Έρευνα

Μπορείτε μέχρι να εμπνευστώ να συμμετάσχετε στην έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου. Και προσοχή, να είστε ειλικρινείς ε? Κανείς δεν σας βλέπει.

Νυχτερινές διαδρομές

Δεν έχει τίτλο

Παρατράβηξε η Παρασκευή μου, ούτε Μεγάλη να ήταν. Φώναζε και ο Αστεροειδής ότι είμαι τεμπέλα και πάω να βγάλω τη βδομάδα με ένα πόστ, είχαμε και εξελίξεις στο θέμα και στρώθηκα να γράψω αν και η μισή μου καρδιά στην Κίνα βρίσκεται.

Που λέτε, οι μυρωδιές που λέγαμε και που πολλούς είχαν αναστατώσει με την περιγραφή μου, έρχονταν από το ισόγειο. Στο ισόγειο μένουν δύο κυρίες από τις Φιλιππίνες, έρχονται σπάνια στο σπίτι τους και όταν έλθουν η πολυκατοικία αποκτά μυρωδιές εξωτικές. Πραγματικά οι αισθήσεις αναστατώνονται, ξεκινώντας από την όσφρηση. Άλλος λαός, άλλος πολιτισμός, άλλα ήθη κι έθιμα και φυσικά άλλη κουζίνα. Θες ότι μπορεί να ήμουν σε καμιά προηγούμενη ζωή μου από κείνα τα μέρη, θες γιατί οι αισθήσεις μου είναι χαλαρές και εύκολα ελευθερώνονται, θες γιατί εσχάτως τη βγάζω με τόστ, ότι θες πες, κάθε που μαγειρεύουν οι κυρίες εγώ υποφέρω και σκέφτομαι να πάω με ένα ταπεράκι να ζητήσω λίγο, δήθεν για γευσιγνωσία. Αλλά κωλώνω. Ε, γυφτιά μου φαίνεται. Και χορταίνω μόνο δια της οσφρήσεως. Αν μπορείτε να φανταστείτε τι μαρτύριο είναι αυτό, να χορταίνεις με την όσφρηση. Και δεν υπάρχει και σχετική παροιμία, φάτε μάτια ψάρια λέει, όχι μύτη.

Και μια και την έριξα την παροιμία, τι λέτε, πάμε παροιμίες? Να λέμε μία και ο επόμενος να βρίσκει μία με κοινά σημεία επαφής με την προηγούμενη.
Ναι θα πείτε, και όπως με το μήνυμα, αλλού αντ΄αλλού τα λέγατε.
Μη βαράτε βρε, μια ιδέα έριξα, ρίχνω και την παροιμία και κάντε ότι σας φωτίσει ο μεγαλοδύναμος.

«Χαιρέτα μου τον πλάτανο και Νικολό καρτέρει»

τα πλατανόφυλλα

Παρασκευή again

Σήμερα είναι Παρασκευή και ως γνωστόν τις Παρασκευές αντιμετωπίζω πρόβλημα. Έτσι δεν έχει κείμενο, μια καλή φωτογραφία θα ψάξω να βρω μέσα στο πισι μου και μετά θ’ αναζητήσω τα σχόλια σας. Τα οποία, ως γνωστόν από αλλού ξεκινάνε κι αλλού πάνε, γι αυτό δεν πολυστενοχωριέμαι, θα μου τα φτιάξετε εσείς το κέφι. Μήπως στο προηγούμενο, με εξαίρεση κανα δυο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα, άφησε κανείς μήνυμα? Μπουρ μπουρ σχόλια, καλά ηταν.
Κι όχι τίποτα άλλο, έτσι που είμαι άνευ θέματος, δε μπορώ να ισχυριστώ μετά, όπως ένας κοινός μας φίλος, ότι μου πηδάτε το ποστ.

κινητός αγρός

ΥΓ. Λέω να αρχίσω δίαιτα, μη με πάρει Δευτέρα. Οπότε με ρέγουλα τα κρασιά και οι μπύρες. Κι αν δω αποτέλεσμα θα σας το ανακοινώσω το χαρμόσυνο.

Μήνυμα ελήφθη

Ζούμε στην εποχή των μηνυμάτων, είτε αυτά είναι πολιτικά ή ερωτικά, είτε σύντομα τα πούμε είτε sms, όλοι στέλνουν μηνύματα. Μηνύματα οι ψηφοφόροι, μηνύματα το περιβάλλον, μηνύματα οι φίλοι, μηνύματα οι δημοσκοπήσεις, οι κάλπες, οι εταιρίες. Με μηνύματα ερωτευόμαστε, με μηνύματα χωρίζουμε.
Έτσι σκέφτηκα όσοι μπαίνουν εδώ να αφήνουν 2 μηνύματα, ένα για μένα και 1 για όποιον θέλουν, για τον Μπους, τη Μαριέττα, τα ΜΑΤ, το φίλο τους, κάποιον που αγαπούν, κάποιον που μισούν. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να το διαβάσει και τι συνέπειες μπορεί να έχει. Το μέλλον θα δείξει, ας το προκαλέσουμε.

Παρακαλώ όλους ανεξαιρέτως όσους βρέθηκαν να διαβάζουν τούτες τις βαθυστόχαστες σκέψεις να μ΄αφήσουν το μήνυμά τους. Μπορεί να το χρειάζομαι.

Κινηματογραφικές ιστορίες

Η βερολινέζα Μεθυσμένα Χρώματα με προ(σ)κάλεσε για 7 ταινίες. Πήγα να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια παρουσιάζοντας 7 πόλεις, αλλά αυτή εκεί, επιμονή. Να τα διαβάσει τώρα να μάθει.

Η σχέση μου με το σινεμά πέρασε από σαράντα κύματα. Θυμάμαι από τα εννιά να πηγαίνω κάθε Κυριακή πρωί. Σινεάκ λέγονταν εκείνες οι πρωινές προβολές που δεν ήταν τίποτα άλλο από το έργο της βδομάδας, εκτός αν ήταν ακατάλληλο, οπότε κάποιο ηρωικό έπαιρνε η θέση του. Είχα δει μέχρι τα δεκαεφτά όλο το ελληνικό σινεμά, αρχικά μαυρόασπρο, μετά με χρώμα, όλα τα western spaghetti, όλους τους Ηρακλείς και Μασίστες. Η παραποίηση της ιστορίας, αλλά δε μας πείραζε. Δύο κινηματογράφους είχε η επαρχιακή πόλη που ζούσα τότε, κάθε Κυριακή σινεμά, λογαριάστε πόσα είχα δει.

Από τα πρώτα έργα που είδα σε βραδινή πια παράσταση, στο σχολείο πήγαινα ακόμα, ήταν ο Θάνατος στη Βενετία. Από τότε μου έμεινε αξέχαστη, μια φίλη μάλιστα ερωτεύτηκε τον Τάντζιο, εγώ δε συνήθιζα να ερωτεύομαι χάρτινους και σελιλοϊντ ήρωες. Παρόλα αυτά, ο κινηματογράφος πήρε εκδίκηση και είδα εκείνον που ερωτεύτηκα στο σελιλόϊντ.

Μετά, φοιτήτρια, σινεμά διαμαρτυρίας και τέχνης, Σινέ Φιλίπ και Αλκυονίδα, Φράουλες και Αίμα και Sacco and Vazzetti, αυτό ίσως ακόμα μαθήτρια να το είδα.

Έπειτα έρχονται τα δύσκολα χρόνια, γάμος, μικρομαμά, η σχέση μου με το σινεμά διέρχεται την πλατωνική φάση της. Τον αγαπώ αλλά δεν μπορώ να τον έχω. Που να αφήσεις μωρό παιδί? Κι όταν αυτό μεγαλώνει, πάλι δε μπορείς βράδυ να το αφήσεις. Σεισμογενής η περιοχή, με σεισμικό κενό, κι αν απόψε τον κάνει τον αναμενόμενο ή έστω κανα μικρότερο? Χωρίς σινεμά για χρόνια, φυσικά σποραδικά έβλεπα μερικές ταινίες. Μια που θυμάμαι ακόμα είναι Η γυναίκα της διπλανής πόρτας, με μια λαμπερή Φανί Αρντάν.

Μεγάλωσε και το παιδί, δηλαδή τι μεγάλωσε, άρχισε να ξενυχτάει και να μην υπάρχει φόβος να το βρει ο σεισμός στο σπίτι, οπότε αποκατέστησα κι εγώ τη σχέση μου με το σινεμά. Όπερ σημαίνει κανονική παρακολούθηση όσων ο Δανίκας χαρακτήριζε καλές (βλέπεις συμφωνούσα μαζί του). Είδα πολλές αλλά θες γιατί είναι από τις τελευταίες, θες γιατί το σενάριο που σχετίζεται με τη θεωρία του χάους μ άρεσε, βρήκα τη Βαβέλ πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.

Και πρέπει να θυμηθώ άλλες δύο γιατί επτά με πρόσταξε η φίλη μου από το Βερολίνο. Ας θυμηθώ ως υπόδειγμα κακού ελληνικού σινεμά τον Ηνίοχο. Θρύλος είχε γίνει η ταινία, ο Δαμιανός 8 χρόνια έκανε να την τελειώσει, οι ήρωες ήσαν παιδιά και γέρασαν χωρίς μακιγιαζ, από τα χρόνια, δεν την είδα στον καιρό της και είπα σε μια προβολή πριν 3 χρόνια να την δω. Με ειδοποίησε ο φίλος μην πας, Δαμιανός μιλά, Δαμιανός απαντά, υπερβολικός λέω ο Α, άσε τώρα που δεν θα δω το θρυλικό Ηνίοχο. Και παίρνω και το παιδί μαζί, κι ακούω όντως τη φωνή του Δαμιανού να ρωτάει και την ίδια φωνή να απαντάει, τα πρόσωπα άλλα που άνοιγαν το στόμα. Και τότε συνέβησαν δύο τινά, το παιδί δεν ξαναπήγε μαζί μου σινεμά και ορκίστηκα να μην ξαναπώ υπερβολικό τον Α.

Και μια άλλη ταινία είναι μια που δεν θα παιχτεί ποτέ σε κοινό. Είναι φεστιβαλική και ο δημιουργός της παραδέχεται ότι το κοινό δεν είναι ώριμο ακόμα για τέτοιες ταινίες. Μπράβο του πάντως που βρίσκει χρηματοδότες να χαρίζουν σε μια ταινία που έγινε για το βίτσιο του σκηνοθέτη. Λόγοι και αμαρτήματα του Β. Μαζωμένου. Οχι για να μη με λέτε ότι δεν είμαι κουλτουριάρα. 20 μείναμε μέχρι το τέλος της προβολής της.

Σε τι άλλο χρησιμεύουν οι άντρες?

Είχα δεσμευτεί, κι αν και χρωστάω ακόμα μια εναρμόνιση με το αίτημα της Μεθυσμένα Χρώματα που δεν της κάναν τα αρκουδάκια μου αλλά ήθελε και τις κούκλες μου, προέχει η δέσμευση. Ηρθε μετά και το ποστ του Ναυαγού που απάντησε σε τι αποκλειστικά χρησιμεύουν οι άντρες, και το ερωτημα τίθεται ακόμα πιο επιτακτικό. Σε τι άλλο?

Κάποτε νόμιζα ότι χρειάζονται να φτάνουν τα ψηλά ντουλάπια, όταν έφυγε, πήρα μια σκαλίτσα, και τους απομυθοποίησα . Μετά κατάλαβα ότι ακόμα κι αν έχεις άντρα, σκαλίτσα μπορεί να θέλεις οπωσδήποτε.

Κι έτσι, στίβω το κεφάλι μου αλλά δυστυχώς γι αυτούς δε βρίσκω κάτι να πω βρε παιδι μου, "αυτό μόνο ένας άντρας μπορεί να το κάνει" .

Μήπως εσείς άντρες μπορείτε να μας πείτε που χρησιμεύετε? Κι αν μου βρείτε, εγώ υπόσχομαι να γίνω η καλύτερη φίλη και θαυμάστρια σας και σαν εσας τίποτα στον κόσμο και νερό στο όνομά σας θα πίνω.

Καλώ επίσης και τις κυρίες να με βοηθήσουν, μπας και μου διαφεύγει κάτι της γυναίκας.

7 ανεξαρτήτως

Η καλή μας φίλη Μεθυσμένα Χρώματα έχει όρεξη για παιγνίδια και με κάλεσε να παίξω με 7 αγαπημένα παιγνίδια. Σκέφτηκα να μην πω το σ΄αγαπώ με 7 τραγούδια αλλά να σας παραθέσω 7 αγαπημένες πόλεις με φωτογραφίες που δεν είναι χαρακτηριστικές αλλά αποτυπώνουν μια φευγαλέα στιγμή τους. Μια στιγμή όπως την είδα και την κατέγραψα. Αρχίζω και στο τέλος θα δούμε ποιον θα βάλω στο μπελαλίδικο παιγνιδάκι.

Κωνσταντινούπολη

Βαλέτα

Ντουμπρόβνικ

Λωζάνη

Παρίσι

Βερολίνο

Αθήνα


Τώρα στο χορό βάζω τον Τάκη που πολύ με έχει παιδέψει, τον Αστεροειδή που την έχει γλυτώσει, τον Ναυαγό να με μισήσει και να μη θέλει εξοχικούλι, την Φεγγαροαγγαλιασμένη που μου έστειλε και κάτι που της ζήτησα και το γιατρό που χρησιμοποίησε το "ροδόχρους" σε δερματική ασθένεια και με κούφανε.

Τα παιδία παίζει 5 λέξεις

Και σας είπα, είμαι εκτός έδρας. Σε ξένο πισι με καλεί ο Τακης να παίξω και να κάνω μια ιστορία σε 2 σειρές με τις λέξεις πόδι, χέρι, μάτια, χείλια, άσβεστη. Δεν ξέρω αν μπορώ να αλλάξω πτώση και αριθμό κι έτσι δεν θα αλλάξω τίποτα. Να η φράση μου

Κι αφού άλοιψα τη θερμαντική αλοιφή στο πονεμένο μου πόδι, πριν πλύνω το χέρι μου, ξεχασμένη έτριψα τα μάτια και τα χείλη μου. Μια άσβεστη καούρα με κυρίευσε σε όλο το πρόσωπο.

Ουφ, σε 1.5 γραμμή (πριν γίνουν bold τοσο πιάναν) τα κατάφερα. Κέρδισα άραγε τίποτα? Βρε περιμένετε να γυρίσω στο my sweet home και τα λέμε.

Οι δικές μου λέξεις τώρα: παιδιόθεν, ροδόχρους, παραθυρόφυλλα, κάμπος, φραγκοσυκιά. Σε 5 γραμμές το ελάχιστο να μας κάνουν το παραμύθι τους οι: all my life, σαν ταινία, ο κ. Βενιζέλος, τα 7δαιμόνια και ο Ακης.

Μυρωδιές

Είναι 6 παρά το απόγευμα. Μόλις γύρισα σπίτι, δεν τρώω, έφαγα κάτι τσουρεκάκια καθ’ οδόν, μη μου πείτε ότι εσείς καθ΄οδόν δεν ανοίγετε τη σακούλα με τα ώνια και δεν ψάχνετε κάτι να σας στυλώσει μέχρι το σπίτι, γιατί θα με νομίσω ανωμαλία της φύσης και θα τρέξω σε κανα γιατρό να το ψάξω. Κι επειδή δεν θα θέλετε να με χάσετε και να με ψάχνετε εκεί που φοράνε τις λευκές ποδιές ανάποδα, θα ομολογήσετε, ανερυθρίαστα μάλιστα, ότι τουλάχιστον το ψωμί δεν φτάνει ποτέ σπίτι με όλα του τα 300 γραμμάρια που (αν είσαστε τυχεροί και δεν παει 200) το αγοράσατε.
Ερχομαι λοιπόν, πετάω τα υπόλοιπα ψώνια στον πάγκο της κουζίνας, κάνω το δεύτερο καφέ της μέρας, ήδη έπρεπε στον τρίτο να είμαι γι αυτό επείγομαι, και κάθομαι να τον απολαύσω ενώπιον του πισιου μου. Κάτι γράμματα να πάρω, κάτι λογαριασμούς να πληρώσω, είμαι μια ευτυχής γυναίκα που απολαμβάνει καφε και τεχνολογία, όταν η μύτη μου διεγείρεται. Τι να σας περιγράψω τώρα.
Μου έρχονται υπέροχες μυρωδιές από μπαχάρια και αρωματικά βότανα συν κάποιο κρεατάκι. Οι σιελογόνοι μου δεν καταπραϋνονται από τον μυρωδάτο εσπρέσσο μου. Οτι και αν σκέφτομαι αυτή η μυρωδιά από την κουζίνα της γειτόνισσας (σκέφτομαι ότι θα είναι καμιά καινούργια, εγώ δεν είχα ξαναμυρίσει τέτοια θεία μυρωδιά), με έχει αποδιοργανώσει. Σκέφτομαι κόκκινη παχιά σάλτσα με όλη την ανατολή επάνω της να καλύπτει ένα μοσχαράκι λουκούμι και αναστατώνομαι. Δεν πεινάω, μου λείπει η απόλαυση αυτού που η μυρωδιά με κάνει να φαντάζομαι. Μου λείπει εδώ και καιρό η διάθεση να κάνω ένα ωραίο φαγητό και να το απολαύσω με καμιά καλή παρέα πίνοντας κόκκινο κρασί. Δεν σας έχει συμβεί? Να μην πεινάτε αλλά η σκέψη ενός καλού φαγητού να σφηνωθεί στο μυαλό σας και να μη βγαίνει? Πόσο μάλλον που έρχεται και γαργαλάει τη μύτη μου, δεν είναι σκέψη, κάπου εδώ τριγύρω κάτι καλό ετοιμάζεται. Πρέπει μου φαίνεται να βγω, να βρω και να αποκτήσω κοινωνικές σχέσεις με τη μαγείρισσα, αν είναι μάγειρας ακόμα καλύτερα, έχω μια αδυναμία στους άντρες στην κουζίνα.
Και μέχρι τότε, είπα να σας εξομολογηθώ τον πόνο μου, τι το έχουμε το μπλογκ δηλαδή? Για το σκοπό αυτό. Για υψηλές αναλύσεις και συζητήσεις έχουμε αυτά που επισκεπτόμαστε. Το δικό μας είναι ψυχαναλυτικό, όπως δηλώθηκε την πρώτη μέρα της δημιουργίας του. Όπως λέει και ο λαγός «λέμε και καμία... να περνάει η ώρα».
Κι όσο περνάει η ώρα όλο και μυρίζει περισσότερο. Πεινάωωωωωωωωωωωωωωω









Ποσειδώνας από βούτυρο και άλλα φαγώσιμα

Χρώματα και φεγγάρια

Όπου κι αν κοίταζα, χρώματα..


χρώματα...

και πάλι χρώματα

ώσπου ήρθε το φεγγάρι