γύρω-γύρω ολοι, στην μέση τα 50

-
-
-

Σε παραδίπλα blog, τώρα πόσο δίπλα θα σας γελάσω, αλφαβητικά τουλάχιστον κοντά είμαστε, άνοιξε μεγάλη συζήτηση για τα ±50. Με απασχόλησε το θέμα και λέω να το συνεχίσουμε εδώ, εκεί σχολίαζα και χαιρόμουν το παιγνίδι. Ένα ερώτημα είναι γιατί δεν είμαστε καταναλωτικός στόχος οι άνθρωποι πέριξ των 50. Θα απαντήσω παίρνοντας ως παράδειγμα εμένα. Τι κατανάλωση να κάνω εγώ μια γυναίκα που κάνω γύρους γύρω από τα 50? Οχι οτι δεν έχω ανάγκες, προσέξτε, απλώς τις έχω ήδη ικανοποιήσει.
Κι εξηγούμαι. Θα αγοράσω πράγματα για το σπίτι? Δεν υπάρχει ηλεκτρική μεγαλο- και μικρο- συσκευή που να μην την έχω, μερικές βέβαια εις διπλούν αφού υπάρχει και το εξοχικό που λέγαμε. Λευκά είδη? Ξεχειλίζουν τα ντουλάπια γιατί τους έχω και μια αδυναμία όλο κάτι νέο να πάρω, όπως και ποτήρια. Σε λίγο στο πάτωμα θα τα στοιβάζω, δωσ’ μου εμένα ποτήρια και πάρε μου την ψυχή. Ναι αλλά γεμίσαμε, δεν θα πάρουμε άλλο. Gadgets? Απ΄ όλα, πολύ περισσότερα φαντάζομαι ο αντρικός πληθυσμός αυτής της ηλικίας. Εξόδους? Τα ξέρουμε δα τα στέκια, εγώ εδώ που είμαι εκτός των τειχών και ξέρω τι γίνεται μέσα στα τείχη. Επομένως το λογικό συμπέρασμα είναι ότι ή είσαι επιτυχημένος και έχει εκπληρώσει όλες τις ανάγκες σου ή αποτυχημένος οπότε δεν έχει χρήματα και δεν είσαι το target group των διαφημιστών.
Κι επειδή ακριβώς έχουμε εκπληρώσει όλες τις υλικές ανάγκες, ζούμε για τη ζωή. Ναι φίλοι μου, είναι πολύ όμορφο να ζεις και να δουλεύεις επειδή σου αρέσει κι όχι γιατί πρέπει να πάρεις κάτι. Έπειτα, καθώς βλέπουμε στα reunion να μικραίνει ο αριθμός των συμμετεχόντων, καταλαβαίνουμε την αξία της ζωής και της δίνουμε και καταλαβαίνει και αυτής. Είμαι πολύ πιο κεφάτη και γεμάτη ζωή από τα 35 μου, σας διαβεβαιώ. Κι έχω τη δυνατότητα να κάνω σχεδόν ότι μου αρέσει. Η κριτική δε με νοιάζει γιατί έχω να αντιγυρίσω πράξεις κι όχι λόγια. Χαίρομαι τα χρόνια μου και είμαι πιο ευτυχισμένη από πριν.

Και δε σκέφτομαι ούτε χοληστερίνες, ουτε πρεσβυωπίες, ούτε ισχυαλγίες. Οτι σκέφτεσαι και φοβάσαι το προκαλείς.

Από σήμερα λοιπόν κυρήσσω επανάσταση με τη βοήθεια του Asteroid και του Πεζού Λόγου και στέλνω αγωνιστικό κάλεσμα στους πέριξ των 50 να χαρούμε όλοι μαζι τη ΖΩΗ.

Βοηθείστε συνομήλικοι να το αναλύσουμε σφαιρικώς με σχόλια γιατί χανόμαστε.

ΥΓ. Δείτε αυτά για την μεθαυριανή εκλειψη σελήνης

http://www.astrovox.gr/eclipse2007.html

http://www.euhou.net/index.php?option=com_content&task=view&id=163&Itemid=49

Ξεχασμένα σύννεφα

Φέτος ξεχάσαμε τα σύννεφα. Ας τα θυμηθούμε μέσω φωτογραφιών. Σε λίγο καιρό μπορεί να τα βλέπουμε μόνο έτσι.

Leonardo Da Vinci

Από την έκθεση που έγινε στα πλαίσια της

Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Ευρώπης 2006

Υδραυλικός κοχλίας


















Μηχανή κοπής νομισμάτων

Το σκυλί

η φωτογραφία απεσύρθη κατόπιν υποδείξεως του Νομικού μου Συμβούλου. Το σκυλί ήτο διάσημο και αναγνωρίσιμο. Ευχαριστώ όσους το θαύμασαν.

Το παιδί και το σκυλί

Blogo-πυραμίδα

Υποτιτλος για τους αδαείς: όπου κάποιος σε καλεί να γράψεις 5 πράγματα για σένα και συ πρέπει να καλέσεις άλλους 5.
Ο takis με κάλεσε και εγω η καινούργια πρέπει να ανταποκριθώ. Αλλά είναι δύσκολο, ως νέα τίποτα δεν ξέρετε για μένα και δεν ξέρω και ποιους νοιαζει. Σκέφτηκα λοιπόν το 5χ5 να το κάνω 5χ5χ5 και να!
1) Τα 5 που μισώ στους ανθρώπους: ψέματα, δήθεν, βλακεία, μιζέρια, έλλειψη παιδείας
2) Τα 5 που αγαπώ στους ανθρώπους: ειλικρίνεια, σπιρτάδα, εκτίμηση του ¨καλου", να πιάνουν τα χέρια τους και να κόβει το μυαλό τους (αυτα ειναι 2 οπότε κλείσαμε τα 5).
3) Τα 5 που αγαπώ στη ζωή: την ίδια τη ζωή, τη φύση, τα γλυκά (= την καταστροφή μου), το πάθος, τα ταξίδια
4) Τα 5 που αδιαφορώ παντελώς: κουτσομπολιό, TV, παιγνίδια με χαρτιά ή στο PC, συνταγές μαγειρικής, κοινωνικές συμβάσεις
5) ουφ.. να δουμε εδω τι να βάλω.. αντε.. τα 5 που ανευ αυτών δε μπορώ να ζήσω: την κόρη μου, τον ήλιο, τους ανθρώπους, την παραλία μου, τα βιβλία μου
Εντάξει? τώρα να κάνω και 5 πάσες... που σίγουρα θα έχουν ήδη συμπληρώσει και πρέπει και να το δουν. Πολύ δύσκολο έργο. Α ρε taki τι μου κανεις. evenizelos, padrazo, σαν ταινία, πιτσιρίκος, Λήδα

Αράχωβα

Βρέθηκε κι ένα ήσυχο στενό

Δεν βρίσκω καλό τίτλο... άστο έτσι

Αυτές τις μέρες, μην ξεχνάμε δεν έχω κλείσει βδομάδα ως blogger, διάβασα μερικά blogs. Ω, μα τι ωραία γραφή, ζήλεψα, είπα εγω τι παριστάνω εδω μέσα? Όλοι γράφουν ποιήματα, έχουν λογοτεχνικό ύφος, φιλοσοφούν, κριτικάρουν αλλά και κλαίνε ρε παιδί μου. Πολύ κλάμα.

Και γράφουν πολλά, κατεβατά. Οφείλω να ομολογήσω ότι όσο ωραία και να είναι, δε μπορώ μία τη νύχτα να διαβάσω διήγημα, και πόσα να προφτάσεις η έρμη βιοπαλαιστής? Τα διέτρεχα λοιπόν βιαστικά. Και σκέφτηκα ότι μπα, ενας μηχανικός τελικά είναι παντου ανιαρός (βλεπετε σχετικό ποστ), και ώρα να πηγαίνω. Έχω ρωτήσει και το φίλο μου τον Κ.Γ επαγγελματία γραφιά πως το βρήκε κι ακόμα να μου απαντήσει. Ετσι σκεφτόμουν ώσπου στρίβοντας από εδω και από εκει βρέθηκα στο πολιτικο ημερολόγιο του Βενιζέλου, του Βαγγέλη φυσικά, οχι του μακαρίτη Λευτέρη. Και τότε είπα.. βούλωσε το, υπάρχουν και χειρότερα. Είναι απλώς ενα κομμάτι από το site του. Λείπει πλήρως το προσωπικό ύφος και δεν είδα να απαντάει κι όλας. Ως φόρουμ βέβαια καλό είναι αλλά αλλιώς τα νόμιζα τα blogs.

Κι ενώ έγραφα, ηρθε ένα σχόλιο από τον takis και με ενθάρρυνε. Ισως είμαι πολύ down τελικά, είναι και Παρασκευή.

Παρασκευή γαμώτο!!!

Αύριο δυστυχώς είναι Παρασκευή. Γιατί δυστυχώς? Γιατί εδω και πολλές Παρασκευές δεν έχω να προγραμματίσω τίποτα, δεν έχω πολλή δουλειά ώστε να θέλω να μείνω να δουλέψω... και δεν έχω καμία πρόταση για τίποτα, στις δε δικές μου προτάσεις εισπράττω ένα ξεκάθαρο όχι.

Μερικές φορές το όχι αργεί να έρθει κι αυτό είναι χειρότερο, με σκοτώνει. Ελπίζω, κι όταν έρχεται Πέμπτη βράδυ, τα παίρνω γιατί δήθεν θα είχα καλέσει άλλη παρέα, που όμως ξέρω ότι κι αυτή όχι θα έλεγε, όπως κάτι χρόνια τώρα.

Μισώ τις Παρασκευές εδώ και πολλά χρόνια. Τις μισώ όπως όταν ημουν μικρή τ απογεύματα της Κυριακής. Χωρίς τηλεόραση, με το ράδιο αποκλειστικά στα αθλητικά που δονούσε τον πατέρα η φωνή του Διακογιάννη. Κι επειτα, μετά τo Ουέμπλευ, ήρθε η τηλεόραση και η Κυριακή απόγευμα έγινε ακόμα πιο ανυπόφορη, η τηλεόραση βλέπεις τον καθήλωνε τον πατέρα στο σαλόνι, με το ράδιο ήταν καλύτερα, το άκουγε σε οποιοδήποτε δωμάτι0.

Πέρασαν χρόνια για να πάψω να μισώ τ΄απόγευμα της Κυριακής. Νομίζω ήταν όταν έφυγα από το σπίτι, ναι, δε θυμάμαι όσο ήμουν εκεί να είχαμε δεύτερη τηλεόραση. Για χρόνια περίμενα την Παρασκευή, έπαιρνα παιδί, καναρίνι στο κλουβί, πέρναγα από το σύζυγο, τον έβαζα στ΄αμαξι και μη μας είδατε, στην εξοχή.

Λατρεύω την εξοχή, με ήλιο. Φωτοσυνθέτω, ίσως να ήμουν φυτό κάποτε. Αλλά ξέφυγα.. για τις Παρασκευές έλεγα.

Οταν έχω πολλή δουλειά , μ αρεσει η Παρασκευή, ειναι παραγωγικό το Σαββατοκύριακο. Με στολή ύπνου όλη μέρα, βγάζω δουλειά μπόλικη. Δουλεύω όλη τη νύχτα χωρίς το άγχος του πρωινού (λέμε τωρα) ξυπνήματος.

Μήπως τελικά πρέπει να με δει κανας γιατρός? Αναμένω προτάσεις και θα πράξω ότι η πλειονότητα (ή μήπως η πλειοψηφία αφού θα ψηφίσετε?) αποφασίσει.

Αντε, καληνυχτα σας.

Ερώτημα

Ποιός ξέρει να μου πει πως θα βάλω και μουσική εδω μέσα? Εννοώ με το ανοιγμα να ακούγεται ένα κομμάτι. Οσο κι αν έψαξα δεν βρήκα κάτι.
Α, και απαντήστε στο έρωτημα του post Δειλινό. Ο νικητής κερδίζει ουζάκι εκεί ακριβώς.

Χυλόπιτα

Από την Ασπρη Λέξη

Τα σχόλια να λείπουν παρακαλώ

Η Λίστα

Μια απίθανη ιστορία θα σας διηγηθώ σήμερα. Είναι δύσκολο να αποδώσω το κλίμα αλλά θα προσπαθήσω. Που λέτε το ΕΑΠ έστειλε σε καμιά χιλιάδα άτομα που έχει σε μία λίστα παραληπτών, ένα email. Ο Κ.Σ αντί να πατήσει το κουμπάκι reply, πάτησε το διπλανό το ρημάδι το reply all. Και όλοι οι καμιά χιλιάδα άνθρωποι πληροφορήθηκαν κάποια πράγματα. Λάθος είπαν οι ψύχραιμοι, το έσβησαν το μειλ. Ελα ντε που κάτι δικηγορικά γραφεία, κάτι οικονομολόγοι (δηλαδή οι ψιλοάσχετοι με την τεχνολογία) άρχισαν να πατάνε το ίδιο λάθος κουμπάκι και να ρωτάνε τι τρέχει και μήπως τους στέλνουν ιό, όχι κόρη ήταν αλλά τέλος πάντων, ποιο είναι το ΕΑΠ, ποιος ο ΚΣ και ότι φανταστεί ο νους σας. Οι διαμαρτυρόμενοι πλήθαιναν και τότε έδρασαν οι χιουμορίστες… διότι καλά, να παίρνουμε τόσα μειλς καθημερινώς για Viagra (ακόμα και οι γυναίκες, ίσως για να δούμε άσπρη μέρα… ), αλλά να παίρνουμε και των διαμαρτυρόμενων? Ε, όχι πάει πολύ. Κι άρχισε μια φοβερή πλάκα που οδήγησε στη δημιουργία συλλόγου φίλων ΚΣ. Ο οποίος δυστυχής ΚΣ, δεν είχε πάρει πρέφα ότι είχε γίνει διάσημος ανά το πανελλήνιο διότι κάτι πρόβλημα είχε με το email εκείνες τις μέρες. Εγινε ο σύλλογος, απέκτησε και πρόεδρο, έγινε μια προσπάθεια συνάντησης των μελών αλλά απέτυχε διότι καλύπτουν όλη την ελληνική επικράτεια.Και το συμπέρασμα που πρέπει να απασχολήσει τους ειδικούς είναι.. μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τόσο διαφορετικές αντιδράσεις σε ένα λάθος? Εγώ πάντως τουλάχιστον απέκτησα 3 φίλες που όλο το διάστημα αλλάζουμε άπειρα γράμματα, κάποιος ζήτησε φωτ. να με δει και έπεται συνέχεια. Ήταν ένα λάθος που ακόμα δεν ξέρουμε όλες τις συνέπειες του. Όποιος ασχολείται με τη θεωρία του χάους ας το ψάξει. Α, όσοι δεν είδατε τη Βαβέλ, δείτε την.

Χαλκίδα

όπου το GPS παρολίγο να με αρχίσει στις σφαλιάρες επειδή δεν έστριβα αριστερά. Πληροφορίες θέλουν η νέα version να διαθέτει δυστυχώς και χέρι ώστε να μην γλυτώνουμε με τίποτα οι ανυπάκουοι.

.........

......'ετσι τα έβλεπα μετά το ταξίδι στο δρόμο χωρίς λευκή μπογιά.

Λίγη μπογιά κύριε Σουφλιά

Κούλουμα σήμερα και η χριστιανή (λέμε τώρα), δέχτηκα πρόσκληση από γηγενείς Αραχωβίτες να τα κάνω εκεί. Πρωί πρωί, σαν είδα βαρύ τον καιρό, τηλεφώνησα μπας κι έχει χιόνια κι εγω δεν ξέρω να οδηγώ στα χιόνια αν κι έχω κάνει 1million km (μη με νομίσετε και άσχετη δηλαδή, από τα 18 κι ουτε ένα ατύχημα). Βλέπετε στην πόλη μου ούτε μια μέρα δεν βλέπουμε άσπρη. Όλα οκ μου λένε, και ξεκινάω. Δεν μπορώ να πω, ωραίο ταξίδι, συννεφιά, jazz στο cd player, ξεκίνησα και νωρίς να πάω χαλαρά (μετά τις 13.0 θα ξυπνούσε η κόρη μου που είχε ήδη πάει), όλα μια χαρά σας λέω. Φτάνω, βρίσκω παρκάρω (όχι, όχι στο δρόμο, στο δημοτικό parking που αν και μικρό και μεσα στη λάσπη-δηλαδή όνειδος για την Αράχωβα- κάποιος έφευγε και βολεύτηκα), κάνω τις βόλτες μου, ανοίγει η όρεξη και τρώμε περισσότερο παραδοσιακό κινέζικο, βραδυάζει και λέω ώρα να κατεβαίνω.

Τι τόθελα η έρμη? Δεν έμενα εκεί? Κατράμι ο δρόμος...προς Αντίριο, η λευκή γραμμή στα δεξιά του δρόμου, άφαντη.. να είμαι πρώτη σε μια ουρά και πίσω κολημένος να με στραβώνει κάποιος, μπροστά κανείς χριστιανός να δείχνει υποψία δρόμου, απέναντι ορδές να έρχονται πίσω από κάθε νταλίκα... κι εγω μέσα στην αγωνία να ψάχνω το δρόμο. Ένα δρόμο που στα 130 km, ευθεία δεν έχει πάνω από 10!!!

Σας είπα, έχω κάνει άπειρα χιλιόμετρα, με εξαίρεση ένα ταξίδι με ανοιγμένο τον ουρανό, αυτό ήταν το χειρότερό μου.

Και γιατί παρακαλώ? Γιατί κανείς από τους ανευθυνοϋπεύθυνους 3 νομών - τόσους πέρασα από Αράχωβα μέχρι Αντίριο- που με καλωσόριζαν κι όλας με ταμπέλες σαν πάταγα στα σύνορά τους, δεν σκέφτηκε να προκυρύξει ένα διαγωνισμό βαψίματος των "εθνικών οδών". Κατ΄ευφημισμό βέβαια η ονομασία.

Κύριε Σουφλιά, κύριε ΥΠΕΧΩΔΕ, κάνε το δρόμο αυτό βράδυ, να οδηγείς μόνος σου, και αν δεν αναφωνήσεις "λίγη μπογιά ανίκανοι" εγώ θα κάνω δύο θυσίες, α) θα κάνω μεταδημότευση στην περιοχή σου και β) θα σε ψηφίσω. Σημειωτέον ότι και τα δύο είναι χειρότερα από το γνωστό " να κατσω ... μπλα μπλα".

Ουφ... εφτασα ζωντανή, μεγάλος ο μεγαλοδύναμος.

Απίστευτο, για εργασιομανείς και όχι μόνον

Για να μη θεωρείτε χαμένο χρόνο εκεινον που σπαταλάτε εκεί που και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος, ειδικά οι δυσκοίλιοι... δείτε πως μπορείτε να περνάτε βασιλικά

http://www.rotorooter.com/john/index.php

Και ολίγος Διόδωρος

Η ρύθμιση του Ασφαλιστικού
Εδώ όμως είναι αλλιώς, όλα πιο μικροαστικά, πιο φορτισμένα, πιο επικίνδυνα, πιο μίζερα: de cinq a sept να καταφεύγει παράνομο ζευγάρι αθροιστικής ηλικίας 120 χρονών, που ετοιμάζονται ο ένας για παππούς και η άλλη για γιαγιά, στην κατοικία της προγιαγιάς και να σπεύδει ειδοποιημένος από ιδιωτικό ντετέκτιβ ο εξηντάρης απατημένος σύζυγος, που με αυτόν το άθροισμα ηλικιών αγγίζει τους δύο αιώνες, να ζητήσει εξηγήσεις από τον εβδομηντάχρονο εραστή και άθελά του να τον σκοτώνει - δεν ακούγεται γελοίο όλο αυτό; Δεν θα ήταν αστεία φαρσοκωμωδία;
* Κόστισε όμως τη ζωή του διοικητή και κατέστρεψε πολλές άλλες αυτή η φαρσοκωμωδία. Τα γεροντικά πάθη κοστίζουν ακριβά, τελικά· και όταν δεν υπάρχουν νεκροί, κοστίζουν σε αξιοπρέπεια. Για τούτο είναι θέμα για κωμωδίες και όχι για τραγωδίες - η αξιοπρέπεια καταλύεται στις κωμωδίες. Αλλά εμείς καταφέρνουμε ακόμα και τις κωμωδίες να τις μετατρέπουμε σε κοινωνικά δράματα με πολιτικές προεκτάσεις και σε λίγο θα κληθεί ο υπουργός να παραιτηθεί διότι ο διοικητής είχε πάρει βιάγκρα χρεώνοντας την υπηρεσιακή πιστωτική κάρτα - παραείναι μίζερα και τα ερωτικά και τα πολιτικά, ημερολόγιο μου.

περισσότερα...

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14994&m=A58&aa=1

Δειλινό

Η στεριά στο βάθος δεξιά είναι ο Αίνος. Που τραβήχτηκε η φωτογραφία?

Η Λένα

Θαυμάζω τη Λένα. Είναι 47 χρονών, μηχανικός με 2 παιδιά φοιτητές και 1 (ευτυχώς μόνον 1) σύζυγο ειδικών απαιτήσεων (λόγω επαγγέλματος). Η Λένα ξυπνάει στις 6.30, μαγειρεύει και παει στη δουλειά της. Εκεί δουλεύει συνέχεια και ενίοτε πάει και εκτός έδρας. Το απόγευμα (πήγαινε τα παιδια φροντιστήρια , ευτυχώς όχι πιά και επιπλέον) καταφέρνει να πάει σε συλλόγους ή να παρακολουθεί το ΕΑΠ (άλλη φορά περί αυτού), να διδάσκει στα ΤΕΙ, να πηγαίνει σε ημερίδες, εκθέσεις, σινεμά. Κάνει όλες τις δουλιές στο σπίτι και διατηρεί και τη σχέση της με τον άντρας της.

Η Λένα ξέρει όλη την πόλη, είναι πάντα με το χαμόγελο, έχει μια καλή κουβέντα για όλους. Δεν ξέρω πως τα προφαταίνει όλα.., γι αυτό τη θαυμάζω. Γιατί βλέπω κοπελίτσες να πηγαίνουν μόνο στη δουλειά και μετά να μην αντέχουν τίποτα άλλο. Θα ήθελα να είμαι Λένα αν και όσοι με ξέρουν δεν με λένε και οκνηρή (με εξαίρεση έναν). Είναι η Μαίρη Παναγιωταρά προσωποποιημένη. Μόνο που ποτέ δεν την άκουσα να γκρινιάζει ή να κλαίγεται. Λένα μου να είσαι πάντα καλά.

Istanbul

...Μετά διάβασα την Istanbul του Ορχάν Παμούκ...

(είναι τραβηγμένη το πρωί, 10.15)

ο Καθεδρικός της Λωζάνης

Περί μηχανικών

H Κατερίνα, που ασχολέιται με την τέχνη, μου έγραψε "Πάντα θαύμαζα τους μηχανικούς γενικότερα, επειδή χτίζουν. Πάντα μου άρεσαν οι γέφυρες. Έχω και μια αδυναμία στους μηχανικούς γενικότερα... ". Και μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω λιγάκι για το επάγγελμα αφού εξ αρχής δηλώσω ότι κι εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους της τέχνης.

Ο μηχανικός είναι δημιουργός, με όλη τη σημασία της λέξης. Βλέπει το έργο του υλοποιημένο, μπορεί να το αγγίξει, να το διαβεί, να το κατοικήσει. Η κόρη μου, μηχανικός κι αυτή αλλά στη μεγάλη πόλη, όταν περνάω από μια περιοχή μου λέει.. "θα δεις και τα έργα μου".

Είμαστε λοιπόν άνθρωποι των έργων κι όχι των λόγων, γι αυτό και συνήθως ανιαροί στις παρέες, εκτός αν έχουμε και λίγο "βάρεμα", οπότε γινόμαστε ενδιαφέροντες. Βαριέμαι τους συναδέλφους μου και σίγουρα κι αυτοί με βαριούνται, αλλά στην καθημερινότητα η συνενόηση με συναδέλφους έχει πλεονεκτήματα. Μιλάμε την ίδια γλώσσα (συχνά του γιαπιού ακόμα κι όταν δεν πάμε), είμαστε γρήγοροι και δεν διηλίζουμε τα πράγματα. Μ αρέσει να χαλαρώνω παρακολουθώντας συζητήσεις ανθρώπων έξω από το χώρο (είχα τη χαρά να κάνω παρέα με τελείως άλλους χώρους) αλλά για τα καθημερινά εύχομαι να μη συναντώ μπροστά μου παρά μόνο μηχανικούς.

Κάποτε ένας αναισθησιολόγος μου είπε τα κοινά χαρακτηριστικά των δικηγόρων και μηχανικών ως υποψήφιων "θυμάτων του". Οι δικηγόροι τον ρωτούν για τις συνέπειες της αναισθησίας και οι μηχαναικοί για τη δόση και τον τρόπο χορήγησης. Είναι αστείο, αλλά ισχυρίζεται ότι όταν μάθαινε το επάγγελμα τους, ήξερε τι θα ρωτήσουν. Εγώ ξέρω μόνο ότι μπορώ να συννοηθώ εύκολα μαζί τους. Αλλά προτιμώ για παρέα τους ανθρώπους της τέχνης. Το ακούς Κατερίνα? Και Αντρέα?

Καρναβάλι στην πόλη

Κάποτε, στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, το καρναβάλι ήταν κυρίως αυτοσχεδιασμός. Μαζεύονταν οι παρέες και ρίχναν ιδέες για το θέμα. Μέχρι και τις στολές κάναμε μόνοι, έχω μια χειροποίητη μεγάλη (ολοκέφαλη, κατά το ολόσωμη) μάσκα στο σπίτι. Στο ενδιάμεσο, ανοίγαμε σεντούκια, κατεβάζαμε από πατάρια και συνθέταμε την ένδυση της κάθε βραδιάς. Θυμάμαι που κάποτε νύσταζα πολύ από τα συνεχή ξενύχτια και ευχόμουν να τελειώσει γρήγορα να κοιμηθώ. Δουλεύουμε κι όλας την ημέρα, ο ύπνος δεν συμπληρώνεται.

Τώρα, άλλοι αποφασίζουν κι εσύ διαλέγεις ποια στολή σου αρέσει και σου "πάει" . Πχ αν είναι νωρίς το καρναβάλι πας σε group με στολή με γούνα, αν θέλεις να δείξεις μπούτι πας κάπου με πιο ευάερη στολή. Επίσης κι αν θέλεις να δεις μπούτι ή στηθος. Από όλα έχει ο μπαξές. Δε μ αρέσει αυτό κι απέχω. Συνειδητά. Αν βρω καμιά φορά την ευκαιρία της παλιάς φιλοσοφίας θα ξαναπάω. Και μην πειτε οτι μεγάλωσα. Δεν έχει ηλικία το καρναβάλι στην πόλη.

Σήμερα, μέρα καρναβαλιού, κάθομαι μέσα και γράφω. Κι ονειρεύομαι του χρόνου να έχω βρει τις προϋποθεσεις για να συμμετάσχω.

Πυροτεχνήματα

Από τα εγκαίνια της γέφυρας Ρίον-Αντίριον

7/8/2004

Η αρχή

Όπως κάθε ψώνιο, είπα να αποκτήσω κι εγω το blog μου. Αυτή είναι η ανώδυνη εκδοχή. Η άλλη είναι ότι κοστίζουν οι ψυχολόγοι... μια σύνδεση adsl είναι φτηνότερη και την έχεις την ψυχανάλυση ότι ώρα θέλεις, άβαφη, με τις πυτζάμες.. τις παντούφλες.. είμαι και μεγάλη γυναίκα και με κουράζουν οι γόβες. Και δεν θα πήγαινα ποτέ στον ψυχολόγο ανάλογα με τη άθλια διαθέση μου, κούκλα γυναικάρα θα πήγαινα.
Κι έτσι ήρθα εδω.. ελπίζω να στείλετε κανα σχόλιο για να έχω να απαντάω και να δουλεύει και το κεφάλαιο εργασιοθεραπεία.

Άργότερα περισσότερα περί της ταπεινότητος μου.

Aurora