την παίρνει τηλέφωνο? Πήρα ανάποδες και δεν το κρύβω. Μα κοπέλα μου της λέω, πως να σε πάρει τηλέφωνο? Του έδειξες ενδιαφέρον? Αυτό δείχνει να πηγαίνεις στη δουλειά του και να μην του μιλάς? Οχι, λέει η κυρία, δεν δείχνω τίποτα γιατί φοβάμαι μην εκτεθώ και να βρει τρόπο να με κερδίσει, θέλω να είμαι η μία και μοναδική στις επιδιώξεις του. Και γιατί άραγε να χώρισε? Μήπως είναι γυναικάς? Εκεί δεν σας το κρύβω, αγρίεψα. Μα υπάρχει γυναίκα που πιστεύει ότι θα είναι ο μοναδικός στόχος ενός άντρα επειδή είπαν μερικές καλημέρες? Υπάρχει γυναίκα που θέλει να μαντέψει κάποιος που τον έχει φτύσει (γιατί τι άλλο σημαίνει να πηγαίνεις στο γραφείο και να μην του μιλάς?) ότι ενδιαφέρεται για αυτόν και θέλει να την πάρει τηλέφωνο? Της συνέστησα να ξαναπάει και να του πει τι κάνεις το Σ/Κ πάρε κανά τηλέφωνο, και να δει αντιδράσεις, άμα πάρει οκ, άμα όχι, να κοιτάξει παρακάτω. Εβαλε τις φωνές. Τι λες που θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα!!! Γιατί κοπέλα μου τις λέω, εγώ που το έχω πει έπαθα τίποτα? Δεν είμαι αξιοπρεπής και σοβαρή? Άσε το θέμα της σοβαρότητας. Εκεί μου τη δίνουν πολλές γυναίκες. Δεν ξέρουν τη διαφορά μεταξύ σοβαρότητας και σοβαροφάνειας. Εγώ, λόγω συναναστροφής με άντρες και δει μηχανικούς, ένα βρωμόστομα και ένα βρωμόμυαλο το έχω. Αλλά αυτό δεν μου αφαιρεί καθόλου σοβαρότητα και όσοι με ξέρουν να το εγγυηθούν παρακαλώ. Οπότε κάτι καθωσπρεπεισμούς δεν τους μπορώ. Μπορεί να είμαι λάθος, θα μου πείτε. Αμ το άλλο, να αναρωτιέται γιατί χώρισε ένας άντρας στα 50? Βρε κοπέλα μου της λέω, έτσι ήθελε, έτσι πρόκυψε, πρέπει να το ξέρεις πριν καν σε πάρει τηλέφωνο?
Αυτά που λέτε, τελικώς παραδέχτηκε ότι φέρθηκε ηλίθια και την επόμενη θα βάλει ένα σέξι φόρεμα και θα πάει.
Δεν της έγραψα τα κατωτέρω και θα ήθελα να τα διαβάσει από εδώ. Κούκλα μου Α, τι θέλεις από αυτόν τον άντρα? Θέλεις να περάσεις καλά και να μην είσαι μόνη? Τότε άσε τα πράγματα να τσουλάνε, πέρνα όμορφα χωρίς να κάνεις ερωτήσεις σε κανέναν. Θέλεις να κάνεις παιδιά? Τότε μάθε αν έχει, αν έχει, κατά 95%, δεν θέλει άλλα, μην βάλεις το σέξι φόρεμα. Καλά της τα λέω?

Τα ταξίδια

Δεν θα είναι πρωτοτυπία να πω ότι μ΄αρέσουν τα ταξίδια. Δεν έχω ακούσει κάποιον να μην του αρέσουν. Για χρόνια μου είχαν λείψει, έκανα λίγα αλλά πάει καιρός τώρα που έχω αναπληρώσει το χαμένο έδαφος. Είμαι συνέχεια στο δρόμο. Μια βαλίτσα είναι πάντα στη μέση του σπιτιού και συνεχώς είμαι στο δρόμο. Οχι, δεν είμαι εμπορικός αντιπρόσωπος. Και τα ταξίδια μου είναι μάλλον επιλογή μου σε συνδυασμό με δουλειά ώστε να μην έχω και τύψεις ότι «γυρίζω». Δωσμου επαγγελματικό ταξίδι και τι στον κόσμο!!!
Μ άρεσει να ετοιμάζω μόνη το ταξίδι μου. Να διαλέγω πτήση, ξενοδοχείο, τι θα δώ. Αυτό τον καιρό ετοιμάζω δύο ταξίδια που είναι σχεδόν συνεχόμενα. Πράγα και Βαρκελώνη. Κάνοντας την ετοιμασία επιμηκύνω το ταξίδι. Διαλέγω πτήσεις, βγάζω εισιτήρια, κοιτάζω το αεροδρόμιο και το πως θα φτάσω στο ξενοδοχείο. Εχω αρχίσει και ταξιδεύω. Εχω τυπώσει το χάρτη των μετρό. Προτιμώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς ώστε να γνωρίζω την πόλη αμέσως. Τα ταξί με μπερδεύουν.
Από το google earth έχω δει τη γειτονιά των ξενοδοχείων, πόσο κοντά είναι στη στάση του μετρό, πως θα πάω σε σημεία που πρέπει να δω.
Με τον τρόπο αυτό, το ταξίδι μου κρατάει περισσότερο, και επιπλέον δεν χάνω χρόνο στην ξένη χώρα ψάχνοντας. Εκμεταλλεύομαι κάθε λεπτό στην ξένη πόλη ώστε να δω όσα περισσότερα μπορώ. Περπατώ πολύ, ειδικά σε στενά.

Βαλέττα

Δεν μ΄αρέσουν οι μεγάλες λεωφόροι. Τρέχω στους καθεδρικούς και στα τζαμιά και βγάζω φωτογραφίες.

καθεδρικός Λωζάνης

Καθεδρικός Παρισιού (Notre Dame)

Τζαμί Ανδριανούπολης

Με προκαλούν οι δύσκολες περιπτώσεις, υπό χαμηλό φωτισμό ή υπό δύσκολη γωνία.

Ντουμπρόβνικ

Νοιώθω απίστευτη χαρά όταν καταφέρω να βγάλω ακούνητη νυχτερινή φωτογραφία μέσα από πλοίο η αυτοκίνητο, εκνευρίζομαι αν δεν τα καταφέρω.

μέσα από πλοίο-Βαλέττα

μέσα από αυτοκίνητο - Ντουμπρόβνικ

μέσα από πλοίο-Γενεύη

Τελευταία φορά ήταν βράδυ στο λιμάνι της Σύρου, είχε κύμα, κουνούσε πολύ και οι φωτισμένες εκκλησίες βγήκαν ένα θολό σχήμα. Εκνευρίστηκα αφάνταστα.

Τα ξενοδοχεία τα θέλω μικρά και χαρακτηριστικά, δεν μ΄αρεσουν τα μεγάλα απρόσωπα. Μερικές φορές αναγκάζομαι όμως να μείνω σε τέτοια. Στην Πράγα θα μείνω σε ένα μεγάλο επειδή εκεί λαμβάνει χώρα και η δραστηριότητα για την οποία πάω. Ισως έπρεπε να βρω ένα άλλο, τέλος πάντων.
Εχω τόσα πολλά να δω στη Βαρκελώνη που πρέπει να λιώσω στο περπάτημα. Και θα κάνει και ζέστη... αλλά δεν εννοώ να μην δω όσα περισσότερα μπορώ. Και είναι περίεργο, η aurora που καθημερινώς δεν κάνει βήμα, περπατάει απίστευτα πολύ στα ταξίδια. Σε βαθμό που να έχω πρόβλημα με τυχόν παρέα. Ετσι έχω καταλήξει ότι είναι καλύτερα να πηγαίνω μόνη αλλά το βράδυ να συναντώ κανένα γνωστό. Με κουράζουν οι άνθρωποι που σε ξένες πόλεις κοιτάζουν βιτρίνες, πάνε για ψώνια, αράζουν γενικώς. Θέλω να βλέπω όσα περισσότερα μπορώ γι αυτό έχω καταλήξει ότι είναι καλύτερα να είμαι μόνη ή αν έχω παρέα να δίνω μόνο το βράδυ ένα ραντεβού. Μπορεί να φταίει ότι δεν έχω βρεί και την κατάλληλη παρέα που οι ρυθμοί μας να ταιριάζουν. Στην Πράγα θα πάω με τη Χριστίνα, μια φίλη που έκανα από τη Λίστα, έχω διαίσθηση ότι καλά θα περάσουμε. Στη Βαρκελώνη θα είμαι μόνη, κατά 99%. Το 1% (τόσες είναι οι πιθανότητες να ερθει) είναι η ιδανική παρέα, ξέρει την πόλη, θα κάνει ότι θέλει όλη τη μέρα, το ίδιο κι εγώ, και το βράδυ θα τρώμε μαζί. Ότι ακριβώς θέλω από ένα ταξίδι, να είμαι με το ρυθμό μου αλλά να λέω και καμιά κουβεντα στο φαγητό. Γιατί έχω ένα φοβερό πρόβλημα, δεν μπορώ να φάω μόνη σε δημόσιο χώρο. Γι αυτό θα σας πω άλλη φορά.

φώτα μέσα στο τούνελ

γιατί μπορούμε να έχουμε παντού φως

Αυθαιρέτως και αναιδώς πιθανόν

Μετά το τετραήμερο στη Μύκονο έκανα την εξής ερώτηση εργασίας «αν η Μύκονος και κάθε νησί και κάθε ορεινός οικισμός δεν είχε κτιστεί αυθαίρετα με βάση τις ανάγκες των ανθρώπων και τα διατιθέμενα μέσα, αλλά με βάση κανονισμούς αντίστοιχους με τον ισχύοντα οικοδομικό κανονισμό, θα ήταν όμορφη?»
Η απάντηση έρχεται μόνη της, τι όμορφο έχει προκύψει από το 1928 οπότε θεσπίστηκαν όροι και όρια? Όχι πείτε μου. Κτίρια εν σειρά και ανήλιαγοι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα και ασχήμια.

Στην παρακάτω φωτογραφία είναι σπίτια φτιαγμένα νόμιμα, αλήθεια τι ομορφιά έχουν, και γιατί δεν είναι καλύτερα τα αυθαίρετα της επόμενης φωτογραφίας?

Γιατί πρέπει να χτίζουμε στα βουνά ανά 4 στρέματα και να μην οριοθετήσουμε περιοχές, να κάνουμε ύδρευση και αποχέτευση και να λέμε κάντε εδώ ότι θέλετε μέχρι 100 τετραγωνικά μέτρα πχ. Δηλαδή να κάνουμε τις υποδομές για να δημιουργούνται χωριά, κι όχι βίλες, άσπρες πληγές στα πέτρινα βουνά. Κι οι δρόμοι μόνοι τους θα γίνουν, όπως στους νησιωτικούς και ορεινούς οικισμούς.

Γράφοντας αυτά προσπαθώ να φανταστώ αν με αυτούς τους όρους θα είχα κάνει το εξοχικό. Νομίζω ναι, γιατί θα ένοιωθα μεγαλύτερη σιγουριά έχοντας γείτονες, γιατί θα είχα κοντά και κανένα ψηλικατζίδικο και δεν θα πήγαινα 5 (x 2) χιλιόμετρα να πάρω σπίρτα να ανάψω τσιγάρο, θα είχα μικρότερο κήπο αλλά πιο σοφά φτιαγμένον ώστε να εξασφαλίζει την απομόνωση μου και γενικώς θα είχα προσαρμοστεί. Γιατί δηλαδή, λίγο θα μου έπεφτε πχ ένα σπιτάκι σε 300 μέτρα στη Μύκονο, στη Φολέγανδρο, στη Σκόπελο, στην Νεόπολη (η φανταστική Νέα Πόλη κατά την πρότασή μου) αντί σε 4 στρέμματα στη μέση του πουθενά?

Ο νόμος με το μοναδικό άρθρο που θα επέτρεπε τη δόμηση μόνο σε οικιστικές περιοχές, θα προέβλεπε και μια ποινή για τους παραβάτες. Οτιδήποτε κτίζεται εκτός αυτών, θα κατεδαφίζεται άμεσα. Εύκολη η διαπίστωση της παρανομίας αφού θα έκανε μπαμ η κατασκευή από χιλιόμετρα μακριά. Θα στερούσε βέβαια από πισίνες και άλλα τινά, αλλά μπορούσαν να οριστούν περιοχές που θα αποκτούσαν τελικά την όψη της Ρόδου, δηλαδή μεγάλα οικόπεδα, πισινούχα και βίλες μέχρι χ τετραγωνικά. Να πάνε όλοι μαζί, και να αφήσουν τη λαϊκή αρχιτεκτονική να ξανανθίσει και να ξαναβρεί το νόημα της.

Για να ακούσω πως σας φαίνεται η ιδέα μου, η οποία δεν μπορεί φυσικά να εφαρμοστεί πια. Χάθηκε η ευκαιρία όταν επιτράπηκε ο τεμαχισμός της γης με συγκεκριμένο σχήμα και διαστάσεις. Ρίξτε καμιά ματιά στο google earth να δείτε από ψηλά πως φαίνονται τα νησιά και θα δείτε ότι όλη η ομορφιά είναι η οικοδομική αναρχία τους. Εκεί που θα δείτε ορθογωνισμένη γη, εκεί και η ασχήμια.

Το ατύχημα

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πριν πολλά χρόνια στο τότε ενθετο των Νέων, στον Ταχυδρόμο.

Απολαύστε το

«Η ζωή αντιγράφει την τέχνη ή το αντίστροφο;» Αρκετές φορές εμφανίζονται περιπτώσεις που βαρύνουν την πλάστιγγαπρος τη μια ή την άλλη πλευρά. Μία από αυτές θα διαβάσετε σήμερα. Πρόκειται για μια δήλωση ατυχήματος που υπεβλήΘη από τοντραυματισΘέντα στο Τζάννειο Νοσοκομείο Πειραιώς. Τηρούνται επακριβώς η σύνταξη και η ορΘογραφία του πρωτοτύπου.

ΔΗΛΩΣΗ ΑΤΥΧΗΜΑΤΟΣ.

Είμαι ένας επαγγελματίας οικοδώμος. τη μέρα του ατυχήματος δούλευα στη σκεπή μιας εξοόροφης οικοδομής. Όταν τέλεψα τη δουλειά μου, είδα ότι μου περσέψανε κοντά στα 250 κιλά τούβλα, πάνω-κάτω. Αντί όμως να τα κατεβάσω από τη σκεπή με τα χέρια και από τη σκάλα και να με σαπισει το ανεβοκατέβασμα, είπα να τα βάλω σένα βαρέλι και να τα κατεβάσω με την τροχαλία που είχε πει ο μάστορας να βάλουμε από τα πριν στή σκεπή. Σπρώχνω λοιπόν το βαρέλι στο κενό και το γεμάω με τα 250 κιλά τούβλα πάνω-κάτω και κατεβαίνω στο δρόμο. Λύνω το σκοινί που κράταγε το βαρέλι και το κρατάω γερά για να κατεβάσω τα τούβλα σιγά-σιγά μη σπάσουνε και τα πληρώσω από την τσέπη μου. Όπως έγραψα και πιο πριν στο χαρτί που μου δώκατε ζυγίζω 55 κιλά αλλά είμαι γερός και τα χέρια μου σφίγγουνε σα τανάλιες, τόσα χρόνια στις οικοδομές. Αλλά παρόλαφτά μόλις έλυσα το σκοινί ξαφνιάστηκα απόνα δυνατό τράνταγμα τάχασα και κόλησε το μυαλό μου και ξέχασα να αμολύσω το σκοινί. Όπως καταλαβαίνετε ακόμα και άμα δεν έχετε δουλέψει σε οικοδομές απογιώΘηκα προς τα πάνω και άρχισα να ανεβαίνω γρήγορα παράλληλα με την οικοδομή. Στο τρίτο πάτωμα πάνω-κάτω τρακάρησα με το βαρέλι με τα τούβλα που κατέβαινε πιο γρήγορα απόσο εγώ ανέβαινα. Αυτός ο τράκος εξηγάει τα κατάγματα του κρανίου μου και στην ομοπλάτη μου. Αφού τράκαρα με το βαρέλι που κατέβαινε συνέχισα να ανεβαίνω αλλά πιο σιγά και έφτασα μέχρι πάνω στην κορφή της οικοδομής και τα δάχτυλα του δεξιού μου του χεριού που είχα πιάσει το σκοινί χωΘήκανε μέσα στην τροχαλία. Δεν λέω μουρλάΘηκα από τον πόνο αλλά είχα καταλάβει τι είχε γίνει και παρα που πόναγα δεν άφησα το σκοινί μη τυχόν και γκρεμιστώ από εκείψηλά. Εκείνη όμως τη στιγμή που κατάλαβα τι είχε γίνει το βαρέλι συγκρούστηκε με το πεζοδρόμιο κάτω στο δρόμο που είχε φτάσει και του φεύγει ο πάτος. χύνονται στο δρόμο τα τούβλα και το βαρέλι που άδειασε δεν ζυγιζε πάνω από 25 κιλά με τίποτα.Όπως καταλαβαίνετε ακόμα και άμα δεν έχετε δουλέψει σε οικοδομές εγώ που δεν είχε αφήσει ακόμη καΘόλου το σκοινί άρχισα να κατεβαίνω τώρα γρήγορα προς τα κάτω αλλά παράλληλα με την οικοδομή. Στο τρίτο πάτωμα πάνω-κάτω ξανατρακέρνω με το βαρέλι που ανέβαινε γρήγορα. Αυτός ο δεύτερος τράκος εξηγάειτα κατάγματα στους αστραγάλους και όλα τα χτυπήματα που έχω στα πόδια. Βέβαια ο δεύτερος τράκος είχε και ένα καλό αφού με φρενάρησε λίγο και έτσι δεν έπεσα με φόρα πάνω στο σωρό με τα τούβλα που είχανε χυΘεί στο πεζοδρόμιο και να πάΘαινα καμμιά ζημιά. Με λύπη μου σας πληροφορώ ότι μετά ξαπλωμένος κατάχαμα πάνω στα τούβλα και ακουνητοποιημένος από τον πόνο κοιτώντας το άδειο βαρέλι έξι πατώματα πάνω από το κεφάλι μου λιποθυμάω και αμολάω το σκοινί.Μετά δεν θυμάμαι τίποτα μέχρι που είδα τον κύριο γιατρό.

Καλό σας Σ/Κ και είθε να στρώσει ο καιρός να κάνουμε κανα μπάνιο

τα βαφτήσια

Την παρασκευή 25 Μαίου βαφτίστηκε η γέφυρα Ρίου Αντιρίου. Κι από απλώς Γέφυρα, ονομάστηκε Χαρίλαος Τρικούπης. Ηταν μια σεμνή τελετή, με λίγους καλεσμένους και η γέφυρα αντιμετωπίστηκε σαν παιδί μεν, απροσδιορίστου φύλου δε. Ηταν πραγματικά μια παράξενη τελετή. Οι κληρικοί είχαν φτιάξει μια ευχή για την περίσταση, σε γλώσσα εκκλησιαστική, αστείο ήταν.

Οι γονείς της, δηλαδή όσοι εργάστηκαν περισσότερο για να υλοποιήσουν ένα έργο που έχει αποσπάσει 7 διεθνή βραβεία ήσαν συγκινημένοι και στο βήμα εξέφραζαν την περιφάνεια και τη συγκίνησή τους.

Είχα την τύχη να είμαι εκεί και να μπορώ να συγκρίνω τα βαφτήσια με δύο ανεπανάληπτες στιγμές της, τη γιορτή για το άνοιγμα της στις 7/8/2004 και τη διέλευση της Ολυμπιακής Φλόγας στις 8/8/2004.

Δεν θα πω λόγια καθώς οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους και πραγματικά λένε το 1% της ομορφιάς εκείνων των ημερών.

Νύχτα

ή μέρα

με βροχή

ή με ήλιο

με εξωτικούς επισκέπτες

ή άδεια


η Μύκονος είναι ΠΑΝΤΑ όμορφη

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Απόψε θα σας τα πω όλα. Ολα αυτά που με ταλανίζουν χρόνια. Ισως σοκάρω μερικούς αλλά δεν είναι ο στόχος μου. Ο στόχος μου είναι απλώς να μιλήσω. Βέβαια καθώς είμαι αρκετά μεγάλη, υποθέτω ότι οι μητέρες των περισσοτέρων είναι αρκετά μικρότερες και άρα αρκετά διαφορετικές. Οπότε να λάβετε κι αυτό στα υπόψην σας.

Εχουμε και λέμε, δεν αντέχω τη μητέρα μου. Οχι τώρα, ανέκαθεν μπορούσα να συνυπάρξω μαζί της μόνο μισή ώρα. Μετά άρχιζαν καυγάδες που δεν περιγράφονται.

Είναι το πιο εγωιστικό άτομο που υπάρχει στη γή. Νομίζει ότι φροντίζει τους άλλους αλλά το κάνει με τον τρόπο που ικανοποιεί αυτήν και όχι τους άλλους. Δεν θυμάμαι ποτέ να ενδιαφέρθηκε να είμαι καλά και να νοιώθω καλά, αντιθέτως ενδιαφερόταν να είναι όλα καλά κατά πως το νόμιζε αυτή. Ναι φυσικά δε μας άφησε ποτέ νηστικούς και άπλυτους αντίθετα, μαγείρευε συνέχεια και φώναζε να πληθούμε όποτε αποφάσιζε αυτή. Ξυπνούσαμε όποτε νόμιζε ότι πρέπει, φορούσαμε ότι νόμιζε ότι είναι καλό. Εδω να της αναγνωρίσω ότι τουλάχιστον με έμαθε να διακρίνω την καλή ποιότητα των πραγμάτων. Κι όταν μεγάλωσα και σήκωσα κεφάλι αρχίσαν οι μεγάλοι καυγάδες. Για σήμαντη αφορμή πάντα. Θυμάμαι ακόμα ότι γύρω στα 16 με πέθανε στο ξύλο γιατί τα παπούτσια μου δεν ηταν στη θέση τους αλλά σε μιά άκρη κάποιου διαδρόμου. Ηρθε γιατρός να με συνεφέρει. Από την άλλη, εγώ δεν την αφηνα στην ησυχία της, ότι δε μου άρεσε της το τόνιζα, προσπαθούσα να την πείσω για το δικό μου δίκιο. Αυτή όμως ήταν πολύξερη. Είχα την ατυχία να έχει σπουδάσει και για τον καιρό της αυτό ηταν σημαντικό. Δεν δέχτηκε ποτέ ότι μπορούσα να ξέρω κάτι περισσότερο, σε κανένα τομέα. Ακόμα μου δίνει συμβουλές, στα 85 και με περιοδική άνοια, με συμβουλευει και δεν δέχεται ότι μπορεί να ξέρω κάτι παραπάνω από αυτήν. Τσάμπα σπουδές, διαδακτορικά... κανείς δεν είναι πάνω από αυτή.

Ο πατέρας μου μαρτύρησε μαζί της. Τον λυπόμουν, πέθανε και γλύτωσε, αλλά πέθαινε κι ακόμα τον ταλαιπωρούσε. Για μένα δεν είπε ποτέ καλή κουβέντα. Τίποτα δεν έκανα καλό ποτέ. Το χάδι δεν το ένοιωσα και δε μ΄αφησε ποτέ να χαρώ κάτι. Πάντα από τη μύτη μου τα έβγαζε. Κρατούσε το παιδί να παω κανένα επαγγελματικό ταξίδι, αλλά ποτέ για να βγω βράδυ. Πηγαίναμε με το φίλτρο (ο πρωην) να φάμε και μου το έβγαζε από τη μύτη, με κατηγορούσε μπροστά του για τα πάντα. Η γυναίκα αυτή δεν ηθελε να δει χαρούμενο άνθρωπο. Κι ουτε θέλει.
Γι αυτό είμαι σκασμένη. Χτες είχε την απαιτηση να την πάρω μαζί μου το Σ/Κ. Κάθε αρχή καλοκαιριού εδω και 3 χρόνια αρχίζει τη γκρίνια. Την παίρνω λοιπόν ένα Σ/Κ πλακωνόμαστε και μετά λέει δεν ξαναπατάω κι ησυχάζω η γυναίκα. Το ίδιο έκανα και πριν 20 μέρες. Την πήρα. Γίναμε μπιλιες και ειπα ωραία, τελειώσαμε για φέτος. Ελα μου ντε που τελειώσαμε. Χτες ήθελε να έρθει. Ρε μάνα που ακούστηκε να σε κουβαλάω μαζί μου 85 χρονών γυναίκα? Ειπαμε διάφορα, το εκλεισα το τηλέφωνο. Σε πέντε λεπτά άκουσον άκουσον. Με παίρνει, «κλαίω» μου λέει καθώς το σηκώνω. Λέω, δε μπορεί, δεν άκουσα καλά μεσα στη σύγχηση μου. «ορίστε?» ρωτάω. «κλαίω» μου λέει. Για το όνομα του θεού, πήρε να μου πει ότι κλαιει γιατί δεν της φάνηκα αρκούντως σκασμένη πριν. Κι ήθελε να με σκάσει πλήρως.

Εχω παιδί και πάντα κάνω ότι θα την κάνει χαρούμενη ανεξαρτήτως αν εγώ θα είμαι καλά ή όχι. Αυτή γιατί δεν μπορεί να φερθεί έτσι? Γιατί παίρνει να μου ανακοινώσει ότι κλαιει? Ακόμα κι αν κλαίω, το κρύβω από το παιδί μου, δεν το έφερα στον κόσμο για να το τυρανάω όπως εμένα η δικιά μου. Η οποία δεν παραλείπει να τονίζει τι έχει κάνει για μένα. Λες και της το ζήτησα. Η λες και άλλοι γονείς κάνουν διαφορετικά. Που εδω που τα λέμε, όταν πέθανε ο πατέρας μου, όλα αυτή τα κράτησε, δεν έδωσε δεκάρα τσακιστή σε κανέναν.
Δεν σας σκοτίζω άλλο. Παρέθεσα μερικά για να καταλάβετε και να μου πείτε αν εχετε ακούσει κάτι παρόμοιο. Δεν ντρέπομαι να σας πω οτι δεν αγαπάω τη μητέρα μου. Οτι κάνω το κάνω αναγκαστικά, με έχει πολύ βανανίσει για να χωράει αγάπη μέσα μου γι αυτή. Αλλωστε ποτέ δεν ένοιωσα την αγάπη της. Ουτε και κανείς άλλος, η γυναίκα αυτή δεν ξέρει να αγαπάει. Εχω χωρίσει τόσα χρόνια, δεν σκέφτηκε ποτέ να μου πει να πάω κάπου με καμιά παρέα γιορτές και λοιπές αργίες. Ηθελε πάντα να είμαι «οικογενειακώς» με τους γονείς μου. Εχω μείνει Χριστούγεννα ολομόναχη προκειμένου να μην πάω. Για να καταλάβουν ότι είναι μεγάλη απαίτηση να σε θέλουν εκεί και μουτρωμένη όταν μπορείς να είσαι αλλού και χαρούμενη.
Κάπου εδω να το τελειώσω γιατί είναι μεγάλο θέμα. Και δυστυχώς μόνο με το θάνατό της θα τελειώσει. Που φροντίζει να επέλθει πολύ αργά, για το παραμικρό τρέχει στους γιατρούς. Είναι απίστευτο πόσα βιβλιάρια υγείας έχει γεμίσει. Ακούστε, στα 83 πήγε στο γιατρό γιατί πεφταν τα μαλλιά της!!! Φταίει το δημόσιο. Να πληρώνουν οι συνταξιούχοι αμα τρέχουν για τέτοια θέματα, να μπει ένα όριο. Έχει φιλίες με όλους τους γιατρούς, όποιον θέλετε θα σας δώσει το κινητό του.
Εχω τρομάξει τόσο πολύ μην της μοιάσω στο παραμικρό, που κάνω όλα τα αντίθετα. Θα πάθω καμιά σοβαρή ασθένεια καμιά φορά και θα πάω άδικα γιατί δεν θα πηγαίνω στο γιατρό. Και πάλι αυτή θα φταίει.

Σε ώτα μη (?) ακουόντων

...

Το Γυφτάκι τα είπε όλα και πολύ καλύτερα από μένα